Στο σημερινό «Α μπα»: ελληνικός νεορεαλισμός

Στο σημερινό «Α μπα»: ελληνικός νεορεαλισμός Facebook Twitter
108

__________________
1.


Λένα,
Είσαι θαυμάσια, σε διαβάζω και θέλω να πάρω αγκαλιά το μυαλό σου.
Στο θέμα μας: Είμαι ερωτευμένη με κάποιον, με τον οποίο έχουμε το εξής είδος ερωτικής σχέσης. Μένουμε στα δύο άκρα της Ελλάδας , βρισκόμαστε ανά μερικούς μήνες, και μιλάμε κάθε μέρα. Δεν προβλέπω πρόθεση για "σχέση" μεταξύ μας από καμία πλευρά. Υπάρχει συναισθηματικό υπόβαθρο, αλλά χωρίς προοπτική.
Θέλω να του μιλήσω ευθέως για τον έρωτά μου, αλλά είναι άθλιος στο να διαχειρίζεται συναισθηματικές καταστάσεις, ακόμη και στο να εκφράζεται. Πώς μπορώ να τον βοηθήσω τη στιγμή που θα του τα ρίχνω;
Και τέλος- ποιον κοροϊδεύω- φοβάμαι την απάντηση, Λένα. Γιατί το "είμαι ερωτευμένη" περί ερώτησης πρόκειται τελικά, έτσι δεν είναι;
Σε τέτοιες κλισέ περιπτώσεις λοιπόν, επιλέγουμε να ανακουφιστούμε με την εξομολόγηση ή φυλάμε τον κώλο μας και περιμένουμε να δούμε πώς θα πάει?


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν θέλεις να εξομολογηθείς για να ανακουφιστείς. Θέλεις να εξομολογηθείς επειδή έχεις την ελπίδα ότι όλο αυτό είναι μια παρεξήγηση και αυτός νιώθει το ίδιο και αυτό θα αποκαλυφθεί με την εξομολόγηση ΚΑΙ ΤΟΤΕ θα ανακουφιστείς.


Δεν είναι άθλιος στο να διαχειρίζεται συναισθηματικές καταστάσεις. Απλώς δε νιώθει τα ίδια με σένα.


Λυπάμαι, αλλά αυτή η ελπίδα είναι που σου χαλάει τη χρονιά. Δες γύρω σου, βρες κάποιον για να φλερτάρεις, να θυμηθείς πώς είναι όταν αρέσεις.


__________________
2.


Αγαπητή Α μπα,
Διαβαζω και απολαμβάνω τη στήλη σου ομως ποτε δεν φαντάστηκα οτι θα σου έγραφα και εγω η ιδια τον προβληματισμό μου. Έδωσα πανελλαδικές και πέρασα στο τμήμα εσωτερικής αρχιτεκτονικής και διακόσμησης στο ΤΕΙ Αθήνας. Στόχο ειχα την αρχιτεκτονική. Οσο ενδιαφέρον και να βρίσκω στην σχολη που πέρασα , υπαρχει κατι μεσα μου που δεν ειναι καθολου ευχαριστημένο με αυτη τη κατάληξη. Δεν θελω να απορρίψω αυτη τη σχολη χωρις να εχω παρει μια ιδέα οποτε η πρώτη μου σκέψη ηταν να κανω 10% και να παρακολουθήσω το πρώτο έτος. Τωρα τελευταια αρχίζω να νιωθω πως θελω να πάρω την κατασταση στα χέρια μου και να ξανα δώσω πανελλαδικές. Τις εξετάσεις τις φοβάμαι αρκετα διότι τον Μάιο που έδωσα απέδωσα πολυ λιγότερο σε σχέση με το διαβασμα και τις γνώσεις που ειχα. Ενω λοιπόν εχω περασει στην Αθηνα σε μια σχολη οχι άσχετη απο τα ενδιαφέροντα μου, βρίσκω πολλα νεα ενδιαφέροντα πραγματα, η προσωπική μου ζωη παει πολυ καλα και γενικα ολα μπαίνουν σε μια ταξη , εγω δεν ειμαι 100% ευχαριστημένη με ολο αυτο. Υπαρχει μια εσωτερική σύγκρουση μεσα μου, σαν δυο άνθρωποι με διαφορετικούς χαρακτήρες και απόψεις να προσπαθούν να συμβιώσουν σε ενα σωμα, το δικο μου.


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Πρέπει να κάνεις ό,τι χρειάζεται ώστε να μην έχεις περιθώριο να επιτρέψεις στον εαυτό σου να έχει αργότερα απωθημένα που θα του επιτρέψουν να μην προσπαθήσει με το 100% των δυνατοτήτων του. Πρόσεχε, γιατί είναι σημαντική η απόφαση που θα πάρεις. Δεν υπάρχει σωστή και λάθος. Υπάρχει σωστή και λάθος για σένα. Είσαι τύπος που έχει την τάση να βρίσκει δικαιολογίες για να είναι δυσαρεστημένος; Ή είσαι τύπος που προσαρμόζεται και βρίσκει τα θετικά σε κάθε περίσταση; Είσαι τύπος που φυλάει τα παιδικά του ρούχα και συγκινείται όταν τα βλέπει; Ή είσαι τύπος που ψάχνει το επόμενο φανταστικό τζην με την τέλεια εφαρμογή; Μίλα και με τους δύο ανθρώπους που ζουν μέσα σου και άκου με προσοχή. Πάντα θα ακούγονται και οι δύο φωνές, πρέπει να χαλαρώσεις πάρα πολύ για να καταλάβεις ποια από τις δύο αντηχεί πιο βαθιά μέσα σου.


__________________
3.

Πιστεύεις ότι υπάρχει κάποια αλήθεια στη φράση "ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό" ή είναι κάτι που απλά λέμε στον εαυτό μας για να αντέξουμε τις κακουχίες της ζωής;

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ψάχνοντας την ιστορία αυτής της φράσης, δεν την βρήκα (δεν έψαξα πολύ), αλλά ανακάλυψα κάτι πολύ ενδιαφέρον: την επικαλείται το indymedia, η χρυσή αυγή, και ο Ολυμπιακός. Δεν σας βάζω τα λινκ για να μην κάνετε κλικ.


__________________
4.


Στα ζώδια δεν πιστεύεις, αν και συνήθως λένε γενικές συμβουλές. Στα όνειρα και στους οιωνούς, πιστεύεις;


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Πιστεύω στην αγάπη.


