Πολλοί σήμερα μοιράστηκαν αυτό το (αμφιλεγόμενο για κάποιους) σκίτσο, που έχει μαζεμένες όλες τις δικαιολογίες και το αυτομαστίγωμα των Δυτικών που φοβούνται να καταδικάσουν τους εξτρεμιστές, μη τυχόν και τους πουν ισλαμοφοβικούς.
«Μη ξεχνάτε ότι εμείς οι Δυτικοί είμαστε υπεύθυνοι, η αποικιοκρατία φταίει, να μη γενικεύουμε, να μη παίζουμε το παιχνίδι της ακροδεξιάς, να μη ρίχνουμε λάδι στη φωτιά, οι δράστες είχαν ψυχολογικά προβλήματα, εμείς τους στείλαμε όπλα, ήταν μια μεμονωμένη περίπτωση, το σύστημα φταίει.»
Στην πραγματικότητα, οι Τζιχαντιστές έχουν δολοφονήσει συνολικά ΠΟΛΥ περισσότερους μουσουλμάνους, παρά «άπιστους». Δεν έχουν καν τη δικαιολογία πως χτυπάνε τους κακούς Δυτικούς (αν και το κάνουν ενίοτε). Χτυπάνε τους δικούς τους, στον ιδιότυπο εμφύλιό τους - ακόμα και στην Τουρκία, όλες οι επιθέσεις είχαν κατά κύριο λόγο θύματα Μουσουλμάνους.
Μπορεί να φταίει και το σύστημα ή η Δύση (αν και ο Κορνήλιος Καστοριάδης διαφώνησε με εξαιρετικά απολαυστικό τρόπο), όμως έχει παραγίνει το κακό. Στρέφοντας αλλού το βλέμμα ή υπερτονίζοντας δικαιολογίες -πόσω μάλλον θεωρίες συνωμοσίας- δεν βγαίνει άκρη.
+ 6 σημερινά status update
Συγκλονίζει το νέο τρομοκρατικό κτύπημα στην Νίκαια με τους 84 νεκρούς και τους δεκάδες τραυματίες, έχοντας και έναν ιδιαίτερο συμβολισμό: Συνέβη την ημέρα που απλοί άνθρωποι γιόρταζαν την επέτειο της εξέγερσης του γαλλικού λαού κατά της τυραννίας.
Ακόμη είναι σχετικά νωρίς για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα για την ιδεολογική ταυτότητα του κτυπήματος, αν και είναι πολλές οι ενδείξεις ότι πρόκειται για άλλο ένα στυγερό τρομοκρατικό έγκλημα του Ισλαμικού Κράτους. Ο δράστης ήταν Τυνησιακής καταγωγής και είχε ποινικό παρελθόν, χωρίς όμως όπως φαίνεται να έχουν καταγραφεί σχέσεις του με τρομοκρατικά δίκτυα.
Η πραγματικότητα όμως είναι ότι πρέπει να αναμένουμε στο επόμενο διάστημα έξαρση των επιθέσεων του Ισλαμικού Κράτους.
Οι λόγοι είναι αρκετοί:
- Το ΙΚ βρίσκεται σε υποχώρηση στο Ιράκ και τη Συρία και έχει απόλυτη ανάγκη να επιδεικνύει διαρκώς την τζιχαντιστική του ηγεμονία για να συνεχίσει να κρατά υψηλό το ηθικό των πιστών του.
- Ο κλοιός γύρω από τα εδάφη που ελέγχει το ΙΚ στο Ιράκ και τη Συρία έχει αρχίσει να κλείνει ασφυκτικά και είναι πλέον πολύ δύσκολη η μετακίνηση από και προς τις περιοχές του ΙΚ. Αυτό έχει ως συνέπεια αρκετοί επίδοξοι τζιχαντιστές να επιλέγουν να δράσουν σε άλλες χώρες διότι απλά είναι δύσκολο να περάσουν μέσα στο Ιράκ και τη Συρία.
- Η συνεχής υποχώρηση του ΙΚ εντείνει τις εσχατολογικές δοξασίες στις τάξεις των τζιχαντιστών και τους δημιουργεί αυξανόμενη πίεση να δράσουν για “να προλάβουν την Ημέρα της Κρίσεως”.
Έχω γράψει και σε προηγούμενα άρθρα ότι το φαινόμενο του Ισλαμικού Κράτους αποτελεί μια ιδιαίτερη κατηγορία του τζιχαντισμού, καθώς συνδυάζει το ιδεολογικό υπόβαθρο της σύγκρουσης των πολιτισμών (όπως και πολλές άλλες τζιχαντιστικές οργανώσεις) με μια ιδιαίτερη σεχταριστική αντίληψη περί Τέλους του Κόσμου και Ημέρας της Κρίσεως που πλησιάζουν (Yawm ad-Dīn), την οποία όμως δεν έχουν σε αυτό το βαθμό παρεμφερείς τζιχαντιστικές οργανώσεις όπως η Αλ Κάιντα.
