________________
1.

Αγαπητή Α μπα,
μετά από έναν πολύ δύσκολο χρόνο με πολλές απώλειες στην ζωή μου, μετά από βιβλία του Γιάλομ και του Μπουκάι και μετά από ένα χρόνο ψυχανάλυση, νιώθω 0 χρονών. Ούτε γριά, ούτε έφηβη αλλά 0! Είμαι 22 και φοβάμαι να σκεφτώ το παρελθόν και το μέλλον. Και στα δύο υπάρχει τόσος θάνατος. Ναι έτσι είναι η ζωή, μια αρχή και ένα τέλος, ναι πρέπει να ζούμε την ζωή μας γιατί είναι μικρή, ναι πρέπει να χαιρόμαστε τις στιγμές. Απλά δεν μπορώ να διαχειριστώ οτι κάθε λεπτό που περνάει μπορεί να συμβεί κάτι αναπάντεχο. Δεν μπορώ να διαχειριστώ οτι πρέπει να επιλέξω ανάμεσα σε στιγμές, εμπειρίες και ανθρώπους, δεν μπορώ να διαχειριστώ τις τύψεις όταν αφήνω κάτι για κάτι άλλο και όλο το άγχος του να τα ρουφήξω όλα βιαστικά και γρήγορα. Ζω με έναν συνεχές φόβο για το απρόοπτο της απώλειας. Από αγαπημένα πρόσωπα μέχρι το καινουργιο μου μολύβι. Η παροδικότητα είναι η χειρότερη μου λέξη. Όλα αυτά δεν είναι που πρέπει να μας κάνουν να προσπαθήσουμε για να είμαστε χαρούμενοι; Γιατί ο φόβος σε άλλους βάζει φτερά και σε άλλους κάθεται στον σβέρκο; Popopolareti

Πρώτα, κάψε όλα τα βιβλία του Μπουκάι. Εντάξει, μην τα κάψεις, μπορείς να χρησιμοποιήσεις το χαρτί για να καθαρίζεις σαρδέλες, ή μπορείς να ξεκινήσεις ένα νέο χόμπι, όπως το οριγκάμι.

Μετά, συνέχισε την ψυχανάλυση.

Το ότι καταλαβαίνεις κάτι με τη λογική σου δε σημαίνει ότι μπορείς να ελέγξεις και τις αυθόρμητες, εσωτερικές σου αντιδράσεις. Όλοι φοβόμαστε τον θάνατο και την απώλεια, δεν γίνεται να σταματήσεις να τον φοβάσαι, ούτε είναι αυτός ο στόχος. Σε κανέναν δεν δίνει φτερά ο φόβος της απώλειας και του θανάτου. Αν δεν φοβόσουν τον θάνατο θα έχανες την ανθρώπινη σου διάσταση, θα γινόσουν κάτι άλλο, πολύ τρομαχτικό. Ο στόχος είναι να μην σε παραλύει αυτός ο φόβος, να μην σου βάζει τρικλοποδιές στη ζωή, και να μπορείς μερικές φορές να τον ξεγελάς και να τον ξεχνάς.

Συνέχισε την ψυχανάλυση. Μην βιάζεσαι να φτάσεις κάπου, να λύσεις κάτι, να περάσεις σε ένα άλλο στάδιο. Η ζωή όσο είναι μικρή, άλλο τόσο είναι και μεγάλη. Η ανυπομονησία σου φαίνεται στο πόσο τονίζεις το «έναν χρόνο». Τίποτα δεν είναι ο ένας χρόνος. Και είσαι μόλις 22.

________________
2.

Το συναισθημα "τα χω κανει ολα λαθος στη ζωη μου" , "τι κακος δυσαρεστος ανθρωπος που ειμαι" , "τσακωνομαι μεχρι και με τις πετρες" πως φευγει? Πώς διαπιστώνω αν όντως φταίω και πώς το αλλάζω για να τα πηγαινω καλα με οικογενεια φιλους? no-name

Πολύ εύκολο. Είναι βέβαιο ότι φταις κι εσύ. Ξεκίνα από εκεί, και μετά βρες σε τι φταις. Αν το παραδεχτείς είναι πολύ πιο εύκολο να το βρεις.

