__________________
1.
Γεια χαρά,
Διάβασα μια παλιά σου απάντηση σε ερώτηση περί χορτοφαγίας. Μετά λύπης είδα ότι τσουβαλιάζεις και γενικεύεις: κρίμα να ισχυρίζεσαι ότι οι χορτοφάγοι πιστεύουν ότι έχουν ανώτερη ηθική. Μερικοί ναι, αλλά δεν είναι πανάκεια. Ομολογώ, δεν το περίμενα από σένα. Οκ, άνθρωπος είσαι και συ, αλλά από τη στιγμή που λες και λες για τις γενικότητες...
Η ερώτησή μου είναι: πιστεύεις ότι σου ξέφυγε αυτό ή ''όχι, δεν εννοούσα αυτό, το κατάλαβες λάθος'' κτλ? - Κώστας
Για αυτό μιλάς;
Δεν γράφω πουθενά ότι ΟΛΟΙ όσοι είναι χορτοφάγοι θεωρούν ότι είναι ανώτεροι ηθικά. Αλλά ας κάνουμε μια νοητική άσκηση. Θα σου απαντήσω.
Η αυτόβουλη στέρηση μιας συγκεκριμένης ομάδας τροφής, όταν δεν συντρέχει λόγος υγείας, έχει μέσα θρησκευτική διάσταση, ακόμα και όταν δεν υπάρχει συγκεκριμένη θρησκεία που συνοδεύει την πράξη. Είναι μια ιδέα αυταπάρνησης, θυσίας, αυτοσυγκράτησης από κάτι απολαυστικό, οπότε εμπεριέχει αυτόματα ηθική με αρχαία, μάλλον παγανιστική πρακτική, που έχει επιβιώσει με αμέτρητες μορφές. Είναι αυτονόητο ότι τίθεται θέμα στέρησης. Δεν είναι τυχαίο που δεν υπάρχει μεγάλη ομάδα ανθρώπων που δεν τρώει μπρόκολο. Δεν είναι τυχαία η συχνή φράση των χορτοφάγων «δεν μου λείπει καθόλου το κρέας» και «δεν νιώθω ότι στερούμαι κάτι». Οπότε με τη σειρά μου έχω μια ερώτηση για σένα. Πες μου πώς μπορεί κάποιος να αποφασίσει να μην τρώει κρέας (ενώ έχει άφθονο) χωρίς να μπαίνει ηθική στην απόφαση του. Και αν δέχεσαι ότι ΟΚ, τίθεται θέμα ηθικής, πες μου αν υπάρχει περίπτωση να το κάνει κάποιος πιστεύοντας ότι έχει κατώτερη.
__________________
2.
Λοιπόν η ιστορία έχει ως εξής: Είχαμε μια μικρής διάρκειας σχέση, περάσαμε καλά, μετά εμένα μου έφυγε η επιθυμία και χωρίσαμε φιλικά. Αυτός ήθελε να μείνουμε φίλοι, να μιλάμε και να βγαίνουμε. Στην αρχή συμφώνησα γιατί θα ήταν και για μένα πιο ήπια η μετάβαση. Οι μήνες περνούσαν και αυτός γινόταν όλο και πιο συναισθηματικός, έδειχνε να με έχει ανάγκη και εγώ άρχισα να πιέζομαι. Κάπου εκεί του είπα ευγενικά ότι δεν μπορούμε ούτε φίλοι να είμαστε και άρχισα σταδιακά να αποφεύγω να απαντάω στα μηνύματα και στις κλήσεις του. Αυτός δεν σταμάτησε να μου ζητάει σχεδόν εκλιπαρώντας πια να βρεθούμε και να μου εξομολογείται τον έρωτά του, το πόσο σημαντική είμαι για αυτόν και ότι πάντα θα με περιμένει να αλλάξω γνώμη. Εγώ σταθερή, ανένδοτη, με διάθεση αποφυγής αλλά πάντα ευγενική. Και τότε, επειδή κατάλαβε ότι δεν είναι φυσιολογικό να πονάει για κάτι που είχε τελειώσει μισό χρόνο πριν, πήρε τη μεγάλη απόφαση: να πάει σε ψυχολόγο. Και από τη στιγμή εκείνη άρχισε η δική μου κόλαση. Ήδη από τον πρώτο μήνα συνεδριών άλλαξε ριζικά η στάση του απέναντί μου... Σύμφωνα με τα λεγόμενά του η ψυχολόγος