ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχοντας περάσει τόσα χρόνια μαζί της είναι σαφές πως την θεωρούσα κάτι ξεχωριστό για 'μένα... Και αυτό με έκανε να κάνω θυσίες για αυτή, να αφήνω τη ζωή μου να παίρνει μία τροπή που ποτέ δεν ήθελα, να αλλάζω και να γίνομαι κάποιος άλλος που ούτε ήξερα μα ούτε και μου άρεσε.Κατάλαβε ποτέ άραγε τι έκανα για αυτήν? Έδωσε καθόλου σημασία?Ως πατέρας σου έκανα 2 δουλειές + σχολή, ενώ όλοι οι συνομήλικοι πίναν καφεδάκια και cocktail και μουρμούριζαν γιατί δεν περνάνε τα μαθήματα...Όμως ναι, έμαθα να κάνω υπομονή για 'σένα και να μην απλοποιούμε των ευθυνών μου - δεν μπορείς να τιμωρείς κάποιον όπως το παιδί σου για τα δικά σου λάθη, δεν είναι δίκαιο - και έτσι έμεινα και πάλεψα.Βλέπεις όμως όταν ο "άνθρωπος σου", το "στήριγμα" σου, το "άλλο σου μισό" είναι πάντα εναντίον σου, αδιαφορώντας για τον πόνο και τα δάκρυα σου και περιμένει καρτερικά στη γωνία για να σκοντάψεις στο επόμενο βήμα σου για να σου υπενθυμίσει (ένα άτομο που ποτέ δεν κάνει τέτοια βήματα λόγω έλλειψης βούλησης) πόσο ηλίθιος και "ανώριμος" είσαι και να σε μειώνει και να σε πατάει ακόμα περισσότερο δεν μπορείς να πεις πως αυτό είναι αγάπη. Όχι.Και τώρα τι? Αποφάσισα να φύγω, να φύγω από μία κατάσταση τοξική - την οποία βέβαια ούτως ή άλλος την πλήρωσα. Λογικό δεν ήταν? Τι περίμενε από εμένα?Όμως όχι, με τη λογική της εγώ έφυγα, εγώ θα πρέπει και να πληρώσω, εγώ φταίω... Και κάπως έτσι ο "άνθρωπος μου" με εκδικείται με εσένα, το παιδί μου.Πόσο άθλιο, πόσο χυδαίο.Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο σε κανένα, δεν έχω τόσο μεγάλα αποθέματα μίσους...Αχ μωράκι μου να σε είχα εδώ μαζί μου, να σε γλιτώσω από τα δηλητήρια που σου βάζουν και να σου θυμίσω πως θα είμαι πάντα δίπλα σου. Πάντα. Κάνε υπομονή γλυκιά μου... Σ'αγαπώ, ο μπαμπάς σου