__________________
5.

Α μπα μου σε εκτιμώ πολύ και θέλω να μου απαντήσεις το συντομότερο δυνατό γιατί θα τρελαθώ. Είμαι κοπέλα 24 χρονών. Δουλεύω από τα 18 μου καθημερινά ενώ παράλληλα σπουδάζω, και όσα παίρνω τα δίνω στο σπίτι γιατί η μαμά δεν έχει δουλέψει ποτέ και ο μπαμπάς είναι άνεργος (όχι από επιλογή) και κάνει καμιά δουλειά του ποδαριού και παίρνει ελάχιστα.Οπότε συντηρούμε το σπίτι εγώ και η αδερφή μου. Δεν με πειράζει αυτό γιατί έχουν κάνει πολλά για μένα (είμαι υιοθετημένη και με υιοθέτησαν όταν ήμουν 5,οπότε νιώθω ότι τους χρωστάω πάρα πολλά, και αλήθεια τους αγαπώ πολύ). Αλλά είναι υπερβολικά αυστηροί. Η μαμά δηλαδή. Είχα μια σχέση με ένα παιδί που τον λάτρευα, κρυφά από τους δικούς μου γιατί θεωρούσαν ότι επειδή είναι σερβιτόρος δε μου αξίζει, δεν έχει λεφτά και άλλα τέτοια. Ομηρικοί καυγάδες στο σπίτι ώσπου τελικά μου απαγόρευσαν να τον βλέπω και χωρίσαμε. Όταν λέω μου απαγόρευσαν εννοώ δε με άφηναν να βγω απ'το σπίτι, δε μου έδιναν λεφτά, όταν με άφηναν να βγω έπρεπε να αποδείξω ότι είμαι με φίλη μου (στέλνοντας φωτογραφία, δίνοντάς τη στο τηλέφωνο να τους το πει, με παρακολουθούσαν) ενώ αν έκανα κάτι που θεωρούν λάθος η μαμά δε μου μίλαγε για μέρες. Δε μου μίλαγε, δε με κοίταζε. Δε μπορώ να διανοηθώ πως θα φύγω καθώς ζουν από μένα, και νιώθω ότι θα ήμουν το λιγότερο αχάριστη αν δεν τους βοηθούσα, δεδομένου του πόσο με βοήθησαν εκείνοι και μου έδωσαν μια οικογένεια ενώ ζούσα άσχημα. Αλλά εκτός αυτού φοβάμαι πως αν φύγω δε θα μου ξαναμιλήσουν. Α μπα μου αλήθεια, δε θα μου ξαναμιλήσουν. Δεν είναι αβάσιμος ο φόβος μου, θα με ξεγράψουν. Η μαμά όταν μια φορά βγήκα με τον πρώην μου και με είδαν γνωστοί και της το είπαν (αφού έγινε χαμός και μου πήρε το κινητό για μια βδομάδα) δε μου μιλούσε δέκα μέρες. Μου φερόταν σαν να μην υπάρχω. Δεν αντέχω άλλο, ειλικρινά νιώθω να πνίγομαι κυριολεκτικά, έχω βγάλει εξανθήματα που μου είπε ο δερματολόγος ότι είναι ψυχοσωματικά, αλλά δε βρίσκω λύση. Δε μπορώ να φύγω. Ξέρω ότι είναι χειριστικοί, μου τα λένε οι φίλες μου και με συμβουλεύουν να ρίξω μαύρη πέτρα αλλά δεν καταλαβαίνουν. Δε γίνεται. Δε μπορώ. Νιώθω υποχρεωμένη απέναντί τους, μου έδωσαν μια οικογένεια και ό,τι χρειαζόμουν για να μεγαλώσω. Εννοείται ότι δε μπορώ να πάω σε ψυχολόγο... Πού θα τους πω ότι πηγαίνω; Θα με κλείσουν απ'έξω. Τα θεωρούν βλακείες όλα αυτά. Ξέρω πώς ακούγεμαι, κοτζαμ γαϊδούρα, θα μου πείτε όλοι σήκω φύγε, το ξέρω, αλλά προσπάθησε α,μπα μου να με καταλάβεις. Νιώθω αδύναμη, εγκλωβισμένη. Δε θέλω να τους κάνω κακό, δε μπορώ να τους κάνω κακό. Σε παρακαλώ, επείγομαι, απάντησε μου σύντομα. Και συγγνώμη στους υπολοίπους για την παράκαμψη της προτεραιότητας που αιτούμαι. Αλλά λίγο ακόμα και θα τρελαθώ.


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αγαπητή φίλη.


Δεν μπορώ να σε πείσω εγώ μέσα από δέκα σειρές ότι δεν τους χρωστάς, ότι δεν θα τους κάνεις κακό αν φύγεις, ότι αυτοί κάνουν κακό σε σένα, και ότι το πρώτο χρέος που έχεις στη ζωή, εσύ και όλοι μας, ανεξαρτήτως συνθηκών, είναι απέναντι στον εαυτό σου. Δεν μπορούν να σε πείσουν οι φίλοι σου, δεν μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου, και σίγουρα δεν έχω εγώ τη δύναμη να πατήσω κάποιο ανύπαρκτο κουμπί στο μυαλό σου και να σε κάνω να καταλάβεις. Γιατί εγώ καταλαβαίνω γιατί έχεις τόσες τύψεις και νιώθεις τόσο εγκλωβισμένη. Αλλά εσύ είσαι αυτή που πρέπει να καταλάβει ότι έχει λάθος σκεπτικό.


Η λύση δεν είναι να σηκωθείς και να φύγεις, αν και είναι αυτονόητο ότι κάποτε πρέπει να ανεξαρτητοποιηθείς και να ζήσεις μόνη σου. Αυτό όμως θα ακολουθήσει. Αυτό που προηγείται είναι να καταλάβεις ότι κανένα παιδί δεν χρωστάει σε κανέναν γονιό. Δεν έχει απολύτως καμία σημασία πώς έγινε ο γονιός, γονιός του. Αν νομίζεις ότι έχεις ένα λόγο επιπλέον, επειδή είσαι υιοθετημένη, πρέπει να σου πω ότι τα παιδιά που ζουν τον δικό τους Κυνόδοντα, έχουν ακριβώς το ίδιο επιχείρημα με σένα: ότι έχουν ένα χρέος παραπάνω, επειδή αυτοί οι άνθρωποι τους έφεραν στον κόσμο. Γιατί είναι η ίδια λογική; Επειδή αυτή την σχέση εξάρτησης την δημιουργούν οι γονείς, και όχι τα παιδιά. Άνθρωποι που δεν είχαν τα εφόδια να γίνουν ισορροπημένοι γονείς και βλέπουν τα παιδιά όχι ως ανθρώπους, αλλά ως ιδιοκτησίες τους.


