__________________
1.
Αγαπητή μου α μπα,
Σε διαβάζω αρκετό καιρό τώρα και έχω ένα θεματάκι που θα ήθελα να συζητήσουμε.
Λοιπόν εγώ γενικά στη ζωή μου είχα περισσότερους φίλους αγόρια παρά κορίτσια. Κάποια στιγμή, ίσως επειδή μου έλλειψε η επαφή με κορίτσια, ξεκίνησα να κάνω κολλητή παρέα με μια κοπέλα, την Κ. Αρχικά όλα ήταν καλά και όμορφα, υπήρχε συνεννόηση. Μετά έφυγε για σπουδές στο εξωτερικό και άλλαξαν όλα ριζικά. Ζήλευε & διέβαλλε μονίμως την σχέση μου, τα έβαζε μαζί μου χωρίς λόγο και από μια ασήμαντη αφορμή ξέκοψε μαζί μου. Πήγε με έναν πρώην μου, ο οποίος με είχε πονέσει πολύ και πληγώθηκα εκ νέου. Το ερώτημα μου είναι το εξής : επειδή είμαστε σε κοινή παρέα πως να την χειριστώ από εδώ και πέρα; Αυτή ούτε γεια μου λέει αλλά εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Μου φαίνεται υποκριτικό. Σε ευχαριστώ εκ των πρωτέρων-Ιστορικός & Πριγκίπισσα
Γενικά έχεις περισσότερους φίλους αγόρια από κορίτσια, κάποτε αποφάσισες ότι θέλεις μια κολλητή και ενώ όλα ήταν μια χαρά, ξαφνικά όλα άλλαξαν και αυτή άρχισε να σε ζηλεύει και να διαβάλει «τη σχέση σου», πήγε με έναν πρώην σου, και για ασήμαντη αφορμή ξέκοψε τελείως και τώρα δεν σε χαιρετάει καν.
Κοίτα: αποκλείεται να έγιναν έτσι τα πράγματα.
Δεν ξέρω τι έγινε, δεν ξέρω αν ξέρεις τι έγινε ή αν είσαι πέντε ή δέκα χρόνια πριν την ουσιαστική επαφή με τον εαυτό σου, αλλά αυτή η εξιστόρηση μπορεί να πιάσει στην καλύτερη περίπτωση μόνο στη μαμά σου.
Αν θελήσεις να μας πεις τι έγινε, κάνοντας μια έντιμη προσπάθεια να είσαι αντικειμενική, βάζοντας και τον εαυτό σου στην εξίσωση, εδώ θα είμαστε. Ως τότε, αγαπητή Πριγκίπισσα, το πρόβλημα που έχεις δεν είναι η φίλη σου, αλλά ότι στη ζωή σου αποδίδεις διαφορετικούς και προβλέψιμους χαρακτήρες στις κατηγορίες «άντρες» και «γυναίκες» και αυτό είναι λάθος, και όπως βλέπεις, δημιουργεί προβλήματα στη ζωή σου.
__________________
2.
με απασχολουν υπαρξιακης φυσεως ερωτηματα, πολυ περισσότερο απ οτι θα πρεπε. Αρκετες φορες μεσα στην ημερα θα σκεφτω τι ειμαστε; υπαρχουμε; τι ειναι η ζωη; τι ο θανατος; ποιος ειναι ο λόγος που ζουμε, αν οντως ζούμε; ποιος είναι ο σκοπος; υπάρχει σκοπος; μηπως ολα ειναι ματαια;
Θα τρελαθω; πφφφφφφφφ
Γυναικα, 25 χρόνων.- ποια ειμαι;
Όταν λες «τα σκέφτεσαι» εννοείς ότι τα σκέφτεσαι και προσπαθείς να βρεις τις απαντήσεις μόνη σου; Θα ξέρεις ότι αυτά τα ερωτήματα έχουν απασχολήσει λαμπρά μυαλά της ανθρωπότητας που έχουν σημαδέψει γενιές και γενιές, φαντάζομαι;
Για να μην τρελαθείς, κάνοντας κυκλικές σκέψεις μέσα στις περιορισμένες δυνατότητες του δικού σου μυαλού (δεν το λέω υποτιμητικά, αυτό ισχύει για το μυαλό όλων των ανθρώπων), άνοιξε τον ορίζοντα διαβάζοντας τις απαντήσεις, τις ερμηνείες και τις θεωρήσεις άλλων ανθρώπων, και όταν λέω «άλλων», εννοώ αυτών που η γνώμη τους έχει αποδειχτεί ότι έχει σημασία.
