ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φοβάσαι να μεγαλώσεις κι η μαμά δε βοηθάει καθόλου,διαβάζοντας τα οσα εγραψες μου θύμησες την αμηχανία της εφηβείας.Ναι,ισως να μην έχεις περάσει ακόμη αυτό το στάδιο αλλα οσο αποφεύγεις να εκφράσεις τις ανάγκες σου τόσο πιο νοσηρή θα γίνεται η κατάσταση.Η ιδιωτικότητα ειναι απαραίτητη για να αναπτύξεις τη προσωπικότητα σου και πρέπει να την απαιτήσεις με τον ενα ή τον άλλο τρόπο.Αναρωτιέμαι η μητέρα σου δεν προβληματίζεται απο τη κατάσταση σου;Κι αν είναι ασυνήθιστο για κείνη το να βγαίνεις πρέπει να καταλάβεται κι οι 2 πως κάποτε θα πρέπει να ξεκινήσεις απ' τη στιγμή που το επιθυμείς.

Μπορεί να βρίσκεται μακριά από την πραγματικότητά σας, αλλά σ' αυτή τη ζωή ερχόμαστε για να ζήσουμε με τους δικούς μας όρους. Εσείς, μέσα σε αυτήν την παθογενή σχέση μητέρας-κόρης, τη ζείτε με τους δικούς της όρους, εξού και η δυσαρέσκειά σας. Ουδείς μπορεί να γίνει δυνάστης μας, αν δεν του το επιτρέψουμε. Ξέρετε, το λέω συχνά και σε οικείους μου, καμιά φορά ένα μπινελίκι, ένα "κατεβασμένο καντηλάκι", αρκεί για να καταλάβει ο άλλος ότι υπεισέρχεται στα χωράφια μας, σα να ήτανε δικά του. Εν ολίγοις, καλύτερα να τσακωθείτε με τη μητέρα σας, διεκδικώντας τα αυτονόητα, όσα δηλαδή σας ανήκουν και τα έχετε παραδώσει άνευ όρων στα χέρια της, παρά να εξακολουθείτε να μην έχετε ζωή. Από την άλλη, αν δε θελήσει να καταλάβει κι επιμένει στο ρόλο της ως δυνάστη, ο μόνος τρόπος είναι να απομακρυνθείτε από μια τοξική σχέση που σας δηλητηριάζει. Θα μου πείτε, είναι μητέρα σας, δεκτό. Ο ρόλος όμως της μητέρας είναι να προετοιμάζει τα παιδιά της με τέτοιο τρόπο, ώστε να μεγαλώνουν τα φτερά τους και στην κατάλληλη στιγμή να πετούν μακριά της. Πασιφανώς η δική σας μητέρα έχει αποτύχει παταγωδώς στην αποστολή της, ενώ επιπλέον -όπως μας λέτε- κάνει τα πάντα για να μη βγάλετε φτερά ποτέ σας, ακόμη κι αν το κοντέρ τη ζωή σας δείχνει τα 30.Είναι σκληρό, θέλει τόλμη. Δική σας η επιλογή. Αν θέλετε να ξεφύγετε και διεκδικήσετε όσα σας ανήκουν, θα πονέσετε τόσο εσάς, όσο και την παράλογη(συγχωρήστε μου το χαρακτηρισμό) μητέρα σας. Ωστόσο, μέσα από τον πόνο συχνά γεννιούνται οι ομορφότερες πραγματικότητες που στη δική σας περίπτωση είναι απλώς το αυτονόητο: η αυτονομία κι η ελευθερία σας. Καλή δύναμη. Σίγουρα, η συνδρομή ενός ειδικού θα σας χρησιμεύσει αφάνταστα, αρκεί να είστε αποφασισμένη.

Ξεκίνησε τουλάχιστον από τα βασικά.. Την επόμενη φορά που θα μπει στο δωμάτιο σου ούτε να αλλάξεις σελίδα στον υπολογιστή, ούτε και να κλείσεις τη μουσική..Θα συμπεριφερθεις σαν να μην μπήκε.. Δηλαδή ανάκριση θα σου κάνει? Δεν είσαι μωρό αν είναι δυνατόν..

Εξομολογούμενη πάρτο αλλιώς γιατί δεν πάεο έτσι. Και ποιά είναι η μητέρα σου; Ο Μέγιστος Κριτής της ύπαρξής σου; Καταλαβαίνεις και μόνη σου οτι έχεις κολλήσει σε άλλη ηλικία, σίγουρα όχι στα 30. Πρέπει να ζητήσεις βοήθεια για το καλό σου, για να διαχειριστείς όλο αυτό που νιώθεις και που μάλλον σου έχει δημιουργήσει εκείνη. Απευθύνσου για αρχή σε κάποια γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης, ώστε να πάρεις το πρώτο κουράγιο κι έπειτα ένα βήμα τη φορά ώσπου να έρθει μια ισορροπία.Δηλαδή φοβάσαι ν'ακούσεις μουσική, μήπως νομίσει οτι σκέφτεσαι κάποιον; Δηλαδή αν ήξερε σίγουρα οτι έχεις κάποιον στο μυαλό σου ΤΙ ακριβώς θα ΕΚΑΝΕ; 'Εχει μεγάλη σημασία η απάντηση στο ερώτημα, διότι διευκρινίζει αν κάτι είναι στο μυαλό σου και μόνο ή αν είναι κάτι πολύ περισσότερο.'Ο,τι σου είχα απαντήσει στη#1 ισχύει κανονικά.

Ο ψυχολόγος σου τι λέει γιά όλα αυτά; Τι δεν πάς;;;;