__________________
1.
Αγαπητή Αμπα! Συγχαρητήρια για τη στήλη σου. Λοιπόν εγώ δε θέλω να ρωτήσω κάτι συγκεκριμένο. Απλά να μοιραστώ κάτι που ανακάλυψα χτες και έχω ενθουσιαστεί. Να ξεκινήσω λέγοντας πως είμαι από αυτούς που δε χρησιμοποιούν σφουγγάρι όταν κάνουν μπάνιο. Κι ο λόγος ειναι γιατί απλά δεν ένιωθα ότι καθαρίζω καλά αν τα χέρια μου δεν έχουν επαφή με το σώμα μου όταν σαπουνίζομαι. Ο,τι τύπο σφουγγάρι και να χρησιμοποιούσα, πάντα κατέληγα να το θυμάμαι μόνο τις φορές που ήθελα να κάνω απολέπιση. Προσωπικά δε το θεωρούσα καθόλου περίεργο φαινόμενο η ιδιόρρυθμο. Μέχρι που λόγω των διαφόρων σχέσεων μου τα τελευταία χρόνια, πάντα κάποιο από τα αγόρια μου θα με ρωτούσε με έκπληξη: 'καλά, πως αισθάνεσαι καθαρή χωρίς να χρησιμοποιείς σφουγγάρι;'. Πράγμα αστείο, γιατί για μένα ίσχυε το αντίθετο. Χτες λοιπόν, καθώς περιπλανιόμουν σε ένα εμπορικό, πέφτω πάνω σε κάποια γάντια-σφουγγάρια, με λίγο τραχιά επιφάνεια για ταυτόχρονη απολέπιση. Όλα σε ένα!! Φυσικά τα αγόρασα και τα δοκίμασα και ξετρελάθηκα!! Το δέρμα μου ειναι τόσο μαλακό που ανυπομονώ για το επόμενο ντουζ. Αν κάποιος αναγνώστης έχει το ίδιο 'πρόβλημα' με μένα, συνιστώ να δώσει μια ευκαιρία σε αυτά τα θαυματουργά γάντια. Φιλάκια!!- Γυαλιστερό Χέλι
Μου άρεσε η ιστορία σου, αλλά αυτό που με ενθουσίασε είναι η ιστορία σου σε συνδυασμό με το ψευδώνυμο σου, που απογείωσε την εμπειρία.
Για να συμβάλω στην συζήτηση, υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι που έχουν ευαίσθητο δέρμα, και με αυτά τα γάντια, ακόμη και με τα σφουγγάρια, σχεδόν πονάνε, και μόλις στεγνώνουν τους πιάνει εξαντλητική φαγούρα, όσες κρέμες κι αν βάλουν. Όχι εγώ, μια φίλη μου.
(Επίσης, το «αισθάνεσαι καθαρή» είναι και λίγο ψυχολογικό. Με την καθιστική και κλιματιζούμενη ζωή που κάνουμε δεν χρειαζόμαστε τρίψιμο λες και είμαστε λεκάνες τουαλέτας. Νεράκι και σαπουνάκι αρκούν.)
__________________
2.
Αγαπημένη μου α,μπα, ακολουθεί σεντόνι γιατί έτσι βγήκε τελικά αλλά η ερώτηση έχει ως εξής: αν εσύ ή οι σχολιαστές έχετε εμπειρίες «μεταφυσικές», πνευματικές ας πούμε, όπως εγώ, που μπορώ να εξηγήσω με τη λογική, ή πιο ειλικρινά να νιώθω την ανάγκη να τις εξηγήσω με τη λογική για να μην με πείτε τρελή ,αλλά καταβάθος μέσα μου να πιστεύω πως είναι κάτι παραπάνω από το μυαλό μου ή τους νόμους της φύσης, όπως τους γνωρίζουμε. Η ιστορία που θα πω έχει να κάνει με μια πολύ καλή φίλη, η καλύτερη φίλη που είχα. Γνωριστήκαμε συμμαθήτριες στην α' γυμνασίου και μείναμε φίλες έως το πανεπιστήμιο και λίγο μετά, όπου σταδιακά αραιώσαμε για λόγους καθημερινότητας αλλά η αγάπη υπήρχε πάντα (ζούσαμε σε διαφορετικές περιοχές της Αθήνας, χωρίς αυτοκίνητο αμφότερες, εγώ πρωινή εργασία έως αργά το απόγευμα, αυτή απογευματινή εργασία, κάπως έτσι δεν βρισκόμασταν και μέναμε κυρίως στα τηλέφωνα που σταδιακά αραίωσαν αλλά ποτέ δεν σταμάτησαν). Η φίλη μου αυτή πέθανε σε ηλικία σχεδόν 28 ετών, το 2008, από θέμα υγείας που είχε πάντα. Βέβαια, ο θάνατός της ήταν ένα μεγάλο σοκ αντί για αναμενόμενος, καθώς ήταν ένας υπέροχος συνδυασμός δυναμικότητας, καλοσύνης, ευγένειας και αξιοπρέπειας που ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε το θέμα υγείας της και σε έκανε να το ξεχνάς. Ξέρω μακρηγορώ αλλά θέλω να το μοιραστώ, λόγω του θέματος υγείας της βάσει νόμου μπορούσε να μη δώσει πανελλήνιες και να περάσει όπου ήθελε, αντ'αυτού διάβασε και αγχώθηκε και πέρασε επιτυχώς στη σχολή επιλογής της. Θα μπορούσε να διορισθεί στο δημόσιο, που το έκανε και παραιτήθηκε για να κυνηγήσει αυτό που είχε σπουδάσει (όταν το δημόσιο τότε ήταν ο αυτοσκοπός της μισής γενιάς μου), είναι τόσα πολλά που μπορώ να πω για να καταλάβεις πόσο υπέροχο πλάσμα ήταν.
