__________________
1.
Α μπα πριν λίγο καιρό ξεπέρασα μια αγχώδης διαταραχή. Για πολύ καιρό η μόνη μου ευχή ήταν να νιώθω πλήρης και ευτυχισμένη. Τώρα που το έχω ξεπεράσει και όλα (σχεδόν) έχουν στρώσει στη ζωή μου, πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθώ να είμαι ευτυχισμένη ακόμη και σε αδιάφορες σε εμένα στιγμές και αν δεν είμαι, νιώθω τρομερό άγχος. Δηλαδή, πέρασα στη Θεσσαλονίκη μέσω πανελλαδικών και έχω διακοσμήσει το σπίτι μου με πράγματα που μπορεί να μην με αντιπροσωπεύουν πλήρως αλλά είναι φωτεινά χαρούμενα και με την σκέψη ότι αυτός ο χώρος θα συμβάλλει στο να είμαι χαρούμενη. Έπειτα, ακούω τραγούδια που δεν είναι του γούστου μου αλλά είναι αισιόδοξα με τον φόβο μην γίνει κάτι και στενοχωρηθώ. Ακόμη στην καθημερινότητα μου κοιτώ γύρω μου και αν δω κάποιο άσχημο τοπίο κοιτάω αλλού και προσπαθώ να το σβήσω από τη μνήμη μου για να μην στενοχωρηθώ. Ουσιαστικα με πιέζω να νιώθω καλά με διάφορους τρόπους όπως τα ρούχα που φοράω να είναι χαρούμενα ή τα τετράδια μου γεμάτα καρδουλίτσες και χαμογελάκια. Με αυτό όμως εγώ σκέφτομαι το εξής παρανοικό" Αν κάνεις όλη αυτή την προσπάθεια να έισαι ευτυχισμένη,τότε σημαίνει ότι δεν είσαι. και αν δεν είσαι τώρα που είσαι 18, φοιτήτρια, δυνατή, υγιής και με δυνατότητα μιας άνετης σχετικά ζωής τότε πότε;" Θεωρείς ότι όλο αυτό θα ξεπεραστεί με την καθημερινότητα ή θα πρέπει να ξαναεπισκευθώ ψυχολόγο; Οι επισκέψεις μου στην ψυχολόγο ήταν αρκετά δύσκολες και επίπονες αλλά είχαν αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά ψάχνω τρόπο να τις αποφύγω. Θεωρείς ότι ψυχολογική υποστήριξη μου είναι απαραίτητη;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ναι.
Δεν εξηγείς γιατί προσπαθείς να αποφύγεις τον ψυχολόγο, ενώ το δοκίμασες ήδη και ξέρεις στο πετσί σου ότι είχαν αποτέλεσμα. Πιστεύεις ακόμα, μετά από όσα πέρασες, ότι δυσκολεύονται μόνο οι ελαττωματικοί άνθρωποι; Δεν είσαι αδύναμη επειδή πήγες σε ψυχολόγο, ΑΚΡΙΒΩΣ το αντίθετο συμβαίνει. Χρειάζεται δύναμη για να πας και να περάσεις από αυτή τη δύσκολη διαδικασία. Γι'αυτό το αποφεύγεις; Για να μην δυσκολευτείς; Μα τώρα, αυτό ακριβώς δεν συμβαίνει; Δεν δυσκολεύεσαι; Δεν έχεις πάθει ακριβώς αυτό που προσπαθείς να αποφύγεις;
Κανείς δεν είναι ευτυχισμένος όλη την ώρα. Όλοι έχουν άγχος σε διάφορες στιγμές της μέρας, κάθε μέρας. Δεν υπάρχει Σταθερή Ανθρώπινη Διάθεση ρυθμισμένη στην Μόνιμη Ευτυχία. Προσπαθείς να πετύχεις κάτι που είναι εντελώς μη ρεαλιστικό. Γι' αυτό: πήγαινε σε ψυχολόγο. Πες του όλα αυτά που έγραψες εδώ. Έχεις κάνει ήδη την δύσκολη δουλειά. Στην ουρά έχεις φτάσει.
__________________
2.
