Aπό τον Δημήτρη Καραΐσκο
Απ' τους τίτλους αρχής του Χαβάη 5-0 μέχρι τον Ντίλαν Μακ Κέι στο Μπεβερλι Χιλς και από το "Surfin' USA" των Beach Boys και το "Wipeout" των Surfaris ως το Baywatch και το Point Break, όλοι οι στερεότυποι συνειρμοί του σπορ που λέγεται surfing είναι μια αισθητικοποιημένη, μαρκεταρισμένη εκδοχή ενός πράγματος που, στην πραγματικότητα, δεν είναι κάτι που βλέπεις, είναι κάτι που κάνεις. Είναι πάνω και πρώτα απ' όλα εμπειρία, και έπειτα φιλολογία και εικόνα. Και είναι μια εμπειρία πλούσια και γενναιόδωρη.
Η έκθεση στην άγρια ανάσα της φύσης σε τόσο ακατέργαστο και πρωτογενές βαθμό, η συμμετοχή στον ξέφρενο, πολλές φορές επικίνδυνο χορό του κύματος, ο θρίαμβος της κατάκτησης, η προσμονή της επόμενης φοράς, η σωματική και ψυχική ευεξία, ο δημιουργικός φόβος, ο ψυχαγωγικός σεβασμός για τα φυσικά στοιχεία, και εν τέλει, μια ατόφια ηδονή και χαρά, όλα αυτά είναι μερικά από τα δώρα του πιο όμορφου αθλήματος στον κόσμο.
Και αυτά τα δώρα δεν έχουν να κάνουν με τους αετονύχηδες μαρκετίστες. Δεν έχουν να κάνουν με γυμνασμένους κοιλιακούς και ξανθά beach boys με γαλάζια μάτια. Δεν έχουν να κάνουν με εξωτικές καλλονές με μεγάλο στήθος και τέλεια οπίσθια, ούτε με σκληρά αγόρια με μεγάλα μπράτσα και 6-pac κοιλιακούς. Δεν έχουν καν να κάνουν με μεγάλα κύματα - ούτε καν με τέλεια κύματα. Πόσο μάλλον με "τέλειους" ανθρώπους. Ποιος στο διάολο είναι ο "τέλειος" άνθρωπος? Ποιος μπορεί άραγε ποτέ να είναι τόσο τέλειος όσο ο έντεκα φορές παγκόσμιος πρωταθλητής Kelly Slater - poster boy του σπορ κατά τη δεκαετία του '90, guest star στο Baywatch και εραστής για μερικά φεγγάρια της Πάμελας; Κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο όμορφος, τόσο δυνατός, τόσο ταλαντούχος, τόσο χαρισματικός, τόσο σεμνός... "Half fish, total dish" τον αποκαλούσε σ' ένα τεύχος του το 1996 το περιοδικό Interview, και μας τον έδειχνε σαν gay idol σε μια συγκλονιστική φωτογράφιση του Bruce Weber.
Αλλά, τελικά, ο Slater είναι εκ τω πραγμάτων υπεράνω κριτικής. Γιατί το παιδί είναι πια και σαραντάρης και έχει μαζέψει ένα εκατομμύριο εμπειρίες, και τα τόσα κύματα που χουν περάσει από πάνω κι από κάτω του, έχουν κάνει το μάτι του να γυαλίζει μ' αυτή την ήρεμη, σίγουρη δύναμη ενός σοφού Jedi. Όμως αυτός ο αλήτης ο Βραζιλιάνος ο Gabriel Medina, μόλις είκοσι χρονών, που έκανε τον ίδιο τον Kelly να πει πως ειναι "the next big thing" - πως να τον χωνέψεις αυτόν, που είναι τόσο ψεύτικα τέλειος, που κάνει κάτι αεροπλανικές φιγούρες πάνω από το κύμα που αφήνουν όλον τον πλανήτη με ανοιχτό το στόμα;
Και μετά έχεις και τους αδερφούς Florence - τρεις ξανθομπάμπουρες με μια ιστορία τόσο ιδανικά, τόσο αρχετυπικά κι αστραφτερά Αμερικάνικη, που απορείς αν είναι αληθινά πρόσωπα ή χαρακτήρες σε comics με σούπερ ήρωες. Τα τρία αδέρφια έχουν μεγαλώσει και ζουν στη Χαβάη, η μητέρα τους είναι μια ξανθιά, ψηλή, μαυρισμένη καλλονή που σερφάρει κι η ίδια, και ο μεγάλος αδερφός, ο πιο διάσημος από τους τρεις, ειρωνικά, ίσως, λέγεται "John John". Kάνει σερφ απο έξι μηνών και τον σπονσάρουν μεγάλες πολυεθνικές του χώρου από έξι χρονών. Αυτή τη στιγμή, τα μάτια όλου του πλανήτη είναι στραμμένα πάνω του. Στο τελευταίο τεύχος του μεγαλύτερου surf περιοδικού στον κόσμο, του "Surfer", ποζάρει σ'ενα οδοιπορικό μαζί με τα σχεδόν πανομοιότυπα με αυτόν αδέρφια του με ένα ύφος που ξεκάθαρα λέει "Εγώ δε σας κοιτάω - αλλά ξέρω πως όλοι εσείς με κοιτάτε".
