__________________
1.
Αμπακα μου, πώς να πω στους γονείς μου ότι τα έχω με αστυνομικό; Θα φρικάρουν θα θυμώσουν θα στενοχωρηθούν.. Περιμένουν γιατρό και άνω. Τι να κάνω με το κολλημένο μυαλό τους; Είναι ικανοί να μην μου ξαναμιλήσουν και το λέω κρίνοντας από την προηγούμενη σχέση μου που τα είχα με οικονομολόγο και τους έπεφτε λίγος..- βασω
Για το κολλημένο μυαλό των άλλων δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και αν το κολλημένο μυαλό ανήκει στους γονείς μας και θέλουμε την αποδοχή τους για να ισορροπήσουμε. Δυστυχώς, ειδικά τότε, γιατί οι γονείς μας ξέρουν ότι έχουμε ανάγκη την έγκριση τους, και μερικές φορές εκμεταλλεύονται αυτή μας την ανάγκη.
Αυτό που μπορούμε να αλλάξουμε (με κόπο και βάσανα και μεγάλο ζόρι, αλλά μπορούμε) είναι να μάθουμε ελέγχουμε καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο μας επηρεάζουν οι αντιδράσεις τους. Εσύ, Βάσω, έχεις την επιλογή να κάνεις ό,τι θέλουν ελπίζοντας στην αποδοχή τους (η οποία, επειδή δίνεται ανταποδοτικά, δεν θα σε ευχαριστήσει ποτέ με τον τρόπο που ονειρεύεσαι). Η άλλη επιλογή που έχεις είναι να ζήσεις τη ζωή σου χωρίς να κάνεις επίτηδες πράγματα που στενοχωρούν τους γονείς σου, αλλά και χωρίς να κάνεις αυτό που θέλουν μόνο και μόνο για να μην στενοχωρηθούν.
Αν είναι ικανοί να μην σου ξαναμιλήσουν επειδή θέλουν γαμπρό από γιατρό και πάνω, τότε είναι ανώριμοι άνθρωποι που λειτουργούν με παιδικό, εγωιστικό και καταπιεστικό τρόπο. Θέλουν να ζήσουν μια άλλη ζωή μέσω της δικής σου, και για να το πετύχουν, σε εκβιάζουν με την απειλή ότι θα αποσύρουν την αγάπη τους. Μην κάνεις διαπραγματεύσεις με τρομοκράτες. Σε φοβούνται όπως τους φοβάσαι. Αν δεν σου ξαναμιλήσουν, με ποιο παιχνίδι εξουσίας θα παίζουν;
Και στο κάτω κάτω, δεν ξέρω πόσο χρονών είσαι και αν μένεις μαζί τους, αλλά αν υπάρχει κίνδυνος να σου δημιουργήσουν πρόβλημα, μην τους λες με ποιον τα έχεις. Ελπίζω να μην είσαι από τα παιδιά που τρέμουν τις αντιδράσεις των γονιών τους αλλά ταυτόχρονα τους τα λένε όλα χαρτί και καλαμάρι.
__________________
2.
Έχω κόμπλεξ απέναντι στους μορφωμένους ανθρώπους.
Δεν κατάφερα ποτέ να ολοκληρώσω τις σπουδές μου. Έδωσα δύο φορές πανελλήνιες, πέρασα και τις δύο φορές σε υψηλόβαθμα ΤΕΙ, αλλά έμεινα από έναν χρόνο στην κάθε μια και τα παράτησα.
Πλέον, στα 28, κάνω μια δουλειά που αγαπώ, προσπαθώντας στον ελεύθερο χρόνο μου να αναπληρώσω όλες τις γνώσεις που θεωρώ ότι έχασα, όταν δεν κατάφερα να μπω στην θεωρητική σχολή που «κυνηγούσα». Αυτό με κάνει να νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου, αλλά παράλληλα, συνεχίζω να νιώθω μειονεκτικά απέναντι σ' αυτούς έχουν διαβάσει περισσότερο, που γνωρίζουν δέκα πράγματα παραπάνω.
Για παράδειγμα, άνετα θα σου ζητούσα να γίνω το... pet σου. Ξέρεις, να με παίρνεις μαζί σου σε όλα αυτά τα ενδιαφέροντα πράγματα που κάνεις, να ακούω τις συζητήσεις με τους φίλους σου, να διαβάζω αυτά που διαβάζεις. Είμαι σίγουρη πως ένας έξυπνος και καλλιεργημένος άνθρωπος αποκλείεται να μην έχει πράγματα να μου δώσει, ακόμα και αν διαβάζει ζώδια (αν και θα ήταν ένας λόγος για να θορυβηθώ).
Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και με τους άνδρες. Για την ακρίβεια, μια σχέση με έκανε να καταλάβω ότι με κινούσε όπως ήθελε, απλά επειδή τον θεωρούσα όλα αυτά που περιγράφω παραπάνω. Και παρότι είχα γίνει μαριονέτα που έλεγε σε όλα ναι, πήρα πολλά πράγματα από αυτόν. Είδα ταινίες που δεν θα έβλεπα, πήγα σε μέρη που δεν θα πήγαινα, συμμετείχα σε συζητήσεις που δεν περίμενα ότι θα μπορούσα να σταθώ.