Εάν ξεφυλλίσεις σελίδες μόδας (όχι τόσο των περιοδικών των max 3 Ευρώ, ούτε τόσο τις ελληνικές εφημερίδες και ιδίως τις tabloid) ή και δεις στην τηλεόραση, παραβρεθείς σε επιδείξεις μόδας μεγάλων οίκων θα δεις στην ενότητα της αντρικής μόδας ρούχα τα οποία είναι ικανά να προκαλέσουν τους ακόλουθους σχολιασμούς:
«Ενδιαφέρον είναι. Αλλά εγώ δεν νομίζω να το φορούσα ποτέ. Μάλλον ο σχεδιαστής έκανε ένα έργο τέχνης με την μορφή ρούχου» ή «Καλά! Βάζεις την ταπετσαρία του καναπέ και πας στην δουλειά!» «Πόσο ντιγκιντάγκας πρέπει να είναι αυτός που θα το φορέσει» κλπ, σχόλια δηλαδή που εκτείνονται από την εκτίμηση του αντικειμένου, έστω και εάν δεν θα ήταν προτιμητεό μέχρι και στην ειρωνεία του σχεδιαστή ή και ενδεχόμενου χρήστη, κριτική αμφισβήτηση της σεξουαλικότητας κλπ.
Διάβαζα πρόσφατα για την αλλαγή στην αντίληψη των ανδρών για τα ρούχα.
Τα συγκεκριμένα ρούχα, λοιπόν, που δημιουργούν αυτές τις αντιδράσεις πάνε ενάντια στην λογική του Great Male Renunciation. Η απορία μου είναι η ακόλουθη: Υποθέτοντας ότι είναι ρούχα για τα οποία δεν διαθέτουν όλοι το εισόδημα να τα αποκτήσουν, μήπως οι ζάπλουτοι φοράνε αυστηρά φράκα και παπιόν και γυαλισμένα παπούτσια για να παρουσιάζονται στις μάζες, ενώ στις πιο κλειστές κοινωνικές στιγμές τους, είναι ντυμένοι λες και βρίσκονται σε δεξίωση αυλών του 17ου 18ου αιώνα;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Τα ρούχα υψηλής ραπτικής που παρουσιάζονται στις πασαρέλες τις περισσότερες φορές δεν είναι για να φορεθούν, ούτε από άντρες, ούτε από γυναίκες. Δείχνουν την φιλοσοφία, την ικανότητα, το όραμα και την τεχνική του οίκου. Από αυτές τις παρουσιάσεις προκύπτουν παραλλαγές πιο καθημερινών ρούχων που φοριούνται και πωλούνται, και αυτά τα ρούχα αντιγράφονται σε πολύ απλουστευμένη μορφή στα sweatshops της Κίνας, κατασκευάζονται σωρηδόν, κι εμείς τα αγοράζουμε.
Μολαταύτα, υπάρχουν άντρες που και μπορούν, και φοράνε ρούχα που κυκλοφορούν σε πασαρέλες και τους πάνε τέλεια: οι Γιαπωνέζοι.
__________________
3.
Γειά σου βρε Αμπα! Έχω προσπαθήσει καμιά δεκαριά φορές να σου στείλω αλλά μάντεψε τι; Κάθε φορά που πάω να σου γράψω, σκέφτομαι και αναλύω τόσο πολύ το πρόβλημά μου και πως θα το γράψω για να γίνει κατανοητό, που ανακαλύπτω πτυχές που δεν είχαν περάσει απ' το μυαλό μου νωρίτερα. Τις περισσότερες φορές καταλήγω να δίνω λύση μόνη μου. Γαμάτο; Ντρέπομαι (λίγο) που στα 23 μου συνειδητοποίησα πως λίγη παραπάνω σκέψη και λίγο google δε έβλαψε ποτέ κανένα. Σ' ευχαριστώ που μου δίνεις αφορμή για να σκέφτομαι. Φιλιααά!
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το γράψιμο βοηθάει πάρα πολύ στην διαχείριση των προβλημάτων. Η γραπτή γλώσσα έχει δομή και κανόνες που πρέπει να τηρήσεις, και η δομή και οι κανόνες σε αναγκάζουν να βάλεις τη σκέψη σου σε μια σειρά. Αν καταφέρεις να βάλεις ένα πρόβλημα σε λόγια με σαφήνεια, σημαίνει ότι έχεις καταλάβει το πρόβλημα σε βάθος, άρα ξέρεις ήδη την απάντηση. Χαίρομαι πάρα πολύ που στα 23 σου βρήκες τη μέθοδο για να δίνεις μόνη σου τις απαντήσεις των ερωτημάτων σου με λίγη σκέψη και λίγο γκουγκλάρισμα. Έχεις πολύ ανεπτυγμένες ικανότητες.