Στο δια ταύτα. Μετά την κηδεία της όπου ήμουν εκεί, πένθησα τη φίλη μου χώρια από την οικογένειά της, γιατί δεν μπορούσα να το διαχειριστώ (καλοκαίρια ή μία φιλοξενούμενη στο σπίτι της άλλης, τόσα γέλια, τόσα λευκώματα, τόσο μαμαδένιο φαγητό, τόση αγάπη, δεν μπορούσα στα ίδια μέρη να έχω κλάμα για τελευταία ανάμνηση, πες το και εγωισμό, εγώ το είπα ανάγκη αυτοσυντήρησης). Από το 2008 έως και το 2015, πάντα την ένιωθα κοντά μου, κατά καιρούς της μιλούσα και κάναμε διαλόγους. Ναι, φανταστικούς διαλόγους, το ξέρω ήταν η προβολή της στο μυαλό μου. Προς το τέλος 2015 αυτή η ανάγκη συνομιλίας μαζί της είχε ενταθεί αλλά κατέληγα στενοχωρημένη και κλαμένη, ενθυμούμενη πόσο υπέροχη ήταν και πόσο μου λείπει, παρόλο που έχω φτιάξει την οικογένειά μου, έχω έναν υπέροχο σύζυγο και δύο υπέροχα παιδιά αλλά μου λείπει τόσο πολύ. Στις αρχές του 2016, αποφάσισα σχεδόν ασυνείδητα σε ένα new year's resolution. Να μιλήσω με την αδερφή της. Καθώς δεν είχα τηλέφωνο έστειλα για πρώτη φορά μέσω facebook πρωτοχρονιάτικες ευχές, μένει κοντά μου και της ζήτησα όποτε θέλει να βρεθούμε, απολογούμενη για τα τόσα χρόνια σιωπής. Οι μήνες πέρασαν και ξημερώματα 28/3/2016 ονειρεύτηκα τη φίλη μου πρώτη φορά να είναι ζωντανή και εγω να είμαι δίπλα της. Υποτίθεται έμενε στο σπίτι της αδερφής της, σε ένα παιδικό δωμάτιο και ήταν σχετικά στενοχωρημένη. Δεν θυμάμαι αν μου μίλησε, αλλά όταν ξύπνησα ήξερα ότι κάτι θέλει να μου πει. Την ίδια μέρα, μου έστειλε μήνυμα μέσω facebook η αδερφή της με ένα emoticon μόνο, το χαμογελαστό. Από τις αρχές του χρόνου που είχα πρωτοστείλει το μήνυμα διάλεξε εκείνο το συγκεκριμένο βράδυ για να απαντήσει. Σύμπτωση. Το επόμενο βράδυ, καθώς κάπνιζα στη βεράντα του σπιτιού μου χαζεύοντας τον ουρανό, ερμήνευσα το όνειρο ως εξής: πενθώντας μόνη τη φίλη μου τόσα χρόνια, οι αναμνήσεις ανακυκλώνονταν σε αυτό που ήταν ιδανικό για μένα, οι υπέροχες παιδικές αναμνήσεις που έχω μαζί της, τα χρόνια που μεγαλώσαμε και σχηματίσαμε χαρακτήρες και ήμασταν πάντα μαζί, πάντα αγαπημένες. Όμως η φίλη μου είχε ζωή και μετά από την παιδική κοινή μας ηλικία. Είχε ζωή ως ενήλικη που σταδιακά λόγω της αραίωσης της επαφής μας δεν γνώρισα. Και αυτό μου έλεγε το θλιμμένο παιδικό της πρόσωπο, «μάθε με ως μεγάλη, δεν ήμουν πάντα παιδί». Η αδερφή της θα μπορούσε να καλύψει αυτό το κενό εικόνων που εγώ δεν έχω, καθώς ήταν πάντα δεμένες. Με το που μπήκα σπίτι, με παίρνει τηλέφωνο η αδερφή της. Εντάξει, ναι, σύμπτωση, αλλά ρε γαμώτο νιώθω κάτι άλλο. Νιώθω ότι η φίλη μου έμενε εγκλωβισμένη μέσα μου με μια στρεβλή εικόνα παιδιού μόνο, έπρεπε να απελευθερωθεί για να ταξιδέψει η ψυχή της. Ναι, καταλαβαίνω τι τσάνγκα-μάνγκα-μπαρούφες ακούγεται, αλλά ακόμα και τώρα, έτσι πιστεύω. Αν έχεις δει/διαβάσει το "Contact" είναι αυτό που παθαίνει η Jodie Foster. Έκτοτε θα την ξαναφέρω στο νου μου, όχι με την ίδια συχνότητα και όχι με θλίψη. Και ανυπομονώ να βρεθώ με την αδερφή της, θα το καταφέρουμε πού θα πάει. Αν στα τόσα χρόνια που σε διαβάζω σε ξέρω έστω και λίγο, στο δικό μου σεντόνι θα θέλεις να απαντήσεις «όχι δεν έχω, πήγαινε στις Εξομολογήσεις» αλλά σε παρακαλώ μην το κάνεις. Εκτιμώ πολύ τη γνώμη σου και θέλω να δω πώς το επεξεργάζεσαι όλο αυτό.
