Για όσους τον γνωρίζουν – και είναι αρκετοί, σκορπισμένοι σε διάφορα πεδία της ελληνικής πραγματικότητας – ο Φίλιππος Βρυώνης συνιστά μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση ανθρώπου. Της καλής ζωής και της συγκυρίας, των προσόντων, αλλά και της εμπειρίας, ο επιχειρηματίας, στον οποίο (θεωρείται ότι) ανήκει ο τηλεοπτικός σταθμός «Ε», αλλά δεν εμφανίζεται πουθενά, είναι από εκείνα τα αμφιλεγόμενα, σχεδόν μυθιστορηματικά πρόσωπα, παντός καιρού, που γι’ αλλού ξεκίνησαν, η ζωή τα έφερε αλλού κι εκείνα της απάντησαν με τον τρόπο τους.
Πολύγλωσσος, του κολλεγίου Αθηνών, συμφοιτητής του Αριστείδη Μπαλτά, κουνιάδος του Μιχάλη Ζιάγκα, διευθυντή του γραφείου και στενού συνεργάτη του Ανδρέα Παπανδρέου, πολυταξιδεμένος, αλλά και καλός γνώστης των επιχειρηματικών παιγνίων επί ελληνικού εδάφους, ο Βρυώνης περιγράφεται ως κάποιος που παρά την οικονομική του άνεση, μπορεί σε μία κοσμική βραδιά – από αυτές που καθόλου δεν συμπαθεί – να εμφανιστεί με παλιό παντελόνι και τριμμένο φανελάκι.
Ως εργοδότης, ακόμη και στο «Ε», των καταστατικών και των οργανογραμμάτων που δεν τον εμφανίζουν πουθενά, περιγράφεται σκληρός στις συμφωνίες, σφιχτός στα συμβόλαια και τα παζάρια, αβρός, όμως, και γαλαντόμος στα δώρα προς ανθρώπους με μια συγκεκριμένη αρετή που τον συγκινεί: την αξιοπρέπεια.
Η ένταση, η επιμονή, η επανάληψη θυμίζει τις παλιές καλές μέρες του Alter επί Σφαέλλου, Γιαννίκου, όπως άλλωστε και το πρόγραμμα: ανάλαφρο, φαινομενικά πλούσιο για την οικονομική συγκυρία, έτοιμο να υμνήσει την άφιξη κάθε νέας μεταγραφής (και να την αποδομήσει, αν η συνεργασία δεν πάει καλά), σχεδόν αποκλειστικά στοχευμένο στα γυναικεία κοινά και τους κουρασμένους αστούς που θέλουν να τους μιλούν απλά.
Παράδοξο, αν σκεφτεί κανείς το πλέγμα σχέσεων, αλλά και την επιλογή συγκεκριμένων προσώπων, εκπομπών και εκφοράς λόγου στο κανάλι «Ε». Περιγράφεται επίσης ως ευγενής, προσιτός, άμεσος και γήινος. Τόσο γήινος που ο αστικός θρύλος τον θέλει κάποτε να περνά την ώρα του σε μεγάλο δικηγορικό γραφείο των Αθηνών παρέα με τον νυχοκόπτη του και προκειμένου να σκοτωθεί ο χρόνος αναμονής του στον προθάλαμο του αστού και ονομαστού δικηγόρου που χειριζόταν υπόθεση του.
Και ενώ στο εσωτερικό του καναλιού υπάρχει αναρτημένο ποινολόγιο, στο οποίο καταγράφονται οι επιδόσεις των παρουσιαστριών σε ό,τι αφορά τις πωλήσεις θαυματουργών ορρών προσώπου, και ενώ το κανάλι φαινομενικά διέπεται από την αγωνία της ρυτίδας των τηλεθεατών το καλοκαίρι και της αξιοπιστίας των θερμαντικών σωμάτων τον χειμώνα, ο ίδιος δεν φαίνεται να αναμειγνύεται στο πώς οι δημοσιογράφοι του καναλιού θα διαχειριστούν μια είδηση (την οποία ο ίδιος μπορεί να έχει αλιεύσει σε κάποιο από τα σημαντικά ραντεβού του με επιχειρηματικούς και πολιτικούς παράγοντες).