________________
3.

4,5 χρόνια μαζί, 7 μήνες χωρισμένοι (με μια επανασύνδεση 1 μήνα πριν 3 μήνες). Λίγες μέρες πριν τον 1ο χωρισμό συζητούσαμε ημ/νια γάμου κ ξαφνικά...μπάμ!Αουτ οφ δε μπλου!Πάνω στην ευτυχία! Ακόμη δεν ξέρω γιατί χωρίσαμε. Κ το κυριότερο, ούτε αυτός ξέρει, παρόλο που ήταν δική του απόφαση. Το συναισθηματικό δεν είχε τελειώσει από καμία πλευρά, όπως επίσης ούτε το σεξουαλικό (αυτό παρά τα τόσα χρόνια είχε ανοδική πορεία). Ακόμη θεωρώ ότι η σχέση ήταν πολύ πολύ ευτυχισμένη, ακόμη κ η συγκατοίκηση, η οποία βγήκε αβίαστα κ εύκολα. Πότε ακριβώς φεύγει η ελπίδα? Πόσο καιρό ακόμη θα αναρωτιέμαι αυτο το γ@%νο γιατί? Άσε ξέρω...ποίος σου είπε κοπελιά να μπλέξεις με καταθλιπτικό???- Pixie Dust

Τελικά ξέρεις ή δεν ξέρεις; Γράφεις μια παράγραφο γεμάτη απορίες – ότι δεν έχεις την παραμικρή ιδέα, αφού όλα ήταν τέλεια, καταπληκτικά - και στο τέλος μας ξεφουρνίζεις κι ένα «καταθλιπτικός». Πόσο καλή ήσουν στο να αγνοείς τα προβλήματα;

________________
4.

Α, μπα! με ποιο κριτήριο επιλέγονται τα εξώφυλλα βιβλίων;- Gande Gratto

Είναι ζήτημα της αισθητικής του εκδοτικού οίκου κυρίως, σε συνεργασία με τον συγγραφέα κάποιες φορές. Όποιος ξέρει περισσότερα διορθώνει. Τα κριτήρια είναι να είναι ωραίο στο μάτι και να τραβάει την προσοχή, αλλά αυτό είναι πολύ φλου και ερμηνεύεται ανάλογα με την αισθητική του καθενός, οπότε ξαναπάμε στην αρχική πρόταση.

________________
5.

Γεια σ Λένα,
Διαβάζω αρκετό καιρό τη στυλ σου και μου φαίνεται ενδιαφέρουσα, καθώς εντόπισα στις ερωτήσεις των άλλων κάποια κομμάτια και δικών μ προβληματισμών. Μέσα από τις απαντήσεις σ και τα σχόλια των υπολοίπων είδα και άλλες πτυχές. Επίσης θαύμαζα την αντικειμενική και λογική κρίση σ, άσχετα με τα αν συμφωνούσα πάντα η όχι. Αποφάσισα να σ εκθέσω και το δικό πρόβλημα. Χρειάζομαι μια άλλη οπτική αντικειμενική και στη προκειμένη περίπτωση δεν καταφέρνω μόνη. (εκ των προτέρων ζητώ συγγνώμη για τα μεγάλο κείμενο)
Τα γεγονότα έχουν ως εξής: πρόσφατα στον ευρύτερο οικογενειακό κύκλο βίωσα ένα καβγά μητέρας – γιου. Με αφορμή λίγες κουβέντες (δεν γνωρίζω και πολλά δεν ήμουν παρούσα εκείνη τ στιγμή), ξέσπασε ένας απερίγραπτος θυμός με ύβρεις του γιου προς τα μητέρα με μια απίστευτη χυδαιότητα. Ακούγοντας από μακριά αυτές τις φωνές, άκουσα μετά από λίγο να χτυπά η πόρτα τ δικού μ σπιτιού και η ηλικιωμένη γυναίκα κλαίγοντας να λέει κρύψτε με θα με σκοτώσει.... Τα πράγματα μετά από επέμβαση πολλών ηρέμησαν, δεν είπαμε στον έξαλλο γιο ότι η μητέρα τ είναι σπίτι μας μέχρι που έφυγε.. πάνω στο πανικό της και την ταραχή της η γυναίκα ξέσπασε και είπε πολλά ... και άσχημα... ο γιος της, την είχε χτυπήσει στο παρελθόν και αν δεν επενέβαιναν άλλοι θα τα έκανε πάλι. Το γνωρίζω αυτό το κοινωνικό φαινόμενο αλλά όταν παίρνει σάρκα και οστά μπροστά σ , με άτομα οικεία σ η αλήθεια έχει άλλη όψη (τουλάχιστον έτσι τα βίωσα).
Το θέμα μ είναι ότι αυτός (ο γιος) θα έρθει σπίτι μας , εγώ όπως τα σκέφτομαι τώρα μπορώ να τα κλείσω άνετα τα πόρτα στη μούρη να τα φτύσω να τα δείξω την αηδία μ (όχι ότι θα τον αλλάξει, αλλά...). Η οικογένεια μ όμως ,μ είπε ότι καλώς η κακώς πρέπει ν διατηρήσουμε τα στάση που μας είπε η ηλικιωμένη γυναίκα , σαν να μην ξέρουμε..
Τι να κάνω; Δεν μπορώ να τς αλλάξω μυαλό, δεν παίρνουν θέση και σαν μην φτάνουν όλα αυτά θα τον βάλουμε και πάλι σπίτι μας? Πως πρέπει να τα διαχειριστώ? η αλήθεια είναι ότι δεν ξέραμε όμως τ είπε την είχε χτυπήσει, τωρα ξέρουμε.... δεν με αφορά τ δίκιο ή τ άδικό του, δεν θέλω να έχω επαφές μαζί του και περισσότερο δε θέλω να μείνει έτσι και να τ κάνει πάλι... τι να κάνω... χρειάζεται να δράσω και θέλω..αλλά πώς?
Ευχαριστώ εκ των προτέρων
Amy