__________________
4.
Γεια σου Α, μπα. Θέλω και εγώ με τη σειρά μου να σου πω την ιστορία μου.
Είμαι ο Β ,στα πρώτα 20 με ένα καλό πτυχίο στα χέρια μου και στόχο τον επόμενο χρόνο ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό. Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ δεν είχα σταθερό κύκλο ατόμων δίπλα μου. Ποτέ δεν είχα κάποιον «κολλητό» φίλο . Ακόμα και τώρα μετά τα φοιτητικά χρόνια δεν μου έχει μείνει κανένας ούτε στην πόλη που σπούδασα ούτε στην πόλη που ζω. Έχω αρχίσει να ανησυχώ πλέον ότι φταίω και με τη συμπεριφορά μου δεν κρατάω σχέσεις. Σαν να μην έφτανε αυτό σχέση δεν έχω κάνει ποτέ. Δεν ξέρω πως να πλησιάσω μια κοπέλα. Βλέπω άτομα να το κάνουν λες και είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είτε από το Ίντερνετ είτε από κοντά. Δεν ξέρω πως να διαχειριστώ μια τέτοια κατάσταση. Νιώθω ότι ζω εκτός της εποχής μου. Δεν έχω ζήσει πράγματα που οι περισσότεροι έχουν ζήσει μέχρι τώρα. Και αυτό με στεναχωρεί γιατί ίσως να το πληρώσω αργότερα σε οποιαδήποτε σχέση. Πιστεύω ότι αν έφτιαχνα σιγά σιγά σχέσεις φιλικές αλλά και ερωτική θα με έκανε πιο ευτυχισμένο και πιο ήρεμο στην καθημερινότητά μου. Μήπως θα έπρεπε να ανησυχώ??
Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου και keep on!!!
- Βήτας
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν χρειάζεται να ανησυχείς όταν είσαι σε θέση να εντοπίζεις ένα πρόβλημα. Να ανησυχείς όταν σου το επισημαίνουν άλλοι και δεν καταλαβαίνεις καθόλου γιατί το λένε. Θέλεις να εξερευνήσεις τον εαυτό σου, επειδή κάνεις κάτι που σου δημιουργεί πρόβλημα στην καθημερινότητα σου, αλλά δεν ξέρεις τι είναι αυτό που κάνεις; Τέλεια. Είσαι καταπληκτικός υποψήφιος για να πας σε ψυχολόγο.
__________________
5.
Αγαπητή μου Α,μπα,
Είμαι 19 χρονών, σπουδάζω στην σχολή που θέλω και πρόσφατα επιβεβαίωσα ότι είμαι λεσβία. Ήξερα απο μικρή ότι μου αρέσουν οι γυναίκες κάτι το οποίο δεν αποδεχόμουν με τίποτα. Και τώρα αντί να ανακουφιστώ φοβάμαι και αγχώνομαι. Οι γονείς μου είναι ομοφοβικοί . Το περιβάλλον στο οποίο βρίσκομαι είναι ομοφοβικό. Η φυγή στο εξωτερικό μοιάζει αδύνατη λόγω του αντικειμένου των σπουδών μου (θεωρητικό) καθώς δεν έχει ζήτηση. Φοβάμαι ότι δεν θα αποκαλύψω ποτέ τον αληθινό μου εαυτό σε κανέναν και δεν θα βιώσω την σεξουαλικότητα μου όπως εγώ το επιθυμώ. Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να διεκδικήσω την ζωή που θέλω, ότι η δειλία μου θα υπερνικήσει και στο τέλος θα ζήσω μια ζωή γεμάτη με ψέματα παρασέρνοντας στην κατηφόρα και άλλους ανθρώπους. Δεν θέλω να καταλήξω να ζω μια κάλπικη ζωή, έναν κάλπικο γάμο όπως των γονιών μου. Ανέκαθεν ήμουν δειλή και δεν πάλεψα για κάτι (δεν χρειάστηκε βέβαια να παλέψω για κάτι ως τώρα). Όντας μοναχοπαίδι είμαι το καλό κορίτσι του μπαμπά και γνωρίζω ότι η αιτία του φόβου μου είναι πιθανόν το ότι δεν έχω ανεξαρτητοποιηθεί. Ξέρω τι