Σε αυτό το πλαίσιο, αναλύσεις του τύπου “οι παρεμβάσεις της Δύσης προκάλεσαν τη δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους” είναι πολύ ρηχές και βασικά πανάσχετες ως προς το συγκεκριμένο φαινόμενο. Υπάρχουν άλλα σχήματα εντός του τζιχαντισμού που όντως έχουν επηρεαστεί βαθειά από τις δυτικές παρεμβάσεις στη Μέση Ανατολή. Απλά, το ΙΚ έχει μια δική του εσχατολογική ανάγνωση της Ιστορίας που είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητη από τα γεγονότα του 20ού αιώνα στη Μέση Ανατολή.
Ο στόχος δεν είναι οι αλλόθρησκοι. Είναι αυτό που η Γαλλία συμβολίζει: την αστική επανάσταση, το κοσμικό κράτος, το πείραμα της πολυπολιτισμικότητας, τις ατομικές ελευθερίες. Θέλουν να πιστέψουμε ότι όλα αυτά είναι μια αποτυχία, μια ήττα που θα τη διεκπεραιώσουν στο όνομα ενός άλλου τρόπου ζωής που είναι δια της βίας εφικτός.
Η μεγαλύτερη μας ήττα όμως είναι το δίλημμα: Περισσότερη ασφάλεια ή περισσότερες ελευθερίες;
Τα δάκρυα δεν ωφελούν. Οι μεσίστιες σημαίες ελάχιστα τιμούν τη μνήμη των θυμάτων. Υπάρχει ένα κράτος, το οποίο ανενδοίαστα ευαγγελίζεται την καταστροφή της Δύσης.
Ισοπεδώστε το Isis. Σβήστε το από τον χάρτη.
Απαγορέψτε διά ροπάλου κάθε άμεση ή έμμεση προπαγάνδα του τζιχάντ. Διαλύστε τις θρησκευτικές κοινότητες που λειτουργούν ως κλειστοί θύλακες, με δικά τους ήθη και νόμους. Κάνετέ το σαφές στον οποιονδήποτε πως για να γίνει ανεκτός ανάμεσά μας πρέπει να αποδέχεται μέχρι κεραίας τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία, την αποχή από τη βία.
Εάν δεν αντεπιτεθεί σήμερα, σαρωτικά, κεραυνοβόλα η Δύση, αύριο θα είναι αργά.-
Υπάρχει τεράστιο περιθώριο για να γίνει το καλό εκεί έξω. Ακόμη και στην καρδιά του πιο σκληροπυρηνικού φασίστα, υπάρχει ένα παιδί που τρέμει και ουρλιάζει στο σκοτάδι.
Έχοντας μελετήσει, ζήσει και χωνέψει το ''πρόβλημα'' εδώ και καιρό, καταλήγω ξανά και ξανά στον έναν και μοναδικό πυρήνα του. Όσο έχεις ανθρώπους (οποιασδήποτε δοξασίας και οποιασδήποτε φυλής ή φύλου) που πιστεύουν πως ό,τι κάνουν δικαιοδοτείται από κάποια ανώτερη δύναμη (Αλλάχ, Χριστός, τεράστιο μπαλονοτέρας στον ουρανό, πίστη, ιδεολογία κλπ) καλοί άνθρωποι θα λούζονται στο φως της βεβαιότητας και θα τυφλώνονται. Αυτό γινόταν, γίνεται και θα γίνεται για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Όσο αφήνουμε διάφορες αφηρημένες αφηγήσεις να γίνονται προεκτάσεις των αδυναμιών μας και των φυσικών μας περιορισμών, τα προβλήματα θα είναι για πάντα τα ίδια και θα μας κάνουν να οπισθοδρομούμε. Σκοτώστε τη βεβαιότητα.
Η βεβαιότητα είναι κακό πράγμα.
Ήμουν και γω στη Νίκαια
Ήταν λίγο μετά το μεσημέρι μιας Τετάρτης του Μαιού όταν προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Νίκαιας. Όταν φτάνεις μεσημέρι στο τέλος της Άνοιξης έχεις το προνόμιο να δεις από ψηλά αυτή την εξαιρετική ακτή που οι Γάλλοι ονομάζουν Cote d’Azur και εμείς Γαλλική Ριβιέρα. Βλέπεις τις Κάννες, το Σεντ Τροπέζ, το Μονακό και φυσικά τη Νίκαια που είναι και το αστικό κέντρο της περιοχής.