Βέβαια, όταν με χώρισε (γιατί όλοι βαριούνται τέτοιου είδους pet κάποια στιγμή) τον δικαιολόγησα, γιατί το έκανε για κάποια που θεώρησα έξυπνη και -φυσικά- πιο καλλιεργημένη από μένα.
Εν... πολλοίς ("εν ολίγοις" δεν το λες), δεν μπορώ να καταλάβω αν η συνεχής μου ανάγκη να βρίσκω την επιβεβαίωση από ανθρώπους σαν... εσάς με βοηθάει να εξελιχθώ ή μου ρίχνει την αυτοπεποίθηση και με κρατάει πίσω. Υπάρχουν στιγμές (όπως οι περισσότερες με την προηγούμενη σχέση μου) που νιώθω ότι δεν έχω προσωπικότητα.
Επιπλέον, δεν μου αρέσει ότι το να έχει κάποιος πτυχίο είναι για μένα ότι είναι για κάποιους τα... ζώδια. Όπως κάποιος άλλος θα ρωτούσε σε μια νέα γνωριμία το ζώδιο, για να... καταλάβει τι χαρακτήρας είναι, εγώ ρωτάω βαθμό πτυχίου! Δεν θα σνομπάρω κάποιον που δεν το έχει, ούτε θεωρώ πως οποιοσδήποτε απόφοιτος πανεπιστημίου είναι... ανώτερος, απλά είναι το βασικό κριτήριο που με κάνει να δίνω λίγη περισσότερη προσοχή.
Και δεν ξέρω αν είμαι καλά μ' αυτό...
Αυτό που περιγράφεις είναι ο ορισμός του κόμπλεξ. Η ιστορία σου θα μπορούσε να μπει σε εγχειρίδιο.
Δες ένα παράδειγμα κόμπλεξ που δίνει η Wikipedia.
«Αν είχες ακρωτηριαστεί στο ένα πόδι όταν ήσουν παιδί, αυτό θα επηρέαζε τη ζωή σου πολύ βαθιά, ακόμα και αν ξεπερνούσες τα θέματα της φυσικής αναπηρίας. Αυτή η εμπειρία θα μπορούσε να δημιουργήσει πολλές σκέψεις, αναμνήσεις, συναισθήματα, αισθήματα κατωτερότητας, θριάμβους και πικρία, όλα επικεντρωμένα γύρω από αυτή την πτυχή της ζωής σου. Αν αυτές οι σκέψεις ήταν διάχυτες, επίμονες και βλαβερές, τότε ο Jung θα έλεγε ότι έχεις κόμπλεξ ποδιού.»
Για σένα, το ακρωτηριασμένο πόδι είναι οι σπουδές που δεν έκανες (για την ακρίβεια, οι πολύ συγκεκριμένες σπουδές που δεν έκανες. Γιατί είχες ευκαιρία να σπουδάσεις, δύο φορές, και δεν το έκανες. Γιατί; Πολλά κρύβονται πίσω από αυτό.) Η ζωή σου περιστρέφεται γύρω από αυτή την πτυχή, και οι σκέψεις γύρω από αυτή την πτυχή σου δημιουργούν προβλήματα. Έχεις κάνει το πτυχίο (ένα συγκεκριμένο πτυχίο, και τον βαθμό ενός συγκεκριμένου πτυχίου) φετίχ. Νομίζεις ότι αν είχες αυτό, θα ήταν όλη σου η ζωή εντελώς διαφορετική – και όλα θα ήταν καλύτερα – οπότε νομίζεις επίσης ότι όποιος έχει πτυχίο, έχει καλύτερη ζωή από εσένα. Η λογική σου ξέρει ότι λες ανοησίες, αλλά το κόμπλεξ σου σε εμποδίζει να το καταλάβεις με το μυαλό σου – και κατά συνέπεια, και με το συναίσθημα σου.
Αναρωτιέμαι αν είχες πάρει αυτό το πτυχίο, αν είχες αναπτύξει ένα άλλο κόμπλεξ, αλλού. Είναι τόσο επίμονο αυτό που έχεις τώρα, με τόσες ρίζες και παραφυάδες, το έχεις οργανώσει τόσο καλά, που φοβάμαι ότι θα το έχτιζες κάπου αλλού, με κάποια άλλη αφορμή. Δυστυχώς, ένας λόγος που έχεις ένα τόσο αλεξίσφαιρο κόμπλεξ είναι η υψηλή σου νοημοσύνη. Μερικές φορές το πολύ μυαλό λειτουργεί εναντίον μας. Χρειάζονται και άλλα προσόντα για να ευτυχήσουμε.
