ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

(Το παρακάτω αποτελεί repost, αλλά με μικρές αλλαγές που έχουν συνέβει το τελευταίο τρίμηνο.)Ώρες ώρες με θεωρώ αξιολύπητο. Υποθέτω πως οι ήσυχοι βραδινοί περίπατοι στο κάνουν αυτό. Να πω, βέβαια, πως ο περίπατος είχε λόγο ύπαρξης μόνο και μόνο επειδή προτίμησα να πιω μια μπύρα από το να κάνω στην άκρη λεφτά για γυρίσω σπίτι από το μετρό με ταξί. Όοοοχι, δεν είμαι αλκοολικός, απλά ζύγισα τα δεδομένα και έκανα την επιλογή μου. Δε λέω, έχω και τα καλά μου. Ξεμπέρδεψα με το proficiency ήδη από το γυμνάσιο, τελείωσα με το λύκειο και έβγαλα τη σχολή μου στα τέσσερα χρόνια. Μάλιστα, ενώ στο σχολείο ήμουν μέτριος, στη σχολή βγήκα ο πιο υψηλόβαθμος στη σειρά μου. Fast forward άλλον ένα χρόνο, τελείωσα με στρατιωτικές υποχρεώσεις -έστω και βυσματικά-, οπότε έχω πλέον βγει στην αγορά εργασίας. Μάλιστα, αναγκάστηκα να απορρίψω μία θέση λόγω έλλειψης οχήματος, ενώ σήμερα πέρασα από συνέντευξη για άλλη μία θέση, όπου ελπίζω να περάσω στον δεύτερο κύκλο συνεντεύξεων. Όμως, πλέον μακριά από τη σχολή, αυτό που έχω συνειδητοποιήσει είναι ότι δεν έχω καμία απολύτως αγάπη για το αντικείμενο που σπούδασα. Ο μόνος λόγος που κατάφερα να φτάσω εκεί που έφτασα είναι επειδή είχα τη μεγαλύτερη ευχέρεια στο να είμαι ρομποτάκι που εκτελεί εντολές. Πάλι καλά που δεν έγινα ΜΑΤατζής, δηλαδή. Then again, υποθέτω πως αν το δεις σαν αγάπη για το καθήκον ή κάπως έτσι, μπορείς να το εκλάβεις ως θετικό και να το βάλεις στο resume, αν και σε κάνει να ακούγεσαι κάπως εθελόδουλος.Ίσως ένας από τους λόγους που να υπήρξα τόσο συνεπής με τις υποχρεώσεις μου είναι επειδή πρακτικά είχα μόνο αυτές. Γενικά κλειστό άτομο, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο χόμπι, καθώς ποτέ δε περίσσεψαν χρήματα για εξόδους ενός μέσου νέου, πόσο μάλλον για χόμπι που απαιτούν ένα κάποιο κεφάλαιο (π.χ. κάποιο μουσικό όργανο). Διάολε, αυτός είναι ένας από τους λόγους που ακόμα δεν έχω πάρει δίπλωμα οδήγησης. (Ο άλλος είναι επειδή θέλω να έχω το ελεύθερο να κάνω focus στις γυναίκες που βλέπω στο δρόμο αντί για τον ίδιο το δρόμο, αλλά για αυτό θα αναφερθώ σε λιγάκι.) Thing is, αν και μπήκα στο χορό και χόρεψα, παρ'όλο που μπήκα στο τριπάκι του να κάνω το καθήκον μου, ποτέ δε με ένοιαξε να συνεχίσω με κάποιο μεταπτυχιακό, να φύγω για το εξωτερικό ("εκεί που το γρασίδι είναι πιο πράσινο"), να κάνω καριέρα. Το μόνο που πραγματικά ήθελα (σόρρυ, θέλω) εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια είναι να βρω κοπέλα. Είμαι ο τύπος του ανθρώπου που αρνείται ακόμη και στα σχεδόν 24 του να πληρώσει για σεξ, αλλά θα έκανε σαν κουτάβι που κουνάει την ουρά του στην υπόσχεση και μόνο ενός one night stand, στην ιδέα του να περάσει μια νύχτα στην αγκαλιά μιας γυναίκας. Α, ναι, υπονοώ ότι είμαι σχεδόν 24 και ακόμη αγάμητος (δε χρησιμοποιώ τη λέξη "παρθένος" επειδή δεν έχει τόσο αρνητική χροια). 