__________________
3.
Αγαπητή Α, μπα;
Ξέρεις τι θα ήθελα πολύ να μάθω?Για ποιον λόγο οι άντρες που διαθέτουν αυτό που η κοινωνία ονομάζει "πακέτο" γυρευουν να βάλουν δίπλα τους μία κενή γυναίκα!Τι εννοώ;Είμαι στα 23, παίρνω πτυχίο όπου να ναι, με λες ψαγμενη σε αυτό που σπουδάζω, δουλεύω και αρθρογραφω, πάω γυμναστηριο, εχω καταφέρει να φτιαξω έναν κοινωνικο κύκλο, μου αρεσει η καλή ζωή όταν μπορώ να την κάνω πράξη οικονομικα, οι φίλοι μου απο μικρή με αποκαλούν κιουρία και για τις επιλογές μου και για τους τρόπους μου, γενικά τα πάντα όλα! Ξέρεις..δεν ειμαι ψωνισμενη!Στα δυτικα μενω, σε δημοσια σχολεια πηγα, ξερω τι συμβαίνει γύρω μου και ό, τι έχω φτιαξει είναι δικό μου δημιούργημα και επιλογές! Όλα βαίνουν καλώς και επαγγελματικά μπορώ να πω πέρα από κάθε προσδοκία για την εποχή μας! ΑΛΛΑ είμαι ΜΟΝΗ μου ρε Α, μπα; Γνωρίζω κόσμο αλλά αυτοί που με θέλουν είναι το ακριβώς αντίθετο από εμένα!Άντρας με μυαλό, κοινωνική μόρφωση και όρεξη να πετύχει είναι για μένα ΟΥΤΟΠΙΑ! Μα πως..φυσικά και έχω γνωρίσει απ αυτούς!Μόνο που εκείνοι έχουν συνήθως δίπλα τους μια γλάστρα!Και ας καταληξουμε..οι συνομηλικοι δεν με προσεγγιζουν, οι ενδιαμεσοι ακομα ειναι στη φαση της γύρας και οι μεγαλύτεροι στις αρχές των -αντα δεν με θέλουν γιατί προφανώς δεν είμαι γλάστρα?Δηλαδή συγγνωμη ρε παιδια!Αλλά αναβιωνει μέσα μου ενα κοινωνικό προβλημα. Επειδη εχω επενδυσει στις ικανοτητες μου και θελω εναν εξισου τετοιο ανθρωπο δίπλα μου να τον θαυμαζω, να ανταλλασω αποψεις και να ταιριαζουν τα χνωτα μας ρε παιδι μου, ειμαι καταδικασμενη να μείνω μόνη μου? Ειναι τελικα θεμα γοητρου για τους αντρες να θέλουν διπλα τους κατωτερη γυναίκα? Α,μπα; πες σε παρακαλώ γιατί το next step ειναι το προξενιο σε ζωντανη βραδινη εκπομπή παρακμιακου καναλιου!Μήπως πρεπει να συμβιβαστω οτι θα μεινω στο τέλος εγώ και η wanna be καριέρα μου στο ράφι και οι δυο μαζί;
Αν δεν έχεις γνωρίσει ακόμα τον ψαγμένο άντρα, είναι επειδή δεν έχεις ψαγμένες παρέες, και αν δεν έχεις βρει ψαγμένες παρέες, υπάρχει ένας ελάχιστος κίνδυνος να μην είσαι όσο ψαγμένη νομίζεις. Μπορεί και να είσαι, αλλά νομίζω ότι δεν έχεις εξαντλήσει ακόμη όλα τα περιθώρια στο θέμα «άντρας», οπότε θα έλεγα να μη βιάζεσαι, και το λέω μόνο με την καλή έννοια. Κατά πάσα πιθανότητα αυτοί που σου φαίνονται τώρα με μυαλό, μόρφωση και όρεξη να πετύχουν (αλλά έχουν δίπλα τους μια γλάστρα), δεν είναι όπως σου φαίνονται (και μπορεί οι γυναίκες δίπλα τους να μην είναι γλάστρες).