Η αλλαγή μέσα σου, που είναι απαραίτητη να γίνει για να ελευθερωθείς ψυχικά, χρειάζεται κόπο και χρόνο. Πολύ καλά κατάλαβες ότι χρειάζεσαι ψυχολόγο. Ή θα επικοινωνήσεις με κάποιον αρχικά με skype, ή με μέιλ, ή θα βάλεις μια φίλη σου στο κόλπο να σε καλύπτει για μια ώρα κάθε φορά που θα πηγαίνεις. Πες ότι θα δουλεύεις μια ώρα παραπάνω εκείνη τη μέρα. Σίγουρα υπάρχει τρόπος. Δεν λες αν έχεις καλή σχέση με την αδερφή σου – αν ναι, μπορείς να συνεργαστείς μαζί της.

__________________
6.

Γεια σας σε όλη την παρέα κ εσύ αμπουλα θεα! Είμαι 31 χρόνων έχω σχέση 2 χρόνια με έναν χωρισμένο με 3 παιδάκια 26 χρόνων (Ναι παντρεύτηκε μικρός). Περνάω ωραία μαζι του αλλά έχει τα θέματα του χθες είχαμε μια ήρεμη συζήτηση για το μέλλον που με απογοήτευσε ίσως για κάποιους να φαίνεται σιγά το πράγμα αλλά για μένα είναι σημαντικό. Λέγαμε για το αν στο μέλλον μείνουμε μαζί πως αν είμαι δικιά του θα πρέπει να κόψω αυτά που κάνω τώρα κ να αφοσιωθώ σε αυτόν κ κυρίως με τις εξόδους με φιλες κάτι το οποίο δεν μπορώ με τίποτα έστω μια φορά την εβδομάδα ένα ποτάκι με τις φίλες μου η με την φίλη μου το χρειάζομαι από πάντα το είχα αυτό, μου λέει αν θες την φίλη σου πολύ απλά πας σπίτι της. Δεν καταλαβαίνει ότι το θέλω να βγω έξω να ακούω μουσική να χορεψω με φιλες επίσης μου λέει αν θες ποτό κ να χορέψεις απλά βγαινεις μαζί μου οκ γίνεται αλλά είναι αλλιώς με φιλες είσαι πιο ελεύθερη σε φλερταρουν νιώθεις ωραία σαν γυναίκα σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι θέλω απιστησω, λέει ότι μπορεί να παρασυρθώ κι ότι δεν θα μπορεί να σκέφτεται ότι είμαι έξω κ κ να βλέπει την ώρα κ να μη έχω ακόμα γυρίσει αυτό τον τρελαίνει. Αν είναι έτσι θα παρασυρθώ κ στο σούπερ μάρκετ που θα πάω. Του εξηγώ ότι έτσι με γνωρισες μη προσπαθείς να με αλλάξεις για κάτι που δεν είμαι γιατί θα καταλήξω με νευρα κ γκρίνιες κ θα λέει δεν είσαι αυτή που γνώρισα όπως εγώ δεν προσπαθώ να τον αλλάξω. Κ μου λέει αν αγαπάς προσπαθείς κ προφανώς δεν με αγαπάς αρκετά για να προσπαθήσω.. Είναι τώρα αυτό λογικό;; Αν κ τώρα κάποιες φορές που βγαίνω γκρινιάζει αλλά το δέχεται αλλά αν μείνουμε μαζί αυτό δεν θα το δεχτεί! Μήπως δεν εξήγησα εγώ καλά για να του δώσω να καταλάβει; Μήπως κάνω κάποιο ... λάθος εγώ; Τι άλλο να πω; Αλλιώς θα έχουμε μια μόνιμη σχέση χωρίς συγκατοίκηση για να είμαστε καλά όπως τωρα!


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Μόλις διάβασα το «αν είμαι δικιά του» μου σηκώθηκε η τρίχα, αλλά κατάλαβα πού πάει η ιστορία. Αυτό είναι το πρόβλημα (σας). Το «δικιά του». Ότι αυτός θεωρεί ότι μια γυναίκα είναι μια επένδυση για την οποία έχει ξοδέψει (κόπο, χρήμα, χρόνο) και ως εκ τούτου πρέπει να την περιφρουρεί για να μην του την κλέψουν, ή να μην του τη μαγαρίσουν και χάσει την αξία της (είναι πολύ χαρακτηριστικός ο υποβιβασμός που σου κάνει: δεν ανησυχεί μήπως εσύ αποφασίσεις να τον αφήσεις. Ανησυχεί μήπως κάποιος άλλος σε πείσει και «παρασυρθείς». Δεν σε βλέπει ως ισότιμο άνθρωπο με τις δικές του σκέψεις και τις δικές του ανάγκες, αλλά ως έναν περίπου άνθρωπο που άγεται και φέρεται και ξεγελιέται επειδή δεν έχει δομημένη προσωπικότητα).


Το δικό σου πρόβλημα είναι ότι είσαι 31 χρονών και όταν ένας γκόμενος σου λέει ότι όταν θα γίνεις δική του θα συμμετέχεις αυτοβούλως στην περιφρούρηση σου, αναρωτιέσαι αν έκανες εσύ κάποιο λάθος. Μια χαρά καταλαβαίνει ότι θέλεις να βγεις και να χορέψεις με τις φίλες σου. Αυτό που σου λέει είναι ότι αυτό που θέλεις πρέπει να είναι λιγότερο σημαντικό από αυτό που θέλει αυτός.


Στο όνομα της αγάπης.

_________________
7.

Βλέπω τις ειδήσεις στην τηλεόραση και πολλές φορές με πιάνω να βρίζω αυτόν που έγραψε το κείμενο ή που έκανε το ρεπορτάζ. Δείχνουν τους συνταξιούχους στην ουρά, ή τους ρωτάνε και λένε με πόσα ζουν πλέον. Και εκεί σταματάει το ρεπορτάζ. Γιατί σταματάει εκεί; Με πιάνουν τα νεύρα μου και αρχίζω το βρίσιμο. Επειδή για μένα αυτές οι ηλικίες έχουν κάνει το μεγάλο κακό. Κανονικά ο δημοσιογράφος πρέπει να τους ρωτάει κι άλλα όπως 'για πόσα χρόνια είχατε καλό μισθό;', 'τί εφάπαξ πήρατε;' που το κάνατε σπίτι γιατί τόσο μεγάλο ήταν το εφάπαξ που έπαιρναν, 'πόσα παιδιά σας βάλατε στο δημόσιο;', 'πόσες κατουρημένες ποδιές φιλήσατε;', 'πόσους πατήσατε με ευχαρίστησή σας προκειμένου να μπουν τα δικά σας παιδιά στη δημόσιο και όχι τα παιδιά κάποιου άλλου;', 'πόσο καταπιέσατε τα παιδιά σας και τα κάνατε τέρατα με σκοπό να κάνουν αυτό που θέλετε εσείς;'
Πάντα όμως προβάλλουν την εικόνα που θα σε κάνει να λυπηθείς. Τα ρεπορτάζ τους είναι ημιτελή, είναι κουτσουρεμένα επίτηδες.