Εγώ το επεξεργάζομαι σίγουρα διαφορετικά. Με το δικό μου μυαλό, με τη δική μου ψυχοσύνθεση, με τον τρόπο που βλέπω εγώ τον κόσμο – με τον τρόπο που διάλεξα, τελικά, ή κατέληξα, τελικά, να ερμηνεύω τον κόσμο - αυτό που βλέπω είναι ότι όταν ένιωσες έτοιμη να ανακτήσεις επαφές με την οικογένεια της κοπέλας, είδες σχετικό όνειρο, και την ίδια περίοδο έκανες μια πρώτη επαφή με τη αδερφή της, και η αδερφή της κάποια στιγμή ανταποκρίθηκε. Δεν ακριβώς τυχαίο αυτό που έγινε. Εσύ το προκάλεσες. Οι σκέψεις που κάνεις περαιτέρω για την ερμηνεία του ονείρου είναι βασικά αυτό που σκέφτεσαι: ότι μπορείς να κρατήσεις τη φίλη σου κοντά σου μέσω της αδερφής της. Είναι ό,τι πιο κοντινό έχεις σε αυτή γενετικά. Η αδερφή της μεγαλώνει, και έτσι είναι σα να μεγαλώνει σε αυτή τη γη, μαζί μας, και η φίλη σου. Τα όνειρα δεν έρχονται για να μας μεταφέρουν μηνύματα. Τα όνειρα εκφράζουν αυτό που σκεφτόμαστε.
Αυτή είναι η γνώμη μου. Αυτή είναι η κοσμοθεωρία μου. Φυσικά, δεν είναι η μόνη που υπάρχει, και δεν είναι σωστή ή λάθος, απλώς είναι. Δεν σκέφτομαι έτσι επειδή έχω τη λογική για οδηγό, ό,τι και να γίνει, αλλά επειδή έχω πια καταλάβει ότι αυτού του είδους η σκέψη με ανακουφίζει περισσότερο. Αν εσένα σε ανακουφίζει η μεταφυσική προσέγγιση, να την κρατήσεις. Έτσι κι αλλιώς, κανένα είδος σκέψης δεν θα φέρει τους νεκρούς πίσω, οπότε η πιο αποτελεσματική σκέψη είναι αυτή που ανακουφίζει περισσότερο.
(Η μόνη επικίνδυνη σκέψη είναι αυτή που δίνει όπλα σε επιτήδειους για να κερδίσουν λεφτά ή εξουσία εις βάρος σου. Τα μεταφυσικά είναι μια χαρά όσο είναι δικά σου, και δεν σε πείθει κανείς ότι πρέπει να πληρώσεις ή να παραδοθείς ψυχολογικά για να κρατήσεις την μεταφυσική επαφή. Αν θέλεις κάτι τέτοιο, καλύτερα να παραμείνεις στην οργανωμένη θρησκεία, έχει θαυμάσια τελετουργικά για το πένθος.)
__________________
3.
A,μπα μου, ο καλύτερος μου φίλος πήρε την πολυπόθητη θετική απάντηση από ένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Ίδια απάντηση πήρε και μια φίλη του που κάνουν παρέα 3 χρόνια, στο ίδιο μέρος ζουν από τις αρχές του χρόνου το αγόρι μου, και ο άλλος πολύ καλός μου φίλος. Κοντοχωριανοί θα γίνουμε όλοι στην ίδια μητρόπολη, γιατί όπως καταλαβαίνεις κι εγώ εκεί αναζητώ δουλειά. Όταν το άκουσα - και όταν παλιότερα άκουγα τα πλάνα του που σκεφτόταν να συγκατοικήσει με αυτή τη φίλη του - ένα τσίμπημα με έπιασε. Ένα ενδιάμεσο πράγμα από ζήλεια και φθόνο. Φθόνος με την έννοια "θέλω αυτό που θα έχετε", γιατί σκέφτομαι ότι αυτή θα τον ζει περισσότερο από μένα, θα είναι εκεί 24/7, και ζήλεια με την έννοια "φοβάμαι μην χάσω αυτό που έχω", δηλαδή την χαζή πρωτοκαθεδρία στο "βραβείο καλύτερης, παλιότερης, πιο υπέροχης φίλης". Είναι αστείο γιατί η έννοια της φιλίας δεν περιλαμβάνει την κτητικότητα της ερωτικής σχέσης - μπορείς να είσαι φίλος με διάφορα άτομα χωρίς να μειώνεται η αξία της φιλίας σου με ένα από αυτά. Σαν κακομαθημένο πιτσιρίκι όμως χτυπάω το πόδι κάτω και σκέφτομαι "όχι, δεν θα μείνεις μαζί της, θα νοικιάσουμε ένα σπίτι όλοι μαζί, ένα δωμάτιο εγώ και το αγόρι μου, ένα εσύ, ένα αυτή (αλλά δεν την θέλω, είναι κακιά) και ένα ο άλλος μου ο φίλος, κι εγώ θα είμαι η βασίλισσα σας και θα περνάω από καστινγκ τις κοπέλες σας και θα είστε όλοι δικοί μου για πάντα, πάντα, πανταααα *ηχώ*". Αντιλαμβάνομαι τον παραλογισμό (duh!), ουδέποτε αμφέβαλλα για το πόσο σημαντικοί είναι για μένα οι 2 μου οι φίλοι, ούτε για το πόσο σημαντική είμαι γι αυτούς, και σαφέστατα δεν μπορεί η ζωή μας εκεί να είναι κοινόβιο σε sitcom, αλλά αυτό το μικρό πράσινο τερατάκι της ζήλειας πως μπορείς να το τιθασεύσεις όταν απαιτεί εγωιστικά τους ανθρώπους που αγαπάς να τους δέσει γύρω από την φούστα σου?
