Υπήρξαν κάποιες φορές στην καριέρα μου ως αρχισυντάκτη που κόπηκε για λόγους (πολιτικής) «ευπρέπειας» ο τίτλος που είχα επιλέξει για ένα θέμα. Όπως κάποτε που είχα βάλει τίτλο «Αδελφομάνα, κουράγιο» για ένα στόρι με τη Μαντόνα. Ή εκείνη τη φορά, που ήταν πιο δραματική, αφού είχε φτάσει ήδη στο τυπογραφείο το έντυπο, όταν είχα επιλέξει τον τίτλο «Η Θέμις έχει νεύρα» (ή «κέφια», δεν είμαι σίγουρος, έναν από τους δύο τίτλους των βιβλίων του Ψαθά πάντως, που είχαν γίνει και δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές) σε μια συνέντευξη του Θέμου Αναστασιάδη. Δεν είχα καμία διάθεση να κανιβαλίσω ή να τραμπουκίσω –άλλο η προσωπική άποψη κι άλλο το επαγγελματικό έργο– ή να επιχειρήσω κάποιου τύπου άγαρμπο outing. Να «καρναβαλίσω» σίγουρα ναι, προτείνοντας έναν ελαφρά διεστραμμένο (αλλά όχι κακόβουλο πραγματικά) τίτλο, συμβατό με όλα αυτά τα κομπλεξικά φαλλοκρατικά δολώματα που τότε πέταγε συνέχεια στις στήλες του και ήδη αποτελούσαν σήμα κατατεθέν της δημόσιας περσόνας του. Το θυμήθηκα ξανά αυτές τις μέρες, βλέποντας αυτό το διαφημιστικό τρέιλερ για την πρεμιέρα του νέου κύκλου εκπομπών του, στο οποίο έμοιαζε λίγο με δολοπλόκο μεσόκοπη dyke κι έτρωγε σκαμπίλια από τη Δούκισσα Νομικού.
Επίτιμος καλεσμένος της προχθεσινής πρεμιέρας ήταν ο Λάκης Λαζόπουλος, γεγονός που σε προκαλούσε να ανοίξεις μαζοχιστικά το κουτί και να δεις με τα ίδια σου τα μάτια να απελευθερώνεται στην οθόνη η εντροπική φύση αυτών των δύο δυνάμεων του σκότους. Ο Λαζόπουλος μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ως καλλιτέχνης και ο Αναστασιάδης ως δημοσιογράφος, και οι δυο μαζί ως τηλεοπτικοί διασκεδαστές, στην ουσία όμως αποτελούν κεντρικούς παράγοντες αποσύνθεσης του έτσι κι αλλιώς προβληματικού μιντιακού τοπίου, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί πριν από την κρίση, στη διάρκεια της οποίας κατόρθωσαν αμφότεροι να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, διατηρώντας παράλληλα και τον ρόλο τους στην τυπολογία της δημόσιας σφαίρας: ο ψυχοπονιάρης λαϊκιστής ριζοσπάστης και ο λιπαρός κυνικός αντιδραστικός. Διαλέγετε και παίρνετε.
Τα «βοθροκάναλα» δεν θα κλείσουν ούτε θ' αλλάξουν ποτέ, η εθνικοφροσύνη της πλάκας θα θριαμβεύει για πάντα και ο Λάκης με τον Θέμο θα βαδίσουν αγκαλιά προς το ηλιοβασίλεμα, χαριτολογώντας χυδαία και αναζητώντας νέους τρόπους να σου αρμέξουν την προσοχή.
Ανάμεσα στα κλιπ από τα σπαράγματα άλλων εκπομπών –να 'χαμε (τηλεόραση) να λέγαμε–, ο Λάκης Λαζόπουλος δήλωσε ότι τα social media στενάζουν από το ακροδεξιό bullying (εις βάρος του κυρίως), ότι το Ίντερνετ είναι γεμάτο επαγγελματίες υβριστές και παχυλά αμειβόμενα τρολ σε διατεταγμένη υπηρεσία και ότι τελικά, εκτός από τον ίδιο, είμαστε όλοι δεξιοί και σκύλες του Σόιμπλε. Περίεργη άποψη, αν σκεφτεί κανείς ότι ελάχιστοι συμπατριώτες μας αυτοπροσδιορίζονται ως δεξιοί (σκέτο), ενώ κατά καιρούς έχουν αηδιάσει με το όργιο λαϊκισμού και στεγνής χειραγώγησης των εκπομπών του και άπειροι αριστεροί, είτε έχουν αποσύρει την ψήφο εμπιστοσύνης τους στην παρούσα κυβέρνηση είτε όχι. Τι να του πεις κι αυτουνού πια... δύναμή του η «λαϊκή βούληση», από την εποχή ακόμα της συμπαράταξης με τον αδελφό Μιλόσεβιτς. Ακολούθως, επέλεξε χωρίς κανέναν δισταγμό τον δρόμο της άγριας εκμετάλλευσης της κρίσης και του ξεσαλωμένου κοινού θυμικού, και έγινε ο δικός μας Μπέπε Γκρίλο, κάνοντάς μας να διαγράψουμε εντελώς την εποχή των «Δέκα Μικρών Μήτσων», όταν η σάτιρά του ήταν ακόμα ευφυής, καλοπροαίρετη και μη διχαστική.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού πάντως. Ήταν κι αυτή η τηλεοπτική συνάντηση μια ακόμα χρήσιμη υπενθύμιση ότι το σαράκι, η τοξικότητα, το δηλητήριο, βρίσκεται κυρίως στο mainstream, όχι στα πάσης φύσεως άκρα. Τα «βοθροκάναλα» δεν θα κλείσουν ούτε θ' αλλάξουν ποτέ, η εθνικοφροσύνη της πλάκας θα θριαμβεύει για πάντα και ο Λάκης με τον Θέμο θα βαδίσουν αγκαλιά προς το ηλιοβασίλεμα, χαριτολογώντας χυδαία και αναζητώντας νέους τρόπους να σου αρμέξουν την προσοχή. Παραφράζοντας το γνωστό αξίωμα για την πολιτική, μπορεί εσύ να μην ενδιαφέρεσαι γι' αυτούς, αυτοί όμως δεν θα σταματήσουν να ενδιαφέρονται για σένα.
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