πρέπει να κάνω: να δράσω και να αναλάβω τις ευθύνες μου. Αλλά είμαι πολύ δειλός άνθρωπος ρε Α,μπα. Παρόλο που τους αγαπάω τους γονείς μου είμαι σίγουρη ότι αυτοί με αγαπάνε μόνο υπό προυποθέσεις που έχουν θέσει. Και φοβάμαι λοιπόν για όλα αυτά διότι ξέρω πολύ καλά ότι αν κάνω κάποιο coming out όποτε κι αν το κάνω οι γονείς μου θα με αποκληρώσουν. Πες μου σε παρακαλώ λοιπόν τι να κάνω για να νικήσω την δειλία μου, να αποκτήσω το θάρρος που ποτέ δεν είχα, να σταθώ με αρχοντιά μπροστά στους γονείς μου και στον οποιονδήποτε και να του πω : Ναι ρε γ!μ@το αυτή είμαι εγώ και σε όποιον αρέσω;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Α, όχι, όχι. Δεν είναι ο στόχος σου να σταθείς με αρχοντιά μπροστά στους γονείς και να πεις ότι αυτή είσαι και σε όποιον αρέσεις. Δεν είσαι δειλή επειδή δεν το κάνεις. Αυτό θα έδειχνε άγνοια κινδύνου. Αν δεν υπολογίζεις τον κίνδυνο δεν είσαι θαρραλέος. Μπορεί να είσαι αυτοκαταστροφικός, ή αφελής, ή λίγο βλακούλιακας. Αν πιστεύεις ότι τίθεται θέμα να σε αποκληρώσουν, όσο είσαι εξαρτημένη οικονομικά από αυτούς, τότε χρειάζεσαι σχέδιο και στρατηγική.
Πάνω από όλα προέχει η προστασία σου, και μόνο εσύ είσαι υπεύθυνη γι'αυτό. Οι ευθύνη σου είναι να προσέξεις τον εαυτό σου χωρίς να κάνεις κακό στους άλλους. Αναγνώρισε το πρόβλημα· είναι πραγματικό, σημαντικό πρόβλημα να είσαι γκέι και να έχεις ομοφοβικούς γονείς. Αυτό που πρέπει να καταφέρεις, πρώτα από όλα, είναι να ξεφύγεις από τη σφαίρα επιρροής τους, και να γίνεις ανεξάρτητη οικονομικά και να αποκτήσεις δίκτυο υποστήριξης από άλλους ανθρώπους. Μετά, βλέπεις τι θα κάνεις με τους γονείς σου.
Πήγαινε σε ψυχολόγο για να αρχίσεις να χτίζεις το δίκτυο υποστήριξης. Ξεκίνα να ψάχνεις πώς θα γίνει να αποκτήσεις οικονομική ανεξαρτησία. Αυτά περί θεωρητικής σχολής είναι δικαιολογίες. Είναι δύσκολο να βρεις δουλειά, να πας στο εξωτερικό, αλλά είναι δύσκολο για όλους.
__________________
6.
Αγαπητή Αμπά,
Πήρα την απόφαση να σου γράψω και να μεταφέρω μια συζήτηση που με προβλημάτισε. Πριν μερικούς μήνες η κολλητή μου επανήλθε στη δουλειά της (δημόσιος υπάλληλος) μετά από εκπαιδευτική άδεια και αμέσως ο διευθυντής της, τη ρώτησε αν σκοπεύει να παντρευτεί και να μείνει έγκυος και πόσα παιδιά σκέφτεται να κάνει. Εμένα αυτό μου φάνηκε αρκετά ενοχλητικό καθώς αντίστοιχη ερώτηση δε γίνεται ποτέ σε άντρες εργαζομένους και αφετέρου, αφορά στοιχεία της προσωπικής ζωής του καθενός οπότε το θεωρώ στην καλύτερη , αγενές. Να σημειώσω εδώ ότι στο δημόσιο μια εγκυμονούσα δικαιούται πολύμηνης αδείας εγκυμοσύνης αλλά και οι άντρες εργαζόμενοι δικαιούνται επίσης άδεια ανατροφής τέκνου. Όταν λοιπόν συζήτησα το θέμα με φίλους, πολλοί ήταν της άποψης ότι καλά κάνει ο εκάστοτε εργοδότης και θέτει τέτοια ερωτήματα σε γυναίκες γιατί έτσι μεριμνά για τη δουλειά του και αποφεύγει προβλήματα που μπορεί να δημιουργηθούν από μια απουσία εργαζόμενης με άδεια κυήσεως/ανατροφής τέκνου, με το να μην την προσλάβει καθόλου εξαρχής και να προτιμήσει άλλο υποψήφιο, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα. Έχουν δίκιο οι φίλοι μου? Έτσι όμως δε θεωρείται «liability» στην αγορά εργασίας κάθε γυναίκα σε αναπαραγωγική ηλικία άρα και δυνητικά εγκυμονούσα?-