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Η πίκρα που βγάζει το κείμενο αυτό μου αρέσει γιατί είναι άμεση, με μεγάλες δόσεις αλήθειας, και ταυτόχρονα ακούγεται πολύ προσωπική. Με άλλα λόγια, νομίζω ότι έχει λογοτεχνική αξία. Είναι ωραίο ως πρόζα, αλλά θα μπορούσα να το φανταστώ και ως μονόλογο σε θέατρο. Θα ήθελα να διαβάσω την συνέχεια της σκέψης σου. Εναλλακτικά πολύ θα ήθελα να δω ένα τέτοιο ρεπορτάζ στα αλήθεια (όμως ο δημοσιογράφος θα έπρεπε να φοράει κράνος).


108

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#5 Σου έδωσαν οικογένεια και τους έδωσες μία κόρη.Το έχεις σκεφτεί αυτό;Δεν σε υιοθέτησαν με το ζόρι. Καιρός για απογαλακτισμό. Να αποτανθεις άμεσα σε κέντρο ψυχικής υγείας,(παρέχουν δωρεάν ψυχολογική αρωγή) .Η συμπεριφορά των γονιών σου απέχει μακράν από την ενδεδειγμένη και η υποστήριξη που θα σου παρέχει ο ειδικός, σου χρειάζεται για να αποδεσμευτείς από νοσηρές καταστάσεις.Θα το κάνεις άμεσα.Τους χρωστάς ; και σου χρωστάνε(χωρίς ερωτηματικό).
#5 Βιώνεις τρομερή καταπίεση από τους γονείς σου και θεωρώ τη συμπεριφορά τους απέναντι σου απαράδεκτη. Είσαι ενήλικη τους στηρίζεις οικονομικά και κάνεις ο,τι μπορείς για να ανταποδώσεις το καλό που σου έκαναν αλλά δεν έχουν καμία δουλειά να επεμβαίνουν στα προσωπικά σου!! Πρέπει να ξεφύγεις από αυτή τη κατάσταση ... τα λεφτά που κερδίζεις απο την εργασία σου να τα κρατάς εσύ και να τους δίνεις ένα ποσό που χρείαζονται..Αν τους δίνετε όλα τα χρήματα σας (εσύ και η αδερφή σου) είναι πολύ εύκολο να σας εκβιάζουν οικονομικά..δεν έχουν δικαίωμα να διαχειρίζονται τα χρήματά σας. Και κάτι ακόμα... αν αποφασίσεις να τους πας κόντρα η να φύγεις από το σπίτι είναι πιθανό να σου θυμώσουν και να μη σου μιλάνε αλλά μπορεί σταδιακά να αποκατασταθούν οι σχέσεις σας αν προσπαθήσεις να τους εξηγήσεις τους λόγους που σε οδήγησαν σε αυτή την απόφαση..φρόντισε να πλησιάσεις πρώτα τον πατέρα και την αδερφή σου γιατί από τα λεγόμενα σου φαίνεται πως είναι πιο ήρεμοι χαρακτήρες... η μητέρα σου δυστυχώς είναι πολύ χειριστικός άνθρωπος..αν δε σου ξαναμιλήσουν οι γονείς σου δε φταις εσύ αλλά εκείνοι που βάζουν τη ψευτοηθική τους και το συμφέρον τους πάνω από την ευτυχία του παιδιού τους..δεν είσαι μόνη ζήτα βοήθεια από τις φίλες και την αδερφή σου για να ξεφύγεις από αυτή τη καταπιεστική κατάσταση!! Σου εύχομαι καλή τύχη :)
#5 Διάβαζα και φρίκαρα. Μου θύμισες την περίπτωση μιας συμμαθήτριάς μου στο σχολείο, που οι γονείς της (φυσικοί γονείς, όχι θετοί.. για να μη νομίζεις ότι υπάρχει διαφορά) αρχικά δεν την άφησαν να συμπληρώσει μηχανογραφικό για να μην μπορεί να σπουδάσει. Με το που τελείωσε το σχολείο, άνοιξαν ένα σουβλατσίδικο και την έβαλαν να ψήνει σουβλάκια και μαζί με την κατά ένα έτος μεγαλύτερη αδελφή της (η οποία είχε την ίδια μοίρα φυσικά), ουσιαστικά κρατούσαν το μαγαζί. Έκαναν τα πάντα οι δυο τους. Μικρό μαγαζάκι γαρ. Οι γονείς αραχτοί. Εκείνες "ζούσαν" την οικογένεια. Τους έπαιρναν ΟΛΑ τα χρήματα, δεν τις άφηναν να βγουν και φυσικά δεν τις άφηναν ούτε για αστείο να έχουν αγόρια. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα το σουβλατζίδικο δεν τραβούσε. Ήταν μικρό, σε φτωχογειτονιά και είχε πολλά έξοδα. Το έκλεισαν και αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στη Γερμανία. Οι κοπέλες φυσικά δεν ήθελαν να φύγουν από την Ελλάδα και έκαναν την επανάστασή τους. Αλλά οι γονείς μπλόκαραν κάθε προσπάθειά τους να ανεξαρτητοποιηθούν βάζοντας τρικλοποδιές όπου μπορούσαν.. ακυρώνοντας συφωνίες για δουλειές, παρακρατώντας ότι χρήματα υπήρχαν κλπ. Τελικά αναγκάστηκαν και πήγαν στη Γερμανία, μη γνωρίζοντας τη γλώσσα. Και εκεί οι γονείς ΠΑΛΙ αραχτοί. Τους βρήκαν δουλειές του (η μία σε φούρνο και η άλλη σε πιτσαρία) και ο καιρός περνούσε. Κάποια στιγμή γνώρισαν δυο αγόρια. Έλληνες μετανάστες κι αυτοί. Και έκαναν σχέσεις. Οι γονείς δεν πήραν πρέφα γιατί πίστευαν ότι στη Γερμανία θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο αυτό και οι κοπέλες φρόντισαν να κρατήσουν τις σχέσεις μυστικές. Μέχρι που η μία αποφάσισε να παντρευτεί! Εκεί να δεις κακός χαμός. Αλλά βλέπεις είχαν φτάσει τα 30 και πια δεν πήγαινε άλλη εκμετάλευση. Γιατί αυτοί οι γονείς αυτό ακριβώς έκαναν. Εκμεταλεύονταν τις κόρες τους για να μην χρειάζεται αυτοί να κοπιάσουν, διαλύοντας κάθε προοπτική τους και κάθε ονειρό τους. Τα χρόνια έχουν περάσει. Είναι και οι δύο παντρεμένες με παιδιά, και η μία τώρα βρίσκεται στο μεταπτυχιακό της. Η άλλη άνοιξε δική της επιχείρηση (νυχάδικο στο κέντρο του Μονάχου). Οι γονείς επέστρεψαν στην Ελλάδα βέβαια, γιατί η "οικονομική βοήθεια" κόπηκε και πλέον βλέπονται αραιά και που.