του είπε ότι η φυσιολογική διαδικασία προκειμένου να με ξεπεράσει περιλαμβάνει να βγάλει το θυμό του απέναντί μου. Και να μου τον εκφράζει. Στην αρχή δειλά, μετά με θράσος και αναίδεια άρχισε να μου στέλνει επιθετικά μηνύματα, υβριστικά, εξευτελιστικά, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Κάποιες φορές που απάντησα στις κλήσεις του μου μιλούσε με ψυχολογικούς όρους για το πόσο τον κατέστρεψα και πόσο εγωίστρια είμαι. Η κατάσταση αυτή έχει αρχίσει να ενοχλεί το τωρινό αγόρι μου ο οποίος θέλει να αναλάβει δράση. Το μετάνιωσα που είπα στον τωρινό μέσες άκρες την ιστορία (έπρεπε μόνη μου να το αντιμετωπίσω-κάποια στιγμή θα τελείωνε πίστευα) αλλά από την άλλη όταν μου έρχονται απανωτά μηνύματα με βρισιές τα ξημερώματα θεώρησα ότι έπρεπε να του δώσω μια ικανοποιητική εξήγηση. Το θέμα είναι ότι έχει περάσει σχεδόν 1 χρόνος από τότε που χωρίσαμε αλλά ο τύπος δεν λέει να σταματήσει να με βρίζει και να περάσει το ρημαδιασμένο στάδιο του θυμού του απέναντί μου. Σκέφτομαι να πάω εγώ η ίδια στην ψυχολόγο του να της ζητήσω εξηγήσεις και ίσως τη συμβουλή της για το πώς πρέπει να το χειριστώ εγώ. Πώς σου φαίνεται η ιδέα; Μήπως αντί για την ψυχολόγο να πάω σε δικηγόρο; Οι φίλοι μου λένε να μην δίνω σημασία και κάποια στιγμή θα ξεθυμάνει. Αλλά εγώ νιώθω πολύ αδικημένη σε όλη αυτή την ιστορία. Καμία πρόταση;- Kasha
Δεν ξέρω τι λάθος έκανε αυτή η ψυχολόγος, αν είναι ψυχολόγος, ή τι ψέματα σου λέει για το τι του είπε η ψυχολόγος, αλλά δεν είναι δικό σου πρόβλημα για να το λύσεις. Αρχικά, σταμάτα να απαντάς ή να συμμετέχεις με οποιοδήποτε τρόπο, αλλά αποθήκευσε τα μηνύματα του. Μην του μιλάς, εννοείται, μην τον συναντήσεις ποτέ, Μπλόκαρε τον αριθμό του. Αν συνεχίσει, άλλαξε αριθμό. Γενικά, μην του δώσεις ούτε μια χαραμάδα επαφής. Αν σε βρει και στο καινούριο τηλέφωνο, πήγαινε σε δικηγόρο.
Δεν έχεις καμία δουλειά στην ψυχολόγο του ή στη ζωή του, με κανέναν τρόπο. Αν θέλεις συμβουλή βρες δικό σου άνθρωπο.
__________________
3.
Αυτή ή έκφραση που λέει "Τον τάδε δεν θα το πειράξεις, τον τάδε", ξέρουμε από πού βγήκε;- Pokopikos
Σε ευχαριστώ για την ερώτηση. Την έχω κι εγώ αυτή την απορία. Παιδιά;
__________________
4.
Αγαπητή Α, μπα,
Έχω έναν συνάδελφο, ο οποίος όποτε έρχεται στο γραφείο μου να συζητήσουμε κάτι σχετικό με τη δουλειά, ξεκινάει να μιλάει χωρίς τέλος. Ακόμα και αν έχουν υπάρξει πολλές αμήχανες στιγμές ησυχίας λίγων δευτερολέπτων που του έχω δείξει ότι για μένα έχει τελειώσει η συζήτηση επί του θέματος, αυτός εκεί συνεχίζει και πάντα βρίσκει κάτι να πει. Στο τέλος και ενώ έχω σηκωθεί να φύγω εγώ, αρχίζει να οπισθοχωρεί και λέει ‚Φεύγω να σας αφήσω να κάνετε την δουλειά σας, ξέρω έχετε να κάνετε πολλά, μην σας καθυστερώ'.
