ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ακομα και σημερα μετα απο τοσα χρονια που αναγκαζομαι να ερχομαι σε επαφη με κλοουν το θεαμα και μονο με κανει να ατριχιαζω.. ειδικα αυτοι ρου τσιρκου ειναι το χειροτερο μου. Αυτος ειναι κιολας ενας απο τους λογους που δεν εχω παει εδω και 15 σχεδον χρονια σε τσιρκο (και επειδη μονο τα ακροβατικα μου αρεσουν εκει και οχι η κακομεταχειρηση των ζωων!). Θυμαμαι να ειμαι 5 και να βγαζω ολο το παρτυ των 7 χρονων του αδερφου μου κατω απο το κρεβατι κλαιγοντας γατι οι γονεις μου σκεφτηκαν πως θα ηταν διασκεδαστικο για τα παιδακια και τοτε ανακαλυψαν πως κατι δεν παει καλα! Σε ενα αλλο παρτυ μιας φιλης μου πεμπτη δημοτικου θυμαμαι να με πλησιαζει ο κλοουν και εγω να του πεταω μπαλες πανω του και να απομακρινομαι κοιταζοντας τον με τρομο. Δεν ξερω τι ειναι αυτο που με κανει να τους απεχθανομαι τοσο. Ισως το οτι μου εχουν κανει φαρσες τα ξαδερφια μου μικρη σε σημειο να εχω λιποθυμησει το προκαλεσε η τελικα ο φοβος ηταν εμφυτος και για αυτο να λιποθυμησα? Και τωρα στα 23 μου δεν αντεχω να τους εχω κοντα μου δεν μπορω να βλεπω βιντεο με κλοουν δεν αντεχω να ειμαι στον ιδιο χωρο με κλοουν. Δεν ξερω αν θα το ξεπερασω ποτε ομως το πιο περιεργο ειναι οτι στο δωματιο μου παντα ειχα κλοουν μαριονετες και ποτε δεν τρομαζα στην οψη τους. Ισως το θεμα ειναι μονο με τους ζωντανους. Ειναι φυσιολογικο? Ειναι παραξενο? Ειναι παραλογο? Ειναι κατι που "φτιαχνεται"?