Θα καταλάβεις πότε είσαι στις ψαγμένες παρέες όταν σκεφτείς «τίποτα δεν ξέρω, έχω πάρα πολλά να μάθω, καλύτερα να μιλάω λιγότερο και να ακούω περισσότερο».
__________________
4.
Αγαπητή Λένα, είμαι μητέρα ενός 8 χρόνου κοριτσιού και με προβληματίζει η συμπεριφορά μιας φίλης της κορης μου και το γεγονός ότι η κόρη μου δεν αντιδρά. Βασικά το άλλο το κοριτσάκι, δεν το συμπαθω καθόλου γιατί ανακατεύεται στις συζητήσεις των μεγάλων, με ανέδεια μάλιστα, λεει ψέμματα κλέβει " πράγματα από τους φίλους της και γενικά η συμπεριφορά της είναι "παραβατικη". Θα δώσω ορισμένα παραδείγματα για να γίνω πιο συγκεκριμένη. Ας πούμε τις προαλλες ζήτησε από κάποιον γείτονα, με τον οποίο η οικογένεια της δεν έχει ιδιαιτερες σχέσεις,ν α την κεράσει παγωτό. Το χειρότερο που έχει κάνει είναι να σπάσει τα λουλούδια στον κήπο μιας φίλης της επειδη μάλωσαν. Τελος πάντων, ας ερθω στο προκείμενο, αυτο που με ενοχλεί είναι ότι φαίρεται στη κόρη μου σαν να είναι η αρχηγός της. Της επιβάλλει τι θα παίξουν, ποτε θα παίξουν, με ποια παιδιά θα παίξουν και τα λοιπά. Όταν παίζουν στο σπίτι μου (σχεδόν κάθε μέρα) ακούω συνέχεια την κόρη μου να ζητάει την άδεια της φίλης της για οτιδήποτε θέλει να κανει. Και ενώ γενικά η κόρη μου είναι ανεξάρτητη και δεν ακούει κανέναν το συγκεκριμένο κορίτσι την κάνει ο,τι θέλει. Εγώ δεν θέλω μα επιβαλλω στην κόρη μου να σταματήσει την παρέα μαζί της αλλά δεν μπορώ να την βλέπω να γίνεται και θύμα της. Από τη μία θέλω να επεμβω και από την άλλη θέλω να αφήσω το παιδί μου ελεύθερο. Θα ήθελα πολύ την άποψη σου.- Προβλήματισμενη μητέρα
Είναι θετικό ότι τα παιδιά συναντιούνται κυρίως στο δικό σας σπίτι. Καλά κάνεις που δεν θέλεις να επιβάλεις τη γνώμη σου στην κόρη σου, γιατί είναι επικίνδυνο και μπορεί να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Αλλά έχεις δίκιο να ανησυχείς για τα σημάδια που βλέπεις, και είναι πιθανό να χρειάζεται να επέμβεις.
Μην χάνεις ευκαιρία να μιλάς με αυτό το παιδί. Ρώτα το τι κάνει, πώς είναι, πώς πάει στο σχολείο. Μίλα και με τους γονείς της, όσο πιο πολύ μπορείς. Υπάρχει μια πιθανότητα να το έχεις παρεξηγήσει. Ακόμα και αν όχι, είναι σημαντικό να είσαι σίγουρη, το ένστικτο δεν αρκεί, αν χρειάζεται να παρέμβεις. Αν αποφασίσεις ότι χρειάζεται να ανακατευτείς, μίλα με την κόρη σου χωρίς να πεις την γνώμη σου, προσπάθησε να την κάνεις να μιλήσει, με ερωτήσεις όπως «περνάς καλά με την τάδε;» «νιώθεις ασφαλής μαζί της;» «κάνει αυτά που υπόσχεται;» «έχεις άλλες φίλες που προτιμάς;» Είναι πιθανόν να θέλει να ξεκόψει και να μην ξέρει πώς, οπότε η βοήθεια σου θα της φανεί πολύτιμη.
__________________
5.
