ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την γνώρισα στην σχολή και από την πρώτη στιγμή με γοήτευσε. Ήταν όμως με άλλον, με έναν βλάκα, που εκτός από άσχημος είχε και άσχημη συμπεριφορά απέναντι της, συνεχώς την μείωνε, την πρόσβαλε και την έβριζε μπροστά σε άλλους. Δεν την άξιζε αυτός, ήταν για ανώτερα πράγματα, για να την φέρονται σαν βασίλισσα. Ναι την αγάπησα, την αγάπησα βαθιά και σε αυτό έπαιξε ρόλο τα μάτια της, πως με κοιτούσε, σαν να ηταν ερωτευμένη μαζί μου. Την πλησίασα διακριτικά, της έκανα μικρά πανέξυπνα δωράκια και της έγραψα και ένα ποίημα εκφράζοντας όλα μου τα συναισθήματα που όποια κι αν το διάβαζε ακόμα και ο Κουασιμόδος να ήμουνα θα έκοβε φλέβες. Κι όμως δεν ανταποκρίθηκε, επέλεξε τον άλλο. Ειλικρινά αν ήταν κάνας ωραίος και της φερόταν κι όμορφα δεν θα είχα θέμα αλλα να μου επιλέγεις τον βλάκα ειναι κάτι που δεν μπορώ να το χωνέψω. Αυτό όμως που δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα είναι πως πίστεψα. Πως πίστεψα πως αυτή ήταν η μια και εγώ ο ένας για αυτήν. Είδα στην ψυχή της τον ευατό μου και αυτό ήταν που με συντάραξε μαζί της. Ήθελα να είμαι συνέχεια δίπλα της, να την βλέπω και να την θαυμάζω, αυτό μόνο μου εφτανε. Ονειρευόμουν να κοιμάται στο στήθος μου και κάθε πρωι να της λέω πόσο όμορφη είναι. Η μόνη της έννοια της να ήτανε να είναι ο ευατός της όλα τ΄άλλα θα τα έκανα εγώ. Δεν θέλησε όμως, δεν ένοιωσε και με πλήγωσε αφάντασα, τσάκισε την ψυχή μου. Αλλα είμαι και εγω τόσο χαζός που ακόμα παραμυθιάζομαι πως μπορεί να έρθει αλλα και τώρα να έρθει δεν θα έχει πια νόημα, χάθηκε η μαγεία. Μία την μισώ και θέλω να κακοπεράσει μαζι του (απο αντίδραση) και από την άλλη εύχομαι να ζήσει ευτυχισμένη. Πόνεσα και πονάω πολύ....Χρειάζεται όμως να προχωρήσω και να πάω μπροστά, να συνεχίσω, να μάθω να φεύγω, όπως λέει και ο Λουντέμης και αυτό πλέον θα κάνω, χρειάζεται να σεβαστώ τον εαυτό μου και να την κάνω με ελαφρά....:"Να μάθεις να φεύγεις...Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε...Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι –από ‘κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε...Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο....Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο....Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα,όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου.....Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά". Απο κάποιον που αγάπησε πολύ αλλά όλη αυτήν την αγάπη θα την δώσει πλέον σε άλλη, χαζή μόνο ν΄ ήξερες τι έχασες.....