Γιατί στα λέω όλα αυτά. Γιατί αυτό το ίδιο σου κάνουν κι εσένα οι δικοί σου. Δεν τους χρωστάς που σε υιοθέτησαν. Κάνεις λάθος να το πιστεύεις αυτό. Αντίθετα, θα έλεγα ότι εκείνοι οφείλουν σε σένα αφού πλέον τους συντηρείς και τους ζεις. Και η συμπεριφορά τους απέναντί σου αυτό δείχνει. Σε έχουν κλειδώσει στο κλουβί και δεν σε αφήνουν να ζήσεις, γιατί αν φύγεις ποιος θα τους συντηρεί? Δεν θέλουν να δημιουργήσεις στενούς δεσμούς με κανέναν, όχι γιατί θέλουν να σε προστατέψουν από τις επιλογές σου, αλλά γιατί φοβούνται ότι θα τους εγγαταλήψεις. Είναι εγωϊστές και εκμεταλευτές και ότι καλό έκαναν όταν σε υιοθέτησαν, τώρα το έχουν κλωτσήσει και έχει πέσει στη θάλασσα. Φύγε μακριά. Πάρε της ζωή σου στα χέρια σου. Δεν χρωστάς σε κανέναν παρα μόνο στον εαυτό σου. Εκτός αν αποφασίσεις ότι θα ζεις έτσι μέχρι αυτοί να πεθάνουν. Δικό σου θέμα.
#5 όχι καλο μου κοριτσι. Δε σε αγαπανε αυτοι οι ανθρωποι. Δεν στέκουν στα καλα τους. Όσο ομως φέρνεις εσυ τα χρήματα στο σπίτι, εσύ εχεις μια παραπανω δυναμη. Είσαι μεγαλη κοπελα, και κανεις ο,τι μπορεις γι αυτους. Δεν εχουν κανενα δικαιωμα γι αυτο που κανουν.
#7 άλλη μια λογική του "μαζί τα φάγαμε". Όλοι οι συνταξιούχοι είναι το ίδιο για σένα. Ο συνταξιούχος του Ικα που δούλευε οικοδομή ή γαζώτρια, με τον συνταξιούχο αγρότη, με τον συνταξιούχο δημόσιο υπάλληλο, με τον συνταξιούχο ελεύθερο επαγγελματία ή συνταξιούχο υπάλληλο της βουλής. Όχι, δεν είναι όλοι το ίδιο. Δεν πήρανε όλοι εφάπαξ. Στον ιδιωτικό τομέα δεν δίνουν εφάπαξ ή αν δίνουν είναι πολύ μικρό γιατί μετράνε μόνο τα χρόνια στον τελευταίο εργοδότη. Δεν διορίσανε όλοι τα παιδιά τους στο δημόσιο. Δεν φιλήσαν όλοι κατουρημένες ποδιές. Είναι εύκολο να κατηγορείς άλλους και μάλιστα συλήβδην. Αλλά δεν είναι δίκαιο. Και τώρα να παραβιάσω την αρχή λενφού.Η μαμά μου, συνταξιούχος γαζώτρια παίρνει σύνταξη 400€. Βγήκε με μειωμένη γιατί απολύθηκε στα 53 της και δεν μπόρεσε να βρει άλλη δουλειά. Αυτή μπορεί να παραπονιέται ότι δεν της φτάνουν;
συμφωνώ αμύριστο λουλούδι…και αυτό αγαπητές μου φίλες ονομάζεται dehumanisation (κατά την ευρεία έννοια, βέβαια). Eίναι μία διαδικασία στην οποία σε οδηγούν, για να μπορείς να "καταναλώσεις" (έστω και νοητικά αρχικώς) τις σάρκες του Άλλου, χωρίς να πάθεις το εγγενές repulsion του κανιβαλισμού.Tι κι αν ο άλλος μπορεί να είχε ελάχιστα αρχικά εφόδια, τι κι αν ο άλλος δούλεψε -ουσιαστικά- μία ζωή (από παιδί), τι κι αν ο άλλος μπορεί να υποστήριξε οικογένεια, τι κι αν ο άλλος φτάνει να υποστηρίζει 45χρονα «παιδιά» με εγγόνια, τι κι αν μεγαλώνει και τον εγκαταλείπουν σιγά-σιγά οι δυνάμεις του; Εμείς θα εκμαιεύουμε ευχαρίστηση να τον δούμε να σέρνεται (μαζί με τους βολεψάκηδες)...Ούτε για φτύσιμο με σάλια μονοπυρήνωσης αυτή η λογική.
Για να φτάσαμε όμως εδώ που φτάσαμε, χρειάστηκε ο συνδοιασμός πολλών κακών επιλογών από πολλούς ανθρώπους μιας ολόκληρης εποχής, γεγονός που τους κάνει μια κατηγορία. Αυτοί που αναφέρεις είναι η εξαίρεση. Αν ήταν τόσοι πολλοί οι καλοί και δίκαιοι, δεν θα φτάναμε εδώ.
Δηλαδή η Αμερική έχει πολλούς καλούς και δικαίους ανθρώπους που έχουν κάνει πολλές καλές επιλογές.Επειδή ευημερεί. Ενδιαφέρον σκεπτικό.Τους αριθμούς που αναφέρονται στους φτωχούς,τους άστεγους,τους ανασφάλιστους,τους τοξικοεξαρτημένους,τους καταθλιπτικούς(που λαμβάνουν αγωγή) τους γνωρίζουμε μήπως;Τα φράγκα των ολίγων σ ένα χ κράτος,ταυτίζονται με την ευημερία των πολλών;(διότι τα συνταγματικά τύπου όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι ανεξάρτητα από...τα μαγειρέψαμε στον φουρνο της πολιτικής με πολλή εσάνς ανάπτυξης και προόδου ,όπως γουστάρουν οι ισχυροί).By the way,για την ενημέρωσή σας,στις ΗΠΑ δεν διδάσκονται στοιχεία πολιτεύματος στα σχολεία,θεωρείται περιττό, όπως θεωρήθηκε εσχάτως στην γείτονα Ιταλία η Ιστορία της Τέχνης και πετάχτηκε έξω από το πρόγραμμα σπουδών (σημειωτέον,μέχρι πρότινος, οι Ιταλοί διδάσκονταν αυτό το μάθημα από το Δημοτικό!) , στο βωμό ποιού πράγματος ακριβώς ;
