Η ειδοποιός διαφορά της Αποστολής στην Μπριζ από μηχανικές ταινίες αναπαραγωγής κλισέ, όπως το πρόσφατο Shoot‘emUp, είναι η ευφάνταστη σύνδεση των χαρακτήρων με τις πράξεις και το σκηνικό όπου εκτυλίσσεται η υπερβολή - διότι μιλάμε για δυο φονιάδες, ο ένας εκ των οποίων έχει χάσει τη γυναίκα του από σφαίρα μαύρου, και ο άλλος σκότωσε, εκτός από έναν ιερέα, ένα αθώο παιδί, στην πρώτη του δουλειά. Το αφεντικό τους, ένας ψυχοπαθής με ιδιαίτερα ανεπτυγμένο το αίσθημα της τιμής, τους έχει στείλει σε ταξιδάκι αναψυχής στην Μπριζ, τη Βενετία του βορά, μια πόλη-μουσείο, ακίνητη μέσα στα μνημεία και τις εκκλησίες της, παραμονές Χριστουγέννων, ένα αλλόκοτο καθαρτήριο. Μα πού τη θυμήθηκε την Μπριζ!

Ο γηραιότερος, ο Κεν, φαίνεται βράχος και συνειδητοποιημένος. Αγαπάει την κουλτούρα και αρπάζει την ευκαιρία να αλωνίσει στην ιστορία της πόλης. Ο νέος είναι επικίνδυνος, παρορμητικός και ευαίσθητος. Αδυνατεί να ξεπεράσει το άχθος της δολοφονίας του μικρού αγοριού στην εκκλησία και έχει τάσεις αυτοκτονίας. Γνωρίζει μια Ολλανδή στη μέση μιας πλατείας. Εκείνη προμηθεύει με ναρκωτικά το συνεργείο μιας παράξενης ταινίας στην οποία πρωταγωνιστεί ένας νάνος και κλέβει τουρίστες με τον φίλο της. Γουστάρει τον τρόπο του Ρέι και του συμπαραστέκεται.

Και να ‘ταν μόνο αυτά; Ο ΜακΝτόνα βάζει έναν Ρώσο έμπορο όπλων, ρατσιστικά ανέκδοτα, ναρκωτικά και Ολλανδές πόρνες, αναφορές στο κλασικόΜετά τα Μεσάνυχτατου Νίκολας Ρεγκ, με τα κανάλια, τις σκοτεινές γωνίες και το νάνο που παίρνει τη θέση ενός μικρού παιδιού στη σκηνή της δραματικής παρανόησης, αλλά και τονΆρχοντα του Τρόμουτου Γουέλς. Και στο τέλος κουβαλάει τονΧάρι, παλιόφιλο του Κεν, στο Βέλγιο να καθαρίσει.

Γράφει σαν να πρόκειται για ένα ιδιότυπο θεατρικό που προορίζεται ωστόσο κατευθείαν για κινηματογραφική χρήση - έχει εμπειρία στα θεατρικά έργα και αίσθηση του σινεμά, αν και ως συγγραφέας είναι προς το παρόν μακράν καλύτερος απ' ό,τι στη σκηνοθεσία. Παίζει συνεχώς με τα λόγια, δεν φοβάται τις προσβολές, τις βρισιές και τις επιθετικές κινήσεις, δίνει μπουνιές σε όλους τους χαρακτήρες, τους γδύνει για να αποκαλύψει τους φόβους και την ευάλωτη φύση τους πίσω από τον τσαμπουκά και το νταηλίκι.

Η πίστη, η φιλία και η τιμή, με όλες τις διεστραμμένες προεκτάσεις που έχουν κατά καιρούς λάβει στις αστυνομικές ταινίες, εκτίθενται και γίνονται αντικείμενα κριτικής και διακωμώδησης από τον Μακντόνα. Μερικές φορές δεν αντέχει στον πειρασμό της εξυπνάδας του και τα αστεία σε μορφή one linersπερισσεύουν από την πλοκή, η οποία παρατραβάει στο φινάλε - πολλές σφαίρες για να παραδώσει το πνεύμα κάποιος από τους πρωταγωνιστές, εδώ εμάς κοντεύει να μας φύγει η ψυχή σε κάποιες φάσεις, παρακολουθώντας τους.

Η Αποστολή στην Μπριζ, στο σύνολό της ωστόσο, είναι μια διασκεδαστική ταινία, με υπόβαθρο, pulpλογοτεχνικό και όχι μόνο, αγάπη για το είδος, φλερτ με τα όρια του camp, θανατηφόρους και φρέσκους διαλόγους, η παιδική χαρά του σκεπτόμενου θριλεράκια, μια αναπάντεχη απενοχοποίηση. Ένα ζήτημα τιμής, με ψυχοπαθείς που μας κοιτάζουνε στραβά και γελάνε με την κόλαση που διάλεξαν άλλοι για πάρτη τους.