ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το κείμενο μου και αυτό που νιώθω είναι ασήμαντο σε σχέση με άλλα προβλήματα που είναι πραγματικά σοβαρά αλλά τώρα θέλω να αναφερθώ σε αυτό, γιατί κατάφερε να με ξενερώσει φοβερά. Στήν αλλαγή του χρόνου πήγα μαζί με τη μαμά μου σε φιλικό της σπίτι όπου ήταν μαζεμένα 30 και άτομα. Μπαίνω και βλέπω παντού φαγητά, φωνές γέλια και μουσική. Ένα πολύ κεφάτο περιβάλλον όπου φαινόταν ότι οι άνθρωποι ηλικίας 55++ ήξεραν να διασκεδάζουν. Εγώ όμως κατά τη μια έφυγα διότι θα μαζευόμασταν σπίτι της κολλητής μου όπου θα ήταν μαζεμένα 3 ζευγάρια μαζί με το αγόρι κολλητής και ενας ελευθερος. Το δικό μου αγόρι δουλεύει σε μπαρ και έτσι δεν ήμασταν μαζί σήμερα. Ξενέρωσα παρα πολύ δεδομένου βέβαια πως έχω αποδεχτεί τη δουλειά του και τη δυσκολία των καιρών. το άσχημο όμως είναι άλλο. Το περιβάλλον ήταν μιζέρο, σαν να ήμουν με ζευγάρια πενηνταριδων. Κέφι ελάχιστο, παίξαμε υποτίθεται κάποία παιχνιδια για το χαβαλέ υποτίθεται γιατί στην ουσία δεν κύλαγε καθόλου η κουβέντα ούτε το κέφι. Σκεφτόμουν πόσο τραγικό άνθρωποι συνταξιούχοι να ξέρουν να περνάνε καλά και να διασκεδάζουν και εμείς υποτίθεται οι νέοι ηλικίας 25 να κάνουμε σαν βολεμένες ηλίθιες που δέσαμε το γάιδαρο μας. Αφού μας τελείωσαν τα παιχνίδια, επειδή βλέπαμε ότι δεν κυλά λέγαμε και Καλά να βγουμε. Εγώ στις κολλητές είχα πει πόσο άσχημα νιώθω που δεν είναι το αγόρι μου εκεί και ότι μου λείπει και δεν μπήκαν καν στη διαδικασία να προτείνουν να πάμε στο μαγαζί του. Το οποίο παρεπιπτοντως έχουμε πάει πολλες φορές, είναι πολύ ωραίο μέρος και στο κέντρο. Με ξενέρωσε που δεν μπήκαν καν στο κόπο να σκεφτούν τη θέση μου. Και να πεις ότι περνάγαμε καλά; έδρασαν σαν μουχλιασμένες παντρεμένες που έφεραν εις πέρας μια κοινωνική υποχρέωση. Νιώθω ότι έχω χάσει κάθε είδους προτεραιοτητα ακόμα και σε αυτό. Παλιά θα δρουσαν πολύ αλλιώς, αλλά τώρα εφόσον βολεύτηκαν αυτά έπαψαν. Είμαι πολύ ξενερωμένη μαζί τους, νιώθω πως δρουν σαν παντρεμένες ενώ ακόμα δεν είναι με προτεραιότητα το σύζυγό. Έλεος και είμαστε ακόμα 25! Δεν θεωρώ πως το να είσαι δεσμευμένη πρέπει να σε κάνει να έχεις αυτή την εικόνα. Το ξέρω ότι ούτε αυτές πέρασαν ιδιαίτερα καλά αλλά τώρα με τα αγόρια δρουν σαν να έχουν καθήκον, μου θυμίζουν τη μάνα μου όταν ήταν παντρεμένη με το μπαμπά μου. Δε ξέρω, ίσως εγώ να μαι ακόμα μικρή μέσα μου, τι να πω. Θα δικαιολογούσε το προβληματισμό μου αυτόν άμα δεν ήμουν καλά με το αγόρι μου. Αλλά έχουμε υπέροχη σχέση, μου δείχνει και του δείχνω συνέχεια ότι τον αγαπάω χωρίς όμως να κάνουμε σαν παντρεμένοι 100 χρόνια! Η άβολη στιγμή που ξέρεις ότι πρέπει να ανοιχτεις σε διαφορετικές παρέες... Γελάω γιατί με έκανε να στεναχωρηθώ κάτι που στη πραγματικότητα είναι ασήμαντο σε σχέση με το ότι δεν έχω σταθερή δουλειά. Αλλά εύχομαι το 2017 να έχουμε μόνο τέτοια προβλήματα και τα βασικά που τόσο με τρώνε και μας τρώνε καιρό τώρα να λυθούν.