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αυτά που λένε οι φίλοι σου είναι τόσο ακραία, που ακόμα και όταν τα είπε ο Τραμπ, έφαγε τέτοιο φατούρο που μετά έστελνε την κόρη του να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, κι αυτό στην Αμερική, στη χώρα που με χίλια ζόρια δέχτηκε την ιδέα της κρατικής παρέμβασης στο θέμα της περίθαλψης. Με τη «λογική» τους οι μόνες γυναίκες που μπορούν να κάνουν παιδιά είναι αυτές που δεν χρειάζεται να δουλέψουν (επειδή τις συντηρεί ο πατέρας τους, ή ο άντρας τους;) Άρα δεν χρειάζεται ρύθμιση το εργασιακό. Λύθηκε το πρόβλημα!
Το τι κάνουν οι εργοδότες για να αυξήσουν τα κέρδη τους, είναι ένα θέμα. Το πώς πρέπει να ελέγχονται τα μέσα που χρησιμοποιούν για να αυξήσουν τα κέρδη τους, είναι άλλο θέμα, και λέγεται πολιτική. Αν οι φίλοι σου νομίζουν ότι γίνονται αφεντικά επειδή υποστηρίζουν αντικοινωνικά μέτρα, είναι αφελείς και για λύπηση (και αποτελούν εμπόδιο για την εξέλιξη). Αν είναι αφεντικά, είναι ανάλγητοι και ξεδιάντροποι. Σε κάθε περίπτωση, να τους χαίρεσαι.
__________________
7.
Λένα μου γεια σου!
Θέλω να μου πεις τι θα απαντούσες εσύ σε φίλο σου που κάθε μέρα κάνει επίδειξη των χρημάτων του. Πχ. Πήρα καινούριο παντελόνι ντίζελ 150ε να πας να πάρεις κι εσύ έχει προσφορά. Πχ2. Πήρες καινούριο κινητό; Άντε μπράβο τρία χρόνια με το παλιό. Βέβαια έπρεπε να περιμένεις τώρα βγαίνει το iphone7. Βρε αμπα είμαστε φοιτητές κι εμένα οι γονείς μου δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, ενώ οι δικοί του είναι πολύ ευκατάστατοι. Κι αυτό το ξέρει. Παρ'όλ'αυτά τα σχόλια τέτοιου τύπου δίνουν και παίρνουν στη σχολή και μπροστά σε τρίτους κι αισθάνομαι άβολα. Όσες φορές‚ απάντησα του τύπου φοιτητές είμαστε δεν έχω τόσα λεφτά μου αντιγύρισε: Ε εντάξει η ντίζελ έχει ποιοτικά ρούχα μην κοιτάς τιμή. Πες μου πως να τον αποστομώσω επιτέλους. Πρέπει να τον συναναστρέφομαι καθημερινά.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όχι, δεν πρέπει. Ούτε να στενοχωριέσαι πρέπει. Ούτε να τον αποστομώσεις πρέπει. Αυτό που πρέπει είναι να καταλαβαίνεις τους βλαβερούς και επικίνδυνους και να τους εξαφανίζεις από τη ζωή σου. Σου τα λέει επειδή βλέπει ότι σε φέρνει σε δύσκολη θέση. Επειδή νομίζεις ότι φταις που δεν έχεις τα λεφτά του. Αν ακόμη δεν είσαι σε θέση να τον δεις γι'αυτό που είναι, δηλαδή ένα κομπλεξικό πλάσμα που σίγουρα έχει πολύ λιγότερα λεφτά από όσο νομίζει, φύγε. Βρες τρόπο και φύγε. Μέχρι να το κάνεις, σταμάτα να τον αποτελείς «φίλο». Ούτε καν γνωστό. Είναι «ένας».
σχόλια