Μια ακόμη τεράστια επιτυχία των εταιρειών δημοσκοπήσεων αφού ο Ντόναλντ Τραμπ είναι πλέον ο νέος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, αφήνοντας καθαρά πίσω του την Χίλαρι Κλίντον, η οποία δεν θα είναι η πρώτη γυναίκα που κατακτά το αξίωμα παρά την στήριξη ολόκληρου του μιντιακού συστήματος ή μάλλον εξαιτίας αυτού. Τι νιώθεις όταν είσαι ένας γελαδάρης της ενδοχώρας και βλέπεις την Lady GaGa να σκίζει τα ρούχα της για την Χίλαρι; Τι νιώθεις όταν είσαι ένας βλάχος που δεν έχει δει θάλασσα ποτέ του και βλέπεις όλο το μιντιακό κατεστημένο να σου λέει πόσο επικίνδυνος είναι ο Τραμπ; Μήπως νιώθεις όπως ο Έλληνας άνεργος όταν έβλεπε την Τρέμη να του λέει πόσο επικίνδυνο είναι το Όχι στο δημοψήφισμα που οργάνωσε ο Αλέξης Τσίπρας; Μήπως έχουμε υποτιμήσει πόσο θελκτικό είναι στο μέσο άνθρωπο να νοιώσει λίγο αντισυστημικός κι ας είναι στην πραγματικότητα ένα γρανάζι του «συστήματος»;
Πολλοί προσπάθησαν να εξηγήσουν την εγχώρια άνοδο της Χρυσής Αυγής αλλά και του γενικότερου λαϊκισμού και σχεδόν κυριάρχησε η (βλακώδης κατά τη γνώμη μας) άποψη ότι υπεύθυνη είναι η λιτότητα και ο Σόιμπλε, ο οποίος επίσης ευθύνεται για το ότι ο Τάκης δεν βρίσκει γκόμενα μέχρι και για το ότι μας λασπώνουν τα μακαρόνια όταν τα βράζουμε για 40 λεπτά. Πώς εξηγείς τότε την εκλογή Τραμπ; Έχουν οι Αμερικανοί μνημόνιο; Έχουν τεράστια οικονομικά προβλήματα; Έχουν ανεργία; Είναι μια κοινωνία σε ανέχεια; Όχι. Αυτό που έχουν είναι μετανάστες και κακή τηλεόραση, ακριβώς όπως και εμείς. Και πολλούς ανόητους βέβαια με πρόσβαση στην τεχνολογία.
Κατά την γνώμη μας (κυρίως) δεν κέρδισε ο Τραμπ, (κυρίως) έχασε η Χίλαρι:
Κατ' αρχάς, είναι αντιπαθέστατη, δηλαδή έχω δει κομοδίνο στο ΙΚΕΑ πιο συμπαθητικό από εκείνη. Δεν ξέρω γιατί, δεν λέω ότι είναι δικαιολογημένο αλλά αν δεν λαμβάνεις υπόψη σου αυτόν τον παράγοντα κάνεις λάθος.
Κανείς δεν θέλει ένα ηγέτη που δεν δείχνει υγιής. Σκληρό αλλά έτσι είναι. Η Χίλαρι σε όλη την καμπάνια της δεν έδειχνε καλά και όταν είσαι ψηφοφόρος της ισχυρότερης δύναμης του κόσμου, θέλεις αυτή η ισχύς να αντανακλάται στον ηγέτη σου.
Είναι το συστημικότερο άτομο που υπάρχει. Υπήρξε σύζυγος Προέδρου, υπουργός και αγαπημένο παιδί του status quo. To σκάνδαλο με τα e-mails δεν βοήθησε καθόλου, δεν είναι τυχαίο ότι ο πρώην ηγέτης της Ku Klux Klan ευχαρίστησε σήμερα δημόσια τον Julian Assange των Wikileaks και τον αποκάλεσε ήρωα.
Θα ήταν διαφορετικό το αποτέλεσμα αν οι Δημοκρατικοί είχαν επιλέξει κάποιον άλλο υποψήφιο; Εμείς πιστεύουμε ναι, αλλά πλέον μικρή σημασία έχει.
Από την άλλη μεριά είχαμε ένα κανονικό κλόουν. Έναν πορτοκαλί πετυχημένο άντρα με μια ωραιότατη και πολύ νεότερη σύζυγο μετανάστρια παρότι ο ίδιος βάσισε την εκστρατεία του πάνω στο μίσος για τους ξένους. Έναν τύπο που ενώ έγινε δισεκατομμυριούχος ξεζουμίζοντας το «σύστημα», κατάφερε να παρουσιάσει τον εαυτό του ως αντισυστημικό. Ένα τύπο εν ολίγοις γεμάτο αντιφάσεις που είχε το θράσος όχι απλώς να τις αγνοεί επιδεικτικά, αλλά να ποντάρει πάνω σε αυτές. Το μεγάλο όπλο του Τραμπ ήταν φυσικά ο λαϊκισμός. Τεράστια σήμερα η συζήτηση στην Ελλάδα για το κατά πόσο στέκει λογικά να συνδέεις την νίκη του Ντόναλντ Τραμπ με την νίκη του Αλέξη Τσίπρα. Πολλοί επαναστάτησαν τονίζοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη πουλώντας αλληλεγγύη, ισότητα, κοινωνική ανοχή, έννοιες εντελώς αντίθετες από αυτές που ήταν η βάση της ρητορικής του Τραμπ. Φυσικά και έχουν δίκιο. Ξέχασαν όμως να μας πουν για την κατασκευή ψεύτικων εχθρών, των γερμανοτσολιάδων, της Μέρκελ, των «ξένων» που θέλουν το κακό μας. Και αυτή ακριβώς είναι η ομοιότητα και η θεμέλια λίθος του λαϊκισμού: Η κατασκευή ενός εχθρού που θα αναλάβει τις ευθύνες για ότι κακό συμβαίνει και θα απαλλάξει τον λαό από τις δικές του. Για τον Τραμπ ήταν οι Μεξικάνοι, οι Μουσουλμάνοι, οι μετανάστες, για τον Τσίπρα οι Γερμανοί, οι Προτεστάντες, οι Ευρωπαίοι. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι νομίζουν ότι ο λαϊκισμός έχει αποχρώσεις και ιδεολογίες. Ε, λοιπόν πλέον δεν έχει, ο λαϊκισμός είναι από μόνος του μια ιδεολογία.
Και είναι υπέροχη ειρωνεία ότι η πρώτη που έδειξε να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων είναι η καγκελάριος- στόχος του δικού μας λαϊκισμού, η Go Back madam Μέρκελ- η οποία στο συγχαρητήριο μήνυμα της έσπευσε να τονίσει ότι η συνεργασία των δύο λαών πρέπει να βασίζεται στις αξίες της δημοκρατίας, της ελευθερίας και το σεβασμό στους νόμους και την αξιοπρέπεια του ατόμου ανεξάρτητα της καταγωγής, του χρώματος του δέρματος, της θρησκείας, του φύλου και του σεξουαλικού προσανατολισμού.
Θα μπορέσει η Ευρώπη να βάλει ένα φρένο στον κατήφορο; Το Brexit και οι καραγκιόζηδες που το προώθησαν, η άνοδος της Λεπέν και η ξενοφοβία που ανεβάζει τα ακροδεξιά κόμματα παντού, δείχνουν ότι θα είναι ένας δύσκολος δρόμος. Εμείς θα ελπίζουμε, θα βλέπουμε λιγότερη κακή τηλεόραση και δε θα γελάμε με ηλίθια αστεία.
