ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βλέποντας μία εξομολόγηση σημερινή εδώ, θυμήθηκα κάτι αντίστοιχο πριν τρία χρόνια σχεδόν ακριβώς... Ήμουν με Σένα, περπατούσαμε στα Γιάννενα στα στενά, βράδυ Σαββάτου, έλαμπα από ευτυχία δίπλα σου, έδειχνες να λάμπεις και εσύ... Περπατούσαμε πιασμένοι από το χέρι, ήταν η πρώτη φορά που μπορούσαμε να είμαστε τόσο ξέγνοιαστοι και ανέμελοι κάπου μαζί, χωρίς να κρυβόμαστε και χωρίς να φοβόμαστε τους γύρω μας... Καθώς περπατούσαμε, ένα σκυλάκι με πλησίασε, έσκυψα και άρχισα να το χαϊδεύω, άρχισε να με φιλάει και να με αγκαλιάζει... Πλησιάσαμε προς δύο ηλικιωμένες κυρίες, η μία ήταν το αφεντικό του σκύλου.... Ο σκύλος κολλημένος επάνω μου, πιάσαμε κουβέντα με τις κυρίες, εγώ ήμουν σαν παιδί δίπλα σου, έλαμπα ολόκληρος, άρχισαν να σε ρωτάνε διάφορα οι γυναίκες..... Κάποια στιγμή μετά από ένα πεντάλεπτο περίπου, σου λέει ξαφνικά η μία από αυτές:- Να τον παντρευτείς, σ' αγαπάει πολύ, μην τον αφήσεις....Είδα την έκπληξη στο βλέμμα σου, σάστισες, δεν περίμενες να το ακούσεις από μία άγνωστη αυτό που σου έδειχνε όλη μου η ύπαρξη, ότι σε αγαπούσα όσο τίποτε, σε λάτρευε κάθε κύτταρο της ύπαρξής μου, σε ποθούσε όλο μου το είναι, ψυχή και χώμα... Τα έχασες, δεν είπες τίποτε εκτός από ένα απροσδιόριστο χαμόγελο.... Σε έχασα λίγους μήνες μετά Μαρία.... Μόνον εσύ δεν μπορούσες να δεις το προφανές που μπορούσαν όλοι οι γύρω σου να δούνε.... Ίσως ήξερες μέσα σου αυτό που ένιωθα για σένα, εσύ φταις όμως που σε παρέσυραν οι γύρω σου οι καλοθελητές (ξέρεις εσύ ποιοι), που δεν έχουν νιώσει το ελάχιστο για σένα από όσα ένιωσα εγώ.... Μακάρι κάποια στιγμή να καταλάβαινες.....Το ονοματάκι σου