Για να μην μακρηγορήσω γράφοντας τα αναμενόμενα κλισέ περί μόρφωσης και σπουδών, ειδικά επειδή τα ξέρεις, νομίζω ότι πρέπει να συντρίψεις το κόμπλεξ, βρίσκοντας την αιτία δημιουργίας του, και αυτό θα το κάνεις μαζί με έναν ψυχολόγο. Όσο κι αν διαβάσεις, ό,τι κι αν διαβάσεις, και επίτιμος διδάκτορας του Χάρβαρντ κι αν γίνεις, αυτό το κενό δεν θα συμπληρωθεί. Όσα κάνεις, όχι μόνο δεν μειώνουν το κόμπλεξ, αλλά το τρέφουν κι άλλο. Ποτέ δεν θα γίνεις αυτό που ονειρεύεσαι, όχι επειδή δεν μπορείς (όπως σου λέει το κόμπλεξ) αλλά επειδή αυτό που θέλεις να γίνεις, το βάζεις πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από σένα. Όπου και να φτάσεις, πάντα θα υστερείς.
Γι' αυτό, κράτα λίγη από την ενέργεια σου από τα διαβάσματα, και στρέψε την προσπάθεια σου προς την επίλυση αυτού του βραχνά. Έχεις και την εξυπνάδα και τη μόρφωση (χα!) για να τα καταφέρεις.
__________________
3.
Γειά σου ´Αμπα!
´Εχω ενα θέμα και θα ήθελα τη συμβουλή σου και των αναγνωστών γιατι εχω αρχίσει και απελπίζομαι.
Ενας φίλος μου απο τα παλιά κανει κατα καιρούς σχέσεις με διάφορες κοπελες οι οποίες απο την αρχή τον κοροϊδεύουν(κερατωματα,φλερτ,ψέμματα) και αυτος κανει οτι δεν τα βλέπει!
´Οταν έρχεται λοιπον στα λογικα του και θελει να χωρίσει έρχεται σε εμενα για συμβουλές και συμπαράσταση γιατι ειναι αδύναμος και θελει "σπρώξιμο" για να το κανει και εννοείται εγω τον βοηθάω όσο χρειαστεί γιατι δεν θελω να τον βλεπω να χαντακωνεται.
Ωστόσο οταν βρίσκεται με τη κοπελα,κάθεται και της αραδιάζει ΟΤΙ του εχω πει εγω με ολες τις λεπτομέρειες με αποτελέσμα να με φέρνει σε πολυ δύσκολη θέση και να με εκθέτει! Και λεει στη συνεχεια οτι δεν το εκανα για να σε εκθέσω αλλα για να της δείξω τη γνώμη εχουν οι φίλοι μου για εκείνη και οτι θελει να της δείξει οτι ολοι ξερουν τι κανει πισω απο την πλάτη του.
Τι άποψη εχεις για την συμπεριφορά του; Ειναι εγωιστής και βαζει τον εαυτό του πανω απο ολους;Να φοβαμαι μην μου κάνει κακο στο μέλλον έστω και άθελα του;
Κώστας
Στο μέλλον; Δεν βλέπεις ότι σου κάνει και τώρα κακό;
Η άποψη για τη συμπεριφορά του φίλου σου είναι ότι είναι δειλός, μάλλον αδύναμος, και χρησιμοποιεί εσένα για να πει στους άλλους αυτά που δεν τολμάει να τους πει ο ίδιος. Εξαιτίας της αδυναμίας του στηρίζεται πάνω σου, και έτσι σε παρασέρνει προς τα κάτω. Αν θέλεις να τον βοηθήσεις, μην του λες αυτά που θα έπρεπε να λέει στους άλλους ο ίδιος. Πες του ότι κάνει κακό στον εαυτό του με τη συμπεριφορά του, και φταίει για αυτά που του συμβαίνουν, περισσότερο από τους άλλους. Αν θέλει να βελτιώσει αυτά, να τον βοηθήσεις. Αλλιώς, μην κάνεις εσύ τη δουλειά γι' αυτόν.
__________________
4.
Αγαπητή Α, μπα. Είμαι 25 και με το αγόρι μου είμαστε μαζί από τα 19. Παρ'ότι μικροί νομίζω πως περάσαμε μαζί μια σημαντική φάση της ζωής μας, ξεκινήσαμε και τελειώσαμε τις σπουδές μας, δουλέψαμε, ταξιδέψαμε, μοιραστήκαμε πολλές εμπειρίες, αντιμετωπίσαμε προβλήματα από κοινού ήρθαμε κοντά ο ένας με την οικογένεια του άλλου, χτίσαμε δεσμούς ο ένας με τους φίλους του άλλου έτσι ώστε πλέον οι περισσότεροι φίλοι μας είναι κοινοί. Εν ολίγοις νιώθω πως τα τελευταία χρόνια μεγαλώσαμε και αλλάξαμε μαζί, ωριμάσαμε μαζί. Πάντα ήμασταν πάρα πολύ αγαπημένοι και ποτέ δεν είχαμε σοβαρούς καυγάδες – βέβαια δεν ήρθαμε και ποτέ αντιμέτωποι με κάποιο σοβαρό προβλημα.
