ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 24 χρονων. Δεν ειχα τα πιο ευκολα και ξεγνοιαστα παιδικα χρονια, μητερα με χρονια καταθλιψη , γονεις που απο τοτε που τους θυμαμαι δεν τα πηγαιναν καλα, κυριως απο την πλευρα της μητερας μου,τσακωμοι παλαιοτερα,αρκετα εντονοι, σογια να πλεκονται,οικονομικα προβληματα, με τα αδερφια μου δεν ειχα ποτε την ουσιαστικη αδελφικη σχεση που θα ηθελα. Γενικα μια ατυχια και πονος, συνειδητοποιω πια το ποσο μονη εχω νιωσει και συνεχιζω να αισθανομαι, υπαρχει μια τρυπα μεσα μου που τιποτα και κανεις δεν μπορει να τη γεμισει. Οποτε, δε ,πιστευω οτι εχω βρει κατι να την καλυπτει, μετα χανεται, σαν να ηταν μια ψευδαισθηση. Εχω κουραστει τοοοοοσο πολυ που αισθανομαι χαλια,αυτη τη στιγμη που γραφω νιωθω εξαντληση και χαος,οτι παντα θα με κυνηγανε στη ζωη μου οσα εχω ζησει, σαν να με εχουν δεσει με αλυσιδες και οσο και να παλεψω, δεν μπορω να ξεφυγω. Ειλικρινα δεν ξερω τι να κανω με τη ζωη μου και γιατι καποιοι ανθρωποι πρεπει να υποφερουμε. Το χειροτερο ειναι οτι πού και πού μισω τους γονεις μου κατα καποιο τροπο και τους θεωρω υπευθυνους. Χρηματα για ψυχολογο δεν μου περισσευουν. Τι συνεχεια μπορει να εχω εγω?