Και έχω και ένα αγόρι. Όταν είμαστε και οι δύο στην δουλειά, θα μου στείλει δυο και τρεις φορές ‚πως είναι εκεί τα πράγματα, πως πάει εκεί, πως είναι σήμερα στη δουλειά κτλ. Αν τύχει να δω το κινητό και να απαντήσω μονολεκτικά και βιαστικά, θα μου πει ‚καλά να σε αφήσω να κάνεις την δουλειά σου, μην σε ενοχλώ'. Μετά από λίγο μπορεί να στείλει κάτι άλλο και αν του απαντήσω πάλι μονολεκτικά και χωρίς όρεξη για κουβέντα θα μου πει πάλι ‚καλά σε αφήνω να κάνεις την δουλειά σου, τα λέμε αργότερα όταν έχεις χρόνο και όρεξη'.
Ίσως να είναι στον άνθρωπο και πολύ απλά να μοιάζουν αυτοί οι δύο άνθρωποι σε αυτό το σημείο και να απαντάνε με αυτόν τον τρόπο επειδή έτσι του βγαίνει. Εμένα όμως γιατί με ενοχλεί σε εκνευριστικό σημείο αυτή η απάντηση? Γιατί με κάνει να νιώθω ότι ο άλλος θέλει να ρίξει το φταίξιμο σε μένα που έχω δουλειά και δεν μπορώ να επικεντρωθώ 100% σε αυτά που έχει να πει και δεν φταίει απλά αυτός, που δεν μπορεί να καταλάβει, ότι ο άλλος είναι απασχολημένος εκείνη τη στιγμή. Το βλέπω εγώ λάθος και είναι μια πολύ φυσιολογική απάντηση που θα έπρεπε να μου δείχνει ότι ο άλλος σέβεται την δουλειά που έχω εκείνη την ώρα? Φιλιά πολλά!- Περίεργη ή περίεργη?
Ο συνάδελφος βαριέται και θέλει κουβεντούλα, αλλά ο φίλος σου είναι passive aggressive, όπως πολύ καλά κατάλαβες. Ναι, θέλει να ρίξει το φταίξιμο σε σένα και θυματοποιείται. Δεν σέβεται τις υποχρεώσεις σου και θέλει να είναι πρώτος και καλύτερος στις ασχολίες σου. Το κάνει με όλα τα θέματα (αυτό το «υποχωρητικό» που είναι ταυτόχρονα επιθετικό, όταν δεν γίνεται το δικό του;) ή απλώς δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει δουλειά, επειδή η δική του δουλειά έχει λιγότερες απαιτήσεις;
__________________
5.
Υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση περί της μη συσχέτισης των εμβολίων με τον αυτισμό κι άλλες νευρολογικές διαταραχές; Αφορμή για την ερώτηση η απάντησή σου στην ερώτηση 2 στις 15.3.2016.
Η ερώτηση 2 στις 15.3.2016 λέει για συμβατότητα εμφάνισης στα ζευγάρια, αλλά να σου απαντήσω ευχαρίστως.
Υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση περί μη συσχέτισης του Ντεπόν με την κυτταρίτιδα; Υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση περί της μη συσχέτισης της μπίρας με το λουμπάγκο; Υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση περί της μη συσχέτισης των μουσώνων με την τιμή του κέτσαπ στην Ιντιάνα; Όχι, αυτές οι μελέτες δεν υπάρχουν, διότι ο στόχος της επιστήμης δεν είναι να αποδείξει όλα όσα ΔΕΝ υπάρχουν και ΔΕΝ σχετίζονται μεταξύ τους. Δεν θα είχε νόημα (αν και σε κάποιες περιπτώσεις θα είχε πλάκα).
Μολαταύτα, επειδή το θέμα της δαιμονοποίηση των εμβολίων έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας και οι συνέπειες είναι πολύ σοβαρές, ναι, διάφοροι κρατικοί και επίσημοι οργανισμοί έκαναν μελέτες και ναι, υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση περί της μη συσχέτισης των εμβολίων με τον αυτισμό κι άλλες νευρολογικές διαταραχές. Google it.
__________________
6.