Πραγματικά ενδιαφέρουσα συμπεριφορά από κάποιον που διεκδικεί, εδώ και καιρό, με θέρμη μία από τις 4 άδειες πανελλαδικής εμβέλειας και αξίωνε απ’ όλους τους παρουσιαστές να είναι καλά ενημερωμένοι για την πολυσυζητημένη διαδικασία της αδειοδότησης. Πολύ ενδιαφέρουσα στάση για κάποιον που επένδυσε στο κενό που άφησε στο τηλεκοντρόλ – και στο φάσμα – το Alter.
Και η αλήθεια είναι ότι από τις πρώτες μέρες του το «Ε», ‘τοποθετημένο’ στη συχνότητα που παλιά οι τηλεθεατές συναντούσαν το κανάλι του ΚΚΕ, τον 902, θύμιζε φάντασμα του Alter: η ίδια φιλοσοφία της πολύ λαϊκής τηλεόρασης διέτρεχε ενότητες, εκπομπές και θεματολογία, μόνο που εδώ η διαφημιστική / εμπορική ναυαρχίδα δεν ήταν CD με «Ζουζούνια», «Μπεμπέ Λιλή» και Χρήστο Σαντικάι, ούτε εκδόσεις του κιλού και έξυπνοι αρτοπαρασκευαστές.
Εδώ τον πρώτο λόγο είχαν τα κολλαγονοειδή και τα serums,η μάχη για τη νεότητα (και το ταμείο του σταθμού) που συντονισμένα δίνεται από τα τηλεφωνικά κέντρα των εκπομπών και τους δυναμικούς κράχτες που συναντά κανείς ακόμη και στον πεζόδρομο της Ερμού.
Ωστόσο, η ένταση, η επιμονή, η επανάληψη θυμίζει τις παλιές καλές μέρες του Alter επί Σφαέλλου, Γιαννίκου, όπως άλλωστε και το πρόγραμμα: ανάλαφρο, φαινομενικά πλούσιο για την οικονομική συγκυρία, έτοιμο να υμνήσει την άφιξη κάθε νέας μεταγραφής (και να την αποδομήσει, αν η συνεργασία δεν πάει καλά), σχεδόν αποκλειστικά στοχευμένο στα γυναικεία κοινά και τους κουρασμένους αστούς που θέλουν να τους μιλούν απλά.
Ασχέτως που η αγορά – και δη η παλιά τηλεοπτική νομενκλατούρα με μία κάποια οργή παρατηρεί ότι το συγκεκριμένο κανάλι μπερλουσκονίζει και ρίχνει το επίπεδο, τη στιγμή που βυθίζονται πάλαι ποτέ αριστοκρατικοί σταθμοί, ο Φίλιππος Βρυώνης, δηλωμένος κάτοικος Αλβανίας και φορέας ιδεών για τη συγκρότηση ενός νέου τηλεοπτικού οράματος (;) πάνω στα χαλάσματα του παλιού, μοιάζει να συνομιλεί απευθείας τόσο με την αριστερή, όσο και με τη δεξιά όχθη της χώρας και κυρίως με τα επιχειρηματικά φουγάρα των πλοίων που προσαράζουν σ’ αυτές.