ΥΓ. Θέλω όπως ο Κρόνος να κατασπαράξω το αγόρι μου και τους φίλους μου, και να συνεχίσουν να ζουν μέσα μου, και οι σκέψεις τους να μπερδεύονται με τις σκέψεις μου. Θέλω τις ιδέες τους και τα ταλέντα τους, τα προτερήματα τους, να γίνουν ένα με τα δικά μου, θέλω τα ελαττώματα τους να τα καταπραύνει η δική μου λογική και τα δικά μου να συγκαλεί σε τάξη η δική τους. Και νόμιζα πως μια πιο light εκδοχή αυτού θα είναι η συγκατοίκηση. Δεν είναι ε?- my milkshake brings all the boys to the flat
Είναι πάρα πολύ ωραία η εποχή που οι φίλοι είναι η οικογένεια που έχουμε διαλέξει. Να το απολαύσεις όσο μπορείς. Αυτή η ζήλια είναι ωραία, και – δεν γίνεται, αναγκαστικά θα σου το χαλάσω λίγο - δεν θα κρατήσει για πάντα. Φυσικά τώρα δεν με πιστεύεις, αλλά δεν χρειάζεται.
__________________
4.
Ρε αμπα, θελω τη γνωμη σου:οταν βγαινεις με καποιον λιγο καιρο,1-2 μηνες, και εισαι σε αυτη τη φαση γνωριμιας που δεν ξερεις αν εχετε σχεση,περνατε ομως χρονο μαζι κ παιζει σεξ,θεωρεις πιεστικο να ρωτησεις πως το βλεπει;θεωρεις οτι ειναι πολυ νωρις;επισης για πραγματα που σε ενοχλουν στη συμπεριφορα του, πχ οτι δεν σε εχει γνωρισει σε φιλους του,τα συζητας με ωραιο τροπο ωστε να δειξεις το παραπονο σου η το κανεις γαργαρα;οι αντρες φιλοι μου λενε οτι θελει το χρονο του και θα φανει που παει η ιστορια και να μην μιλαω.προσωπικα πιστευω στις ισοτιμες σχεσεις καθε ειδους και δεν θεωρω σωστο να καταπιεζομαι και θελω να λεω τα παραπονα μου ηρεμα κι ευγενικα.ειναι οντως νωρις;δεν πρεπει εξ αρχης να θετεις τα ορια σου;ποια η γνωμη σου ;Αμαν πια με τους αντρες που πιεζονται!!!- Pressure free
Μπορεί να υπάρχει κάποια διαφορά στην συμπεριφορά των αντρών και των γυναικών στα ερωτικά, η οποία βέβαια προκύπτει από τα διαφορετικά μέτρα και σταθμά της κοινωνίας περί ορθής σεξουαλικής συμπεριφοράς ανά φύλο, αλλά αυτά είναι στατιστικές και αιτίες πολιτικής τοποθέτησης και διαμόρφωσης προσωπικής γνώμης. Εσένα, τώρα, αυτή τη στιγμή, αυτό δεν σε βοηθάει. Δεν σε βοηθάει να ερμηνεύεις την συμπεριφορά κάποιου απέναντί σου με την ταμπέλα «άντρες» γιατί δεν είναι όλοι οι άντρες στερεοτυπικά πλάσματα που φέρονται με τον ίδιο τρόπο. Έτσι δικαιολογείς συμπεριφορές που δεν θα έπρεπε να δικαιολογείς. Υπάρχουν άντρες κι άντρες κι άντρες, και είναι όλοι διαφορετικοί. Εσύ σχετίζεσαι με έναν συγκεκριμένο, και το θέμα είναι αν σου κάνει αυτός ο ένας.
Ας πούμε τώρα τα πράγματα με το όνομα τους. Όταν κάποιος δεν σε γνωρίζει στους φίλους του μετά από 1-2 μήνες κι εσύ έχεις πρόβλημα με αυτό, το πρόβλημα σου δεν είναι ότι σε ενοχλούν κάποια πράγματα στη συμπεριφορά του. Πρόβλημα στη συμπεριφορά είναι όταν κάποιος είναι απότομος στην κουβέντα, ή θίγεται εύκολα, ή πετάει κακοήθειες για να επιβληθεί. Αυτό που σε ενοχλεί είναι ότι δεν δείχνει να θέλει να εξελιχθεί αυτό που έχετε σε «σχέση». Μπορεί κάλλιστα να σου συμπεριφέρεται άψογα, αλλά να μην θέλει να είσαι «το κορίτσι του», που λέμε. Αυτό καίει και τσούζει αν ονειρεύεσαι άλλη εξέλιξη, αλλά δεν είναι πρόβλημα συμπεριφοράς, για να του εντοπίσεις το λάθος του και να το διορθώσει. Το παίρνεις το μήνυμα; Νομίζω ότι το παίρνεις επειδή είναι ξεκάθαρο. Θέλεις εξηγήσεις; Αν δεν πείθεσαι από τις πράξεις και θέλεις και λόγια, είναι δικαίωμα σου βεβαίως, αλλά πρέπει να είσαι και έτοιμη να ακούσεις τις απαντήσεις, και οι απαντήσεις θα σου μεταφέρουν την ευθύνη. Ξέρεις πόσοι ζήτησαν εξηγήσεις, και τις πήραν, και τις έκαναν γαργάρα; Αν σου εξηγηθεί, και δεν είναι καλή η απάντηση, κι εσύ δεν φύγεις, εκεί να δεις πόσο περίπατο θα πάει η ισότιμη σχέση.
