ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ακολουθησα το ενστικτο μου "επρεπε" να ειχαμε χωρισει στους 2 μηνες,τοτε εμοιαζε τρελος για μενα και πως δε μπορει να αντεξει εναν ενδεχομενο χωρισμο.Διανυουμε τον πεμπτο χρονο "μαζι",εν τω μεταξυ προλαβα να κολλησω ασχημα κι εκεινος να βγαλει το πιο ανωριμο ψυχρο και απαθες του προσωπο.Προσπαθωντας να εξηγησω τη κατασταση υποθετω πως οταν δεν σεβεσαι τις αναγκες σου γινεσαι ευαλωτος και υστερα ειναι πολυ δυσκολο να ορθοποδησεις-ιδιως οταν αυτος δεν ειναι το μονο προβλημα που εχεις να αντιμετωπισεις.Με ενοχλει που μου ριχνει την υπαιτιοτητα για τη κατασταση της σχεσης μας ενω εκεινος δεν προσπαθει.Επιστρατευει μεθοδους που μου ειναι απεχθης,αισθανομαι πως συνεχως γινεται καποιο "παζαρι" αναλογα με τις κινησεις μου,εχει πολυ χαμηλη αντοχη στην οποιαδηποτε κριτικη ή παραπονο,ανταποδιδει με συγκρισεις με αλλες ή το εδραιομενο πλεον "δε ξερω, εσυ μονο μου το βγαζειςαυτο.." εχει την εντυπωση πως ειναι ενδεικτικος εκπροσωπος του φυλου του,πως ολοι ετσι ειναι,πως δεν εχω ιδεα ποσο μοναξια θα βρω εκει εξω..Γενικως ολα πανω του κυμαινονται..Εγω απ την αλλη μετραω πολυ το λογο του αλλου και με ενοχλει η ασυνεπεια.Σε λαθος σημειο βρηκα να "αγκυροβολυσω"(και για να μη παρεξηγηθω,δεν εννοω γαμους και παιδια)Εχουν διαλυθει τα νευρα μου πλεον,δυο μιση χρονια δικαιολογει τη κακη του συμπεριφορα με τις δυσκολιες που περασε στο στρατο,τα παιδικα του χρονια,τα οικογενειακα του που δεν θελει να αντιμετωπισει.Σαν το αλογο με το καροτο,περιμενε λιγο κι ολα θα φτιαξουν,περιμενε.Θυμωνω με την αδυναμια μου,με τη θεληση μου να τον πιστεψω.Απ την αλλη καθε δικο μου προβλημα που θα τυχει μια φορα το χρονο ειναι κλαψα και φυσικα πρεπει να το περασω μονη μου γιατι ειμαι μεγαλο κοριτσι.Μια απ αυτες τις στιγμες ειναι κι η σημερινη..κι απελπιζομαι,ειδικα αυτες τις στιγμες του βγαινουν τα χειροτερα του,δεν σηκωνει το τηλεφωνο, το υφος του βροντοφωναζει πως ειμαι βαρος.Ειναι ανθρωπος χωρις συναισθηματα πλεον,λειτουργει μονο με βαση της αναγκες του-καθ ομολογιαν του-γιατι του χρωστα το συμπαν,γιατι αξιζε μια καλυτερη μοιρα..γιατι ο κοσμος ειναι σκληρος κι ανθρωποι κακοι κι αν δειξεις αδυναμια θα σε συντριψουν-λεει..-εγω τη θεση εχω σε ολα αυτα;Δεν ειμαι ευθυμη σα τη μαμα του μου λεει..ειμαι πολυ σοβαρη και σκεφτομαι πολυ..Ειμαι η ιδια απ οταν με γνωρισε,(ημουν πολυ ειληκρινης,σχεδον ωμα ειληκρινης μαζι του για το τι θελω και ποια ειμαι) τοτε που ελεγε πως με ερωτευτηκε και δε μπορουσε να φανταστει την υπαρξη του χωρις εμενα στη ζωη του..Αντιθετως εκεινος στο μεσοδιαστημα προλαβε να κολλησει οτι αντικοινωνικη ιδεολογια υπαρχει εκει εξω.Ελπιζει να αλαξω μου λεει..λες και του εδωσα ποτε το δικαιωμα να ελπιζει κατι τετοιο.Εχω σφαλλει σε πολλα σημεια και μοιαζει να μην παιρνω το μαθημα μου..