24 χρονών αγάμητος. Διάολε, ούτε χεράκι-χεράκι δεν έχω πιαστεί. Ας πω ένα-δυο πραγματάκια για μένα, αν και ουσιαστικά έχω αφήσει το παραπάνω να είναι το καθοριστικό μου χαρακτηριστικό. Ακόμα μένω με τους γονείς μου, στο οποίο σημείο οφείλω να παραδεχτώ πως πιθανόν ένας από τους λόγους που έχω καταντήσει όπως έχω καταντήσει είναι η υπερπροστατευτικότητά τους. Από τις 7 θανάσιμες αμαρτίες, πιο δικές μου είναι ο φθόνος, η λαγνεία και η οκνηρία. Το Myers-Briggs με βγάζει συνήθως ISFJ ή ISTJ, πλέον πιο κοντά στο INFP, αν και, μεταξύ μας, είναι ένα ακαδημαικά ελλειπές τεστ. Αν με ρωτήσεις τι ζώδιο είμαι, θα σου απαντήσω ότι δε γίνεται να παίζει άμεσο ρόλο για το χαρακτήρα/μέλλο σου πότε γεννήθηκες, άλλα ότι τα ζώδια αποτελούν ένα κοινωνικό κατασκεύασμα και εν τέλει ταιριάζω αρκετά στο προφίλ ενός Ταύρου. Γνωρίζω πολύ καλά ότι όλος αυτός ο αρνητισμός που εκπέμπω δε με βοηθάει. Διάολε, μάλλον ούτε εγώ δε θα μου καθόμουν με τέτοια κλάψα. (Οκ, ψέμα. Για κάποιο παράξενο λόγο για μένα η αυτολύπηση είναι turn on.) Καλώς ή κακώς, όμως, αυτός είμαι και δεν αλλάζω. Δε μπορώ να με χαρακτηρίσω καλό άνθρωπο, ούτε νομίζω πως θέλω να γίνω τέτοιος. Ναι μεν δε πατάω επί πτωμάτων και στηρίζω τους συναδέλφους μου, αλλά ως εκεί. Δεν έχω δώσει από το υστέρημά μου σε όσους το έχουν ανάγκη (δε μου περισσεύουν, αλλά και να είχα, θα προτιμούσα να τα δώσω σε μια μπύρα ή ένα καραφάκι κρασί), τρώω κρέας (ενώ έχω ενστερνιστεί εντελώς το γεγονός ότι το κρέας είναι φόνος και κοιμάμαι ήσυχος στα βράδια, πράγμα που με κάνει άλλο Μάο Τσε Τουνγκ, έστω και σε μικρότερη κλίμακα) και γενικότερα δε με ενδιαφέρει να κάνω τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος. Το μόνο που με νοιάζει είναι η επαφή με το άλλο φύλο. Τόσο τραγικός.Α, επίσης έχω να κλάψω από τον Σεπτέμβρη του '09. Για εντελώς άσχετο λόγο, ο οποίος είναι η επιθυμία για επιστροφή/παλινδρόμηση στην παιδική ηλικία. Δε θα το κρύψω, ο συνδυασμός της έλλειψης γενικότερου προσανατολογισμού με την πολυετή ανεκπλήρωτη επιθυμία (η οποία με κάνει πλέον να λιγουρεύομαι σχεδόν όποια γυναίκα βλέπω στο δρόμο), με έχει κάνει να σκεφτώ την αυτοκτονία πολλάκις, μιας και δεν υπάρχει ελπίδα στον ορίζοντα. Ευτυχώς, έφτασα στο συμπέρασμα πως είμαι είτε πολύ δειλός είτε πολύ τεμπέλης (είπαμε, έχω υιοθετήσει την οκνηρία) για να το κάνω. Δεν ελπίζω να καταφέρω κάτι με το να γράψω όλα αυτά, ούτε έχω τέτοιο στόχο. Just wanted to blow off some steam. (Edit: Βασικά πώς γνωρίζω νέο κόσμο, δη γυναίκες, χωρίς να φανώ creepy; Είμαι ακόμα στο σημείο μηδέν σε τέτοια θέματα.) Δεν είναι ότι έχω και λεφτά για ψυχολόγο, εξάλλου. (Edit: πλέον κατάφερα και βρήκα ψυχολόγο, αλλά και πάλι είναι διαφορετικά when the whole world's a stage.)