Μπαίνω στο θέμα. Όσο και αν αγαπιόμαστε, η σχέση μας έχει βαλτώσει και δεν ξέρω πώς να την ανανεώσω, και αν αυτό πρέπει να κάνω ή αν έκανε τον κύκλο της και πρέπει να την αφήσω. Από το Σεπτέμβρη εγώ είμαι στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό, με σκοπό τώρα που θα τελειώσω να βρω και δουλειά εδώ. Ο φίλος μου είναι θετικός στην ιδέα και θέλει κι εκείνος να ακολουθήσει, ψάχνουμε ταυτόχρονα λοιπόν για δουλειά σε διάφορες πόλεις με σκοπό να βρούμε κάτι μαζί. Αυτούς τους μήνες όμως που είμαστε από απόσταση, η σχέση μας άλλαξε. Δεν έχουμε πια ουσιαστική επικοινωνία. Πολύ συχνά νιώθω πως το μόνο που είμαστε είναι δυο φίλοι που ανταλάσσουμε τα νέα μας - η καθημερινότητά μας είναι πια διαφορετική και δεν έχουμε κοινό σημείο αναφοράς, και αυτό με κουράζει. Εκείνος όσες φορές το έθιξα δε νιώθει το ίδιο, λέει πως έτσι είναι η απόσταση και θα ανακάμψουμε όταν ξαναβρεθούμε κοντά, και να κάνω υπομονή. Το κακό είναι πως ούτε εγώ αποζητώ περισσότερη επικοινωνία, κάποια πρωινά ξεχνάω να του στείλω καλημέρα μέχρι να φτάσει μεσημέρι, ενώ παλιά ήταν η πρώτη μου σκέψη κάθε πρωί. Η όρεξη μου για σεξ έχει μειωθεί λίγο, νομίζω και η δική του. Όταν βρισκόμαστε από κοντά όλα καλά, αλλά τον υπόλοιπο καιρό δε μου λείπει και τρομερά, και κανείς μας δεν έχει επιδιώξει να κάνουμε τηλεφωνικό σεξ.
Σας κουράζω με όλα αυτά που λέω, το θέμα μου είναι πως η απόσταση με έκανε να δω τα πράγματα διαφορετικά και κάποιες φορές σκέφτομαι πως ίσως θα έπρεπε να χωρίσω, να μείνω λίγο μόνη μου, να γνωρίσω διαφορετικούς ανθρώπους, μιας και αυτή είναι η μόνη σχέση μου και ίσως δεν προχωράει παραπέρα, αφού νιώθω πως δεν επικοινωνούμε όπως παλιά. Ίσως κάτι που μου φαίνεται παροδικό πρόβλημα στο μέλλον να διογκωθεί. Και επίσης νιώθω πως πρέπει να ζήσω λίγο την ενήλικη ζωή μου μόνη και ανεξάρτητη και να αναζητήσω τον εαυτό μου, καθώς ο εαυτός που έχω χτίσει από την εφηβεία και μετά είναι μόνο μαζί του. Από την άλλη πλευρά, δε μπορώ να περιγράψω με λόγια πόσο τυχερή νιώθω και τρέμω να μην τον χάσω από τη ζωή μου, πόσο τον θαυμάζω και εκτιμάω, πόσο περήφανη είμαι γι' αυτόν, τόσο που κανείς άλλος δε με βάζει σε παραμικρό πειρασμό, παρ' ότι είμαι νομίζω εμφανίσιμη και πολύ κοινωνική και είχα πάντα προτάσεις. Πολλές φορές γνώρισα κόσμο που να με ελκύει και να χαζοφλερτάρω αλλά στην πρώτη συζήτηση συνειδητοποιώ πως κανείς δεν είναι σαν το αγόρι μου, πουθενά δε θα βρω καλύτερα.
Α,μπα το ξέρω σε κούρασα και μάλλον δεν είναι ένα πρόβλημα που μπορείς να μου δώσεις εσύ τη λύση αλλά ίσως από τις πολλές πληροφορίες που έδωσα να υπάρχει κάτι που σου φαίνεται σημαντικό να το αναλύσω περισσότερο, δεν ξέρω. Δεν το έχω συζητήσει με καμία φίλη μου, καθώς πλέον οι περισσότερες είναι κοινές μας φίλες, και όλες πιστεύουν ότι είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Δεν ξέρω αν θα καταλάβουν τους προβληματισμούς μου. Νιώθω πως εσύ που είσαι άγνωστη ίσως μπορείς να μου πεις κάτι πιο αντικειμενικό. Ένα μεγάλο συγγνώμη για τη φλυαρία μου! Σε φιλώ και περιμένω εναγωνίως!