Τα όρια σου δεν τα θέτεις ελπίζοντας να ήταν αλλιώς τα πράγματα, ούτε λέγοντας στους άλλους «θα ήθελα να με ήθελες με άλλον τρόπο». Όσο ευγενικά και να το πεις, σε βλέπει όπως σε βλέπει. Το καλύτερο που μπορείς να ελπίζεις είναι να κάνεις λάθος στον τρόπο που σε βλέπει, αλλά αυτό γίνεται κυρίως στον κινηματογράφο. Το πρόβλημα που βλέπω εγώ, είναι ότι δεν καταλαβαίνω αν αυτός σου αρέσει φοβερά και τρομερά και τον θέλεις όλο δικό σου, ή αν πιστεύεις ότι μετά από 1-2 μήνες ο άλλος θα έπρεπε να σε θέλει για σχέση, αλλιώς είσαι ασήμαντη. Αν είναι το δεύτερο, και φοβάμαι πάρα πολύ ότι είναι το δεύτερο, σε θερμοπαρακαλώ να σταματήσεις να συσχετίζεις την αξία σου με τις ορέξεις του κάθε ένα, και σκέψου με πάσα ειλικρίνεια, αλλά με πάσα ειλικρίνεια, από τα βάθη της ψυχής σου, αν πραγματικά σου αρέσει αυτός τόσο ώστε να χρειάζεται να κάνεις αυτή την άχαρη συζήτηση.
Τον θέλεις, ή θέλεις να σε θέλει; Ιδού η απορία που έχει κάνει κόσμο και κοσμάκη να χάσει μήνες και χρόνια από τη ζωή του.
__________________
5.
Είμαι ένας νέος άνθρωπος 30 ετών ,παντρεμένος χωρίς παιδιά .. Ψάχνω λύση σε ένα πρόβλημα μεγάλο.. Μου αρέσουν και τα δυο φύλα. Μου άρεσαν από μικρή ηλικία.. Λόγω ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης παντρεύτηκα αλλά το παιδί δεν ήρθε ποτέ.. Καταπιέζω τον εαυτό μου σεξουαλικά να αποδεχτεί το ένα φύλο. Νιώθω να πνίγομαι. Τι να κάνω; --alone...
Αγαπητέ άνθρωπε, πιστεύεις ότι επειδή είσαι μπάι, για σένα ισχύουν άλλοι κανόνες περί μονογαμίας; Οι άνθρωποι μπαίνουν σε έναν γάμο με την παραδοχή ότι θα μείνουν πιστοί στον ίδιο άνθρωπο, εκτός κι αν γίνει ειδική συμφωνία. Δεν έχεις το ελεύθερο για ανοιχτή σχέση μόνο και μόνο επειδή σου αρέσουν και τα δύο φύλα. Αν καταπιέζεσαι και θέλεις να είσαι ελεύθερος να κάνεις σεξ με πολλούς εκτός από τη μία, δεν ήσουν έτοιμος για γάμο, ή δεν παντρεύτηκες την κατάλληλη. Πολλοί έκαναν το λάθος να παντρευτούν λόγω ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, νομίζοντας ότι αυτό είναι το σωστό, ή νομίζοντας ότι αυτή η κίνηση θα τους βάλει σε ένα εκλεκτό κοινωνικό κλαμπ, για να ανακαλύψουν μετά ότι καταπιέζονται σεξουαλικά.
Αν πνίγεσαι επειδή δεν σου φτάνει αυτή η γυναίκα και θέλεις να τρυγήσεις πολλά λουλουδάκια, πάρε διαζύγιο. Αν η γυναίκα σου δεν έχει ιδέα και πνίγεσαι καταπιέζοντας τον μισό σου εαυτό, ή μίλησε της, ή πάρε διαζύγιο. Αν θέλεις να μείνεις μαζί της αλλά θέλεις να πηγαίνεις και με άλλους και με άλλες, σκέψου αν υπάρχει περίπτωση να συμμετέχει σε ανοιχτό γάμο τέτοιου τύπου, αλλιώς, πάρε διαζύγιο. Δεν χρειάζεται να καταπιέζεσαι. Κανείς δεν σε ανάγκασε να βρεθείς εκεί που είσαι, και κανείς δεν σε αναγκάζει να παραμείνεις εκεί που είσαι.
__________________
6.
Α, μπα μου, χρειάζομαι τη γνώμη τη δική σου και των αναγνωστών.
Εδώ και λίγα χρόνια γνωριζόμαστε και κάνουμε παρέα με ένα παιδί. Και οι δύο είμαστε στα 30 μας. Εκείνος από την αρχή μου εκμυστηρεύτηκε κάποια του προβλήματα -πέρασε από κατάθλιψη -και εκτίμησα την ειλικρίνεια του. Τους πρώτους μήνες το φλερτ ήταν έντονο, αν και αμήχανο. Συνήθως έπαιρνε εκείνος πρωτοβουλία για επικοινωνία και η θεματολογία μας ποίκιλλε (όμορφο πράγμα να μπορείς να συζητήσεις για πολλά θέματα με κάποιον). Οι έξοδοι μας, ωστόσο, ήταν περιορισμένες και πάντα με άλλους. Δεν βγήκαμε ποτέ μόνοι μας, να πάμε μια βόλτα, να πιούμε έναν καφέ. Οι δυο μας είτε βρισκόμασταν κατά τύχη ή το επιδίωκα εγώ, επισκεπτόμενη τον χώρο εργασίας του. Κατανοούσα την απόσταση που διατηρούσε ανάμεσα μας, λόγω των προβλημάτων που αντιμετώπιζε. Μετά από μερικούς μήνες, όμως, άλλαξε η στάση του. Αραίωσε πολύ την επικοινωνία μας, παρόλο που προσπαθούσα να διατηρηθεί τόσο συχνή, όσο πριν.
