Αυτές τις μέρες φιγουράρει σε όλα τα μέσα η είδηση με τις σημαντικές αλλαγές που προτείνει η Επιτροπή Εθνικού και κοινωνικού Διαλόγου για τη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Άλλα μέσα την παρουσίασαν ως θετική είδηση, άλλα ως αρνητική και κάποια κράτησαν πιο ουδέτερη στάση πάνω στο ζήτημα. Βασικά σημεία της πρότασης αποτελούν η κατάργηση των παρελάσεων, η κατάργηση του υποχρεωτικού εκκλησιασμού και της προσευχής. Αίσθηση επίσης προκαλεί και το γεγονός ότι υπάρχουν σκέψεις οι βαθμοί να αντικατασταθούν με περιγραφικές αξιολογήσεις, δίχως ωστόσο να δίνονται περαιτέρω διευκρινήσεις. Είναι όμως ουσιαστικές οι αλλαγές που προτείνονται;
Ξεκινώντας από τις παρελάσεις, είναι σημαντικό να δούμε πώς αντιλαμβάνονται οι μαθητές οι ίδιοι τις παρελάσεις. Είναι γεγονός ότι η πλειοψηφία των μαθητών απέχει από τις παρελάσεις. Και αυτοί που συμμετέχουν πιθανότατα δεν έχουν πλήρη συναίσθηση για ποιο λόγο συμμετέχουν. Μόνο λίγοι το κάνουν για να τιμήσουν τους προγόνους τους. Το ένα ζήτημα είναι αυτό. Το άλλο αφορά στη γενικότερη ιδέα της παρέλασης. Οι ρυθμικοί βηματισμοί και σχηματισμοί είναι απαραίτητα ένδειξη σεβασμού και τιμής προς τους προγόνους; Γιατί περισσότερο παραπέμπει σε δικτατορικά καθεστώτα και πρακτικές τα οποία στόχευαν να χειραγωγούν ευκολότερα τους στρατιώτες. Σίγουρα, υπάρχουν άλλοι τρόποι να αποδοθεί τιμή στους ήρωες. Και αυτό μπορεί να γίνει με τρόπο που οι μαθητές θα εκτιμήσουν και θα μάθουν περισσότερα πράγματα.
Για τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Είναι φανερό πως πρόκειται για παραβίαση της θρησκευτικής ελευθερίας των μαθητών οι οποίοι υποχρεώνονται να πηγαίνουν σε ναούς. Η τιμωρία υπό τη μορφή των απουσιών παραπέμπει σε τριτοκοσμικό κράτος. Εξάλλου, οι μαθητές έχουν τη δυνατότητα οποιαδήποτε στιγμή να επισκεφθούν την εκκλησία. Δε χρειάζεται το σχολείο να οργανώνει κάτι τέτοιο και ουσιαστικά να υποδεικνύει κάποια "δέουσα" συμπεριφορά.
Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τις προσευχές. Το να δείχνει το σχολείο, δηλαδή ένας ανεξάρτητος θεσμός, την προτίμησή του σε κάποια θρησκεία ουδεμία σχέση έχει με ένα κοσμικό και πολιτισμένο κράτος. Οι μαθητές μπορούν να κάνουν προσευχή όποτε θέλουν. Κανείς δεν τους το απαγορεύει. Αλλά η συνεχής προβολή μιας θρησκείας από το σχολείο με προσευχές και 10 χρόνια θρησκευτικά (αλήθεια, τι μάθαμε σε αυτά τα 10 χρόνια;) είναι πέραν των αρμοδιοτήτων της παιδείας.
Τέλος, η αντικατάσταση των βαθμών με περιγραφική αξιολόγηση είναι ένα δύσκολο και περίπλοκο ζήτημα. Είναι δεδομένο πως το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι εξετασιοκεντρικό και χρειάζεται αλλαγές. Ωστόσο, η εναλλακτική θα πρέπει να είναι αξιόπιστη, ενδελεχώς μελετημένη και ίσως και δοκιμασμένη.
Όσο για τις υπόλοιπες προτάσεις είναι δύσκολο να τις κρίνουμε καθώς είναι κυρίως τεχνικής φύσεως και δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα λειτουργήσουν, αν τελικά εφαρμοσθούν. Εάν, λοιπόν, οι παραπάνω σκέψεις εφαρμοσθούν με προσοχή και σωστό σχεδιασμό ίσως επιτέλους να ξεκινήσει η εκκοσμίκευση του κράτους, την οποία τόσο πολύ έχει ανάγκη. Τονίζουμε βέβαια το "εάν" γιατί αφενός η αφερεγγυότητα της κυβέρνησης και αφετέρου οι πιθανές έντονες αντιδράσεις του εκκλησιαστικού χώρου ίσως εμποδίσουν αυτό το σημαντικό βήμα αλλαγής.
σχόλια