Στα 16 μου έχασα τον πατέρα μου από τροχαίο. Ξαφνικά και σε πολύ νεαρή ηλικία. Η μητέρα μου τρελάθηκε από το σοκ, τσακωνομασταν, ξεσπουσε πανω μου και με εδιωξε απο το σπιτι. έφυγα, Πήγαινα λύκειο. Τα βράδυ δούλευα σε μπαρ για να πληρώνω το νοίκι μου και να βάζω κρυφά κατω από την πόρτα του πατρικου μου χρήματα στην άνεργη μητέρα μου. Πέρασα δυσκολίες, σπούδασα μόνη μου και έφυγα στο εξωτερικό μόλις πήρα πτυχίο, 1.5 χρόνο νωρίτερα από το κανονικό, με 500 ευρώ στην τσέπη. (Δεν έφταναν ούτε για τις τσίχλες του μήνα που λέει ο λόγος) έμεινα άστεγη για ένα μικρό χρονικό διάστημα αν και βρήκα δουλειά την τρίτη μόλις μέρα. Μετά από πολλές δυσκολίες λοιπόν, 3 χρόνια μετά, όλα μου φαίνονται τόσο μακρινά.. με πονάνε αλλά είναι μακριά πια.. Ηθικό δίδαγμα:•Υπάρχουν και χειρότερα•Τα δύσκολα σε κάνουν πιο δυνατό •τι κάνουμε στα δύσκολα; κολυμπάμε!
12.6.2016 | 18:05
Λυπάμαι που έχω τέτοια μοίρα
Θέλω να εξομολογηθώ κάτι σχετικά με εμένα... Μπορεί μερικές γραμμές να σας φανούν χαζές αλλά θέλω να μιλήσω κάπου.. είμαι 16 ετών τώρα ζω σε μια γκαρσονιέρα με την μητέρα μου και την ετεροθαλή αδερφή μου και την γιαγιά μου...με το ζόρι χωράμε όπως καταλάβατε .. πατέρα δεν έχω εφόσον δεν τον γνώρισα ποτέ γιατί αρνήθηκε να με γνωρίσει αυτός αφού ήμουν μικρή σε ηλικία.. γενικά έχω περάσει πολλά για ένα κορίτσι της ηλικίας μου.. στο δημοτικό είχα υποστεί bulling, στο γυμνάσιο όλοι με κοροϊδεύαν και όλα τα αγόρια με θεωρούσαν άσχημη.. ήρθα στο λύκειο και γνώρισα λίγο τον εαυτό μου αλλά και πάλι τα σχόλια δεν έλειπαν με θεωρούν μια όμορφη κοπέλα καθώς είμαι ψιλή και έχω όπως λένε ωραίο σώμα.. Εγώ βλέπω όμως το αντίθετο.. Γενικά ζηλεύω αφάνταστα αυτούς τους πλούσιους και δυνατούς ανθρώπους που υπάρχουν εκεί έξω που ζουν με την οικογένεια τους μια άνετη ζωή.. μια ζωή που ποιος δεν θα ήθελε ενώ εγώ ζω σε ένα σπίτι με σπασμένα παράθυρα που και τα οικονομικά μας δεν είναι τόσο καλά.. Λυπάμαι που έχω τέτοια μοίρα πραγματικά..
1
