ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ότι τώρα τελευταία έχω αρχίσει να καταλαβαίνω γιατί το θέμα των σχέσεων από το κομμάτι του αντρικού φύλου ειδικά μέχρι τις ηλικίες των 24-25 είναι πραγματικά μια χαμένη - υπόθεση "καταστροφή". Πώς περιμένουμε να έχουμε παλικάρια νέα παιδιά με γνώση του πως να συμπεριφερθούν σε μια κοπέλα, όταν δεν τους δίνεται σχεδόν καμία ευκαιρία ακόμα και αντικειμενικά καλά χαρακτηριστικά να ικανοποιούν;Παρατηρώντας το κοινωνικό περίγυρο μαθητών μου από τις ηλικίες τις "σκληρής" εφηβείας μέχρι και συνομιλήκους μου στα 23, βλέπω από τη μία τα αγόρια τα περισσότερα να ασχολούνται με ότι και εμείς στην ηλικία τους (ποδόσφαιρο, παιχνίδι, χαβαλές και διάβασμα) και από την άλλη τα κοριτσάκια σε μεγάλο βαθμό να έχουν αρχίσει από τα 15-16 να αναπτύσσουν προφιλ τόσο εσωτερικής αντίληψης όσο και εμφάνισης ντυσίματος και συμπεριφοράς σαν να είναι 20+ και να λένε: "κοίτα, είμαι εδώ διαθέσιμη..." (μη πω και με τι ηλικίες "φίλων" τα βλέπω να κυκλοφορούν έξω). Μοιραία, λοιπόν, αποδεικνύεται ότι πολλά κοριτσάκια δεν αναπτύσσουν και ιδιαίτερες κοινωνικές επαφές με αγόρια στην ηλικία τους, πόσο μάλλον όταν τα βλέπουν σα μικρά τους αδελφάκια !!! (Ω ναι, το τελευταίο είναι φράση δύο άγνωστων μεταξύ τους μαθητριών μου σε μια κουβέντα μια άσχετη στιγμή με τη λήξη του μαθήματος και νομίζω ότι πολλές φορές ισχύει ως οπτική και για τις δικές μας ηλικίες)Αυτή, λοιπόν, η αδιάφορη αντιμετώπιση, γίνεται μια ψιλοκανονικότητα στο μυαλό των αγοριών που μεγαλώνουν, φτάνουν στην ηλικία που είναι φοιτητές, και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είτε έχουν λανθασμένα πρότυπα (από τσόντες κτλ) είτε μηδενική τριβή με το άλλο φύλο, προσπαθούν όπως είναι φυσικό να κάνουν κάποιες προσεγγίσεις σε κοπέλες με αδόκιμο τρόπο, και βέβαια το αποτέλεσμα είναι γνωστό (χυλόπιτα). Μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε πόσες από αυτές είτε έχουν σχέσεις με μεγαλύτερους τους (πχ τελειόφοιτους) είτε πολύ μεγαλύτερους τους (28-30ρηδες) ακόμα και από το πρώτο έτος.Έτσι, ο άλλος συνήθως μετά από αρκετές αποτυχίες, βαλτώνει, έχει περάσει και ο χρόνος, πρέπει να πάρει και το πτυχίο του και συνηθίζει στη μοναχικότητα του - γίνεται νωθρός (και αυτό το βλέπω πολύ σε συνομιλήκους μου) με αποτέλεσμα κιόλας - παρεπόμενα - να χάνει και ενδιαφέρον για την υπόλοιπη ζωή του - δεν αποδίδει και όσο θα μπορούσε στις σπουδές του, αποκτώντας ακόμα και συνήθειες μεγαλύτερων ανθρώπων που έχουν απωλέσει την ενέργεια της ηλικίας μας.Φτάνει, λοιπόν, στην ηλικία μου, έχει πάρει και το πτυχίου του, και από ζωή δεν έχει ζήσει επι της ουσίας τίποτα, βρίσκεται σε μια "παιδική" ακόμα ηλικία. Μου λέτε, τώρα, πως μπορεί αυτός ο άνθρωπος (που θεωρούμε δεν είναι τυχερός να βρει μια καλή περίπτωση κοπέλας - για να πάμε με τη πλειοψηφία) να μπορέσει να βρει και να σταθεί σε μία σχέση, όταν η άλλη (κατά μέσο όρο) βρίσκεται 10 φάσεις μπροστά (ακόμα και μικρότερη του να είναι); Αυτός θέλει να ξεκινήσει να δει τι είναι σχέση, και η άλλη θέλει σιγά σιγά να βρει άτομο που θα αποκατασταθεί. Διαφορά χαώδης....Και αν αυτό συνεχιστεί ως φαύλος κύκλος και μετά τα 24-25, δε θέλω να σκεφτώ και σε τι άλλα αποτελέσματα μπορεί να καταλήξει...Υ.Γ1: Εννοείται ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει ότι τον ευχαριστεί και όχι να του ζητείται να κάνει κανα ψυχικό !!!Υ.Γ2: Μια διαπίστωση κάνω - εννοείται ότι υπάρχει ένα σεβαστό ποσοστό που δεν εμπίπτει στην παραπάνω περιγραφή.Υ.Γ3: Μην μου πείτε να πάει να βρει καμιά μεγαλύτερη για να πιάσει εμπειρία, γιατί αυτά αποτελούν εξαιρέσεις.... (Μια φορά το έχω ακούσει ως συμβουλή και το είχα δώσει μάλιστα χωρίς κάποιο αποτέλεσμα !!!)