Aπό τα εκατοντάδες εξώφυλλα εναντίον του Τραμπ, αυτό μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση. Διότι το Νew York είναι ένα περιοδικό σπουδαίο, και διότι η Barbara Kruger που το έφτιαξε, είναι μια καλλιτέχνις δυνατή.
Αναρωτήθηκα όμως μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάνει το statement ενός περιοδικού (ή μέσου) κατά τη διάρκεια των εκλογικών αναμετρήσεων. Ειδικά, όταν κάποιος υποψήφιος είναι πρόδηλα κατώτερος των περιστάσεων.
Ας πούμε, όταν ο Economist, είχε κυκλοφορήσει, μια εβδομάδα πριν εκλεγεί για πρώτη φορά ο Μπερλουσκόνι, με ένα εξώφυλλο πρωτοφανές (τύπου «Μη ψηφίσετε αυτόν τον κλόουν»), είχα θαυμάσει την τόλμη του.
Όμως, ο Μπερλουσκόνι εξελέγη.
Σύμπαντα τα media και η βιομηχανία του θεάματος υποστήριξαν την Χίλαρι. Αλλά θριάμβευσε εκείνος που λοιδώρησαν. Ο «αντισυστημικός» δισεκατομμυριούχος!
Όταν αποφασίσαμε να επιτεθούμε με σειρά άρθρων στην κακή (κατά τη γνώμη μας) δημαρχία Κακλαμάνη, η ήττα του, ήταν μια ικανοποίηση.
Ωστόσο, στο δημοψήφισμα, αρνηθήκαμε να υποδείξουμε τι πρέπει να κάνει ο κόσμος― η στιγμή ήταν διχαστική και δεν θέλαμε να γίνουμε μέρος της νοσηρής κατάστασης. Με ένα αφιερωματικό τεύχος, μιλήσαμε για το διχασμό.
Όμως το δίλημμα παραμένει: μέχρι ποιο σημείο μπορεί ένα μέσο να φτάνει, τις παραμονές των εκλογών; Εκτός από τα ψύχραιμα άρθρα ανάλυσης, μπορεί να κάνει μπούλινγκ προς όσους θεωρεί αντιπάλους;
Στις τελευταίες αμερικανικές εκλογές, έγιναν πολλά πρωτοφανή στα media. Η κινητοποίηση ήταν πρωτοφανής υπέρ της Κλίντον. Σχεδόν όλα τα σοβαρά media και σύσσωμη η βιομηχανία του θεάματος υποστήριξε επιθετικά την υποψήφιότητά της και λοιδώρησε τον Τραμπ. Μέχρι κι η Vogue βγήκε από τον κομψό της λήθαργο. Υπήρχαν μέρες που η New York Times θύμιζε διαφημιστικό γραφείο της Χίλαρι.
Όμως η Χίλαρι ηττήθηκε! Κι αυτό λέει πολλά. Για το τι επηρεάζει πια τον κόσμο. Τι τον κάνει να διαμορφώνει γνώμη, ή τι μπορεί να τού αλλάζει την ήδη διαμορφωμένη γνώμη.
Είναι αστείο, αλλά ο δισεκατομυριούχος Τραμπ, σχεδόν μόνος απέναντι στην πλειοψηφία των media και του Χόλιγουντ, κατέληξε να φαντάζει «αντισυστημικός». Πράγμα που το χρησιμοποίησε ευφυώς, για να ταυτιστούν μαζί του οι άδοξοι λευκοί Αμερικανοί, οι «ξεχασμένοι» όπως τους έλεγε, αυτοί που το Χόλιγουντ και οι προνομιούχοι της Νέας Υόρκης περιφρονούν ως «white trash».
Το σίγουρο είναι ότι εξώφυλλα σαν κι αυτό, δεν θα έχουν πια νόημα στο μέλλον.
Όσο ισχυρή κι αν είναι η πολιτική πεποίθηση των μέσων, την ώρα των εκλογών πρέπει να βρουν νέους τρόπους για να στρέψουν τον κόσμο προς την αγαθή κατεύθυνση, πέρα από τη λοιδωρία, πέρα από το επικοινωνιακό συστρατευμένο κήρυγμα.
Και βεβαίως πρέπει να πάψουν να μειώνουν και να περιφρονούν τους αντιπάλους τους, αλλά να ερμηνεύουν σοβαρότερα την ψυχολογία και τις ανάγκες τους.
σχόλια