Νομίζω το θέμα πρέπει να απαντηθεί από δικηγόρο, δεν αρκεί να λέμε τις γνώμες μας.

«Στο πλαίσιο της παροχής υπηρεσιών στήριξης των γυναικών θυμάτων βίας λειτουργεί και η τηλεφωνική γραμμή SOS 15900, η οποία είναι πανελλαδικής εμβέλειας, 24ωρης λειτουργίας - 365 μέρες το χρόνο. Η τηλεφωνική γραμμή SOS στελεχώνεται από ψυχολόγους και κοινωνικούς επιστήμονες που παρέχουν άμεση βοήθεια σε έκτακτα και επείγοντα περιστατικά βίας και υπηρεσίες ενημέρωσης και τηλεφωνικής συμβουλευτικής σε θύματα όλων των μορφών βίας λόγω φύλου.»

________________
6.

Αγαπητή Λένα,
Εδώ και 2 χρόνια έχει μπεί στη ζωή μου μια κοπέλα,με την οποία δουλεύαμε μαζί..ήταν και είναι ακόμα σε μια σχέση με την οποία τότε δεν ήταν και στα καλύτερα της.Δεν μπορώ να πω οτι αρχίσαμε φιλίκα,γιατί της είχα πει τα αισθήματα μου για εκείνη.Με τον καιρό η σχέση της έφτιαξε,αλλα είχαμε καθημερινή επικοινωνία και λεγαμε ποσο αγαπάει ο ένας τον αλλον και τέτοια.Γενικά δεν είναι και πολύ φιλικό αυτό το μεταξύ μας.Όταν εγω έκανα μια σχέση για ξεχαστώ απο εκείνη,ζήλεψε..πολύ σε σημείο που μου είπε."σταμάτα να μιλάς για αυτή,ζηλεύω"Τελικά εγω χώρισα με τη σχέση αυτή γιατί δεν ένιωθα τίποτα και κόλλησα ακομα πιο πολύ σε εκείνη.Ακόμα και τώρα,2 χρονια μετά μου δείχνει πολύ ενδιαφέρον,μου λέει όμορφα λογια,μου αφιερώνει τραγούδια και ζηλεύει οταν ακούει για άλλες κοπέλες στη ζωή μου.Πρίν λίγες μου είπε οτι πόσο ακόμα θα αντέξω να μένω έτσι πίσω και να τη αγαπάω και οτι εκείνη δεν θα άντεχε..Επιμένω όμως γιατί ειναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει περάσει απο τη ζωή μου και με έχει κάνει να εχω τόσο δυνατό και ζωντανό το συναίσθημα της αγάπης.Ποτέ δεν ξέρουμε πως θα τα φέρει η ζωή,σωστά?Εσυ τι λες?

Φυσικά και είναι ο μοναδικός άνθρωπος, αφού δεν έχεις αφήσει περιθώριο για άλλον. Λέω ότι σε εκμεταλλεύεται, ότι είσαι θύμα, και ότι θα μουντζώσεις πολλές φορές τον εαυτό σου στο μέλλον για το κακό που κάνεις στον εαυτό σου τώρα.

