__________________
1.
Αγαπητή Α, μπα..
Ελπίζω να ειστε καλά, θα ήθελα να βάλω ένα ερώτημα σε εσάς και τους αναγνώστες σας, πώς θεωρείτε ότι λειτουργεί ο κόσμος; Υπάρχει ένας γενικός αποδεκτός κανόνας συμπεριφοράς για τη λειτουργία του ή ο καθένας από εμάς λειτουργεί διαφορετικά ; Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν "πώς λειτουργεί αυτός ο κόσμος" και αν ναι, πώς φαίνεται αυτο;- Μαρία με τα πορτοκαλί μαλλιά
Υπάρχουν πολλοί κανόνες που σχηματίζουν ένα πλαίσιο ορθής κοινωνικής συμπεριφοράς που διαφέρει από κοινωνία σε κοινωνία. Κάποιοι είναι πολύ αυστηροί, και οι πιο σημαντικοί από αυτούς γίνονται νόμοι (μη σκοτώνεις, μην κλέβεις), κάποιοι είναι άγραφοι και τηρούνται με απειλή κοινωνικού αποκλεισμού, κάποιοι είναι στα περιθώρια επειδή είναι ασήμαντοι ή επειδή για την ώρα εκφράζουν μια μειοψηφία που δεν έχει δύναμη να τους επιβάλει, κάποιοι είναι εντελώς λάθος. Εσύ, Μαρία με τα πορτοκαλί μαλλιά, ξέρεις αρκετούς από αυτούς και τους εφαρμόζεις χωρίς να καταλαβαίνεις καν ότι είναι κανόνες, απόδειξη ότι μου μίλησες στον πληθυντικό.
Ναι, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν ξέρουν πώς λειτουργεί αυτός ο κόσμος, είτε επειδή δεν μπορούν να τους μάθουν είτε επειδή δεν θέλουν να τους μάθουν. Κάποιοι από αυτούς είναι στη φυλακή, κάποιοι στα ψυχιατρεία, και κάποιοι στο 1% που ορίζει τις τύχες όλων μας.
__________________
2.
α μπα γεια σου. ειμαι 20. αισθανομαι χαλια. υπαρχουν μερες που νιωθω ενα συναισθηματικο βαρος και οτι δε με γεμιζει τιποτα σε σημειο να μαλωνω συνεχεια με το αγορι μου χωρις σοβαρους λογους και να μου περνανε μονο αρνητικες σκεψεις. μετα μου περναει και τις υπολοιπες μερες ειμαι οκ και αισιοδοξη,κανω σκεψεις για το μελλον,ασχολουμαι με τη σχολη κλπ. εχω απομακρυνθει απο φιλες που ειχα στην πολη που σπουδαζω διοτι ενιωσα οτι δε με γεμιζει να κανουμε παρεα, σε βαθμο να να νιωθω κουρασμενη μετα απο συναντησεις μας. βεβαια επειδη σπουδαζουμε σε μικρη επαρχιακη πολη οι επαφες μας ειναι καθημερινες και για πολλες ωρες και κατα καποιο τροπο αναποφευκτες. αισθανομαι πολλες φορες μονη ομως δε θελω να επιδιωξω επαφες. το αγορι μου προσπαθει να δειξει κατανοηση παρ ολα αυτα εγω κολλαω σε πραγματα του τυπου '' δεν παμε διακοπες μαζι'' ''δεν κανουμε σχεδια μαζι'' και αισθανομαι παρατημενη και οτι δεν ειμαι σημαντικη ουτε και γι αυτον. το ξερω ισως φαινεται ανοητο αυτο που λεω ομως αυτες ειναι οι σκεψεις μου τις ημερες που παθαινω κριση και με πλημμυριζει αρνητισμος για ολα. θελω αυτο να αλλαξει ομως αδυνατω να βρω κινητρο για να το κανω. καμια συμβουλη; θελω σε καποιον να μιλησω ομως οχι σε ψυχολογο. δεν ειναι για οικονομικους λογους,απλως δεν νιωθω ετοιμη να εκφραστω σε εναν τετοιο ανθρωπο,τουλαχιστον ακομα.- σοφια
Πολύ θα ήθελα να μάθω τι σημαίνει «ένας τέτοιος άνθρωπος». Ένας επαγγελματίας; Ένας άνθρωπος που θα σε ακούει επί πληρωμή; Ένας άνθρωπος που θα συμβολίζει ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνη σου;
Πώς σου φαίνεται η περιγραφή «ο μοναδικός άνθρωπος που έχει την εκπαίδευση και τα εφόδια να σου κάνει τις κατάλληλες ερωτήσεις ώστε να καταλάβεις μόνη σου τι σου συμβαίνει;»
__________________
3.
