ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ειμαι χαλια. εχω μια σχεση εδω και 10 χρονια. ειχαμε τα πανω μας και τα κατω μας αλλα ειμαστε αγαπημενοι. δεν εχουμε κερατωσει ποτε ο ενας τον αλλον. μεγαλωσαμε μαζι κυριολεκτικα,απο τα 17 μαζι. ολα μαζι τα περασαμε. ημουν η πρωτη του κι ηταν ο πρωτος μου. δεν εχουμε παει με αλλους. περασαμε δυσκολιες,αποσταση λογω σπουδων,καβγαδες αλλα τιποτα δε μας χωρισε στο τελος. ποτε δε μου τραβηξε το ενδιαφερον κανενας αλλος. ουτε κι εκεινος μου εδωσε ποτε το παραμικρο δικαιωμα. πλεον μενουμε μαζι. προσφατα γνωρισα ενα παιδι στη δουλεια μου. στην αρχη ολα ξεκινησαν με αντιπαθεια! μου την ελεγε του την ελεγα και δεν ηθελα ουτε να τον βλεπω. με την παροδο του χρονου ομως,αρχισε να αναπτυσσεται ενα παθος μεταξυ μας. καταλαβα πως το επαιζε σκληρος,ενω δεν ηταν. απλα ηθελε να κρυβει την καλη πλευρα του. μετα απο μια συζητηση που ειχαμε ενα βραδυ που ετυχε να μεινουμε εξω μονοι,καταλαβα πως τον εχω ερωτευτει. κι εκεινος το ιδιο. για την ακριβεια μαλλον απο την πρωτη στιγμη ερωτευτηκαμε και μας βγηκε ετσι. προσπαθησε να με φιλησει προχθες αλλα αντισταθηκα. ξερει πως εχω σχεση. ενιωσε χαλια. νιωθω χαλια κι εγω. τωρα δε μιλαμε. δεν μπορω να τον βγαλω απο το μυαλο μου στιγμη. φερομαι περιεργα στο συντροφο μου και το καταλαβαινει αφου με ξερει τοσο καλα... τι να κανω; να χωρισω; απο την μια αισθανομαι εκεινα τα συναισθηματα που ειχα πρωτονιωσει οταν ημουν ερωτευμενη στην αρχη με το αγορι μου και τα οποια εξαφανιστηκαν εδω και πολλα χρονια... κι εχω πολλα χρονια να νιωσω ετσι... απο την αλλη ειμαι μεσα σε μια σχεση που ειναι γεματη κατανοηση,οικειοτητα κι αληθινη αγαπη. με αγαπαει και με νοιαζεται αληθινα,μου ειναι πιστος και ξερω πως θελει να ζησει τη ζωη του μαζι μου. και για μενα ειναι ο καλυτερος μου φιλος,η οικογενεια μου και δε θα αντεχα να τον χασω απο τη ζωη μου. και ξερω πως αυτο θα τον σκοτωνε,δε μου ξαναμιλουσε ποτε. ειμαι σε τεραστιο διλλημα και δε ξερω τι να επιλεξω! κι οι 2 επιλογες με πονανε εξισου. να παραιτηθω απο την δουλεια μου και να τον ξεχασω; να χωρισω; ποια η γνωμη σας;