ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι κι εγώ παθών και συμμερίζομαι τον πόσο σου. Κάθε πόνος είναι διαφορετικός μα μπράβο σου που βρήκες το κουράγιο και στάθηκες στα πόδια σου. Η δική μου ιστορία ξεκίνησε τον Μάιο του 14. Το σοκ αρχικά ήταν βαρύ. Έχασα τον πατέρα μου και την μικρή μου αδελφή σε τροχαίο. Δεν το χωρούσε ο νους μου στην αρχή. Ήθελα να ήμουν δυνατός για την μάνα μου και για τον μικρό μου αδελφό. Πάλεψα με τον εαυτό μου. Ήμουν στα 19 τότε και μέσα σε ένα βράδυ συνειδητοποίησα πως όλα είναι ρευστά στην ζωή. Ίσως έπρεπε να είχα πάει σε έναν ψυχολόγο. Κοιτούσα για ώρες την μάνα μου που εκείνη είχε μεγαλύτερο πρόβλημα από μένα αλλά ποτέ δεν το συζήτησα μαζί της. Ούτε και εκείνη δεν μου μίλησε ποτέ να πηγαίναμε σε έναν ψυχολόγο. Ο μικρός μου ο αδελφός ήταν η δύναμη μας. Είπαμε θα συνεχίσουμε για τον μικρό να μην του λήψει τίποτα. Δεν τον άφησα στιγμή μόνο του. Όταν γυρνάω στον τόπο μου, σπουδάζω στην Θεσσαλονίκη, περνάω χρόνο μαζί του. Πηγαίνουμε στην παιδική χαρά, παίζουμε μπάλα. Κάνω όλα εκείνα που δεν έκανα πριν με τα δυο μικρά μου αδέλφια. Η μικρή μπορεί να είναι ψηλά αλλά δεν έφυγε στιγμή από το μυαλό μου. Ξέρω ότι εκεί πάνω έχει παρέα τον πατέρα μου. Τουλάχιστον δεν είναι μόνη.Από τον Απρίλιο και μετά όταν γυρνούσα σπίτι έβλεπα συχνά εκεί τον μικρό αδελφό του πατέρα μου. Όποτε γυρνούσα ήταν εκεί. Και πρώτα ερχόταν αλλά όχι τόσο συχνά. Ένα βράδυ είχα βγει με κάτι φίλους και γύρισα σχετικά αργά στο σπίτι. Προσπάθησα να μην κάνω θόρυβο για να μην τους ξυπνήσω. Μπήκα αθόρυβα μέσα στο σπίτι και από την κρεβατοκάμαρα άκουσα πολύ σιγανά βογγητά ηδονής. Πήγα σιγά σιγά και αυτό που είδα από την μισάνοιχτη πόρτα δεν είχε προηγούμενο. Πως μπορεί να ένας άνθρωπος να είναι τόσο σάπιος, ψεύτικος να είναι διεστραμμένος. Είδα τα μάνα μου καβάλα στον θείο μου να μπαινοβγαίνει. Και στο διπλανό δωμάτιο να κοιμάται ο 7χρονος αδελφός μου. Έμεινα εκεί για 1 λεπτό ακριβώς. Είχα χάσει τα λόγια μου. Δεν ήξερα καν τι να πω και τι να κάνω. Μετά από αυτό το λεπτό ανοίγω με το χέρι μου τελείως την πόρτα που έτριξε και είδαν ότι δεν ήταν μόνοι τους. Τα έχασαν και η μάνα μου προσπάθησε με το σεντόνι να καλύψει το γυμνό κορμί της και ο αδελφός του πατέρα μου να καλύψει ότι μόριο του. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ξέσπασε φασαρία. Τα πήρα πολύ άσχημα. Πλακωθήκαμε στο ξύλο με το θείο μου και πάνω στην τρέλα μου είχα πάρει ένα βάζο που είχε εκεί και του πέταξα στο κεφάλι. Δεν τον βρήκε αλλά κινήθηκα εναντίον του θα έκανα φονικό εκείνο το βράδυ. Η μάνα μου μπήκε στην μέση να μας χωρίσει και αμέσως της τράβηξα τον σεντόνι και την αποκάλεσα π.....