Είμαι 44 χρονών από μεγάλη επαρχιακή πόλη, εργαζόμενη, στο δημόσιο, παντρεμένη εδω κ 13 χρόνια με συνομηλικό μου και έχω 2 κόρες. Τα τελευταία 4-5 χρόνια περάσμαε μεγάλη κρίση όχι μόνο οικονομική αλλά και συναισθηματική. Έκανα μεγάλη υπομονή αλλά δεν είδα κ πολλά αποτελέσματα. Τον Αύγουστο του 2015 ζήτησα 1 φορά διαζύγιο και άπάντηση δεν πήρα. Το ίδιο έκανα και 3 μήνες μετά, μου ζήτησε να του δώσω χρόνο κ με δική μου πρωτοβουλία πήγαμε σε σύμβουλο γάμο. Έτσι κάναμε κ την τελευταία μας προσπάθεια που μετά απο 2 μήνες γυρίσαμε στα παλιά μας προβλήματα. Μετά απο αυτό άρχισε να με φλερτάρει με διακριτικό τρόπο ένας 46 ετών παντρεμένος κ σιγά σιγά γνωριστήκαμε καλύτερα κ ολοκληρώσαμε την σχέση μας. Απο εκείνη την ημέρα δεν έχω ξαναβρεθεί ερωτικά με τον σύζυγό μου κ του έχω ξαναζητήσει διαζύγιο. Μου το αρνήθηκε λεγοντάς μου οτι εάν θέλω μπορώ να φύγω κ να πω στα παιδιά ότι εγώ είμαι αυτή που το θέλει. Μου είπε ότι αυτός σκέφτεται τα παιδιά κ όχι τον εαυτό του ότι 1 φορά παντρεύτηκε και δεν σκοπεύει να χωρίσει ποτέ. Αυτός είναι μια χαρά κ εγώ έχω το πρόβλημα, ότι έχω αλλάξει κ.λ.π.
Δεν θέλω να δημιουργήσω πρόβλημα στα παιδιά μου, δεν περιμένω τίποτα απο την καινούρια σχέση μου κ δεν μου αρέσουν οι παράλληλες σχέσεις αλλά άρχισα να ζω πάλι, να γελάω .Θέλω να χωρίσω με τον άντρα μου γιατί πέρα από τα παιδιά δεν μας ενώνει τίποτε άλλο. Ξέχασα να σας γράψω ότι ο σύζυγός μου εξαρτάται τα 2 τελευταία χρόνια οικονομικά από μια επιχείρηση που έχει ο πατέρας μου κ δουλεύει εκεί. κ αυτός νομίζω ότι είναι κ ο λόγος που δεν θέλει να με χωρίσει.
Με τα παιδιά μου έχω μιλήσει ότι σκέφτομαι να χωρίσω κ ότι δεν θέλω να πληγωθούν. Η μικρή μου κόρη με στηρίζει ενώ η μεγάλη που είναι δεμένη με τον πατέρα της, δεν της χαλάει κανένα χατήρι δεν της φωνάζει για να την έχει κοντά του, το αντιμετωπίζει με δυσκολία αλλά δεν είναι τελείως αρνητική. Α μπα, πες μου τι θα έκανες στην Θέση μου-Μαρία
Θα έβρισκα έναν καλό δικηγόρο για να μάθω πώς βγαίνει διαζύγιο όταν ο ένας από τους δύο δεν θέλει να χωρίσει.
__________________
4.
Αγαπητή Α,μπα, γεια σου!