Νέου τύπου success story, την ώρα που εντός του μηνός Αυγούστου η κυβερνητική βούληση φιλοδοξεί να αλλάξει –για πάντα- την τηλεοπτική πραγματικότητα, όπως τη γνωρίζαμε τα τελευταία 25 χρόνια; Όχι ακριβώς, ή τουλάχιστον εξαρτάται από ποια σκοπιά αντικρίζει κανείς αυτό το success story: από τους πίνακες τηλεθέασης; Από το γεγονός ότι ένας outsider τηλεοπτικός σταθμός άνθισε από το επιθετικό telemarketing σε καιρό κρίσης; Από το ότι κανοναρχείται από κάποιον, ο οποίος υποστηρίζει ότι τυπικά δεν του ανήκει, αλλά κόβει με καμάρι την πρωτοχρονιάτικη πίτα, συγχαίροντας παρουσιαστές και δημοσιογράφους για το ότι κατάφεραν μέσα σε δύο χρόνια, όσα για τα οποία άλλοι χρειάστηκαν δύο δεκαετίες;
Σε κάθε περίπτωση, ο επιχειρηματίας που όλα τα προηγούμενα χρόνια επένδυσε στον θόρυβο των άλλων (Σπίνος, Χίος, Καμπούρης και εσχάτως Φουρθιώτης), χωρίς να φοβάται το trash, μένοντας ο ίδιος στη σκιά και πιστεύοντας ότι μπορεί να διεκδικήσει ακόμη και μεγάλα ονόματα της τηλεόρασης, για την ακρίβεια της παλιάς τηλεόρασης, (βλ. Κορομηλά, έστω και με τη γνωστή έκβαση), προφανώς έχει διαβλέψει το παιχνίδι που ανοίγεται πέρα από τις διαφημιστικές πινακίδες του ΑΤΕΡΜΟΝΑ: της εταιρείας που τον έκανε γνωστό και πλούσιο και εμπλεκόμενο σε δικαστική διαμάχη με την ελβετική διαφημιστική Affichage, τα στελέχη της οποίας ούτε λίγο ούτε πολύ τον κατηγορούν ότι εξελίσσεται σε παράγοντα των media στην Ελλάδα αξιοποιώντας τα εκατομμύρια ευρώ μιας συμφωνίας που ποτέ δεν τήρησε (εξαιρετικό επ’ αυτού το ρεπορτάζ του Τάσου Τέλλογλου αναφορικά με τις περιπέτειες της Affichage που πριν από 9 χρόνια είχε προσεγγίσει τον επιχειρηματία με σκοπό την απόκτηση του 75% του ελέγχου της ελληνικής ΑΤΕΡΜΩΝ).
Στο σήμερα, με το σύνολο των ελληνικών τηλεοπτικών σταθμών (και των εργαζομένων τους, φυσικά) σε απόγνωση και καθόλου αιδήμονα σιωπή, το «Ε» εξακολουθεί να συντηρεί καλοκαιρινό τηλεοπτικό πρόγραμμα, να προχωρά σε μεταγραφές, να κληρώνει χρήμα, ρόδι και κολλαγόνο και γενικώς να εμφανίζει κινητικότητα εκεί που τα πάντα μοιάζουν, αν όχι καθημαγμένα στην καλύτερη περίπτωση να ακινητούν. Στο πιο πικρό καλοκαίρι για τα media της εικόνας, με στάσεις εργασίας, κανάλια με αποδεκατισμένες αίθουσες σύνταξης και απελπισμένα στελέχη, ο αφανής καναλάρχης, ίσως να είναι ο μόνος που έχει ύπνο σ’ έναν άγρυπνο τηλεοπτικό σύμπαν.
Αν το ζητούμενο ήταν να αφανιστεί η παλιά διαπλοκή της τηλεόρασης και να αντικατασταθεί από μία ασχημάτιστη και χωρίς πρόσωπο πραγματικότητα, οι συγκυρίες (και μέχρι αυτή τη στιγμή) και πάλι τον ευνοούν.
Κι αν δεν ληφθεί η πολυπόθητη άδεια; Για κάποιον που μιλά πολλές γλώσσες – και αυτή του πολέμου και αυτή των συμμαχιών – και κυρίως για κάποιον που γνωρίζει το πραγματικό πλέγμα των επιχειρηματικών (και όχι μόνο) σχέσεων στην ελληνική πραγματικότητα φαντάζει απίθανο το να μην έχει ήδη βρεθεί εναλλακτική…