α. Ναι δεν μετάνιωσα στιγμή. Ποιος ξέρει πόσα χρόνια βγάζανε τα μάτια τους. Μπορεί να το κάνανε και όσο ζούσε ο πατέρας μου. Τι ήθελε και την έπεσε στην μάνα μου o καραγκιόζης; Και η μάνα μου τσίπα 0. Τον πατέρα μου δεν τον σεβάστηκε; Τους έφτυσα και τους δυο και έφυγα. Από εκείνο το βράδυ έφυγα από το σπίτι. Ετοίμασα μια τσάντα με μια αλλαξιά και εσώρουχα και την τσάντα με τα βιβλία του του αδελφού. Τον πήρα και τον πήγα στο σπίτι μιας πολύ καλής μου φίλης που έμενε μόνη της σε ένα 2αρι. Της είπα το πρωί να τον πάει εκείνη στο σχολείο και να πάει την τσάντα με τα ρούχα στην μάνα μου. Εμένα δεν με χωρούσε ο τόπος. Έκανα βόλτες όλο το βράδυ. Ηπια και κάπνισα πολύ. Το βράδυ εκείνο κοιμήθηκα σε ένα παγκάκι και το πρωί πήρα το λεωφορείο και ήρθα εδώ Θεσσαλονίκη. Στην κοπέλα μου έχω πει τα πάντα και μου λέει να καταλάβω την μάνα μου αλλά ελάτε στην θέση μου ρε παιδιά πως να την καταλάβω την μάνα μου; Δεν θα δεχτώ ότι και να μου πει. Θα μου πει ότι ήταν μόνη και έψαχνε παρηγοριά και άλλα τέτοια και μόνο που σκέφτομαι κάτι τέτοιο μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Ο μικρός μου ο αδελφός με ρωτάει τι έγινε εκείνο το βράδυ και γιατί έφυγα από το σπίτι. Δεν του έχω πει λέξη δεν θέλω να τον στεναχωρήσω γιατί τον καραγκιόζη τον θείο μου τον έχει πρότυπο. Από το Νοέμβριο του 14 δουλεύω σε ένα νυχτερινό μαγαζί, πόρτα είμαι, στην Θεσσαλονίκη. Από τότε που δουλεύω έβαζα τα λεφτά στην άκρη, γιατί το νοίκι μου το πλήρωνε η μάνα μου. Από εκείνο το βράδυ και τον επόμενο μήνα είμαι 100% ανεξάρτητος. Ο μικρός δεν είχε καταλάβει τίποτα λογικό μου φαίνεται για ένα παιδί 7 χρονών. Όταν γυρνάω στον τόπο μου μένω σε ένα μικρό σπιτάκι. Έχει μικρό νοίκι αλλά τα βγάζω πέρα γιατί δουλεύω και εκεί σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων. Τον αδελφό μου τον παίρνω μαζί και πολλές φορές κοιμόμαστε στο σπίτι μου. Τις προάλλες μου είχε πει ότι θα ήθελε να έρθει μαζί μου στην Θεσσαλονίκη. Όσο σάπια κι αν είναι η μάνα μου τον αγαπάει και τον θέλει κοντά της. Την είπα αν θέλει να βγάζει τα μάτια της με τον άλλον να το κάνει αλλού όχι στο σπίτι. Ο αδελφός μου μου λέει ότι ο θείος συνεχίζει να έρχεται στο σπίτι οπότε η ιστορία συνεχίζεται. Είμαι σίγουρος ότι ο πατέρας μου από κει ψηλά τρώει μεγάλη πίκρα να βλέπει τον μικρό του αδελφό να του γλεντάει την γυναίκα. Ο μικρός θα μεγαλώσει και θα φύγει κάποια στιγμή από το σπίτι. ίσως τότε βρω το κουράγιο να του τα πω για να τα βγάλω από μέσα μου.