Η ερώτηση που έχω για σένα είναι είναι επαγγελματικής φύσεως. Είμαι στα late teens μου, σε μια θετικοτεχνολογική σχολή που δεν παρουσιάζει το ενδιαφέρον που πίστευα αρχικά ότι θα έχει. Συνεχίζω βέβαια με αρκετή διάθεση να παρακολουθώ τα μαθήματα, αλλά δε θα χαρακτήριζα τις επαγγελματικές προοπτικές που μου προσφέρονται "όνειρο ζωής". Απόρροια της κατάστασης αυτής, εξετάζω διάφορες εναλλακτικές. Από μικρή ενδιαφερόμουν για τη συγγραφή και την αρθρογραφία (γύρω από πολιτιστικά κυρίως θέματα), και έχω πολλές φορές προσπαθήσει, σε άκρως ερασιτεχνικό επίπεδο βεβαίως βεβαίως, να δημιουργήσω δείγματα γραφής. Μέχρι τώρα κανένα από τα πνευματικά μου παιδάκια δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας! Δεν ξέρω αν ευθύνεται η ντροπή, η έλλειψη αυτοπεποίθησης ή κάποιος άλλος, σκοτεινότερος λόγος, αλλά ακόμα και από τα πιο κοντινά μου άτομα, ελάχιστοι γνωρίζουν ότι γράφω. Μπαίνοντας όμως στη δεκαετία των είκοσι, θα ήθελα να διερευνήσω τις προοπτικές μου στο χώρο, και σκέφτομαι να το πράξω ξεκινώντας, σε πρώτο στάδιο, ένα δικό μου blog. Και τώρα η ερώτηση μου: έχοντας ήδη χαράξει μία πορεία στην ελληνική διαδικτυακή "παραγωγή κειμένων", πώς εκτιμάς τις προοπτικές του χώρου, στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό (γιατί υπάρχει και η προοπτική ξενόγλωσσου εγχειρήματος :P); Πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να κερδίσει μια θέση εργασίας ξεκινώντας από κάτι ερασιτεχνικό όπως τα blogs; Τι γενικότερες συμβουλές έχεις να μου δώσεις; Είσαι είδωλο!- μια μηχανικός που θέλει να σου φάει τη δουλειά :)
Βεβαίως και μπορεί κάποιος να κερδίσει μια θέση εργασίας ξεκινώντας από κάτι ερασιτεχνικό, αλλά δεν πιστεύω ότι αυτή η αφετηρία είναι πλέον τα μπλογκς, γιατί κανείς δεν διαβάζει τα μπλογκς. Ο πολύς κόσμος κινείται στα σόσιαλ μίντια. Αυτό που χρειάζεται είναι να γράφεις πράγματα που ενδιαφέρουν πολύ κόσμο, και αυτό συμβαίνει αν α) έχεις πολύ συγκεκριμένα ενδιαφέροντα και παρέχεις πληροφορίες που κάποιος δεν μπορεί να βρει εύκολα σε πρόχειρες αναζητήσεις google, ή β) έχεις πολύ συγκεκριμένη και ενδιαφέρουσα οπτική γωνία των πραγμάτων ως άνθρωπος. Ιδανικά, συνδυάζεις το α) με το β) και σε λατρεύουν όλοι. Όχι όλοι, αυτό αποκλείεται, αλλά ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ανθρώπων, τόσοι ώστε να σου προσφερθεί κάποτε δουλειά.
Είναι πανεύκολο να καταλάβεις αν γράφεις με ενδιαφέροντα τρόπο. Το βλέπεις στο facebook και στο twitter. Αν σε διαβάζουν μόνο οι φίλοι σου, δεν απευθύνεσαι σε μεγάλο κοινό. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν ξέρεις να γράφεις, αλλά πολύ φοβάμαι ότι τις περισσότερες φορές, αυτό σημαίνει. Οπότε ξεκίνα να χτίζεις μια παρουσία στα σόσιαλ μίντια απευθυνόμενη σε μεγάλο κοινό. Χρειάζεται δουλειά και πολλή επιμονή. Αν δεν περάσουν δύο χρόνια συνεχούς προσπάθειας, δεν ξέρεις αν αρέσεις ή όχι (αλλά θα έχεις μια ιδέα πιο πριν). Αν περάσουν τέσσερα και δεν ασχοληθεί κανείς, δεν έχεις γνωρίσει κανέναν, δεν σου έχει πει κανείς τι ωραία που τα λες, τότε θα ξέρεις.
__________________
5.
Βρε αμπα μου,
έχω την εντύπωση ότι είσαι λίγο αυτό που λέμε marketing feminist. Στο πυρ το εξώτερο τα τακούνια, γιατί πατριαρχία μπλαμπλαμπλα, αλλά παίρνεις μόνο συγκεκριμένο πανάκριβο προϊόν για να σου στρώνουν οι μπούκλες... Μήπως απλά καταπίεση θεωρείς αυτά που δεν σου ταιριάζουν και τα υπόλοιπα απλά τα βαφτίζεις φυσιολογικά; Εγώ θέλω το μαλλί να το παίρνει ο άνεμος και να φοράω τακούνια. Είναι θέμα ντιζάιν το τακούνι, δεν είναι μόνο για να τουρλώνεται ο πωπός μας και να θέλουμε ένα αντρικό μπράτσο να κρατηθούμε.
