Ηταν Σαββατο απογευμα...ενα απλο, συνηθισμενο απογευμα...τουλαχιστον ετσι νομιζε...Εκανε βολτες παρολο που ο καιρος ηταν κρυος..Της αρεζε να γυριζει ανεμελη στους δρομους σαν να ηταν η τελευταια φορα που θα περπαταγε απο εκεινα τα μερη..Το βλεμμα της στραφηκε σε μια μεγαλη αφισα.
"Εκδρομη στη Θεσσαλονικη" εγραφε.. Διχως δευτερη σκεψη σημειωσε το τηλεφωνο που αναγραφοταν. Πηρε αμεσως και εκλεισε μια θεση. Κυριακη πρωι θα ταξιδευε προς την ομορφη πολη..Εμοιαζε σαν μια συνηθισμενη εκδρομη, καθολου το ιδιαιτερο..ωσπου εκει, στο ιδιο λεωφορειο βρισκοταν ο ανθρωπος που αργοτερα θα αγαπουσε και θα μισουσε ταυτοχρονα..ο ανθρωπος εκεινος που οσο χαρουμενη θα την εκανε στην αρχη, τοσο θα την στεναχωρουσε στο τελος..
Την πλησιασε λιγες ημερες αργοτερα...Οπως συνηθιζε να κανει παντα αρχικα αδιαφορησε..τα ομορφα λογια ομως και οι ρομαντικες βολτες την αποσυντονισαν...βγηκε απο την ασφαλτο και πατησε για πρωτη φορα στο χωματοδρομο..δεν γνωριζε που βαδιζε...βαδιζε στα τυφλα αλλα δεν την ενοιαζε γιατι ζουσε αυτο που ονειρευοταν..αυτο που καθε κοπελα θα ηθελα...βρηκε τον πριγκιπα της...ισως...ισως και οχι...
Οι μερες περνουσαν και η κοπελα δενοταν ολο και πιο πολυ μαζι του...τα εδινε ολα...ακομη και καποια συναισθηματα που δεν ηξερε καν πως εχει...ερωτευτηκε τοσο πολυ που ολα γυρω της θαμπωναν...ωσπου...
-Με κουρασες....της ειπε με ηρεμη φωνη...μου ζητας πολλα...
-Σου ζητησα πολλα?
-Ναι...υπερβολικα πραγματα..
-Πες μου το πιο υπερβολικο...
-Οχι...πρεπει να με ξεχασεις..
-Ειναι δυσκολο...
-Για εμενα καθολου...ηδη βρηκα αλλη...
-Αλλη...???
-Ναι,χθες!
-Σε κανει χαρουμενο?
-Πιο πολυ απο οτι εσυ...
-Θελω να το ακουσω απο κοντα.
-Δεν γινεται να βρεθουμε...
-Παρε με τηλεφωνο και πες το μου. Θελω να σε ακουω να το λες.
Την καλει...το χερι της τρεμει..το μυαλο της στριφογυριζει...η καρδια της κοντευει να σπασει και καπου μεσα της ευχεται να μην τα εννοει εκεινα τα λογια..το σηκωνει..
-Πες μου..του λεει με φωνη που κοντευει να σπασει.
-Τι θες να σου πω?
-Πες μου οτι εχεις αλλη...του απανταει ξεροντας οτι την βασανιζει.
-Βρηκα αλλη..τι να κανουμε?!..
Το κλεινει...η ανασα της κοβεται...νιωθει κατι να την καρφωνει..να της καρφωνει την καρδια..με δυναμη..με μισος..βαθεια...
Ριχνει το κινητο στο πατωμα...γονατιζει κατω..ξαπλωνει στο πλαι κρατωντας τα γονα της..τα ματια της γεμιζουν δακρυα..ξεσπαει σε λιγμους και απλα μενει εκει..κοιτωντας αδιαφορα..χαμενη στις σκεψεις της, τις αναμνησεις, τα λογια του...χαμενη στο κενο...
Και τοτε το βλεμμα της στρεφεται στην ονειροπαγιδα που κρεμεται στο σιδερο του κρεβατιου..."Γιατι να μην μπορεις να αποροφησεις και αυτον τον εφιαλτη? Γιατι..?"
σχόλια