Ποιος ξέρει, ίσως ο/η αγανακτησμένος/η που έστειλε την ερώτηση αγνοεί το γεγονός ότι ολονών οι συντάξεις κατατίθενται στην τράπεζα.Δεν παραβιάζεις εσύ την αρχή λενφού, αυτός/ή πιστεύει ότι "οι συνταξιούχοι" καλοπέρασαν, επειδή, μάλλον, συνταξιούχους σαν τη μητέρα σου τους θεωρεί εξαίρεση.Δεν είναι.Αναρωτιέμαι, αυτό δεν είναι γενίκευση; Δεν τσουβαλιάζει και δεν αδικεί; Δεν διχάζει και δεν οδηγεί σε μάταιους καβγάδες, μιας και, όχι μόνο δεν ισχύουν τα ίδια για όλους, αλλά είναι τεράστιες οι αποκλίσεις;Θα τις πάρεις τις απαντήσεις σου #7, όταν με το καλό φτάσεις κι εσύ στη σύνταξη. Για την ιστορία, του ΤΕΒΕ ήταν ο πατέρας μου.
Σαφώς και δεν δούλευαν όλοι οι σημερινοι συνταξιούχοι στο δημόσιο. Σαφώς και οι πλειοψηφία των συνταξιούχων δούλευε στον ιδιωτικό τομέα, σε καταστήματα, στα χωράφια, εργάτες κλπ. Πολλοί ξύπναγαν απο τις 5 το πρωί και γύριζαν σπίτι το βράδυ δουλευοντας σκληρα για να μεγαλώσουν και να σπουδάσουν τα παιδια τους. Αυτοί ούτε εφαπαξ πήραν, ούτε έκλεψαν το κράτος, ούτε τα παιδια έβαλαν στο δημόσιο, ούτε μίζες πήραν. Οι πλειοψηφία αυτών που μεταπολεμικά δούλεψαν σκληρα για να δημιουργήσουν κάτι για τις οικογενειες τους, περιμένει στις ουρές και δεν το αξίζουν. Λυπάμαι πολύ που υπάρχουν νέοι σήμερα που σκέφτονται έτσι.
#3 Πιστεύω πως αυτή η φράση κρύβει πολύ βαθύ νόημα μέσα της. Όταν επιτυγχάνουμε να ξεπερνάμε τις αναποδιές και δυσκολίες που βρίσκουμε μπροστά μας, τότε αντιλαμβανόμαστε πως μέσα από αυτές γινόμαστε πιο δυνατοί και πιστεύουμε με μεγαλύτερη θέρμη στον εαυτό και τις δυνατότητές μας. Επίσης (συνήθως) τα παθήματα μας γίνονται μαθήματα, άρα (συνήθως) γινόμαστε και πιο σοφοί όσο μεγαλώνουμε. Πιο σοφοί και δυνατοί!Υ.Γ. 7 φορές αν πέσεις, 8 να σηκωθείς.
#5 Πόσο στεναχωρήθηκα μ'αυτή την ερώτηση. Δυστυχώς οι γονείς σου φοβούνται πάρα πολύ ότι θα χάσουν το άτομο που τους φροντίζει (σε αντάλλαγμα για ό,τι έδωσαν αυτοί, λες κι ήσουν επένδυση που τώρα βγάζει τα λεφτά της), αν κάνει μια σωστή σχέση και ανεξαρτητοποιηθεί. Βέβαια, αν την κάνεις με κάποιον πλούσιο (μα που ζούνε; πάνε αυτά, τεσπα) θα μπορείς να τους φροντίζεις ακόμα καλύτερα, έτσι; Ντροπή τους είναι το λιγότερο που μπορούμε να πούμε. Μακάρι να μπορούσα να σε πείσω ότι έτσι θα φέρονταν κι αν δεν σε είχαν υιοθετήσει, δεν έχει σχέση αυτό. Στο θέμα μας όμως: το πρόβλημα όσων στέλνουν εδώ είναι συνήθως η οικονομική εξάρτηση. Εσύ δεν την έχεις, εσύ μπορείς να θέσεις τα όρια σου και να τους πεις ότι κομμένα όλα αν δεν σε σεβαστούν. Δεν μπορούν να σε αναγκάσουν να τους δώσεις τα λεφτά σου. Σε κρατάνε με το όπλο της δήθεν οικογένειας. Είσαι 24 χρονών. Καιρός να βγεις και να φτιάξεις τη δική σου πολύ πιο ουσιαστική οικογένεια, αυτή των ενηλίκων: με καλούς φίλους, με τη σχέση σου, με ανθρώπους που σε στηρίζουν και σε καταλαβαίνουν. Σου αξίζει μια υπέροχη ζωή και μπράβο σου που και σπουδάζεις και δουλεύεις, έχεις περισσότερο σθένος μέσα σου απ' όσο νομίζεις!
Πρέπει να καταλάβουμε και εμείς και η κοπέλα της ερώτησης, ότι την υιοθέτησαν για ένα και μόνο σκοπό. Για να τους το ξεπληρώσει.Δυστυχώς υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Όπως και διαφορετικές βέβαια. Αυτοί που λατρεύουν το παιδί που απόκτησαν,πιο πολύ από εμένα που τα γέννησα. Και αυτούς τους σέβομαι πολύ.
Θύμωσα πολύ με τους γονείς της 5. Και μου πάτησε τον κάλο γιατί στο περιβάλλον μου έχω κι άλλες οικογένειες που υιοθέτησαν παιδιά μονο και μόνο για να τα ταλαιπωρήσουν. Φίλη, αν διαβάζεις πήγαινε άμεσα σε ψυχολόγο. Είσαι ένα αξιέπαινο πλάσμα που σπουδάζεις, δουλεύεις και παράλληλα προσφέρεις και στους δικούς σου και προσπαθείς να επιβιώσεις σε αυτό το σπίτι. Σκέψου καλά αυτά που λέει η Λένα.Αυτό το γράμμα θα ήθελα να το εκτυπώσω και να το δείχνω σε όσους υποστηρίζουν ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν πρέπει να έχουν δικαίωμα στην τεκνοθεσία γιατί μόνο η οικογένεια με μπαμπά-μαμά είναι φυσιολογική.