Άλλο να λες κορίτσια εγώ αυτό διαλέγω, άλλο να κατακεραυνώνεις το ένα και να μας περνάς για απόλυτα φυσιολογικό μόνο αυτό που τυχαίνει να προτιμάς εσύ.
Δεν βλέπω τέτοιο κυνήγι για τα τατουάζ και το πίρσινγκ, που παραμορφώνουν ΜΟΝΙΜΑ το σώμα και είναι καθαρά διακοσμητικά. Γιατί είναι έκφραση να βάψεις το δέρμα σου και όχι να βάλεις υποκρίνεσαι ότι φοράς πουέντ με πούλιες στην καθημερινότητά σου; Παπούτσια θα φοράγαμε έτσι κι αλλιώς.
Ή π.χ. για τις φαντασιώσεις που έχουν να κάνουν με την επιβολή. Ναι κι εγώ τις απολαμβάνω, αλλά μην τρελαθούμε ότι δεν είναι καθαρά θέμα πατριαρχίας και μάλιστα βαθιά ριζωμένης η φαντασίωση π.χ. του βιασμού. Απλά με τον καιρό του βγάλαμε τα δόντια και κρατάμε μόνο την ευχαρίστηση. Έτσι είναι τα πράγματα, εξελίσσονται. Μην κρύβουμε την ταμπέλα της πατριαρχίας στα πραγματάκια που μας αρέσουν ή τα έχουμε αποδεχτεί και να την δείχνουμε φάτσα φόρα σε όσα δεν μας αρέσουν.
Παρακαλώ τις αγαπητές σου γκρούπις να μην προκαταβάλουν τις απόψεις μου και να μην πέσουν να με φάνε, απλά και μόνο γιατί διαφωνώ.
Υ.Γ. Επίσης, αν η απάντησή σου είναι "διάβασε", να σε ενημερώσω ότι δεν έχεις το προνόμιο του διαβάσματος, κι εμείς διαβάζουμε. Καταντάει εκνευριστικό, δεν ξέρεις πόσο διαβασμένος είναι ο άλλος. Και όχι, δεν είναι η επόμενη απάντηση "διάβασες, αλλά δεν κατάλαβες, γιατί αν είχες καταλάβει θα συμφωνούσες μαζί μου".
Ας πούμε οι πιο καταπιεσμένες εποχές για τις γυναίκες ήταν πάντα αυτές που τις ήθελαν φροντισμένες και με ωραία μαλλιά και τακτοποιημένες μπούκλες, αλλά που δεν επιτρεπόταν να βάλουν οτιδήποτε μπορούσε να τονώσει τη σεξουαλικότητα ή την αυτοέκφραση τους, είτε αυτό ήταν τακούνια είτε κόκκινο κραγιόν. Κάπου μπερδεύουμε τι μας επιτρέπει η πατριαρχία και τι μας έχει μάθει να δαιμονοποιούμε τόσο αυτόματα, που νομίζουμε ότι μας το επιβάλλει.
Βρε τι πάθαμε με τις μπούκλες.
Αγαπητή φίλη, ο φεμινισμός δεν ζητάει από τις γυναίκες να μην είναι όμορφες. Επίσης, ούτε εγώ το κάνω, ούτε ποτέ το έχω καν υπονοήσει, αντιθέτως, ενθαρρύνω πολλές μέσα από τη στήλη να βρουν το στυλ τους για να τονίσουν τα όμορφα τους χαρακτηριστικά. Αν έχεις ταυτίσει τις φεμινίστριες με γυναίκες που αρνούνται να συμμορφωθούν με τις γενικούς κανόνες γυναικείας ομορφιάς, κάτι έχεις παρανοήσει. Ο φεμινισμός ζητάει ισότητα. Αν κάποια θέλει να αγοράζει το τάδε τζελ για τα μαλλιά, είναι ελεύθερη να το κάνει, όσο ελεύθερη είναι και μια άλλη να μην λούζεται ποτέ. Το θέμα είναι αν και οι δύο έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με τους άντρες και τι περιμένει οι κοινωνία από αυτές για να τις αντιμετωπίζει ως "σωστές" γυναίκες.
