Δεν ήξερε τι την είχε πιάσει. Νόμισε το τέλος της γνέφει όπως εκείνοι που βρίσκονται στο πλοίο και γνέφουν στους αγαπημένους τους. Εκείνη δεν έχει αγαπημένο. Έχει αγαπημένους, λίγους μα της αρκούν. Οτιδήποτε άλλωστε. Βολεύεται σχεδόν εύκολα και πάντοτε με ευγένεια και καλοσύνη. Δεν είναι αγγελάκι, όχι. Της αρέσει να μιλάει χυδαία, να ντύνεται προκλητικά. Δεν την κάνει σέξυ το ανοιχτό ντεκολτέ και το ξέρει, μα συνεχίζει να το κάνει.
Όπως συνεχίζει τόσα άλλα στην ζωή της. Όπως όλα αυτά που την έχτισαν σήμερα, ξεκίνησαν από το τίποτα...και βρίσκεται ακόμα στο τίποτα. Κάποτε της αρκούσε αλλά δεν βολεύτηκε. Δυσκολεύεται να βολευτεί όμως όταν το καταφέρνει δεν ξεκουνάει. Άλλωστε γνωστή λάτρης της σταθερότητας. Την ταλανίζουν θέματα όμως. Το μυαλό της, οι σκέψεις της, το κορμί της είναι απομονομένο. Είναι τόσο μόνη σε αυτήν την ζωή. Είναι τόσο μόνη γύρω στους άλλους. Δεν τους ζήλεψε ποτέ, συχνά αναρωτιόταν: γιατί;
Τα προβλήματα της δεν ήταν προβλήματα, ήταν ασχήμιες που έρχοταν και έφευγαν. Πολλάκις καταπιανόταν από τα μηδαμινά προβλήματα και τα γιγαντοποιηούσε, τα έλυνε, τα μπέρδευε και ξανά από την αρχή. Χρόνο είχε, σκέψη είχε, δάχτυλα και έγραφε.
Έδειχνε την αγάπη της σπανίως και εισέπραττε κάθε φορά και λιγότερη. Κρυφά την πείραζε. Προσπαθούσε να συμμετάσχει και κάτι πάντα θα στράβωνε.
Αυτό το κορίτσι μένει πίσω την ώρα που όλοι την ήθελαν μπροστά. Την χειροκροτούσαν τοσο έντονα που δάκρυζε, την πίστεψαν και την καθοδήγησαν αλλά εκείνη επέλεξε μάλλον να κάνει διάλειμμα. Δεν ήξερε ούτε και η ίδια τι ζητούσε, τι μπορούσε. Την κοιτούσαν σαν στάλα βροχής, την ουσία όμως την ήξερε εκείνη: ήταν θάλασσα..φουρτουνιασμένη. έτοιμη να τους κατασπαράξει όλους. Έτοιμη να ναυαγήσει κάθε όνειρο και ελπίδα, κάθε προσμονή και αγωνία, κάθε μαλακία και κάθε τραγωδία. Όλα τα αποθαρρύνε γιατί ήταν ρεαλιστρία και ειλικρινής. Με όλους. Την ήξεραν τόσο όσο ήθελε η ίδια να ξέρουν. Με κάθε συναναστροφή της ήταν μία άλλη που κάθε φορά ανακάλυπτε και τόσο διασκέδαζε.
Δεν της έφυγε ποτέ όμως. Το πλάκωμα. Το βάρος. Η βλακεία. Δεν προσπαθήσε; Έρωτημα παγίδα. Ήθελε να φύγει, να πετάξει, να γνέψει κι εκείνη από το πλοίο κάτω στους αγαπημένους της. Θα ήθελε για μια στιγμή να έβλεπε την ζωή χωρίς εκείνη μέσα αλλά απευθείας φορούσε το τρανό χαμογέλο της και περήφανα παρέλαζε στην ζωή. Δεν είναι μικρή, την κάνουν μικρή.
Εκείνη ένιωθε μεγάλη,ικανή και ισχυρή. Δεν ξεχνούσε ότι τα όπλα της μπορούν την κάνουν και αυτόχειρα.
σχόλια