ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

25 ετών...Μετά από 1 χρόνο ανεργίας άλλαξα τόπο διαμονής, πολύ μακριά απ τη γενέτειρά μου αλλά εντός Ελλάδος για να δουλέψω και να σταθώ στα πόδια μου.. Ναι είμαι από εκείνες τις ρομαντικές που δεν λένε να αφήσουν την χώρα τους. Μονάχη δε, χωρίς σύντροφο ή γνωστούς στο εξωτερικό, χωρίς χρήματα για ξεκίνημα έξω και να ήθελα πού να πάω η έρμη. Κι εδώ άλλα μου τάξανε κι άλλα συνάντησα.. Απέτυχα κι εδώ..Και ντρέπομαι να γυρίσω πίσω στο πατρικό μου ηττημένη και να αντιμετωπίσω τα βλέμματα οίκτου..Μόνη λοιπόν ήρθα, εγώ και η βαλίτσα μου, μόνη βρίσκομαι εδώ να βολοδέρνω, να ντρέπομαι να ζητώ το νοίκι από τους ταλαίπωρους γονείς μου..Να έχω ρυτιδιάσει πριν την ώρα μου..Να αναζητώ, με τα πόδια μου και την ψυχή μου να μην με υποστηρίζουν, άλλη εργασία, με αξιοπρεπή μισθό αλλά φευ! Η Ελλάδα που χιλιοαγαπώ αυτή με μισεί. Και νιώθω ότι αρρωσταίνω μέρα τη μέρα πιο πολύ. Αδύναμος οργανισμός εκ γενετής, άγχος και ψυχοσωματικά, με πιάνω να μαντεύω αν θα πάω από εγκεφαλικό, καρκίνο ή έμφραγμα.. Και ο κακός μου εαυτός να μου κουνάει το δάχτυλο ότι δεν προσπάθησα αρκετά.. Μα τα χιλιόμετρα, τα μίλια, οι 100αδες μοιρασμένες φωτοτυπίες του βιογραφικού μου, που φτωχό δεν θεωρείται, μαρτυρούν μια σεβαστή προσπάθεια.. Και με φαντάζομαι να επιστρέφω στο πατρικό μου, να μεγαλώνω άσχημα εκεί, άπραγη και μόνη.. Δεν ζήτησα πολλά Ελλάδα μου..Μια δουλίτσα και έναν μισθό να πληρώνω φαγητό και νοίκι.. Θα με πεθάνεις..Ναι, είμαι ίσως ο πιο στενάχωρος άνθρωπος που ξέρω, μακάρι να είχα μια δόση αναισθησίας...Ίσως πληρώνω τον εγωισμό μου που δεν το σηκώνει ο ψηλομύτης να τρώει τα λεφτά του μπαμπά ή κάποιου γκόμενου.. Και να στριφογυρνά στο μυαλό μου η κουβέντα του παππου "αμα έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτα".. Μήπως η ευτυχία δεν είναι τελικά για όλους? Και καθομαι και σκέφτομαι πόσα σοβαρότερα προβλήματα έχουν άλλοι αλλά δεν με παρηγορεί αυτό, πιο πολύ με πονάει.. Νιώθω χαμένη..Αφησα τους γονεις μου πικραμένους για την απουσία μου κ τους ποτίζω κ άλλη πίκρα που απέτυχα.. Αυτά τα δάκρυα ποτέ δεν θα τα ξεχάσω.. Πλέον εύχομαι να βρεθεί ένας άνθρωπος στον δρόμο μου να με σηκώσει γιατί γονάτισα για τα καλά..Δεν θέλω χάρες ούτε χαρίσματα ούτε τη μεγάλη τύχη.. Κάποιον να μου αποδείξει πως υπάρχει ελπίδα ακόμη...