Δεν υπάρχει σωστός και λάθος φεμινισμός αν συμφωνούμε στην απλή του διεκδίκηση, που είναι η ισότητα. Αυτό που κάνεις, που στρέφεσαι σε μια άλλη γυναίκα λέγοντας την κακή φεμινίστρια επειδή είπε κάτι που δεν σου άρεσε, είναι κρίμα (έψαξα, αλλά δεν βρήκα άλλη λέξη).
Βλέπω ότι ο θυμός σου προέρχεται από κάτι που έγραψα για τα τακούνια (για όποιον θέλει να το διαβάσει ολόκληρο, η απάντηση είναι εδώ). Μεταξύ άλλων γράφω:
«Tο καλό με τα τακούνια είναι ότι δίνουν ύψος, και το ύψος επιβάλλεται. Δίνουν εντύπωση μακρύτερου ποδιού, και τονίζουν τις γάμπες και αυτό είναι κολακευτικό οπτικά. Επίσης, τα καλά τακούνια είναι ακριβή υπόθεση, οπότε για τη γυναίκα που τα αγόρασε με τα δικά της λεφτά, είναι και σύμβολο στάτους, και τα σύμβολα στάτους θηλυκού γένους μου αρέσουν.»
Οπότε κάπως δυσκολεύομαι να καταλάβω πού «κατακεραυνώνω όσες τα φοράνε» και «περνάω για φυσιολογικό μόνο ότι αρέσει σε μένα». Γράφω τις διαφωνίες μου. Οι ωραίες μπούκλες δεν καταπονούν τη μέση σου, ούτε στριμώχνουν τις πατούσες σου, ούτε δυσκολεύουν στο τρέξιμο. Τα ωραία μαλλιά θεωρούνται ελκυστικά και από τα δύο φύλα, και για τα δύο φύλα. Τα τακούνια είναι μόνο για γυναίκες. Νομίζω ότι είναι σαφής η διαφορά μεταξύ τακουνιών και μαλλιών σχετικά με την ισότητα.
Ο παραλληλισμός που κάνεις με τα πίρσινγκ και τα τατουάζ είναι επίσης λάθος γιατί τα τατουάζ και τα πίρσινγκ δεν έχουν επιβληθεί ως θηλυκά χαρακτηριστικά, αντιθέτως είναι ως ένα σημείο κατακριτέα. Για να γίνω σαφής, καμία μαμά δεν λέει στην κόρη της «κάνε ένα τατουάζ να δείξεις λίγο γυναίκα», αλλά λέει «βάλε ένα τακουνάκι».
Για τις φαντασιώσεις δεν ξέρω τι να απαντήσω γιατί δε νομίζω ότι έχω γράψει ποτέ κάτι που δικαιολογεί την σχετική σου διαμαρτυρία.
ΥΓ. Η απάντηση μου δεν είναι «διάβασε». Είναι «διάβασε το τάδε», όταν νομίζω ότι έχω κάποιο σχετικό λινκ με κάτι που είναι καλύτερα γραμμένο από όσο θα μπορούσα ποτέ να γράψω εγώ, και είναι αρκετά πιο αναλυτικό.
ΥΓ. Πραγματικά θίγομαι όταν κάποιος λέει τους αναγνώστες που τυχαίνει να συμφωνούν, γκρούπις. Γιατί δεν τσουβαλιάζεις με μια υποτιμητική λέξη όλους όσους τυχαίνει να διαφωνούν;
__________________
6.
Καθόμουν σε στάση λεωφορείου όταν σταματάει μπροστά μου ένα ταξί και κατεβαίνει μία κυρία.
Κάθεται δίπλα μου και αρχίζει την κουβέντα για τον ταξιτζή που της την είπε επειδή η διαδρομή
από το νοσοκομείο μέχρι την στάση ήταν μικρή (άντε 3 χλμ με το ζόρι). Τά'χε πάρει μαζί του λέγοντας
ότι είναι πολλές μέρες στο νοσοκομείο και δεν άντεχε να πάρει λεωφορείο για να έρθει στην στάση από όπου
θα έπαιρνε υπεραστικό λεωφορείο. Μεταξύ άλλων λέει 'αν ήμουν καλύτερα ψυχολογικά θα έπαιρνα τηλέφωνο να καταγγείλω την συμπεριφορά του'. Απαντάω κάποια στιγμή ότι στην θέση της θα του έλεγα να σταματήσει και θα κατέβαινα για να πάρω άλλο ταξί. Με κοίταξε με χαρά. Όταν της είπα ότι το να καταγγείλει την συμπεριφορά του σε τηλέφωνο που έχουν οι ταξιτζήδες για καταγγελίες (υπάρχει τέτοιο τηλέφωνο) θα ήταν το καλύτερο. Άλλαξε το πρόσωπό της, η χαρά έφυγε και ξεκίνησε ένα τροπάρι του στυλ 'εγώ ρουφιάνα δεν γίνομαι' και 'δεν θα καρφώσω κανέναν' και κλπ.