Συμφωνώ απόλυτα με όσα λες, εκτός από την τελευταία παράγραφο. Ένας γονιός -βιολογικός ή μη- μπορεί να είναι κακός, είτε είναι ετεροφυλοφιλος, είτε ομοφυλόφιλος. Έχει να κάνει με το χαρακτήρα του κι όχι με τον σεξουαλικο του προσανατολισμο. Αυτό που προβληματιζει στην περίπτωση των ομοφυλοφίλων που επιθυμούν να υιοθετήσουν παιδί, έγκειται στο ότι θα ελλειπει το αντρικό ή γυναικείο πρότυπο μέσα στην οικογένεια. (Αλλά εδώ ξεφεύγουμε από το θέμα της ερώτησης).
Αυτό ακριβώς λέω Μαντάμ Ζαϊρα. Ότι δεν πρέπει να μας απασχολεί το φύλο των γονιών αλλά το αν έχουν κατάλληλο χαρακτήρα και υπόβαθρο για να αξιωθούν να υιοθετήσουν ένα παιδί. Τα επιχειρήματα εναντίον της τεκνοθεσίας από ομοφυλα ζευγαρια είναι σαθρά. Αυτό μας δείχνει αυτό το γράμμα. ΥΓ. δηλαδή η μητέρα της 5 είναι ένα καλό γυναικείο πρότυπο.
Φούστα,ακριβώς αυτό σκέφτηκα όταν διάβασα το γράμμα της κοπέλας.Της έδωσαν μια οικογένεια γιατι περνούσε άσχημα και τωρα περνάει άσχημα εξ αιτίας της οικογένειας.Γιατι αυτό σου συμβαίνει κοπέλα μου.Περνάς άσχημα.Περνας χάλια εξ αιτίας τους.Τρως τα νιάτα σου εξ αιτίας τους.Σου τρώνε τα σκώτια ,ειναι the worst και περνάνε απο κόσκινο ενα ομόφυλο ζευγάρι που θέλει να υιοθετήσει ,τους αντιμετωπίζουν σαν πολίτες β' κατηγοριας ,τους κοιτάνε στα δόντια,ενω σε μια μισότρελη και ενα μπουρούχα που δεν μιλανε στο παιδί τους επειδή στα 24 έχει σχέση ,δώσανε παιδι.Δεν σε λυπήθηκαν επειδή σε υιοθέτησαν,αν και είμαι σίγουρη οτι αυτο σου περνάνε εδώ και χρόνια για να σε ελέγχουν (και μεταξυ μας κανανε πολυ καλη δουλεια),αν δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο μόνο το μέλλον σου σκέψου.
#5 Οι γονείς σου είναι εξαιρετικά πετυχημένοι. Σε υιοθέτησαν, σε μεγάλωσαν με τέτοιο τρόπο που να σου φαίνεται νορμάλ να κάθονται και να δουλεύεις εσύ, και να σε ελέγχουν με τρόπο τόσο απόλυτο που να έχεις και τύψεις από πάνω. Πραγματικά μπράβο τους. Κατάφεραν αυτό που ήθελαν. Αυτό που πρέπει να καταλάβεις εσύ είναι πως ο μόνος που έχει εξουσία εκεί είσαι εσύ. Γιατί εσύ φέρνεις τα λεφτά. Οπότε αν σε κλείσουν έξω, αυτοί χάνουν. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, γιατί εσύ είσαι ο ενήλικος σε αυτή την ιστορία είναι να συμπεριφέρεσαι ως τέτοιος. Κοινώς, να μην τους δίνεις τα χρήματα. Να ελέγχεις εσύ τί πληρώνεται και πόσο, να πληρώνεις εσύ το νοίκι, τη ΔΕΗ κτλ, και να τους χαρτζιλικώνεις, τόσο όσο. Οι γονείς σου σε έχουν μέγιστη αναγκη, δεν μπορούν να μην σου ξαναμιλήσουν Η ύπαρξη τους εξαρτάται από το πόσο σε εξουσιάζουν. Αν δεν σε βάζουν σπίτι το βράδυ, μείνε στον φίλο ή τη φίλη σου. Αν σου πάρουν το κινητό κόψε τους το χαρτζιλίκι. Λύσεις υπάρχουν. Αυτοί θα προσαρμόζονται στα περιθώρια που τους αφήνεις. Δεν έχουν άλλη επιλογή.
#3 Εγώ ήξερα πως το είπε πρώτος ο Νίτσε (ελαφρά παραφρασμένο), πράγμα που μπορώ να βρω και με ένα γκουγκλάρισμα, αλλά και πάλι δε μπορώ να ξέρω αν είναι κάτι που απλώς αναπαράγεται έτσι ή όντως το είπε ο Νίτσε. Όποιος εχει όρεξη ας το ψάξει παραπάνω.
7Μες στο μυαλό μου είσαι! Απολαυστικές σκέψεις. Ελπίζω να μας διαβάζει ο Θύμιος από την Ελληνοφρένεια, γιατί μόνο αυτός μπορεί να ρωτήσει κάτι τέτοια, χωρίς να πάθει τίποτα. Είναι η περούκα του αντικραδασμική.
#7 Ας γίνω ακόμη πιο σκατόψυχη: Μια ερώτηση που παρέλειψες, πολύ ταιριαστή σε συνταξιούχους δημοσίου, ειδικά γυναίκες, είναι "Πόσα χρόνια δουλέψατε; Κλείσατε καν 20ετία;"
Αμύριστο λουλούδι,οι μόνοι που είχαν την δυνατότητα να συνταξιοδοτηθούν τόσο νωρίς προ κρίσης,στα 38 συγκεκριμένα,ήταν οι στρατιωτικοί που υπηρετούσαν στα υποβρύχια.Αν μας διαβάζει στρατιωτικός ,ας το επιβεβαιώσει.
Και όμως ροζα, και οι έγγαμες γυναίκες. Οικογενειακή φίλη , εργαζόμενη στον ΟΤΕ, έκανε λευκό γάμο στα 36 της για να βγει στη σύνταξη. Και βγήκε. Οι έγγαμες γυναίκες μπορούσαν να συνταξιοδοτηθούν με 15 χρόνια υπηρεσίας. Ο νόμος καταργήθηκε πριν τα μνημόνια.