Γιατί οι Ελληνίδες προσπαθούν να τονώσουν τόσο πολύ το υπερεγώ τους μέσω της χυλόπιτας και τον άκυρων που ρίχνουν στους άντρες ?- Στράτος
Η λέξη «υπερεγώ» δεν σημαίνει αυτό που νομίζεις ότι σημαίνει.
__________________
6.
Αγαπητή μου Αμπα,
το δικό μου πρόβλημα δεν είναι τόσο σημαντικό συγκριτικά με άλλων ατόμων σε αυτή τη στήλη, μολαταύτα θα ήθελα τη γνώμη σου! Που λες, είμαι 2ετής φοιτήτρια στην Πάτρα. Όπως πρέπει να ξέρεις, όταν ένα παιδί μαθαίνει που πέρασε την επόμενη μέρα (μη σου πω και την ίδια) πηγαίνει στην εκάστοτε πόλη και ψάξει για φοιτητικό σπίτι. Πέρσι λοιπόν που πέρασα και εγώ στη σχολή μου, οι γονείς μου όντας πολυάσχολοι άνθρωποι με πολύ λίγο χρόνο στη διάθεσή τους, αποφάσισαν να προσλάβουν μεσήτη έτσι ώστε να μας βρει και το σπίτι (μία διαδικασία που εν τέλει κράτησε μισή μέρα). Το αποτέλεσμα ήταν ένα διαμέρισμα επιπλωμένο, πανέμορφο και με μια υπέροχη και γλυκήτατη ιδιοκτήτρια η οποία με ενημέρωσε πως για ό,τι χρειαστώ να μη διστάσω να την πάρω τηλέφωνο.
Όπως θα περίμενε κανένας, το συγκεκριμένο σπίτι είναι περίπου κατά 100 ευρώ ακριβότερο από τις standard τιμές αλλά αυτό δεν είναι το μοναδικό θέμα. Οι δικοί μου το έχουν εκθειάσει του τύπου "αχ πόσο τυχεροί είμαστε που το βρήκαμε" ή "να χαμε τέτοιο σπίτι σαν και εσένα όταν σπουδάζαμε". Εμένα όμως δε μαρέσει βρε Αμπά μου. Παρά τα κομπλιμέντα, παρά την επίπλωση δεν το θεωρώ καθόλου μα καθόλου πρακτικό. Βάζοντας στην άκρη την τιμή, είναι μακριά από το κέντρο (στην Πάτρα βλέπεις τα πάντα όλα είναι στο κέντρο από μαγαζιά για να βγεις μέχρι το μέρος να πάρεις τα βιβλία σου ή να κάνεις ξένες γλώσσες). Μετά ήταν τα ΜΜΜ για πανεπιστήμιο τα οποία γέμιζαν με κόσμο και δεν χώραγε κανένας μας με αποτέλεσμα να αργώ στα μαθήματα ουκ ολίγες φορές ως πρωτοετής φοιτήτρια. Το χειμώνα το σπίτι πιάνει υγρασία η οποία μετριάζεται μόνο όταν καίει κάποιος καλοριφέρ το οποίο προφανώς τρώει άλλα εκατό ευρώ το μήνα. Την άνοιξη, βγαίνουν έξω τα παιδάκια της γειτονιάς και ουρλιάζουν ασταμάτητα (δεν είμαι άτομο που ενοχλείται με φασαρία, εξάλλου και στην Αθήνα απ'όπου είναι το πατρικό μου πάλι παιδάκια έμεναν και έπαιζαν στο από πάνω διαμέρισμα αλλά σου μιλάω για μια αφόρητη κατάσταση) με αποτέλεσμα να αγανακτώ ειδικά όταν είμαι σε περίοδο εξεταστικής. Τέλος, όταν το βράδυ βγαίνω