Δεν συνέχισα την κουβέντα και δεν είπα τίποτε άλλο μέχρι που ήρθε το λεωφορείο μου. Τώρα ήταν η σειρά μου να τα πάρω με την κυρία. Αυτή η λογική του δεν γίνομαι ρουφιάνος ενώ ο άλλος σε προσβάλλει ή σε μειώνει, δεν την καταλαβαίνω.
Και τέλος πάντων πού είναι όλα αυτά τα καλά παιδιά που ποτέ δεν ρουφιανεύουν και δεν καρφώνουν; Γιατί εγώ στην δουλειά τους βλέπω όλους να τα κάνουν και τα δύο πίσω από την πλάτη των άλλων. Και μάλιστα ρουφιανεύουν και καρφώνουν με χαρά και μεγάλη (αυτο)ικανοποίηση. Αλλά και στην πολυκατοικία που μένω η ρουφιανιά πάει σύννεφο, πάντα πίσω από την πλάτη του άλλου βέβαια. Το τί λέει ότι ένας ένοικος για τον άλλον δεν λέγεται, δεν ξέρω προσωπικά κάποιους από αυτούς αλλά ξέρω τα προσωπικά τους που τα ξεστομίζουν χωρίς να ρωτήσεις καν με την πρώτη κουβέντα για το αν πληρώθηκαν τα κοινόχρηστα ή τί έγινε με τον λογ/μό της ΔΕΗ
που είναι σε διακανονισμό.
Ξαναρωτάω λοιπόν: πού είναι όλα αυτά τα καλά παιδιά που μπροστά σου λένε 'εγώ δεν ρουφιανεύω';- μας δουλεύουν;
Φαντάζομαι ότι το ερώτημα είναι ρητορικό. Αλλά δεν καταλαβαίνω πώς η κυρία αυτή είπε ότι 'αν ήμουν καλύτερα ψυχολογικά θα έπαιρνα τηλέφωνο να καταγγείλω την συμπεριφορά του' και όταν έμαθε ότι υπάρχει τέτοιος αριθμός, είπε ότι «δεν γίνεται ρουφιάνα». Τότε τι τηλέφωνο εννοούσε; Για να του σπάσουν τα πόδια μπράβοι;
__________________
7.
Αναρωτιέμαι... Τόσες ερωτήσεις γίνονται εδώ μέσα και πολλοί αναγνώστες σου A Mπα, σχολιάζουν και απαντούν με πολύ θέρμη για τη λύση των προβλημάτων των ερωτώμενων. Σπάνια όμως βλέπουμε τον ερωτώμενο να απαντάει ή να δίνει διευκρινίσεις. Με αποτέλεσμα να δημιουργούνται πολλές άλυτες απορίες στους αναγνώστες.
Πχ την υπόθεση "Πατούσες/Φιλ" την έχουμε μνημονεύσει ουκ ολίγες φορές και η κοπέλα που ρώτησε για το θέμα ποτέ δεν έδωσε διευκρινίσεις ή δεν μας είπε τι τελικά έγινε.... Βρε κοπελιά, εαν διαβάζεις λύσε μας την απορία.
Γιατί λοιπόν Α Μπα, οι ερωτώμενοι δεν συμμετέχουν στο διάλογο που γίνεται σε σχέση με την ερώτηση τους;
Προφανώς δεν ξέρω, γιατί δεν στέλνουν μετά διευκρινήσεις (χα).
Η πλήρης αλήθεια είναι ότι μερικές φορές στέλνουν, αλλά είτε είναι για διαμαρτυρίες που δεν περιέχουν καινούριες πληροφορίες και η στήλη δεν είναι φόρουμ, είτε είναι διθυραμβικές για την βοήθεια που έλαβαν και δεν περιέχουν καινούριες πληροφορίες και ντρέπομαι να τις βάλω :)
Η υπόθεση του Φιλ έχει αφήσει όμως εποχή, και έχω κι εγώ μεγάλη περιέργεια για τη συνέχεια. Πετάμε μπουκάλι με μήνυμα στο νερό: αγαπητή φίλη, μας λαμβάνεις;
σχόλια