Αγαπητή Α μπα σε διαβάζω συχνά και απο κάποιες απαντήσεις σου εχω καταλάβει πως αφενός ερμηνεύεις το σύμπαν ρεαλιστικά και ορθολογιστικά εμπιστευόμενη την δίκη σου αντίληψη και εχεις καταλήξει ότι δεν έχει ένα γενικότερο νόημα και πως η ύπαρξη ειναι ένα δυσάρεστο γεγονός αφετέρου μέσα σε αυτήν την φρικαλεότητα του αγνώστου και του φόβου εχεις αναφέρει πως εκτιμάς την μαγεία του σύμπαντος και την τύχη σου να βρίσκεσαι σε αυτο καθώς εχεις βρει δικές σου μεθόδους που συμφωνούν με την λογική και το μυαλό σου εχεις συμφιλιωθεί με αρκετά υπαρξιακά ζητήματα απο ότι εχω καταλάβει και μέσα απο όλη αυτήν την ψύχραιμη και αισιόδοξη ερμηνεία σχηματίζεται όπως λες ο τέλειος κύκλος.τα λέω λιγο μπερδεμένα αλλα νομίζω πως κατάλαβες, πως σχηματίζεται ο τέλειος κύκλος?? πως μέσα σε ένα τόσο αβέβαιο και ψυχρό σύμπαν μπορεί κάποιος να τοποθετήσει την ύπαρξη του μέσα σε ένα ασφαλές πλαίσιο ώστε να δημιουργήσει και να τα βρει με τον εαυτό του?
Τέλειος κύκλος δεν σχηματίζεται ποτέ, η προσπάθεια είναι το νόημα. Η προσπάθεια δεν γίνεται για να τοποθετήσει η ύπαρξη μέσα σε ένα ασφαλές πλαίσιο. Αυτό είναι αδύνατο. Αν δεν δεχτείς ως δεδομένο ότι δεν υπάρχει ασφάλεια, τότε, ακόμα και αν ξεφύγεις από το ένα βουντού, θα πας σε κάποιο άλλο: από θρησκεία σε υποκουλτούρα, σε υπο-πίστη, σε κρυστάλλους, σε ζώδια, σε χορτοφαγία, διαλογισμό, ναρκωτικά, οι μέθοδοι καλμαρίσματος που έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος είναι άπειρες. Δεν υπάρχει ασφάλεια, δεν υπάρχει τέλειος κύκλος, και δεν χρειάζεται να είναι αισιόδοξη η ερμηνεία της ζωής. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι απαισιόδοξη. Είναι αυτή που είναι, με τα καλά της και τα κακά της. Για άλλους καλή, για άλλους όχι και τόσο. Όπως και να είναι όμως, τελικά τελειώνει, και σε αυτό υπάρχει απόλυτη ισότητα, οπότε ας διαχειριστεί ο καθένας τον χρόνο που έχει με τον καλύτερο τρόπο που μπορεί.
__________________
7.
Διαβάζω το παρακάτω: που αφορά στην κακοποίηση ενός 5χρονου από τον φίλο της μητέρας του.
Κι αναρωτιέμαι γιατί οι βαρύτερες ποινές θα πέσουν στον φίλο που το κακοποίησε και όχι στην μητέρα του παιδιού που δεν το προστάτεψε και το άφησε εκτεθειμένο στον φίλο της.
Για μένα η μητέρα έχει μεγαλύτερη ευθύνη για την κακοποίηση του παιδιού της στην συγκεκριμένη περίπτωση.- -δεν είναι όλες οι υποθέσεις ίδιες και όμοιες
Οπότε ευτυχώς που δεν είσαι νομοθέτης, γιατί αυτό που λες αντιβαίνει κάθε λογική, έννομη και ανθρώπινη. Αλλά μάλλον δεν είναι και τυχαίο ότι δεν είσαι νομοθέτης.
Οι έννοιες της συνενοχής, της ηθικής αυτουργίας, της παραμέλησης ανηλίκου, υπάρχουν, δεν χρειάζεται να επιμεληθείς εσύ της κατάστασης. Όλα αυτά συνυπολογίζονται, και οι ένοχοι τιμωρούνται. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως τρόπος όμως να δικαιολογηθεί η αυστηρότερη τιμωρία αυτού που δεν έπραξε σε σχέση με αυτόν που έπραξε. Αυτός που διαπράττει ένα έγκλημα διασχίζει ένα όριο που είναι απόλυτα ξεκάθαρο. Αν αμφισβητήσουμε ως κοινωνία την πρωταρχική ευθύνη αυτού που πράττει, τότε ως κοινωνία διασχίζουμε τον Ρουβίκωνα και μετά μπαζώνουμε και το ρέμα.