Δεν είναι δυνατόν να περιμένεις ότι το σεξ με κάποια μόνιμη σχέση θα είναι το ίδιο εις τους αιώνες των αιώνων. Δεν είναι δυνατόν να περιμένεις ότι θα λαχταράς την επαφή με τον άλλον με τον ίδιο τρόπο εις τους αιώνες των αιώνων. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι οι σχέσεις μένουν ίδιες. Δεν είναι δυνατόν, και άλλωστε μόνη σου λες ότι όταν είσαστε μαζί, είναι όλα μια χαρά.
Το θέμα που σε απασχολεί δεν είναι η σχέση σου αλλά ότι μια σχέση τόσο μακρόχρονη όσο αυτή σε κρατάει πίσω και δεν σε αφήνει να εξελιχθείς σε προσωπικό επίπεδο. Δεν μπορώ να εκτιμήσω το μέλλον της σχέσης σου και πόσο σοβαρά πρέπει να πάρεις το «δεν επικοινωνούμε όπως παλιά» γιατί κάνεις μια πολύ λάθος υπόθεση. Οι σχέσεις δεν σε εμποδίζουν να εξελιχθείς σε προσωπικό επίπεδο. Αντίστοιχα, αν νιώθεις ότι δεν έχεις εξελιχθεί σε προσωπικό επίπεδο, δεν φταίει ο άλλος. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι ζεστές και θερμές, ασφαλείς σχέσεις δεν μας αναγκάζουν να εξελιχθούμε σε προσωπικό επίπεδο επειδή η ασφάλεια μας κάνει τεμπέληδες. Προσπαθούμε, όταν προσπαθούμε να εντυπωσιάσουμε κάποιον άλλον. Αν αυτός ο άλλος είναι έτσι κι αλλιώς μαζί μας, και έτσι κι αλλιώς (νιώθουμε ότι) μας θαυμάζουν και μας στηρίζουν, τότε νομίζουμε ότι αξίζουμε τον θαυμασμό και αράζουμε λίγο. Δεν είναι κακό, χρειάζεται και λίγη ανάπαυλα, δεν γίνεται να είμαστε συνέχεια στην ένταση της προσπάθειας. Είναι όμως παγίδα αν έχουμε μεγαλώσει σε μια ζεστή και υποστηρικτική σχέση. Τότε όχι μόνο δεν καταλαβαίνουμε με ποιον τρόπο έχουμε τεμπελιάσει, αλλά κατηγορούμε τον άλλον για τη δική μας συμπεριφορά.
Με ποιο τρόπο σε εμποδίζει ο φίλος σου να εξερευνήσεις τον εαυτό σου; Θα σου πω εγώ: με κανέναν. Αν θέλεις να είσαι ανεξάρτητη, μπορείς να είσαι ανεξάρτητη. Αν θέλεις να εξερευνήσεις τον εαυτό σου, εξερεύνησε τον εαυτό σου. Η σχέση σας όχι μόνο δεν θα κλονιστεί, αλλά θα γίνει εκατό, χίλιες φορές καλύτερη.
__________________
5.
Τι κάνεις όταν ο συμβιος σου δεν χαίρεται με τη χαρά σου ,αλλά γκρινιάζει και προσπαθεί να μειώσει την αξία του γεγονότος που σε χαροποιεί; Και όταν τον ρωτάς ευθέως ,γιατί δεν συμμερίζεται την επιτυχία σου, σου απαντά πως δεν είναι γελοίος, ώστε να κάνει σαν παλαβός για κάτι... ασημαντο, ενω γνωριζει ομως πως για σένα ηταν σημαντικοτατο και το περίμενες με ανυπομονησία;
Είναι μεμονωμένο περιστατικό ή μόνιμο; Δείχνει ζήλεια γενικότερα ή όχι; Έχει συχνά την τάση να εντοπίζει τα προβλήματα αντί τις χαρές; Πανηγυρίζει με τις δικές του επιτυχίες ή όχι;
Πολλά και διαφορετικά μπορεί να ισχύουν, αλλά σε γενικές γραμμές, δεν το λες καλό σημάδι. Αυτό που κάνεις είναι ότι το σημειώνεις στην άκρη του μυαλού σου για να το συγκρίνεις με άλλες συμπεριφορές του, ώστε να βγάλεις κάποτε μια θεωρία για τον μηχανισμό συμπεριφοράς του, και μετά να αποφασίσεις αν μπορείς να ζήσεις με αυτό ή όχι.
__________________
6.
Καλησπέρα σε όλους! Θα προσπαθήσω να ειμαι σύντομη...
