Ο Πανουσόπουλος σε μια παλιότερη συνέντευξή του στη LiFO μιλάει για τον ερωτισμό των ταινιών του:
Ο έρωτας είναι το επαναλαμβανόμενο μοτίβο σε όλες σας τις ταινίες. Έχετε καταλήξει τι είναι αυτό που κινεί τα πράγματα; Η έλξη των σωμάτων ή η χημεία των συναισθημάτων;
Μπορεί να τα ξεχωρίσει κανείς αυτά; Η έλξη δεν είναι συναίσθημα κι αυτή; Εγώ θεωρώ το ίδιο ιερό το σεξουαλικό μέρος του έρωτα. Το πιο ισχυρό, το πιο μοναδικό! Πες μου, τι άλλο υπάρχει που να είναι τόσο άφθαρτο; Χιλιάδες χρόνια κάνουν οι άνθρωποι έρωτα, προσπαθούν να το ξευτελίσουν, το κάνουν για λεφτά, για εκδίκηση, το έχουν εκχυδαΐσει σε σημείο που δεν πάει άλλο, κι αυτό παραμένει αλώβητο. Η σεξουαλική πράξη παραμένει καθαρή και αγνή όπως πάντα.
Στον κινηματογράφο ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος ένα ερωτικό φιλμ να χαρακτηριστεί πορνογραφία.
Αν βγάλεις τη ζωή και αφήσεις μόνο το σεξουαλικό κομμάτι. Θα 'θελα να κάνω μια ταινία γι' αυτούς που κάνουν πορνό. Να δω ποιόν αγαπούν, με ποιους είναι ερωτευμένοι, κατά τη διάρκεια της δουλειάς τους. Αλλά πώς να κάνω ταινίες με στύση; Οι ερωτικές ταινίες γι' αυτό ακριβώς θα είναι πάντα λειψές. Γιατί είναι πάντα από την αντρική ματιά. Δεν μπορείς να δείξεις τη λαχτάρα και την αγάπη που έχει η γυναίκα για το πέος. Δεν το δέχεται η κοινωνία κι αυτό είναι μια αδικία. Αυτό είναι ένα παράπονο μου, το ότι δε μπορώ να κάνω μια ταινία με τη γυναικεία συμμετοχή. Όπως είναι αδύνατο να κάνω μια ταινία με μικρά παιδιά και τις πρώτες ερωτικές εμπειρίες αναμεταξύ τους. Γιατί η σεξουαλική μας ζωή αρχίζει πολύ νωρίς, στα πέντε στα έξι, στα επτά.
Νομίζω ότι είστε από τους λίγους Έλληνες που δε φοβηθήκατε να εκτεθείτε είτε επρόκειτο για δικιά σας δουλειά είτε για άλλου.
Είναι οι ταινίες μου τολμηρές; Δεν πάνε σε βάθος. Δεν θέλω να έχουν φιλοσοφίες. Εγώ δεν είμαι masterpiece maker.
Ένα άλλο στοιχείο που κατέχει σταθερή παρουσία στις ταινίες σας είναι το νερό.
Αυτό είναι συνειδητό. Το ήξερα από την αρχή ότι το νερό με συγκινεί. Έχω μεγαλώσει στην Κηφισιά και η απόσταση από τη θάλασσα την εξιδανίκευε στη φαντασία μου. Μικρός έβλεπα ξανά και ξανά έναν εφιάλτη: το νερό να πλησιάζει αργά και μόλις έφτανε κοντά μου να φεύγει γρήγορα πίσω. Κι ενώ λατρεύω τη θάλασσα, με φοβίζει το στατικό νερό, μου θυμίζει θάνατο. Δεν μπαίνω ποτέ σε λίμνες, αλλά ούτε και σε πισίνες. Στα δεκαοχτώ μου, ξέρεις, μπάρκαρα στα καράβια σαν μούτσος. Μέσα σε εννιά μήνες γύρισα τον κόσμο όλο. Τότε δεν το είχα πάρει σοβαρά αλλά τώρα καταλαβαίνω τη σημασία του.
σχόλια