ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με εκνευρίζει η γενική παραδοχη ότι μια γυναικά ειναι ολοκληρωμένη όταν κανει οικογένεια και παιδια, ασχετα αν ειναι επαγγελματιας. Δηλαδή ο μοναδικός αποδεκτος ρόλος απο την κοινωνία ειναι να διαιωνίσω το dna μου? η κοινωνική προσφορά η επαγγελματική καταξιωση , το επιστημονικό έργο , η περιθαλψή των γονιων σου , η φιλανθρωπία, η ανατροφη παιδιών ως ανάδοχος δεν μετράν ? Και γενικά η ύπαρξή σου ως μονάδα , ως προσωπικότητα ως ανθρώπου χάνει καθε ουσία αν τελικά μείνεις μόνος σου και δεν κάνεις κατι στη ζωή σου? Όσο περνάει ο καιρός και βλέποντας οτι υπαρχει μια σοβαρή πιθανότητα να μην παντρευτώ- αν και φαινομενικα φαινομαι φυσιολογική ομορφη κοπέλα, νιώθω socially awkward, μου λειπει η "πουτανιά" η καπατσοσύνη , λεω παντα αυτά που σκεφτομαι κτλ"- και προσπαθω να χτίσω μια "άμυνα" να αρχισω να βασίζομαι στον εαυτό μου και βλέπω μονίμως μια επικριτικότητα- λες και εγω εχω επιλεξει να είμαι μόνη μου... εννοειται ότι θελω εναν συντροφο και παιδια αλλα να αυτά δεν ερθουν θα πρεπει να μου φερονται σαν εξωγηινο? Η προσφορά εχει αξία μονο αν ειναι μόνο στα πλαισια της πυρηνικής οικογενείας? ειναι πολλα αυτα που παιρνουν απο το μυαλό μου αλλα δυσκολευομαι να τα εκφρασω. εν κατακλείδει συγχαρητηρια ελληνική κοινωνία, συνεχισε να καταρακωνεις το οτιδηποτε διαφορετικο... γυναίκα 28