έξω αναγκάζομαι να παίρνω ταξί κάθε φορά ενώ άλλοι φίλοι μου πάνε με τα πόδια και σε 5 λεπτά είναι σπίτια τους (και κανα δυο φορές μάλιστα έπεσα και σε "παράξενο" ταξιτζή αν καταλαβαίνεις τι εννοώ). Γενικά ενώ θα είχα τη δυνατότητα να είμαι πολύ πιο χαλαρή στα θέματα χρόνου μένοντας αποστάσεις λεπτών με τα πόδια από σχεδόν παντού, τρώω άλλο ένα 20λεπτο με τα ΜΜΜ λες και είμαι στην Αθήνα που δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Προσπάθησα να κάνω συζήτηση με τον πατέρα μου και τη μητέρα μου, να τους πω πως θα προτιμούσα να άλλαζα σπίτι και θα ήταν πιο πρακτικό για όλους μας και οικονομικά και μεταφορικά (ναι, ακόμα και για να πας πανεπιστήμιο). Το αποτέλεσμα ήταν ένας τεράστιος καβγάς, με τον πατέρα μου να με κατηγορεί πως θέλω σπίτι πιο κοντά στο κέντρο για να πηγαίνω για καφέ και τη μάνα μου να με λέει κακομαθημένη που δεν εκτιμώ το σπίτι που έχω και ότι εκείνη (και ο πατέρας μου) έμεναν σε κάτι τρώγλες με κρύο και κατσαρίδες γιατί οι δικοί τους δεν είχαν την οικονομική άνεση για κάτι καλύτερο. Μου είπαν πως δεν έχουν καθόλου χρόνο για να τρέχουν στα στενά της Πάτρας με ένα χάρτη και να ψάχνουν σπίτια. Όσο για την τιμή μου είπαν πως δεν τους επιβαρύνει και η μητέρα μου τόνισε πως να ευγνωμονώ τον πατέρα μου που "δουλεύει σα σκλάβος και μας παρέχει αρκετά χρήματα έτσι ώστε να ζούμε άνετα αλλιώς θα σου λεγα εγώ πόσο θα γκρίνιαζες". Εδώ πέρα θέλω να σου τονίσω πως δεν είμαι ούτε από τους φοιτητές που βγαίνουν επί καθημερινής βάσεως για καφέ αντί να πηγαίνουν σχολή, ούτε είμαι απαιτητικό άτομο και μάλιστα οι περισσότεροι συγγενείς και φίλοι με έχουν χαρακτηρίσει ως πολύ καλόβολη από τότε που ήμουν μικρό παιδάκι. Πριν λίγες μέρες που κατέβηκε πάλι η μαμά μου να με βοηθήσει για την εξεταστική και εν όψει των παιδιών που ούρλιαζαν, της άνοιξα πάλι αυτήν την κουβέντα. Φυσικά, πάλι εκνευρίστηκε, μου είπε πως δε μπορεί να τρέχει για έπιπλα και ότι ο πατέρας μου είναι ένας άγιος άνθρωπος που δουλεύει σκληρά και εγώ θέλω να τον ταλαιπωρώ κι άλλο, πως μου δίνουν λεφτά και για κοινόχρηστα και για ταξί οπότε που είναι το πρόβλημά μου και ότι δεν πρόκειται να αλλάξω σπίτι για τα επόμενα 3 χρόνια που μου έμειναν στην Πάτρα (επειδή αν θυμάμαι καλά μου είχε πει ο μπαμπάς μου πως αν δε βολέψει το σπίτι θα μετακομίσω).
