Το Σαββατοκύριακο είδα σε έναν κινηματογράφο του κέντρου το «After Lucia». Το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου ήταν από σαράντα έως εξήντα ετών. Από την στιγμή που οι πρώτες σκηνές bullying έκαναν την εμφάνιση τους στην οθόνη μπορούσες να καταλάβεις την δυσαρέσκεια του κόσμου. Ένα «τστστστσ» ακουγόταν στην αίθουσα μαζί με διάφορα επιφωνήματα ενόχλησης. Όταν τελείωσε η ταινία, οι περισσότεροι συμπέραναν ότι ήταν «σκληρό», «ακραίο», «το παρατράβηξε ο σκηνοθέτης», «όλα έχουν κάποια όρια» κ.τ.λ.
Δεν ξέρω που ακριβώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Υποθέτω ότι δεν τους είχαν κλεισμένους όλα αυτά τα χρόνια της ζωής τους στην βίλα του «Κυνόδοντα». Άρα δυο πράγματα πρέπει να συμβαίνουν: Έχουν κλειστά τα μάτια τους ή κοιτάζουν αλλού.
Το bullying γεννημένο πίσω από τις κλειστές πόρτες της «ιερής» οικογένειας(σ.σ Το πρώτο φιλμ που μου έρχεται στο μυαλό για το θέμα είναι το «Σπιρτόκουτο» του Οικονομίδη) στο σχολείο βρίσκει το κατάλληλο πεδίο για να αναπτυχθεί. Όμως δεν τελειώνει εκεί. Το bullying παραμένει ένα σταθερό «σπόρ» της ενήλικης ζωής. Φυσικά οι ενήλικες δεν σε κατουράνε στο πρόσωπο ούτε σου βάζουν το κεφάλι σου μέσα στην τούρτα όπως συμβαίνει στους εφήβους. Το bullying των ενηλίκων είναι πιο «βελτιωμένο». Τα ούρα έχουν αντικατασταθεί από δηλητηριώδης φράσεις. Η καζούρα των ενηλίκων στον αδύναμο, τον διαφορετικό, τον «μη νορμαλ» είναι πιο υπόγεια. Πιο υπολογίσιμη. Όμως έχει ακριβώς τον ίδιο στόχο: Να πληγώσει το εκάστοτε θύμα. Να αναδειχθεί ο δυνάστης μέσα από τον εκφοβισμό του άλλου. Και συμβαίνει παντού. Από τον εργασιακό περιβάλλον μέχρι το μετρό.
Δεν ξεχνώ δυο περιστατικά που έχω δει στο μετρό. Πατέρας την πρώτη και μάνα την δεύτερη φορά σχολιάζουν στο παιδί τους έναν αρκετά υπέρβαρο άντρα και μια μαύρη γυναίκα αντίστοιχα. Είμαι στις απέναντι θέσεις και παρατηρώ τις κινήσεις τους. Του μαθαίνουν πώς να «καρφώνει» τους όρθιους επιβάτες χωρίς να τον αντιλαμβάνονται. Στολίζουν με κοσμητικά επίθετα τα «θύματα». Το παιδί γελάει και παράλληλα καταγράφει. «Ανοίγουν» το κεφάλι τους παιδιού τους και του χώνουν όλη αυτή την σαβούρα. Αργότερα αυτό θα την εναποθέσει όταν βρει την κατάλληλη ευκαιρία.
Το «ακραίο» του «After Lucia» που εκνεύρισε τους θεατές είναι ένα τίποτα μπροστά στο bullying που έχουμε δει να συμβαίνει ακόμα και μέσα στη βουλή. Οι προσωπικές επιθέσεις έχουν σχεδόν νομιμοποιήσει το bullying στην ενήλικη ζωή. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό αυτή την στιγμή είναι η παράσταση Corpus Christi και το bullying που δέχτηκαν θεατές και ιδιαίτερα ο σκηνοθέτης Λαέρτης Βασιλείου. Δεν ξέρω αν το συνειδητοποιήσατε άλλα το ότι κατέβηκε η παράσταση, το ότι ο άνθρωπος αυτός δέχτηκε απειλές για την ζωή του, το ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να σε προστατέψει από τους δυνάστες σημαίνει ότι το bullying της ενήλικης ζωής είναι ακόμα δυσκολότερο να καταπολεμηθεί από ότι στα σχολεία.
Τέλος, θέλω να προτείνω το εξής στους «ευαίσθητους» θεατές του «After Lucia»: Μπείτε στο ίντερνετ. Δείτε το bullying που εξελίσσεται σχεδόν παντού. Ανώνυμα δηλητηριώδη σχόλια, απειλές, εκφοβισμοί. Αρκετά από αυτά γραμμένα από ενήλικες. Η κακή πλευρά του ίντερνετ κάνει την σχολική αυλή του «After Lucia» να μοιάζει με μοναστήρι.
σχόλια