ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μπαίνω στα 60 χωρισμένη, με σύνταξη της πείνας, με απίστευτη ανία και να σκέφτομαι τι έκανα στη ζωή μου. Αποφάσισα να ξεκινήσω μια σχέση με κάποιον κύριο συνομήλικο η οποία κατέληξε από τους πρώτους μήνες να συζούμε και να είναι χειρότερη από μόνη μου. Όλη μέρα εγώ να καθαρίζω να μαγειρεύω αυτός μπροστά στην τηλεόραση και να κλαιγόμαστε όλη μέρα για τα λεφτά για τα χάλια της Ελλάδας. Ένα βήμα πριν τον ψυχίατρο κάνω το μεγάλο βήμα, χωρίζω και με την παρότρυνση μιας φίλης ψάχνω στο ιντερνετ για μικρότερο. Ξεκίνησα επικοινωνία με κάποιον κύριο 40αρη βγήκαμε αλλά δεν έγινε τίποτα μετά βγήκα 2ο ραντεβού πάλι μ έναν γύρω στα 40 πάλι ένας καφές και μετά τίποτα. Δεχόμενη μηνύματα από ένα νεαρό 28 ετών και αφού μιλήσαμε αρκετά και επέμενε να βγούμε τελικά δέχτηκα. Πήγαμε για ένα καφέ στο οποίο μιλάγαμε για ένα σωρό ασχετα πράγματα δε θύμιζε ραντεβού. Προθυμοποιήθηκε να με πάει σπίτι με το αυτοκίνητο και εκεί άρχισε να με φιλάει με απίστευτο πάθος καταλήξαμε σπίτι μου να ζω σκηνές που νόμιζα ότι δεν τις ζούσα εγώ και ότι δε θα τις ξαναζούσα ποτέ. Η ζωή μου απέκτησε και πάλι νόημα και ευτυχία. Συναντιόμαστε αρκετά συχνά εδώ και 5 μήνες και το πάθος δεν έχει μειωθεί καθόλου. Έχει πολύ δύσκολη δουλειά, έχει μια απαιτητική σχέση και γενικότερα αρκετά καθημερινά θέματα όποτε έρχεται σπίτι τον χαλαρώνω, τον ηρεμώ του δίνω αυτό που πραγματικά θέλει δεν ακούει σε τίποτα όχι (ακόμα και σε πράγματα που ποτέ δεν περίμενα να κάνω καταλαβαίνεται τι εννοώ) αλλά και αυτός για μένα είναι πηγή ζωής. Την τελευταία φορά μου εξομολογήθηκε ότι έχει απίστευτα αισθήματα για μένα και ότι νιώθει ερωτευμένος μαζί μου (άλλωστε τον τελευταίο μήνα που έρχεται όλο και πιο συχνά κάνουμε έρωτα κοιταζόμαστε στα μάτια κατά τη διάκρεια φιλιόμαστε ώρες και είναι πολλές φορές που έρχεται και απλά καθόμαστε αγκαλιά και μιλάμε χωρίς να κάνουμε τίποτα άλλο) Πραγματικά δεν ξέρω που θα βγει και πως να το διαχειριστώ. Σας έχει συμβεί τίποτα παρόμοιο??