Ρε συ Αμπα, μήπως είμαι όντως κακομαθημένη που εκνευρίστηκα επειδή μου όρισαν ένα σπίτι να μείνω ενώ άλλοι δεν έχουν τέτοια πολυτέλεια; (εδώ πέρα γελάω λιγάκι γιατί αυτό είναι μίνι παραλλαγή του "είμαι υπερβολική;" που διαβάζουμε κάθε τρεις και λίγο στη στήλη σου). Πειράζει δηλαδή που έχοντας ζήσει σε αυτήν την πόλη ξέρω καλύτερα τους ρυθμούς της και ξέρω που μπορώ να βρω καλά σπίτια που να συμφέρουν περισσότερο σε όλους τους τομείς; Ειλικρινά αυτή τη στιγμή σκοπεύω να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και να ψάξω σπίτια μετά την εξεταστική...η αντίδρασή τους δεν ξέρω ποιά θα είναι βέβαι και τι τρανός καβγάς θα γίνει πάλι..όταν είχα πει στη μάνα μου πως θα ψάξω εγώ μου απάντησε πως δεν ξέρω απ αυτά και δε θα βρω κάτι καλό. Γνωρίζω πως έχουν τις καλύτερες προθέσεις, πως θέλουν να μου παρέχουν ό,τι καλύτερο και πόσο με λατρεύουν αλλά εν τέλει νομίζω η απόφασή τους ήταν με γνώμονα τι συμφέρει εκείνους παρά εμένα (από τη μία δεκτό γιατί εκείνοι πληρώνουν, απ την άλλη δε μένουν εκείνοι εκεί). Εμένα δε με νοιάζει να είναι κανένα παλάτι...κατσαρίδες να μην έχει, πόρτα ασφαλείας να διαθέτει και καλά θεμέλια να μην γκρεμιστεί σε κανένα σεισμό (fun fact: πιο πολλούς σεισμούς κάνει εδώ παρά βροχές), να είναι πρακτικό στις μετακινήσεις μου και να μην είμαι στο έλεος του καιρού κάθε φορά (αυτά τα χαρακτηριστικά τα έχουν ήδη αρκετά διαμερίσματα βλέποντας από φίλους μου). Εσύ στη θέση των γονιών μου τι θα έκανες; Στη θέση τη δική μου;
Υ.Γ1.: Σε διαβάζω κάθε μέρα μετά τη σχολή, είσαι υπέροχη!
Υ.Γ2.: Για όσους είναι πατρινοί ή σπουδάζουν Πάτρα: μένω στην Αγυιά.
Καλώς ήρθες στην ενηλικίωση. Έχεις αργήσει πολύ να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου. Από δω και πέρα, θα πάρεις πολλές αποφάσεις για τη ζωή σου που θα προκαλέσουν καβγάδες, και οι γονείς σου θα προσπαθήσουν πολλές φορές να σου υπενθυμίσουν ποιος είναι το αφεντικό. Βρες ένα σπίτι και μετακόμισε – όμως ΧΩΡΙΣ την βοήθεια τους. Βρες την άκρη για όλα μόνη σου. Ακόμη και αν κάνεις λάθος, τουλάχιστον το λάθος θα είναι δικό σου.
Οι γονείς σου θέλουν το καλό σου, αλλά δεν ξέρουν πάντα ποιο είναι το καλό σου. Δεν χρειάζεται να πείσεις τους γονείς σου για το τι είναι σωστό για σένα. Για μερικά θέματα μπορεί να μην τους πείσεις ποτέ. Αυτό που χρειάζεται είναι να είσαι εσύ σίγουρη για το τι είναι σωστό για σένα, και αν κάνεις λάθος, να είσαι έτοιμη να αντιμετωπίσεις και τις συνέπειες των αποφάσεων σου. Είναι κάπως σαν το μπάντζι τζάμπινγκ.
__________________
7.
Γεια σου Α,μπα!
Σε διαβάζω η αλήθεια είναι πολύυυυυ καιρό...Μπορώ να πω χρόνια...Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να σου γράψω κάποια απορία μου. Πάντα απολάμβανα τις ερωτήσεις και φυσικά τις απαντήσεις σου και αυτό μου ήταν αρκετό! Εχθές όμως συνέβη ένα περιστατικό που σκέφτηκα από την αρχή να το μοιραστώ μαζί σου. Είχα βγει με το αγόρι μου για ένα ποτό, περάσαμε πολύ όμορφα...είχαμε πάει κλασσικά κέντρο και πιο συγκεκριμένα στο Μεταξουργείο. Σάββατο βράδυ λοιπόν, χαμός, γυρίζοντας για να πάρουμε το μετρό είχε πολύ κόσμο στους δρόμους τα πεζοδρόμια παντού τέλος πάντων και έτσι όπως πάω να περάσω από το πεζοδρόμιο ήταν μια παρέα 5 αγοριών που έκλειναν το πέρασμα(το αγόρι μου ήταν από πίσω μου)ακουμπάω το χέρι του ενός ευγενικά, σχεδόν τρυφερά, και του λέω "συγνώμη" για να περάσω...περνάω και έτσι όπως περπατάω ο φίλος μου είχε μείνει πίσω εκνευρισμένος να μιλάει με την παρέα των αγοριών. Εγώ απορημένη τον ρώτησα τι έχει, δεν μου έλεγε τον ξαναρωτάω τι σου είπαν δεν μου έλεγε και αφού επέμεινα μου είπε πως καθώς πέρασα μου είπε ο ένας από αυτούς ¨άντε μωρή χοντρή". Εγώ φυσικά γέλασα εκείνη την στιγμή, ο φίλος μου ζήτησε τον λόγο από εκείνον, του είπε να το πάρει πίσω πριν τον αρχίσει στα μπουκέτα, ο άλλος το πήρε πίσω και είπε πως ήταν μ*(&^%ια του.
