ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα προτιμούσα βέβαια κάποια συμβουλή. Ή έστω να μάθω αν είμαι η μόνη μ' αυτή τη "φοβία".Τα πράγματα έχουν ως εξής: είμαι τριτοετής φοιτήτρια σε τμήμα στην πόλη μου, συνεπώς δεν έφυγα ποτέ απ' το σπίτι μου, δε μου έλειψε ποτέ τίποτα, ούτε βρέθηκα ποτέ σε ανάγκη. Δεν έχω δουλέψει ποτέ στη ζωή μου (ορίστε, το 'πα!)ούτε και έχω ανάγκη από χαρτζιλίκι καθώς ξοδεύω ελάχιστα χρήματα (δεν έχω αμάξι, βγαίνω με παρέες για καφέ μια-δυο φορές την εβδομάδα, παντού έκπτωση με το πάσο...μετρημένα πράγματα)Ούτε η οικογένεια μου έχει ανάγκη από οικονομική ενίσχυση, δόξα τω Θεώ.ΟΜΩΣ.Όμως, επαναλαμβάνω: δεν έχω δουλέψει ποτέ στη ζωή μου. Ντρέπομαι απίστευτα. Αν συνεχιστεί αυτή η ροδινη κατάσταση όλα δείχνουν πως δε χρειάζεται να πιάσω δουλειά προς το παρόν αλλά α) θα συνεχιστεί όντως; και β) ακόμα κι αν συνεχιστεί, τι σκ@τα έχω κάνει στη ζωή μου μέχρι τώρα;! Δε ξέρω τίποτα, δε κάνω τίποτα άλλο πέρα από μαθήματα...τρεις κι ο κούκος είμαι! Και θα συνεχίσω να είμαι αν δε βρω δουλειά, και θα φτάσει κι η μέρα που θα βρεθώ πελαγωμενη, χωρίς γονείς κι οικονομίες και πάσο! Κι εδώ έρχεται το θέμα (γιατί δεν ήρθε ακόμα): το βιογραφικό μου είναι άδειο. Πέρα από εθελοντισμό και πτυχία ξένων γλωσσών δεν έχω τίποτα. Όχι μόνο επειδή δεν αναγράφεται στο χαρτί αλλά κι επειδή το νιώθω. Πιθανές δουλειές περνάνε απ το μυαλό μου και πιστεύω πως υστερώ στα πάντα. Όχι, δεν έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση και ίσως εν τέλει να μην υστερώ κιόλας, ΑΛΛΑ ΔΕ ΤΟ ΞΕΡΩ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΤΟ 'ΧΩ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ. Κι μ' αυτή την παιδική μου λογική δε πρόκειται να παω μακριά...Μπορώ να συνεχισω για ώρες αλλά βλέπω ότι έχω γράψε ήδη αρκετά και νομίζω με πιάνετε (αν διαβάσατε μέχρι εδώ τουλάχιστον) Αφορμή των παραπάνω ανησυχιών; Ο μικρός μου αδερφός, πιο γενναίος και πιο κοινωνικός, είχε την πρώτη του συνέντευξη την περασμένη βδομάδα. Αν είναι έξυπνοι, θα τον πάρουν. Εσείς πότε δουλέψατε για πρώτη φορά ever; Φρικάρατε ή ήταν μια δουλειά που είχατε ξανακάνει; Πώς ήσασταν στην πρώτη σας συνέντευξη; Ήσασταν ευχαριστημένοι με το πρώτο σας βιογραφικό;