Πανελλήνια συγκίνηση από το θάνατο του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου που άφησε τον μάταιο αυτό κόσμο πλήρης ημερών στα 90 του χρόνια. Όλοι μίλησαν και εκθείασαν το ήθος και την ευπρέπεια του Κωστή Σταφανόπουλου αλλά απέφυγαν να εξηγήσουν γιατί ψηφίζουν τον πιο μαλάκα που θα βρουν μπροστά τους. Είναι ανεξήγητο σε μένα τουλάχιστον πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι δημοσίως να διατρανώνουν την προσήλωσή τους στα υψηλά ιδανικά ενώ ταυτοχρόνως θεωρούν όποιον τα τηρεί τουλάχιστον βλαμμένο.
Γιατί κακά τα ψέματα, όπως ο Δάσκαλος όλων ημών των κυνικών, ο Διογένης, έψαχνε με το φανάρι να βρει τον άνθρωπο, έτσι θα έπρεπε και τώρα να αναζητήσουμε τον νεοέλληνα που ενώ θα είχε τη δυνατότητα να ζει στη χλιδή, θα ζούσε με τον λιτό και αξιοπρεπή τρόπο που έζησε ο Κωστής Στεφανόπουλος.
Έτσι οι άνθρωποι όπως ο εκλιπών Πρόεδρος λειτουργούν κάπως ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ, εκφράζεις την εκτίμηση σου προς αυτόν και αμέσως μετά γυρνάς το κεφάλι και συνεχίζεις τη βουτηγμένη στη χυδαιότητα ζωή σου που δεν τέμνεται με τη ζωή του Κωστή Στεφανόπουλου ούτε σε ένα τυχαίο δευτερόλεπτο αγνότητας.
Η μεγάλη του στιγμή ήταν για μένα όταν σε κόντρα των συντηρητικών του αντιλήψεων αρνήθηκε να συμμετάσχει στο μισαλλόδοξο παιχνίδι του μακαριστού Χριστόδουλου και να επιτρέψει το δημοψήφισμα για τις ταυτότητες, αποδεικνύοντας ότι η ευγένεια δεν είναι αδυναμία και ότι θέλει κότσια για να πας ενάντια στις καταβολές σου και τα κελεύσματα των λαϊκιστών.
Ήταν ο Στεφανόπουλος ο καλύτερος Πρόεδρος της Δημοκρατίας που είχαμε ποτέ; Δεν ξέρω, ήταν πάντως ο γλυκύτερος, ο τιμιότερος και η σύγκριση με το σήμερα φέρνει δάκρυα στα μάτια. Ήταν ένα σύμβολο, ένα σύμβολο της αθωότητας που σχεδόν δε τολμάμε πια να επιθυμήσουμε.
Δεν ξέρω πώς περάσατε το Σαββατοκύριακο σας, εγώ ακόμα προσπαθώ να συνέλθω από τη σκιώδη κυβέρνηση που σχημάτισε η Νέα Δημοκρατία. Δεν είναι μόνο η υπουργοποίηση του Καραμανλή τζούνιορ, η ανάθεση της εκπροσώπησης στον πιο εύγλωττο κι από συναγρίδα Βασίλη Κικίλια και η ανάθεση του υπουργείου εξωτερικών στο γίγαντα της διανόησης που λέγεται Γεώργιος Κουμουτσάκος, ούτε αυτή και της συμπαθέστατης κυρίας Κατερίνας Παπακώστα που φροντίζει τόσο πολύ την εικόνα της που τη βάζει συνημμένη μέχρι και στα λάχανα.
Είναι κυρίως το νευραλγικό υπουργείο μετανάστευσης όπου τομεάρχης τοποθετείται ο γνωστός μπον βιβέρ γυναικοκατακτητής Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, γνωστός και στους φίλους του ως Μίλκος με αναπληρώτρια την Σοφία Βούλτεψη σε μια προσπάθεια προφανώς να αποτρέψουμε την παράνομη μετανάστευση εν τη γενέσει της αφού οι ταλαίπωροι που ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν θα βλέπουν το πολιτικό προσωπικό του υπουργείου και θα προτιμήσουν τις βόμβες ναπάλμ και τον λιμό από την ακατάσχετη μπουρδολογία της Βούλτεψη.
σχόλια