Φοβάσαι να μεγαλώσεις κι η μαμά δε βοηθάει καθόλου,διαβάζοντας τα οσα εγραψες μου θύμησες την αμηχανία της εφηβείας.Ναι,ισως να μην έχεις περάσει ακόμη αυτό το στάδιο αλλα οσο αποφεύγεις να εκφράσεις τις ανάγκες σου τόσο πιο νοσηρή θα γίνεται η κατάσταση.Η ιδιωτικότητα ειναι απαραίτητη για να αναπτύξεις τη προσωπικότητα σου και πρέπει να την απαιτήσεις με τον ενα ή τον άλλο τρόπο.Αναρωτιέμαι η μητέρα σου δεν προβληματίζεται απο τη κατάσταση σου;Κι αν είναι ασυνήθιστο για κείνη το να βγαίνεις πρέπει να καταλάβεται κι οι 2 πως κάποτε θα πρέπει να ξεκινήσεις απ' τη στιγμή που το επιθυμείς.
23.6.2016 | 18:04
Φοβάμαι...
Γειά σας και πάλι! Είμαι αυτή που έγραψε την εξομολόγηση προχθες, στην οποία σας έλεγα ότι πλησιάζω τα 30 και φοβάμαι να πω στην μητέρα μου ότι θέλω να βγω με κάποιον.Φοβάμαι να το πω. Φοβάμαι τι θα σκεφτεί για εμένα. Τα τελευταία χρόνια έχω αποκοπεί από τον έξω κόσμο, γιατί φοβάμαι ότι θα επικρίνει τις επιλογές μου. Σκέφτομαι μήπως το μυαλό μου τα γεννάει όλα αυτά. Φοβάμαι και ντρέπομαι για οποιαδήποτε κοινωνική συναναστροφή έχω. Φοβάμαι να ακούσω μουσική, μήπως νομίσει ότι ακούω και σκέφτομαι κάποιον. Το πιθανότερο όμως είναι να μην φταίει η μητέρα μου, αλλά εγώ η ίδια.
20