Η απορία μου είναι η εξής : Μετά από περίπου όλη μου την ζωή με περιστατικά τέτοια, στο σχολείο στον δρόμο, παντού...έχω χάσει μόνη μου 40 κιλά και είμαι πλέον στα φυσιολογικά πλαίσια που είναι ένας υγιής άνθρωπος (άντε να είμαι 3-4 κιλά πάνω από το ιατρικώς επιτρεπτό). Θα σταματήσει ποτέ αυτό? Θα πρέπει να ενταχθώ σε κάποια πρότυπα κοινωνικά τύπου χαραμάδας ακόμα και όταν είμαι 1'75 για να μην ξυπνάω τέτοια αγενέστατα συναισθήματα στους ανθρώπους? Εκεί που αισθάνεσαι πως έχεις καταφέρει τον κόσμο, και έχεις μπορέσει να ισορροπήσεις με κόπο και ιδρώτα(κυριολεκτικά) πάντα βρίσκεται ένας τέτοιος και σου σπάει τον τσαμπουκά. Και μένα αυτό με ενοχλεί. Δεν αντιδρώ ποτέ με αγένεια με βρισιές με φωνές αλλά με ενοχλεί. Θα ήθελα την γνώμη σου...Σε ευχαριστώ πολύ (μαραμέναταγιούλιακιοιβιόλες)
Με λίγα λόγια: δυστυχώς, δεν προβλέπω να σταματάει αυτό όσο ζούμε εμείς.
Με πολλά λόγια: ίσως οι επόμενες γενιές τα καταφέρουν καλύτερα, αλλά δεν είμαι πολύ αισιόδοξη. Τα κιλά ήταν πάντα πολιτική, ήταν πάντα πεδίο μάχης, ήταν πάντα ταξικό θέμα, τα όρια ήταν πάντα πολύ αυστηρά, οι άνθρωποι πάντα θαύμαζαν και θεοποιούσαν το σπάνιο και το απλησίαστο (άλλοτε το πάχος, άλλοτε το άσπρο δέρμα, άλλοτε το μαυρισμένο δέρμα, άλλοτε το αδύνατο, σχεδόν αγορίστικο σώμα, άλλοτε τα απολύτως ίσια μαλλιά, άλλοτε τα απολύτως μπουκλωτά μαλλιά). Αν είσαι από αυτούς που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, τότε τώρα ζούμε στην πιο ελεύθερη εποχή από όλες, γιατί αποθεώνεται το πολύ αδύνατο σώμα της Κένταλ Τζένερ, αποθεώνεται και η περιφέρεια της αδερφής της. Η τυραννία της ομορφιάς όμως για τις γυναίκες είναι θέμα χιλιετιών που δεν θα λύσεις εσύ, όσο και αν προσπαθείς με τη δύναμη του μυαλού σου να μην εκνευρίζεσαι. Είναι πολύ πέρα από σένα το πρόβλημα, μη νιώθεις και αδύναμη από πάνω, επειδή επηρεάζεσαι. Επηρεάζεσαι γιατί είσαι φυσιολογικός άνθρωπος.
Όμως, ας μην προσπερνάμε και τους φάρους στη ζωή. Ο φίλος σου είναι τόσο απίθανος που θέλω να βάλω το χέρι μου στην οθόνη για να του δώσω συγχαρητήρια. Τι πήγε κι έκανε! Το παρεάκι δεν θα περίμενε με τίποτα αντίδραση στο «δικαίωμα του» να κρίνει φωναχτά τα σώματα των γυναικών που περνάνε από μπροστά του. Είναι αξιοθαύμαστος.
σχόλια