Το απέδωσα στην ασταθή του ψυχολογία και είπα στον εαυτό μου ότι θα του δώσω τον χώρο που χρειάζεται. Μετά από 2-3 μήνες, επανήλθε. Πλέον όμως πολύ μετριασμένο το φλερτ, γεγονός που με στενοχωρούσε πολύ. Επέμενα εγώ, δεν ξέρω γιατί, ίσως με την ψευδελπίδα ότι θα "τον έκανα καλά". Τα σκαμπανεβάσματα έγιναν μέρος της καθημερινότητας μας, πάντα με αποστάσεις εκ μέρους του, αλλά ποτέ με παντελή διακοπή της επικοινωνίας.
Είμαστε στο τώρα, περίπου 3 χρόνια μετά. Ο καιρός περνάει και άρχισα να κουράζομαι (... κάλλιο αργά...). Διαπίστωσα ότι είχε επαναπαυτεί στη δική μου συνεχή προσπάθεια για επικοινωνία και εκείνος δεν έπαιρνε πολλές πρωτοβουλίες. Άλλα φλερτ που είχα στο ενδιάμεσο, δεν ευόδωσαν. Όσες φορές έχουμε βρεθεί έξω όλοι μαζί και τύγχανε να μου μιλάει κάποιος άλλος, έμπαινε στη μέση και μας διέκοπτε. Εγώ η "έξυπνη" κολακευόμουν.
Πλέον όμως, εδώ και περίπου δύο μήνες, έφτασα στο απροχώρητο. Δεν είμαι ψυχολόγος και ούτε διαθέτω την προσωπικότητα ή το χάρισμα "της πανάκειας" προς τους ψυχολογικά ταλαιπωρημένους. Ξέρω, άργησα. Ήρθα, όμως. Αποτέλεσμα λοιπόν αυτής της συνειδητοποίησης ήταν ότι σταμάτησα να ασχολούμαι μαζί του. Ούτε τηλέφωνο τον έπαιρνα, ούτε διαδικτυακή συζήτηση ξεκινούσα. Μετά από ενάμιση μήνα όμως, εμφανίστηκε αυτός. Πού είμαι, γιατί χάθηκα, να πάμε (όλοι μας) για καφέ. Με παίρνει τηλέφωνο να μιλήσουμε, μιλάμε αρκετή ώρα και περνάμε καλά. Εγώ πλέον όμως ξέρω ότι η ευημερία είναι προσωρινή, επομένως είμαι εντελώς προσγειωμένη.
Περνάω λοιπόν στο δια ταύτα.
Από τότε που γνωριστήκαμε, η συμπεριφορά του σε κάθε μας κοινή έξοδο διαφέρει πάρα πολύ από τη συμπεριφορά του όταν είμαστε/ μιλάμε οι δυο μας. Όταν είμαστε με την παρέα, υποκρίνεται ότι δεν υπάρχω και νοιάζεται μόνο αν μιλήσω με κάποιον άλλον ή δείξω να αποσπάται η προσοχή μου από κάτι διαφορετικό. Όσο παρακολουθώ τη συζήτηση στην οποία εμπλέκεται αυτός, είμαι αόρατη. Δεν υπάρχω και ακόμα κι αν μιλήσω, είναι σαν να μη μιλάω. Δεν μου δίνει καμία σημασία. Το κερασάκι (ναι, το ξαναλέω, μου πήρε 3 χρόνια, αλλά ήρθα) μπήκε στην τούρτα χτες. Βρεθήκαμε κατά τύχη όλοι μαζί για λίγη ώρα... και όποιος ήταν μάρτυρας του πώς μιλούσαμε λίγες μέρες νωρίτερα οι δυο μας, και μας έβλεπε και χτες, θα έλεγε ότι αυτοί οι δύο τσακώθηκαν άγρια στο ενδιάμεσο. Με αγνοούσε, δεν μου έριξε παραπάνω από 2 βλέμματα και ένιωθα την επιδεικτική αδιαφορία του. Τα 2 πρώτα λεπτά προσπάθησα να είμαι ευγενική και ευχάριστη, αλλά μετά τα παράτησα. Δεν βρίσκω άκρη.
Επίσης, να σας πω ότι του έκανα παράπονα πριν λίγο καιρό για τη συμπεριφορά του, ότι δεν ξέρω τι θα του βγει όταν του μιλάω... και γελούσε. Το βρήκε χαριτωμένο. Και τις δύο φορές που του το είπα, η αντίδραση ήταν αυτή. Να γελάσει και να πει "όχι ρε..".
Τι πράγματα είναι αυτά; Πώς είναι δυνατόν μεταξύ μας να είμαστε μια χαρά και στην παρέα να μιλάει σε όλους και όλες και εμένα να με έχει στη γωνία; Είπαμε, κατανοώ τα θέματα που αντιμετωπίζει, αλλά δεν δικαιολογούν την ανισόρροπη του στάση απέναντι μου.
Δεν ξέρω αν σας μπέρδεψα ή αν δεν είπα κάτι ουσιώδες... αλλά θα ήθελα πολύ τη γνώμη σου, Α μπα μου. Ξέρω ότι θα περάσουν κάποιοι μήνες μέχρι να απαντήσεις αλλά πραγματικά θέλω να διαβάσω τη γνώμη σου. Και όσοι αναγνώστες έχουν κάτι να πουν, ευπρόσδεκτοι.