Συγκατοικούμε εδώ και ένα χρόνο στο εξωτερικό, μαζί 2 χρονια με αρκετή απόσταση στην αρχή. Ήταν εδώ για σπουδές πριν απο μένα, τωρα δουλεύει. Δεν είναι όμως καλά, βασανίζεται. Δεν ξερω πως λέγεται αυτό που εχει ούτε πως να βοηθήσω. Δεν θέλει να πηγαίνει στη δουλειά παρόλο που αντικείμενο-ωραριο-λεφτά ειναι πολυ καλά. Δεν ξέρει αν θέλει να ζήσει έτσι, κάθε μερα 9-5 για μια ζωή. Το καταλαβαίνω, νιώθει πως ειναι σκλαβιά. Σκέφτεται πως δουλεύουμε για να ζουν κάποιοι άλλοι πλουσιοπάροχα κι εμείς πάντα να προσπαθούμε για τα βασικά και λίγο παραπάνω και αντί στη ζωή τη μικρή που έχουμε να κάνουμε αυτά που μας αρέσουν και να απολαμβάνουμε, το βασικό που κάνουμε ειναι να δουλεύουμε. Συμφωνώ, το έχω νιώσει. Αλλα γιατί εγώ δεν ειμαι τόσο θλιμμένη; γιατί δεν έχω τάσεις φυγής; θέλει να γυρίσει πίσω, μόνος. Εχει και τεράστιο δέσιμο με την οικογένεια. Σε κάποια φάση είχε αρχίσει τα "θα πεθάνουν κι εγώ δε θα είμαι εκεί". Θέλει να σκεφτεί τη ζωή του και την πορεία του. Προσπαθεί να βρει την ελευθερια και επειδή την δουλειά προς το παρόν δεν μπορεί να την αλλάξει το έχει επεκτείνει στις σχέσεις (βλ. Να μην καταπιεζόμαστε, η μονογαμία ειναι κοινωνικό στερεοτυπο κλπ κλπ) και να σου πω ότι και παλι καταλαβαίνω και συμφωνώ σε πολλά. Κι εγώ ελεύθερη θελω να ειμαι, αλλα νιώθω πως ειμαι σε αυτη τη σχέση. Απο την άλλη εκεινος νιώθει ότι εγκλωβίζεται γιατί αν δεν ήμουν εγώ θα μπορούσε να φύγει ανά πάσα στιγμή. Την ίδια στιγμή με ευχαριστεί που υπάρχω γιατί ξέρει ότι η εργασιακή εμπειρία εδώ είναι μια επένδυση κι αν δεν ήμουν Εγώ δεν θα τα κατάφερνε να μεινει. Εχει βάλει αντίστροφη μέτρηση..ενας χρόνος μένει. Αν και νιώθω πως θα γίνει πιο σύντομα. Δε θέλει να "χωρισουμε" γιατί στο μοντέλο σχέσης που περιγράφει δεν υπάρχει μαζί και χώρια....υπάρχει η διασταύρωση. Διασταυρώνονται οι ζωές μας γιατί το θέλουμε, συναντιούνται οποτε το θέλουμε. Οχι αναγκαστικά, οχι επειδή πρέπει, οχι Επειδή το αρχίσαμε. Πως αντιμετωπίζεις έναν τέτοιο άνθρωπο, μια τέτοια κατάσταση, εκτος απο τον αφήσεις (εννοείται) να κάνει τις επιλογές του όσο το δυνατόν ανεπηρέαστος; Θα ναι δύσκολα αν μείνω μονη εδώ...
Σου τα περιέγραψα όσο πιο απλοϊκά γίνεται, μιλάμε για μεγάλες φιλοσοφικές συζητήσεις!
Ευχαριστώ που με άκουσες.
Δεν χρειάζεται καμία φιλοσοφική συζήτηση, γιατί το ρεζουμέ σου είναι «θα είναι δύσκολα αν μείνω μόνη εδώ».
Θα είναι δύσκολα, αλλά θα ελαφρυνθεί ο φόβος σου όταν συνειδητοποιήσεις ότι τώρα δεν τα έχεις εύκολα. Ο άνθρωπος θέλει να γυρίσει στην Ελλάδα κι εσύ δεν θέλεις. Αυτό σημαίνει ότι είσαστε διαφορετικοί με πάρα πολλούς τρόπους, και αυτό δεν χρειάζεται πολλή φιλοσοφία. Άσε που η φιλοσοφία του μπάζει και λίγο. Οι ζωές μας διασταυρώνονται και είμαστε μαζί επειδή το θέλουμε, εντάξει. Αυτό με ποιο τρόπο ακυρώνει το μαζί και το χώρια; Τι θέλει να πει; Ότι δεν δεσμεύεται; Μόνο που έχει δεσμευτεί ήδη.
Δεν χρειάζεται να τεντωθείς και να αλλάξεις και να «κατανοήσεις» επειδή φοβάσαι τι θα γίνει όταν μείνεις μόνη σου εκεί. Τίποτα δεν θα γίνει. Η ζωή θα συνεχιστεί, και είναι στο χέρι σου να την κάνεις ακόμη καλύτερη.
__________________
7.