Αν θες να πας στο Μονακό από την Ελλάδα, πρέπει να πας μέσω Νίκαιας. Για κάποιο λόγο έπρεπε να είμαι στο Μόντε Κάρλο την επόμενη μέρα. Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στο ξενοδοχείο και όσο κι αν είσαι κουρασμένος από την πτήση, η πόλη αυτή σε καλεί να την ζήσεις. Γλυκιά θερμοκρασία, ωραίο μεσογειακό φως και ένα ευχάριστο θαλασσινό αεράκι. Ταξί και βουρ για το κέντρο. Που πάμε, μα φυσικά στη Promenade des Anglais, την παραλιακή λεωφόρο με τα περιβόητα ξενοδοχεία όπως το Negresco, το Le Royal και πολλά άλλα. Ονομάστηκε των Άγγλων γιατί αυτοί ήταν που χρηματοδότησαν την κατασκευή της αφού μια πλούσια αγγλική κοινότητα ζούσε εκεί από τον 19ο αιώνα.
Στο τέλος της λεωφόρου βρίσκεται το κέντρο της πόλης, με τους μεγάλους πεζόδρομους και τα παλιά, υπέροχα κτήρια που δίνουν τοχρώμα της παλιάς πόλης. Εκεί καθήσαμε για φαγητό σε ένα από τα διάσημα ιταλικά εστιατόρια του κέντρου. Μα καλά, ιταλικά εστιατόρια στην πιο τουριστική περιοχή της χώρας με την διασημότερη κουζίνα του κόσμου; Και όμως, σχεδόν όλα είναι ιταλικά με τεράστιες πίτσες και μακαρονάδες θαλασσινών που σερβίρονται σε πιατέλες. Βλέπεις η Ιταλία είναι 35 χιλιόμετρα μακριά αλλά αυτό που σου κάνει εντύπωση στην πόλη είναι ακριβώς αυτή η πολυπολιτισμικότητα, πέρα από τις εκαντοτάδες χιλιάδες των τουριστών που επισκέπτονται την Cote d’Azur, κάθε χρόνο, ζουν μόνιμα εκεί πάνω από 100.000 άνθρωποι από 150 εθνικότητες.
Στο γεμάτο εστιατόριο ακούς από κάθε τραπέζι διαφορετική γλώσσα, από πολυλογάδες Ισπανούς μέχρι αθόρυβους Γιαπωνέζους. Δεν βλέπεις όμως άραβες να τρώνε δίπλα σου, αυτούς θα τους δεις μόλις σηκωθείς και πας μια βόλτα. Θα δεις αραβικής και αφρικανικής καταγωγής ανθρώπους να περιμένουν στη στάση του λεωφορείου, να ψωνίζουν στο μανάβικο, να κάνουν ποδήλατο στον υπέροχο, τεράστιο πεζόδρομο. Θα τους δεις και θα καταλάβεις ότι δεν είναι τουρίστες, είναι άνθρωποι που ζουν εκεί, οι περισσότεροι Γάλλοι πολίτες αλλά εμφανώς διαφορετικοί, κάποιος θα έλεγε αταίριαστοι, είτε από επιλογή, είτε από αδυναμία.
Ένας από αυτούς ήταν και ο οδηγός του φορτηγού που σκότωσε 84 (για την ώρα) ανθρώπους την ώρα που ανυποψίαστοι έβλεπαν το σόου με τα πυροτεχνήματα για τον εορτασμό της ημέρας της Βαστίλης, της εμβληματικής γιορτής της Γαλλικής επανάστασης. Είναι μια υψηλού συμβολισμού και ακόμη υψηλότερης ανανδρίας πράξη να σκοτώνεις τυφλά απροστάτευτους ανθρώπους. Δεν ξέρω τι σκόπευε να πετύχει ο δράστης, ούτε που βρήκε τόσο μίσος. Αυτό που ξέρω είναι ότι θα ξαναπάω στη Νίκαια και δεν θα ξανακάνω το λάθος να μην φάω εκείνη την τεράστια κρεμ καραμελέ που δεν παράγγειλα εκείνο το βράδυ.
Αυτή η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ λειτουργεί σαν πυραμίδα. Τα βασικά και οργανωμένα χτυπήματα είναι πάντα θεαματικά για να έλκουν δημοσιότητα, με την επιδίωξη ότι η μεγάλη προβολή όχι μόνο συνταράσσει, αλλά εμπνέει και κινητοποιεί τα επόμενα. Δημιουργεί τα απαραίτητα πρότυπα για την ακούσια επιστράτευση μαρτύρων.
Χωρίς λύσεις η συχνότητα αυξάνεται γιατί οι επιχειρήσεις αυτονομούνται σιγά σιγά, για να μη πω ότι γίνονται αυθόρμητες.
Έχω τη γνώμη ότι χρειάζεται συννενόηση της Δύσης με το Ισλάμ. Διαπραγμάτευση πόρων και παύση των στρατιωτικών επιχειρήσεων της Δύσης, με σκοπό την ιδεολογική παρέμβαση από την κορυφή της πυραμίδας.
Αλλά αμφιβάλλω ότι θα βρεθεί ένας "Γκορμπατσώφ" στον ISIS... Κι έπειτα, ο φόβος κι ο τρόμος ίσως εξυπηρετούν πολιτικά όλες τις πλευρές αυτή την εποχή. Επομένως, καλά κρασιά συμπολίτες του κόσμου.
σχόλια