- _-,έχω την αίσθηση ότι πλέον και στους στρατιωτικούς έχουν ανέβει κατακόρυφα τα όρια συνταξιοδότησης,δεν γνωρίζω αν παίρνει ο άνεμος και αυτούς των Ειδικών Δυνάμεων.Λογικά ,αν ισχύει αυτό,θα συνεχίζουν να υπηρετούν σε γραφεία,αντίστοιχα όπως οι πιλότοι.Προφανώς αυτό συνδέεται με την φυσική κατάσταση,(μειωμένα αντανακλαστικά κ.τ.λ.)
#6 Θα με πείτε κοινωνική ρατσίστρια or something, αλλά είναι πρακτικά αδύνατον να βγάλω από το μυαλό μου την αυτόματη σύνδεση ανάμεσα στην συνολική οικογενειακή του κατάσταση και τη νοοτροπία του (λαμβάνοντας πάντα υπόψη ότι έχουμε 2016)...
5Τί εννοείς "δεν σου δίνουν λεφτά"; Αφού εσύ τα βγάζεις. Μόλις τα παίρνεις τους τα δίνεις όλα και μετά χωρίζουν κάποια και σου δίνουν το χαρτζιλίκι σου; Με βγάζεις από τα ρούχα μου. Κράτα τα λεφτά σου και δώσε τους ένα χαρτζιλίκι να ζήσουν, ή καλύτερα δωσε τα απευθείας στις ανάγκες, ενοίκιο, ΔΕΗ ή ό,τι άλλο, να φαίνεται ποιος κανει τί εκει μεσα. Τους ζεις και σου φέρονται τόσο σκάρτα; Όχι ότι θα είχαν δικαιολογία για τη συμπεριφορά τους αν σε ζούσαν αυτοί, αλλά αυτό πλέον είναι νταβατζιλίκι. Excuse my language δηλαδή. Τους είσαι παντοτινά ευγνώμων, καταλαβαίνω. Αλλά το έχεις πληρώσει στην κυριολεξία. Όσο το αφήνεις τόσο θα σε πατάνε.
Απο το στομα μου το πηρες! Οταν διαβασα το "δεν μου δινουν λεφτα" τρελαθηκα! Εγω λεω να βρεις ενα σπιτι με την αδερφη σου-αν εχετε καλες σχεσεις- ωστε να μοιραζεστε τα εξοδα και οσο μπορειτε να βοηθατε τους γονεις. Εισαι ενηλικη, το ιδιο και εκεινοι. Οι γονεις θα επρεπε να βοηθουν τα παιδια σε τετοιες ηλικιες οχι το αντιθετο. Εγω λεω να κανεις ενα πειραμα: Πες τους πως σε δεχτηκαν σε ενα μεταπτυχιακο προγραμμα σε αλλη χωρα, η κατι τετοιο και οτι φυσικα θα πας. Σαν καλοι γονεις που σε αγαπουν θα χαρουν παρα πολυ γιατι θελουν το καλυτερο για σενα. Η μηπως οχι;! Απο την αντιδραση τους θα καταλαβεις πολλα, κυριως αν αξιζει να περνας ολο αυτο για χαρη τους.
#5 Γλυκό μου πλάσμα, κατανοώ κι εγώ απόλυτα αυτό λες. Όπως κι αυτό που λέει η Λένα, ότι δε γίνεται να σου αλλάξουμε κοσμοθεωρία με τρεις γραμμές σ'ένα blog. Ωστόσο δε μπορώ να μη σου πω το ακόλουθο.Κατ'αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι επ' ουδενί συστήνω οριστική ρήξη δεσμών, μαύρες πέτρες κλπ. Μιλάμε για το να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου.Λοιπόν, όπως είπε ήδη η Λένα, εσύ νιώθεις ευγνωμοσύνη που σου έδωσαν οικογένεια, αντιστοίχως άλλοι που τους κυοφόρησαν για 9 μήνες, τους βύζαξαν και τους έμαθαν να περπατούν.Εσύ όμως νιώθεις επιπλεόν ότι δεν ήταν υποχρέωσή τους, έτσι; Ότι αν σε γεννούσαν θα ήταν και χρέος τους να σε φροντίσουν (ένα χρέος μάλιστα που, για κάποιο λόγο, δεν στάθηκε δυνατόν να εκπληρώσουν οι βιολογικοί γονείς σου). Αλλά ότι αυτοί σου έκαναν χάρη, φορτώθηκαν ξένες έννοιες. Σωστά;Λοιπόν. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ. Ήσουν 5 χρονών λες. Τότε, στα 5 σου, μήπως χτύπησες την πόρτα των (μετέπειτα) γονιών σου, έπεσες στα γόνατα και ικέτευσες "σας παρακαλώ, πάρ'τε με σπίτι σας, ξέρω ότι δε θέλετε αλλά πάρτε με, κι εγώ θα γίνω η αιώνια σκλάβα σας"; Σοβαρά τώρα, αν έγινε κάτι τόσο ντικενσιανό, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Κάτι όμως μου λέει ότι, για κάποιο λόγο (βιολογικό ίσως;) οι γονείς σου έψαχναν ένα παιδάκι να υιοθετήσουν. ΤΟ ΗΘΕΛΑΝ. Το διάλεξαν, όπως ακριβώς διαλέγει ένα ζευγάρι να κάνει απροφύλακτο σεξ τις "επικίνδυνες" μέρες. Ήταν συνειδητή επιλογή τους, και άρα αποκλειστική ευθύνη τους. Μπράβο τους, και είναι θαυμάσιο που σε βοήθησαν, αλλά δεν ήταν πράξη αυτοθυσίας. Όταν αποκτούμε παιδιά τα αποκτούμε για εμάς. Για να ικανοποιήσουμε την ανάγκη ΜΑΣ να έχουμε παιδιά. Δεν τους χρωστάς, και σίγουρα δεν τους χρωστάς περισσότερο απ'όσο χρωστάμε οι μη υιοθετημένοι στους γονείς μας.
#5 Ακριβώς αυτό που σου λέει η αμπά μας. Βρες τον τρόπο να δουλέψεις πάνω στον εαυτό σου με ένα ειδικό για να απαλλαχθείς από τις τύψεις. Δεν δικαιούσαι αγάπη μόνο υπό συγκεκριμένες προυποθέσεις που σου βάζουν οι άλλοι. Πϊστεψέ το.