Α μπα μου διαβάζω ανελλιπώς τη στήλη σου και θα ήθελα να δω πολύ την άποψή σου πάνω σε κάτι που με Αγαπητη αμπα,
Ειμαι μια κοπελα 18 ετων. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωης μου ηταν παντα η μητερα μου. Πιθανότατα πάσχει απο σχιζοφρένεια, πράγμα που διαπιστωσα ύστερα απο μελέτη βιβλιων ψυχολογίας και ιστοσελιδων. Μαλιστα ειχε παει στο δαφνη για 2 βδομάδες, ωστόσο αργότερα έμαθα οτι απλως της ειχαν γραψει ορισμένα φάρμακα χωρίς καμια αναφορα στην ασθενεια που προανέφερα. Ωστοσο εγώ ακόμα πιστεύω οτι πρόκειται για εναν ανθρωπο σχιζοφρενη, ισως απλως και μονο για να ρίχνω καπου το φταίξιμο οσων μου εκανε.
Για να σου δωσω να καταλάβεις θα σου αναφερω μια ελαφριά περίσταση. Ημουν 4-5 ετων και ειχε βαλει τον 10χρονο αδερφό μου να με κρατάει ανάποδα από τα πόδια, οσο εκεινη με γαργαλουσε. Καποια στιγμη αρχισα να ξερναω και εκείνη χάρηκε λέγοντας "ωραία τωρα βγηκε το δαιμόνιο απο μεσα της" και με παράτησε να κλαιω. Ειναι μεγαλη η λιστα τετοιων περιστατικών και ειναι αδύνατο να τα αναφερω όλα, θα αρκεστώ λοιπον να πω οτι είμαι πολυ τυχερή που αυτη τη στιγμή ζω και σου γραφω.
Οταν ημουν 9 οι γονεις μου χώρισαν (και πολυ άργησε, απλως ο πατέρας μου είναι δειλός). Χάρηκα λοιπον οτι ισως να ησυχαζαν καπως τα πράγματα. Στην αρχη ετσι ηταν αλλα μετα χειροτερεψαν καθως εγινα το αγαπημενο θυμα της μητερας μου, αφου έφυγε ο πατέρας μου, μεταξυ των αλλων δυο αδερφων μου (τον αδερφό που προανεφερα και τη μικροτερη κατα 6 χρονια αδερφη μου). Για 3 χρονια φοβομουν πολυ να μιλήσω και δε πίστευα σε τίποτα αφου μέχρι και η διευθύντρια του (ιδιωτικου παρακαλώ) σχολείου μου ήξερε για το ξυλο που ετρωγα και μου είπε απλα να μην επιτιθομαι στη μητερα μου απλως να κρατω αμυντική στάση.
Τελικα οταν έγινα 12 ετων της έκανα μήνυση για ενα συγκεκριμένο περιστατικό. Δε μπορούσα να πιστέψω οτι η αστυνομία απλως με αφησε να γυρίσω πισω στη μητερα μου αφού τους ειχα αναφέρει μια σειρα αγαπημένων συνηθειών της μεταξύ αλλων το σύρσιμο στο πατωμα κρατωντας με απο τα μαλλιά μου για πρωινο ξύπνημα.
Μολις δυο χρονια αργοτερα αποφασίστηκε να μεταφερθούμε εγω και η αδερφή μου σε ξενώνα για παιδιά των οποίων οι γονεις εχουν ψυχολογικες ασθένειες. Εκεί μου εξηγησαν οτι θα βοηθήσουν τη μητέρα μου και θα την κανουν μια καλη μαμακα που θα με αγαπάει και θα γινουμε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Εγω απλα γέλασα και το μονο που ηθελα ηταν να χωσουν τη μητέρα μου στη φυλακη. Τους πήρε 8 μηνες να συνειδητοποιησουν οτι δε μπορει να αλλαξει η περίπτωση της και τελικα δοθηκε η επιμέλεια μας στον πατέρα μας με περιοριστικά μετρα από εκείνη. Αφου φύγαμε απο τον ξενώνα έμαθα οτι το μισο προσωπικό είχε παραιτηθεί μαζί και η διευθύντρια που μου ειχε πει στις αρχές τα ονειρεμένα σχεδια της.
Πλεον ζουμε 3 χρονια με τον πατέρα μου και 3 χρονια έχω να πληγωθω σωματικα απο άνθρωπο. Με την αδερφή μου βλεπαμε τη μητερα μου υπο την επίβλεψη κοινωνικων λειτουργών. Η μητέρα μου εχει πάρει 60 κιλά και έχει γίνει ο πιο ήρεμος και χαζος άνθρωπος που ξέρω. Δε σταματά, ωστόσο, να έχει τις διεστραμμενες μεσαιωνικες τις αντιλήψεις και ισχυρίζεται οτι δε θυμάται οτι μας κακοποιουσε. Εχω να την δω σχεδόν ενα χρονο και απλά συνεχιζω να περιμένω πότε θα πεθάνει.
Φοβάμαι οτι ολη αυτη η περιπέτεια μου έχει αφήσει βαθιά σημάδια μέσα μου και αναρωτιέμαι αν θα σταματήσω ποτε να φοβάμαι τις ξανθιές γυναίκες η αν θα πω ενα αληθινο "σε αγαπω" σε κάποιο ατομο περα απο την αδερφή μου (ο αδερφός μου τελικα σαλεψε). Μια καλη ψυχολογος μου χε πει οτι η αιτια που δε σαλεψα κι εγω είναι το υψηλο iq.