Βέβαια εσύ δεν το πας τόσο στα ψιλά γράμματα. Εσύ λες: ας μην το περιπλέκουμε, η μάνα φταίει περισσότερο. Είναι μάνα, άρα έχει πάντα και πάντοτε την αποκλειστική ευθύνη για ό,τι κακό συμβεί στο παιδί της (εκτός αν συμβεί κάτι καλό, τότε μπορεί να έχει γίνει και για άλλους λόγους, που δεν έχουν σχέση με την ίδια). Και δεν σε ενδιαφέρουν οι περιστάσεις – αν ενθάρρυνε την κατάσταση, αν ήταν αδιάφορη, ή αν ήταν η ίδια θύμα. Πιστεύεις ότι με αυτή την άποψη εξυψώνεσαι προσωπικά, γιατί είναι αμείλικτη και προστατεύει ένα ανήλικο θύμα – δεν χαρίζεσαι! Ευτυχώς, δεν ζούμε στην κοινωνία που ονειρεύεσαι. Δυστυχώς, αυτές οι κοινωνίες υπάρχουν.
Ακολουθεί τεράστιο υστερόγραφο.
Υπάρχει μητέρα που δεν αισθάνεται ότι δεν είναι «αρκετά καλή» ή έστω «καλή» μάνα; Που δεν έχει τύψεις όταν πηγαίνει στη δουλειά, όταν κάνει κάτι διασκεδαστικό για τον εαυτό της, που δεν περιλαμβάνει τα παιδιά της ή έστω, τον άντρα της;
Οι δημιουργίες ενοχών στις μητέρες ξεκινούν από την εγκυμοσύνη. Μελέτες μετά μελετών δείχνουν πόσο επιβαρύνεται η ζωή του εμβρύου αν η μητέρα έχει το τάδε ή το δείνα, αν τρώει, αν δεν τρώει, και οι μελέτες συνεχίζονται, φτάνοντας στο αν είναι υπεύθυνη όταν έχει άγχος, όταν δεν κοιμάται, όταν διαβάζει, όταν ακούει Φλωρινιώτη αντί Μπαχ. Χρόνια και χρόνια ερευνών, από τότε που ο Φρόιντ υποστήριξε ότι «ευνουχιστικές» μητέρες γεννούν σχιζοφρενικούς γιους, ή από τη δεκαετία του '40, όταν «ψυχρές μητέρες» θεωρήθηκαν υπεύθυνες για τον αυτισμό των παιδιών τους. Αυτές οι εμπειρίες θα έπρεπε να μας διδάξουν ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν κάνουμε συσχετισμούς. Η επιστήμη για την μητρική επιρροή μπλέκεται αόρατα με την ηθική και την κριτική περί μητρότητας. Όταν μιλάμε για την συμπεριφορά μανάδων, στην πραγματικότητα μιλάμε για συμπεριφορά γυναικών, από την οπτική γωνία του πατέρα-πατριάρχη, που «ανησυχεί» όταν μια γυναίκα δεν συμπεριφέρεται όπως θα έπρεπε να συμπεριφέρεται. Η γενετική είναι μεγάλη υπόθεση και η κληρονομικότητα ακόμη μεγαλύτερη, αλλά εξακολουθεί να είναι ένα μεγάλο μυστήριο, και η έρευνα συνεχίζει να ακολουθεί υποθέσεις και να ερευνά ερωτήματα που έχουν προκύψει ιστορικά. Πολύ τελευταία έχουν αρχίσει μελέτες για τον πατρικό ρόλο και –σοκ!- προέκυψε ότι αλκοολικοί πατέρες επηρεάζουν επίσης την ανάπτυξη του εμβρύου.
Όλα αυτά τα έγραψα για να πω σε όποιον έγραψε την άποψη του ότι είναι τυφλός ακόλουθος μιας παμπάλαιης συλλογιστικής. Τίποτα το ρηξιλεύεθο στην σκέψη του (ή σκέψη της).