________________
7.

Αγαπητή Α μπά,
Κατ' αρχάς θα ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη που θα σε κουράσω, αν όμως μπεις στον κόπο να μου πεις τη γνώμη σου, καλό είναι να γνωρίζεις πώς έχουν τα πράγματα. Εδώ και χρόνια αντιμετωπίζω πρόβλημα με τους γονείς μου. Θεωρώ οτι δεν έχουν σταθεί ισότιμα δίπλα στα παιδιά τους, προσφέροντας στην αδερφή μου πράγματα, εις βάρος μου. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, ενώ φρόντισαν να εξασφαλίσουν στην αδερφή μου ένα σπίτι, εμένα με άφησαν στο δρόμο. Δεν παραπονιέμαι που επέλεξαν να φτιάξουν για τους εαυτούς τους όσα έχουν φτιάξει, άλλωστε δικά τους ήταν τα χρήματα, δικό τους και το δικαίωμα να τα απολαύσουν. Όμως ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ενώ ενδιαφέρθηκαν να προσφέρουν στην αδερφή μου και την οικογένειά της ένα σπίτι, δεν ένιωσαν την ίδια ανάγκη και για το άλλο τους παιδί. Άλλωστε η αδερφή μου ήταν ανέκαθεν σε λίγο καλύτερη οικονομική κατάσταση απο μένα. Παρόλα αυτά οι γονείς μου εδώ και δέκα χρόνια φρόντισαν να της εξασφαλίσουν μια ευκολότερη ζωή. Εγώ τους είχα εκφράσει την ενόχλησή μου για τις πράξεις τους, εκείνοι όμως απέφευγαν πάντα τη συζήτηση. Μέχρι που τα περασμένα Χριστούγεννα, και ενώ εγώ βρισκόμουν σε άσχημη οικονομική κατάσταση και ετοιμαζόμουν να φύγω στο εξωτερικό, με πήραν τηλέφωνο για να μου πουν οτι και η αδερφή μου δεν είναι καλύτερα, γιατί το σπίτι που τους έχουν παραχωρήσει είναι μικρό και δεν τους χωράει τώρα που έγιναν γονείς. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τους είπα οτι εγώ μια ζωή δουλεύω σαν σκλάβος για να ζήσω τα παιδία μου, αναγκάζομαι και τα αφήνω εβδομάδες ολόκληρες για να πάω να δουλέψω και σκέφτομαι να φύγω μετανάστης και αυτοί κάθονται και ασχολούνται με... Τους ζήτησα να φερθούν δίκαια απέναντι στα παιδιά τους προτείνοντάς τους, να βρουν έναν δίκαιο τρόπο να μοιράσουν αυτό που έχουν (ποτέ δεν τους ζήτησα να μου αγοράσουν σπίτι, πόσο μάλλον εν μέσω κρίσης) και κυρίως να μη μου μεταφέρουν τέτοιου είδους αστειότητες ως πρόβλημα που δήθεν αντιμετωπίζει η αδερφή μου. Τους εξήγησα οτι μια δίκαιη μοιρασία ενός σπιτιού ανάμεσα σε δυο αδέρφια θα ήταν να μένει το ένα μέσα και να δίνει μισό ενοίκιο στο άλλο, ή να το νοικιάσουν αλλού και να μοιράζουν ένα ποσό των ενοικίων ισότιμα, αν θέλουν να βοηθήσουν. Έκτοτε βέβαια επήλθε ρήξη στις σχέσεις μας. Κάποια στιγμή, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τους εξηγήσω πώς αισθάνομαι χωρίς εντάσεις, τους έγραψα ένα γράμμα, αναλύοντάς τους για μια ακόμη φορά τα παραπάνω. Δυστυχώς όμως ποτέ δεν πήρα απάντηση ως προς το γιατί γίνονται όλα αυτά. Μου τηλεφώνησαν και μου είπαν οτι κάποια στιγμή που θα είμαι πιο ήρεμη θα μου εξηγήσουν το γιατί (αυτή τη στιγμή ακόμα την περιμένω), και επιπλέον έκριναν απαραίτητο να πάρουν τηλέφωνο τον άντρα μου και να του πουν οτι πρέπει να μάθει να στηρίζεται στις δικές του πλάτες. Ο άνθρωπος έμεινε με το στόμα ανοιχτό, πρώτον γιατί δεν ήξερε με λεπτομέριες τι είχε ειπωθεί ανάμεσα σε μένα και τους γονείς μου και δεύτερον γιατί ποτέ δεν πήρε ούτε μια καραμέλα, ούτε από τους δικούς του ούτε από τους δικούς μου. Πάντα ολομόναχοι κάναμε ότι κάναμε, με μοναδική υποστήριξη την πεθερά μου, που ήταν πάντα διατεθειμένη κα κρατήσει τα παιδιά μας, προκειμένου να πάμε εμείς για δουλειά.
Έκτοτε εμείς φύγαμε το εξωτερικό, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, την οποία ευτυχώς βρήκαμε. Οι σχέσεις μου με τους δικούς μου παραμένουν τυπικές (τους τηλεφωνώ περίπου μια φορά την εβδομάδα να δω τι κάνουν και ουδέποτε ξανασυζητήσαμε για τις διαφωνίες μας). Απάντηση σε όλα όσα τους είχα πει εννοείται πως δεν πήρα ποτέ, αλλά τουλάχιστον έβγαλα από μέσα μου όσα με έπνιγαν και μπόρεσα να προχωρήσω.
Το πρόβλημα που δημιουργήθηκε τώρα είναι οτι εκείνοι έχουν αρχίσει να διεκδικούν όλο και περισσότερα, ενώ εγώ προτιμώ να κρατήσω τις αποστάσεις μου, θεωρώντας τη συμπεριφορά τους άδικη και προκλητική. Αναγκάστηκα ως και να καταργήσω το skype μου, επειδή δεν ήθελα να έχω πολλά πολλά μαζί τους. Εκείνοι από την άλλη, όταν μιλάμε στο τηλέφωνο μου φέρονται λες και δεν έχει συμβεί τίποτα.
Το θέμα είναι οτι με την οικογένειά μου, θέλουμε κάποια στιγμή να πάμε στην Ελλάδα για διακοπές, αλλά εγώ δε νιώθω έτοιμη να πάω να τους δω. Δεν μπορώ να πάρω τα παιδιά μου και να τα πάω σε ένα μέρος όπου θα πρέπε να προσποιούμαστε όλοι πως όλα είναι μια χαρά. Εκείνοι όμως, όταν μάθουν οτι ερχόμαστε θα αρχίσουν να ζητάνε να πάμε να τους δούμε και ασφαλώς αν τους αρνηθώ θα αρχίσει ο ψυχολογικός πόλεμος, του τύπου, " δεν πειράζει, εσείς να είστε καλά, εμείς θα το αντέξουμε και αυτό και άλλα τέτοια".
Ρε Α μπα, συγγνώμη που σε ζάλισα αλλά ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω. Νιώθω οτι δεν έχω γονείς, απλά μακρινούς συγγενείς και δε θέλω να περάσω τις λίγες μέρες στην πατρίδα μου παίζοντας θέατρο οτι τάχα όλα είναι καλά. Από την άλλη όσες φορές τους ζήτησα να καθήσουμε ειλικρινά να συζητήσουμε τα προβλήματά μας, το αρνήθηκαν με τον τρόπο τους. Εσύ τι θα έκανες στη θέση μου???