Να επισημάνω οτι αν ο πατέρας μου δεν ήταν πλούσιος δε θα ειχα γλιτώσει απο την τρελη μανα μιυ και ποσο αηδία μου προκαλει αυτό για τα ελληνικά δικαστήρια. Δεν πρεπει ομως οποιος ταυτιστηκε εστω και λιγο με την ανάρτηση μου να απαιτήσει να ακουστεί και να διεκδικήσει τα δικαιωματα του.
Η ερωτηση που ήθελα να κανω ηταν αν πιστεύεις οτι πρέπει να λυπηθω τη μητέρα μου και να της δωσω μια ευκαιρία να με κανει να την αγαπησω. Επισης ξερεις αν χαζεύουν οι ψυχασθενείς ύστερα απο μακροχρόνια πάθηση; Ευχαριστώ πολυ για το χρονο σου:) –
Ας ξεκινήσουμε από αυτό που έχει σημασία. Η καλή ψυχολόγος που σου είπε ότι σε έχει σώσει η νοημοσύνη σου (με το οποίο συμφωνώ απολύτως) είναι μια καλή ψυχολόγος, γενικώς, ή η ψυχολόγος σου; Χρειάζεσαι ψυχολόγο ή μάλλον ψυχίατρο, γιατί πρέπει να συζητήσεις και να καταλάβεις πολλά, όχι μόνο για σένα, αλλά για τις ψυχικές ασθένειες γενικώς. Αυτό είναι το πρώτο και το μόνο βήμα που έχει σημασία. Επίσης είναι το μόνο χρήσιμο που μπορώ να σου πω. Κάνε αυτό τώρα, σήμερα, και αν το κάνεις ήδη, επικεντρώσου κι άλλο στην προσπάθεια, πιο επίμονα και πιο εντατικά. Αυτή είναι η αποστολή σου αυτή τη στιγμή, όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.
Αν ξεκινήσεις θεραπεία, θα δώσεις τις απαντήσεις μόνη σου. Μην περιμένεις, και μην προσπαθείς χωρίς βοήθεια. Όχι επειδή δεν μπορείς να τα καταφέρεις χωρίς βοήθεια, αλλά επειδή δεν είναι κακό να ζητάς βοήθεια. Έξυπνο είναι.
Για τα δικαστήρια και τους νόμους δεν μπορώ να σχολιάσω, γιατί δεν τους ξέρω, και δεν ξέρω για ποιους λόγους πήρε η ιστορία σου την τροπή που πήρε. Είμαι βέβαιη ότι τα πράγματα είναι πολύ μακριά από το ιδανικό, αλλά αυτό το θέμα χρειάζεται συμβολή δικηγόρων και κοινωνιολόγων για να έχει νόημα.
Για τις τελικές ερωτήσεις τώρα: τίποτα δεν πρέπει να κάνεις για τη μητέρα σου. Η ευθύνη που έχεις είναι απέναντι στον εαυτό σου. Η σχέση που θα έχεις μαζί της, αν αποκτήσεις κάποια σχέση, θα προκύψει μόνη της όταν μέσα από τη δική σου θεραπεία, καταλάβεις τι έγινε (είναι ψυχικά ασθενής; Τι είδους πάθηση έχει; Τι σημαίνει αυτό για την ίδια, και τι σημαίνει αυτό για σένα;) Πριν τακτοποιήσεις μέσα σου το γιατί και το πώς, μην αποφασίσεις τίποτα γι' αυτή. Ξαναλέω, η δική σου ζωή προηγείται.
Έχεις μέσα σου εμπειρίες εκατό ζωών και βάλε, και έχεις δει τα απύθμενα βάθη των ανθρώπων και την άβυσσο που βρίσκεται μόνιμα από κάτω μας με τρόπο που οι περισσότεροι ούτε καν υποψιάζονται. Δεν είσαι οι εμπειρίες σου όμως. Δεν σε καθορίζει κανείς άλλος, ούτε καν η μητέρα σου, ακόμη και μετά από όλα σου έχει κάνει. Είσαι ό,τι θέλεις να είσαι, και θα γίνεις ό,τι αποφασίσεις να γίνεις. Τα τραύματα σε σχηματίζουν, μπορεί και να σε παραμορφώνουν, αλλά εντείνουν άλλες, κρυφές ή φανερές ικανότητες. Και να αγαπήσεις μπορείς, και να ξεφοβηθείς μπορείς, και να γίνεις ο πιο ισορροπημένος άνθρωπος της γης μπορείς. Αυτά που φοβάσαι ότι σε σημάδεψαν μπορούν να γίνουν εφόδια για το μέλλον. Φαντάσου ότι είσαι ο Τειρεσίας, μόνο που στην δική σου ιστορία αυτό που είδες είναι η άλλη πλευρά της λογικής.
σχόλια