Πίσω στην μικρή Ελλάδα, στην Τήνο, στην παραλία της Κολυμπήθρας όπου σέρφάρουμε τα τελευταία δέκα και βάλε χρόνια, είναι πολλοί φίλοι μου, είτε ντόπιοι είτε Αθηναίοι που περνάμε εκεί μαζί τα καλοκαίρια μας, που δεν έχω δει ποτέ να εμφανίζονται για να δοκιμάσουν το σπορ. Τους παρακινώ χρόνια τώρα. Λένε "Άσε, δεν ξέρω να κάνω surf, και που να μάθω, όλοι θα με κοροϊδεύουν, είμαι και αγύμναστος, έχω και κοιλίτσα...". Μια φίλη μου πέρσι το καλοκαίρι που την κάλεσα στη σχολή που έχουμε ανοίξει εκεί να κάνει μάθημα, είπε "Θέλω πολύ, αλλά δεν έρχομαι γιατι όλοι θα με κοροϊδεύουν. Πες μου να έρθω όταν δεν είναι κανείς εκεί. Ίσως το Σεπτέμβρη". Και μετά έχεις τους σερφάδες, τους Έλληνες σερφάδες, αυτούς που ΄χουν μάθει να καβαλάνε τα κύματα, αυτούς που έχουν πάει στα μεγάλα, τέλεια κύματα του εξωτερικού, και σνομπάρουν τα κύματα της Ελλάδας. "Μεγάλε, δεν ξέρεις που έχω κάνει σερφ εγώ. Τι να μας πει κι η Τήνος" λένε.
Η ταπεινή μου γνώμη είναι πως τα πολύτιμα δώρα που σου χαρίζει το surfing δεν σου ζητούν σαν αντάλλαγμα ούτε τέλεια και μεγάλα κύματα, ούτε γυμνασμένους κοιλιακούς, ούτε μεγάλα μπράτσα, ούτε βραζιλιάνικα οπίσθια. Δεν σου ζητούν την αφύσικη τελειότητα του Slater, του Medina, του John John. Δεν σου ζητούν τα μεγάλα κύματα της Ινδονησίας και της Χαβάη, ούτε καν τα κύματα της Τήνου. Σου δίνονται ακόμα και με σαπιοκοιλιά, ακόμα και με χρόνια στην πλάτη σου, ακόμα και με παραπάνω κιλά, με πατσές, με τρίχες, με άχαρες κινήσεις, με παταγώδεις πτώσεις και άχαρο στυλ. Σερφ θα κάνεις ακόμα και αν ξεκολλήσεις μια πόρτα και την καβαλήσεις πάνω στο κύμα. Σερφ κάνεις αν θες και γυμνός, άσχημος, αγύμναστος, αξύριστος και βρομιάρης. Ακόμα και αν δεν έχεις την μάνα του Τζον Τζον, και προέρχεσαι απο το Κριεκούγκι. Surfer είναι ακόμα και αυτός που θα τολμήσει να μπει στα κύματα, να προσπαθήσει. Να κάνει κουπί, να προσπαθήσει να σηκωθεί στη σανίδα του, να σηκωθεί και να πέσει ηρωϊκά κι ατσούμπαλα έστω και για τρία δευτερόλεπτα.
Θα θέλα μια μέρα να πάω στο line up και να δω γύρω μου περισσότερους άσχετους, χοντρούς, ηλικιωμένους. Θα θελα να βλέπω στην Τήνο νοικοκυρές να πιάνουν μικρά κύματα για να ξεσκάνε, και κοριτσάκια να ξεκινάνε μαθήματα από τα εφτά τους. Θα θελα η εικόνα του cool surfer να γίνει η εικόνα του φανταστικού Jimbo Pellegrine.
Θα θελα να μαζευτούμε όλοι εμεις οι ατσουμπαλοι, losers και πρωτάρηδες, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, τα κορίτσια που το προσπαθούν, όλοι αυτοί που τώρα φοβούνται να εμφανιστούν στην παραλία, και να δηλώσουμε πως είμαστε χοντροί, είμαστε βρομύλοι, είμαστε πολλοί - και δυνητικά ακόμα περισσότεροι - και πως αγαπάμε το σερφ γιατί απλά μας δίνει χαρά, και η χαρά δεν έχει ενοχές. 
Θα ήθελα πολύ να πούμε στους μαρκετίστες πως μπορούν να συνεχίζουν να μας κάνουν κιμά το κεφάλι αλλά δεν μπορούν να σταματήσουν τις θάλασσες να ξεβράζουν κύματα στις ακτές.
Κι όσο υπάρχει αυτό, θα υπάρχει surfing. Kαι όσο υπάρχει surfing, οι άνθρωποι θα σκύβουν το κεφάλι απέναντι στη φύση και τη θάλασσα. Θα παλεύουν μαζί της, θα προσπαθούν να βρουν τα βήματα του χορού, και θα κάνουν τις ζωές τους πιο πλήρεις. Ακόμα κι αν είναι με ένα σπασμένο σανίδι, με ένα σώμα σάπιο, σ' ένα μικροσκοπικό κύμα, χωρίς την Πάμελα να χειροκροτεί στην ακτή.
" Είμαστε χοντροί. Είμαστε πολλοί. Είμαστε σερφάδες. "
σχόλια