Αγάπης αγώνας άγονος

Διάβασα πριν από λίγες ημέρες κάπου κάτι που με έκανε να προβληματιστώ. Μια πολύ μικρή ερώτηση ήταν, σίγουρα πάντως υπήρξε η αφορμή για πολλή σκέψη και εσωτερική αναζήτηση. Πώς παύεις να αγαπάς κάποιον; Αναδιατυπώνω την ερώτηση. Παύεις να αγαπάς κάποιον; Ακόμα και αν βασανιστείς, ακόμα και αν προσπαθήσεις με όλες σου τις δυνάμεις, ακόμα και αν κλάψεις, υποφέρεις, χτυπηθείς; Απαντώ δειλά, πολύ δειλά η ίδια στην αναδιατυπωμένη ερώτησή μου. Και ναι και όχι. Στην αρχή σκέφτηκα πως αν έχεις αγαπήσει πραγματικά κάποιον σε κάποιο σημείο της ζωής σου, τον αγαπάς για πάντα. Ίσως χρειαστεί να μετουσιώσεις με κάποιον τρόπο την αγάπη σου, αλλά τον αγαπάς. Ή έστω τον σκέφτεσαι με συμπάθεια, κρατάς μόνο τις όμορφες στιγμές που έχεις ζήσει μαζί του. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που ο άλλος σκότωσε την αγάπη που του είχες; Ήταν η αγάπη σου ψεύτικη; Όχι, σε καμία περίπτωση. Από τη μεριά σου ξέρεις πως ό,τι ήταν να του δώσεις του το έδωσες από την αρχή και καθ' όλη τη διάρκεια της σχέσης σας. Και δεν μιλάω για την ερωτική σχέση μόνο. Μιλάω σαφώς και για την φιλική. Γιατί, κακά τα ψέματα οι έρωτες έρχονται και φεύγουν, τη μία και μοναδική αγάπη της ζωής σου ενδεχομένως να μην τη συναντήσεις ποτέ και αν τύχει και τη συναντήσεις είναι αμφίβολο το πόσο οι περιστάσεις θα σου επιτρέψουν να ζήσεις και να ευτυχήσεις μαζί της. Οι φίλοι όμως είναι πάντα εκεί, στα εύκολα και στα δύσκολα, στις επιτυχίες και τις αποτυχίες σου. Σίγουρα η ερωτική αγάπη τελειώνει πολύ πιο εύκολα από τη φιλική. Η ρουτίνα έχει μια μοναδική ικανότητα να σβήνει το πάθος που έχεις για τον άλλον. Ειδικά όταν ο άλλος κάνει τα πάντα για να σου αποδείξει ότι δεν αξίζει την αγάπη σου. Πολύ χειρότερα για να σου δείξει ότι εσύ δεν είχες ποτέ τη δική του. Πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι ανίκανοι να αγαπήσουν. Δεν ξέρουν να μοιράζονται. Θεωρούν ότι ο εαυτός τους είναι το κέντρο του κόσμου. Το θέμα είναι αν τελικά αγαπούν υπέρμετρα τον εαυτό τους ή τον μισούν θανάσιμα. Η απάντηση νομίζω ότι βρίσκεται κάπου στη μέση. Όταν λατρεύεις τον εαυτό σου και το εγώ σου είναι τεράστιο, νομίζω ότι ταυτόχρονα σε μισείς κιόλας γιατί ακριβώς είσαι ανίκανος να κοιτάξεις πέρα από εσένα. Βέβαια, αποζητάς την αγάπη των άλλων αλλά πάντα στο τέλος καταφέρνεις να την καταστρέφεις. Γενικότερα θεωρώ πως τα άκρα σε καμία περίπτωση δεν ωφελούν κανέναν, με όποια μορφή και αν εμφανίζονται. Πόσο μάλλον στις ανθρώπινες σχέσεις. Καταλήγω λοιπόν στην αρχική ερώτηση. Πώς παύεις να αγαπάς κάποιον; Με βεβαιότητα απαντώ πλεόν ότι σταματάς να αγαπάς κάποιον αν αυτός στο επιτρέψει. Με τις πράξεις του. Αν σε εξωθήσει σε αυτό η συμπεριφορά του. Σε αντίθετη περίπτωση είσαι απλά ηλίθιος, κάποιος χαζός που αγαπάει το βασανιστή του. Και αυτά τα περί ανικανότητας να σπάσεις τα δεσμά είναι φτηνές δικαιολογίες στον εαυτό σου και τους γύρω σου. Γι' αυτό αν κάποιος δεν αξίζει την αγάπη σου πάρε τη πίσω. Και ζήτα και πνευματικά δικαιώματα. Στο κάτω κάτω πάντοτε δικιά σου ήταν, πάντοτε δικιά σου είναι και θα είναι. Εσύ διαλέγεις πού θα τη δώσεις. Αυτό ποτέ μην το ξεχνάς.