Σας ευχαριστώ.
Υ.Γ. Έγραψα και στη στήλη των Εξομολογήσεων... μία κοπέλα ρώτησε αν ήταν φλερτ ή πρώην αυτός. Γιατί έχει σημασία; (ρωτάω). Φλερτ ήταν, πάντως.
Ζητώ συγγνώμη για το τεράστιο κείμενο.
Το αν έχει κατάθλιψη ή όχι δεν δικαιολογεί, ούτε εξηγεί κάτι από αυτά που περιγράφεις. Επίσης, δεν πιστεύω ότι έχει κλινική κατάθλιψη, αλλά ούτε αυτό έχει σημασία.
Αγαπητή φίλη, δεν έχω ιδέα ποιο είναι το πρόβλημα αυτού του ανθρώπου, αλλά αυτό που είναι εντελώς ξεκάθαρο είναι ότι σε χρησιμοποιεί, είτε ως παυσίπονο, είτε ως ανεβαστικό. Σε χρησιμοποιεί για να νιώσει καλύτερα, ίσως για να δείξει κάτι σε άλλους, ίσως για να δείξει κάτι στον εαυτό του, ποιος ξέρει. Δεν είναι δική σου δουλειά να το λύσεις αυτό, είναι μόνο δική του. Το γιατί φέρεται έτσι είναι αποκλειστικά δικό του πρόβλημα. Ακόμα και αν το βρεις, δεν θα τον αλλάξεις, αλλά ακόμα και αν άλλαζε, η συμπεριφορά του δείχνει αδύναμο (και όχι ιδιαίτερα καλό, τουλάχιστον σε αυτή την περίοδο της ζωής του) χαρακτήρα.
Μην αναρωτιέσαι γιατί κάποιος σε έχει στο περίμενε. Η απάντηση είναι εκπληκτικά απλή: επειδή είναι κολακευτικό να σε γουστάρουν, ακόμα και αυτοί που δεν γουστάρεις εσύ, και όσο πιο χαμηλή είναι η δική σου αυτοπεποίθηση, τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχεις από περιφερειακούς θαυμαστές. Οι δυνατοί άνθρωποι δεν θέλουν να ταλαιπωρούν τους άλλους, και δεν θέλουν, επειδή δεν το έχουν ανάγκη.
Αναρωτήσου όμως γιατί σου πήρε τρία χρόνια να καταλάβεις ότι πρέπει να απομακρυνθείς, και γιατί δεν το έχεις καταφέρει ακόμα. Αυτό δείχνει πολλά για την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου, αλλά και για την εικόνα που παρουσιάζεις στους άλλους. Οι αδύναμοι χαρακτήρες διαλέγουν θύματα, και ξέρουν πολύ καλά πώς να αναγνωρίζουν αυτούς που δεν μπορούν να κάνουν ζάφτι.
Απομακρύνσου οριστικά και μόνιμα, και αναγνώρισε τις προσπάθειες «επανασύνδεσης» ως αυτό που είναι. Δώσε στον εαυτό σου την προσοχή που χρειάζεται, και αναζήτησε ισότιμες και ώριμες σχέσεις.
__________________
7.
Αγαπητη Α μπα, σε διαβαζω εδω και καιρο. Σε ευχαριστώ πολυ για την τροφή για σκέψη που μας δίνεις.
Σκεφτόμουν πολύ καιρο να σου γράψω αλλα σημερα το αποφασισα. Ειμαι τοσο προβληματισμενη, σχεδόν φοβομουν. Ειμαι στα early 20s μου, σπουδαζω εκτος αλλα επιστρεφω συχνα στο πατρικο καθως και καθε Χριστούγεννα-Πασχα-Καλοκαίρι.
Α μπα μου, αυτο το ξερουν μονο 3 ανθρωποι ολοι κι ολοι. Οι γονεις μου καπνιζουν χόρτο. Δεν ξερω, μπορει να μην σου φαινεται παραξενο, αλλα εγω εχω τρελαθει. Αναγνωστες, μπορει να γελατε και να λετε "μακαρι να ηταν ετσι και οι δικοι μου γονείς να πιναμε μαζι", αλλα εγω ντρεπομαι.
Το ανακαλυψα καπου οταν ημουν 17. Περνουσαμε απο καπου με την παρεα μου και καποιος ειπε "Πω, βρωμαει χορτο". Η μυρωδια μου ηταν γνωριμη, κι ετσι το συνεδεσα. Οταν ημουν μικρη μια φορά που με είχαν αφησει για λιγο μονη, ψαχουλευα τα πραγματα του πατέρα μου και ειχα δει κατι παραξενα πρασινακια σε ενα κουτί αλλα ποτε δεν αναρωτήθηκα.
Παρατηρησα αργότερα οτι παντα βγαίνουν στο μπαλκονι, ποτε μεσα στο σπιτι, ενω κανονικο τσιγαρο καπνιζουν μεσα.
Α μπα, ντρεπομαι τοσο πολυ. Και το χειροτερο ειναι οτι κι εγω σαν φοιτητρια το ειχα δοκιμάσει, οποτε αν τους πω οτι ξερω φοβαμαι πως θα το γυρισουν σε εμενα και τοτε τα πραγματα θα γινουν αχταρμας.