Διάβασα την ερώτηση πολλές φορές κι έχω να κάνω τις εξής παρατηρήσεις/ερωτήσεις. Δεν έχω απαντήσεις, μόνο ερωτήσεις. Ποιος είναι ο ρόλος της αδερφής σου στη ζωή σου; οι γονείς κάνουν λάθη και αποξενώνουν τα παιδιά. Όμως η αδελφική σχέση είναι η πιο κοντινή σχέση που μπορείς να έχεις μετά τους γονείς. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει την προσωπική σου ιστορία όπως η αδερφή σου. Τι λέει για όλα αυτά; Βλέπει την αδικία; Επικοινωνείτε;

Μιλάς σα να είναι το επόμενο βήμα μόνο στο χέρι των γονιών σου. Σα να μπορούν να αποφασίσουν ή να μην αποφασίσουν να μιλήσουν. Όμως δεν είναι μόνο στο χέρι τους το τι θα γίνει. Αν θέλεις απαντήσεις, μπορείς – ίσως πρέπει – να πιέσεις.

Επίσης: δεν χρειάζεται να υποκρινόσαστε ότι όλα είναι μια χαρά. Έχετε τη σχέση που έχετε. Μπορείς να πας να τους δεις, μπορείς να μην πας, μπορείς να κρατήσεις την απόσταση που θεωρείς κατάλληλη. Γιατί – και πάλι – πιστεύεις ότι οι όροι είναι μόνο στη δική τους ευχέρεια;