11.2 Τρίτη
Ξέρω πως τώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές μάλλον θα βρέχει. Έτσι, τουλάχιστον, δείχνει η ΕΜΥ πως θα γίνει αυτό το τριήμερο. Μετά από έναν μήνα αλκυονίδες μέρες, ίσως βρέξει λίγο ακόμα στην Αθήνα. Κι ενώ όλοι γύρω μου πανηγυρίζουν, εγώ, με ξέρετε, δεν θα με πείραζε καθόλου αν κρατούσε λίγο ακόμα ο χειμώνας. Γιατί; Άκου, λοιπόν.
Δεν έχεις φάει όσα πορτοκάλια και άλλα εσπεριδοειδή θα 'θελες. Ελάχιστα πρωινά ήταν κάτω των δέκα βαθμών Κελσίου στην πόλη σου. Πώς θα παγώσουν οι βολβοί, να γίνουν ωραίες τουλίπες; Ούτε δέκα σούπες δεν έφτιαξες και τα κόκκινα κρασιά που μάζεψες τις γιορτές ίσως και να μην αντέξουν μέχρι του χρόνου, αν δεν τα πιεις τώρα. Δέκα «συνταγές για τον χειμώνα» που φωτοτύπησες από διάφορα περιοδικά δεν πρόλαβες να τις δοκιμάσεις. Κι εκείνο το τραπέζι που έλεγες να κάνεις μια Κυριακή που θα έβρεχε καταρρακτωδώς και θα το συνδύαζες με άλλη μια προβολή της τριλογίας του Νονού ακόμα να γίνει. Ούτε μια φορά δεν έφτιαξες λαχανοντολμάδες και το γιασεμί δεν έριξε τα φύλλα του περσινού καλοκαιριού ακόμα, μη μιλήσουμε για τα υπόλοιπα φυτά που είναι το ίδιο ζωντανά και πράσινα, σαν να μην πέρασε ούτε μια χειμωνιάτικη μέρα από πάνω τους.
Είδες εσύ παράθυρα ν' αχνίζουν από τις κατσαρόλες που σιγοβράζουν στη μικρή κουζίνα; Κρύφτηκαν οι γάτες δυο-τρεις μέρες κάτω από τις κουβέρτες και δεν το καταλάβαμε; Όχι. Όλη μέρα στην ταράτσα είναι κι επιθεωρούν την κίνηση του δρόμου. Τρούφες από σοκολάτα, μπαρμπούνια ψητά στον Κάβο, ράμεν από ζωμό που έφτιαχνες για δύο μέρες, layered cakes που να αντέχουν σε θερμοκρασία δωματίου και τάρτες με ζύμη που έφτιαξες και δεν έλιωσε το βούτυρο πάνω στον βραστό από την αθηναϊκή άνοιξη πάγκο της κουζίνας σου!
Δέκα μυθιστορήματα που έβαλες στην άκρη να διαβάσεις τα πρωινά πριν φύγεις για τη δουλειά κι εκείνο το Σ/Κ που θα πήγαινες μόνος κάπου μακριά από την πόλη έμειναν αδιάβαστα, μαζί με άλλα τρία που άφησες στη μέση. Πενήντα σελίδες πριν από το τέλος. Ελπίζω αυτό να μην είναι ένα νέο pattern, τα πράγματα που αφήνεις ημιτελή, διότι με αγχώνει. Ακόμα ένας χειμώνας θα φύγει χωρίς να δούμε το Πήλιο. Καλό είναι, θα μου πεις, και τις υπόλοιπες εποχές, αλλά εμένα δεν με νοιάζει. Ακόμα ένας χειμώνας θα φύγει χωρίς να φτιάξουμε γλυκό περγαμόντο.
Πού χρόνος για γλυκά του κουταλιού! Εδώ δεν έγιναν τα καθιερωμένα χειμερινά πιάτα, που άλλες φορές τα βαριόμασταν στο τέλος. Τρία παλτό που δεν φόρεσες ακόμα, διότι πού να το κουβαλήσεις το παλτό στους 15 βαθμούς, κι ένα κασκόλ που το βάζεις και μέχρι να κάνεις δέκα βήματα το έχεις πετάξει στο backpack και βαριανασαίνεις από τη ζέστη. Ο Μ. σε περιμένει στο Παρίσι, σου στέλνει φωτογραφίες από τα εστιατόρια που τρώει κι εσύ του λες πως άρχισες δίαιτα. Θα φύγει και θα ψάχνεις πάλι τις διευθύνσεις των μαγαζιών κι εκείνη τη φρομαζερί με το επικό Κόμτε που σου έφερε τις γιορτές και ακόμα το ονειρεύεσαι.
Κουνουπίδι! Δεν έπιασες στα χέρια σου φέτος, δεν μαγείρεψες κουνουπίδι! Ούτε μια φορά. Ούτε καν τηγανητό, με λεμόνι και θαλασσινό αλάτι, όπως το έκανε η μαμά σου όταν ήσουν μικρός. Ούτε μηλόπιτες, και ευτυχώς που η Ζ. σου ζήτησε εκείνο το κέικ με τα καραμελωμένα μήλα και το έφτιαξες, αλλιώς μήλο δεν θα έπιαναν τα χέρια σου φέτος. Ελάχιστα ψωμιά έγιναν και ακόμα πιο λίγα μπριός. Υπάρχει, λοιπόν, λόγος η άνοιξη με τα απίστευτα δώρα της να κρατηθεί λίγο ακόμα, γιατί πολύ θα βαρεθούμε τις φράουλες και τα κεράσια του «καλού καιρού», αν αρχίσουν από τώρα. Σας φιλώ.
σχόλια