Με ενοχλει πολυ, δεν ξερω αν ειναι γιατί ειναι μια "κακια συνηθεια", μια κατάχρηση ας πούμε, αλλωστε το ξερω οτι δεν ειναι κατι τρομερό, ή είναι επειδη υποτιμουν τη νοημοσυνη μου και νομιζουν οτι δεν το εχω καταλαβει. Με ενοχλει επισης να το καπνιζουν διπλα μου. Τι τους προσφερει αραγε;
Η ερωτηση μου ειναι: κανω καλα και ανησυχω; Μήπως να τους μιλουσα;
Να σημειωσω οτι γενικα προβληματα μαζι τους εχω, παω οποτε μου το επιτρεπει η τσεπη σε ψυχολογο και δεν του εχω αναφερει ακομα κατι γιατί ντρεπομαι πολύ. Και επισης, οτι αισθανομαι σαν αυτο να μην επηρεαζει τη συμπεριφορα τους.
Φιλια πολλα,
Η ερωτηματική.
Είσαι λίγο μπερδεμένη, νομίζω. Σε ενοχλεί να καπνίζουν δίπλα σου, σε ενοχλεί που υποτιμούν τη νοημοσύνη σου, ντρέπεσαι πολύ, ή αναρωτιέσαι τι τους προσφέρει; Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς σε πειράζει. Είσαι ιδεολογικά αντίθετη με το χόρτο, ή δεν είσαι ακριβώς, αλλά δεν ταιριάζει στην ιδέα που έχεις για τους γονείς σου; Ή πιστεύεις ότι κανένας γονιός δεν θα έπρεπε να καπνίζει χόρτο, και το βλέπεις ως προδοσία προς τον ρόλο τους;
Δεν μπορούμε να συζητήσουμε αυτό χωρίς να συζητήσουμε τη σχέση που έχεις μαζί τους, συνολικά. Δεν γίνεται να μην το εντάξουμε αυτό στη γενικότερη σου ζωή και τους λόγους που σε κάνουν να έχεις πάει σε ψυχολόγο (έχουν σχέση με τη συμπεριφορά τους;) Δεν καταλαβαίνω γιατί ντρέπεσαι, γιατί μάλιστα ντρέπεσαι τόσο πολύ που δεν τολμάς καν να το πεις σε ψυχολόγο (!) Είσαι μεγάλη πια, η συμπεριφορά των γονιών σου ούτε αυξάνει, ούτε μειώνει την δική σου αξία. Δεν είναι προέκταση του εαυτού σου, όπως εσύ δεν είσαι δική τους προέκταση. Μπορείς να συμφωνείς ή να διαφωνείς με αυτά που κάνουν και λένε, αλλά να ντρέπεσαι;
Αν δυσκολεύεσαι να το αντιμετωπίσεις εγώ προτείνω να πας πάλι σε ψυχολόγο και να συζητήσεις πώς να το προσεγγίσεις. Θα επέμενα να το συζητήσεις μαζί τους, για να μην κρύβεστε άλλο πίσω από το δάχτυλό σας, αλλά αν φοβάσαι τον αχταρμά, κάτι θα ξέρεις.
__________________
7.1
Αγαπημένη Α,μπα είμαι στη Σουηδία για post-doc το οποίο τελειώνει οσωνούπω. Εγώ σκοπεύω μετά να γυρίσω Ελλάδα να αναζητήσω επαγγελματικές ευκαιρίες, αλλά διατηρώ ερωτικές επαφές με έναν Ινδιάνο. Του ξεκαθάρισα ότι η ιστορία μας θα λήξει σύντομα, και αυτός είπε οκ γιατί κι αυτός θα πάει Μάτσου-Πίτσου, οπότε το ζούμε όσο είμαστε στον ίδιο τόπο τον ίδιο χρόνο. Για τις διακοπές των Χριστουγέννων πήγα στην Ελλάδα και προτού πάω ο Ινδιάνος μου έδωσε ένα δώρο. Το δώρο ήταν μια πανάκριβη τσάντα (περίπου 1.000.000 ευρώ η τιμή της, κεντημένη με χειροποίητες χάντρες από τις Άνδεις). Εγώ στην αρχή την αρνήθηκα, όμως αυτός επέμεινε και μου είπε ότι ήθελε πολύ να μου κάνει ένα τόσο καλό δώρο. Οπότε την δέχτηκα. Στην Ελλάδα έκανα το λάθος να φορώ την τσάντα στο χωριό. Εγώ δεν το πολυκαταλάβαινα, αλλά μάλλον οι γύρω μου το καταλάβαιναν. Όταν με ρωτούσαν «Μπα; Δικό σου είναι το ταγάρι;» απαντούσα συνήθως «Δώρο» ή «Το κέντησα μόνη μου».
Σε μια πολύ καλή φίλη μου είπα την αλήθεια, ότι δηλαδή μου το πήρε ο Ινδιάνος. Με το που το είπα πάγωσε και είπε «Ποιά είσαι μαρή, η Ποκαχόντας;»
'Εκτοτε δεν ξαναμιλήσαμε, μου πατάει κανά λάικ πού και πού (δεν με ενδιαφέρουν τα λάικ, απλά στο λέω για να ξέρεις την κατάσταση). Το πήρα απόφαση να ξεκόψω μαζί της και μέχρι στιγμής δεν μου λείπει καθόλου. Η ερώτησή μου είναι τι να κάνω, γιατί έχω τον φόβο ότι θα αρχίσει να λέει από εδώ και από εκεί (1) ότι έχω πάει με Ινδιάνο και (2) ότι το ταγάρι κάνει 1.000.000 ευρώ. Να της μιλήσω παραπάνω;
Μου αρέσει πολύ που το 'Α μπα' έχει πια τη δική του ζωή, πέρα από όλους εμάς.
σχόλια