Όχι, καμία σχέση δεν έχει με διαδικτυακές ψιθυρολογίες και εικονικά σχεδιάκια που κινούνται και με ένα κλικ σου φωνάζουν σ' αγαπώ. Δεν μοιάζει με καλοστημένη μηχανή: «Θα της στείλω στο τσατ τώρα, θα απαντήσει, θα το παίξω αδιάφορος, διαβάστηκε και έτσι, θα της στείλω αργότερα να της πω ότι κάτι έκανα και μετά θα της κάνω like στη φωτογραφία profile». Στο τσακίρ κέφι ραντεβού για παιχνίδι στο dod.
Τον έρωτα δεν θα τον βρεις σε κανένα μήνυμα παρατημένο στο inbox, σε κανένα υπονοούμενο retweet, πουθενά εκεί που ψάχνεις. Γιατί ο έρωτας δεν αφορά τον κόσμο του facebook, δεν φτιάχτηκε για να παίρνει likes, δεν σηκώνει φωτογραφίες με πιασάρικες λεζάντες, ούτε τραγούδια δημοσιοποιημένα σε έναν εικονικό τοίχο, υπό τη συνοδεία στίχων καψούρικων και ερωτικών, ούτε γλυκούλικες αναπαραγωγές συνθημάτων που τα είδες σε πραγματικούς τοίχους και είσαι τόσο μα τόσο επαναστάτης που είπες να τα ζωγραφίσεις στο χρονολόγιο σου.
Όχι ρε φίλε, ο έρωτας δεν είσαι εσύ. Δεν είσαι εσύ που επέλεξες να ζητήσεις το όνομα μου στο facebook αντί για τον αριθμό του τηλεφώνου μου, του σπιτιού μου ή του ταχυδρομικού μου κώδικα. Δεν το δέχομαι.
Τι να σου κάνει αυτό το προσωπάκι που σου κλείνει το μάτι και σου στέλνει φιλί ή αυτή η ροζοκόκκινη καρδούλα, που ούτε καν να χτυπήσει δεν μπορεί, κοτσαρισμένα σε μία τζάμπα συνομιλία, με πληκτρολογημένα λόγια ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που ξεροσταλιάζουν πίσω από τις οθόνες τους τρώγοντας λαχανοντολμάδες, βλέποντας τηλεόραση και κάνοντας, που και που, διαλλείματα προς νερού τους; Τι συναίσθημα να σου βγάλει ένα «θέλω να σε δω» γραμμένο αλά «8elo na se do» και επίσης κοτσαρισμένο στην ίδια συνομιλία, τη στιγμή που ετοιμάζεσαι να κλείσεις το παράθυρο για να βγεις εκείνη την βραδινή βόλτα που προγραμμάτιζες με τους φίλους σου από το πρωί;
Γιατί φίλε μου, όχι, δεν έχω όρεξη να σε φλερτάρω από το facebook, ούτε με εξιτάρουν οι άκρως ελκυστικές φωτογραφίες που ανεβάζεις με λεζαντούλα κυριλέ «θολή ρε γαμώτο :( » αν πρόκειται να τις βλέπουν εγώ και άλλες χίλιες, ούτε με ελκύει η δισκογραφία του Καρρά, που καλά κάνεις και τον ακούς, αλλά να τον ποστάρεις και στο facebook αφιερωμένο στον έρωτα της ζωής σου, λες και είναι από τα πιο ερωτικά ακούσματα του αιώνα, παραπάει.
Και να σου πω και κάτι; Όχι ρε φίλε, ο έρωτας δεν είσαι εσύ. Δεν είσαι εσύ που επέλεξες να ζητήσεις το όνομα μου στο facebook αντί για τον αριθμό του τηλεφώνου μου, του σπιτιού μου ή του ταχυδρομικού μου κώδικα. Δεν το δέχομαι. Δεν είσαι εσύ. Αφ' ενός μεν γιατί τον έρωτα τον έχω ζήσει, τον πρόλαβα και δεν έμοιαζε με σένα, αφ' ετέρου γιατί, αν αυτό είναι όλο κι όλο το ερωτικό σου κάλεσμα, τότε να μου λείπουν τα συναφή τιττυβίσματα.
Γιατί έρωτας θα μπορούσε να είναι ο τύπος στη δημόσια βιβλιοθήκη, που σε είδε να ψάχνεις μανιωδώς το αγαπημένο σου βιβλίο και σου είπε πως κερνάει καφέ και έρωτας θα μπορούσε να είναι ο τύπος που σε πήρε κατά λάθος, εντελώς, τηλέφωνο και του άρεσε τόσο η φωνή σου, που ήθελε να σε γνωρίσει από κοντά και έρωτας θα μπορούσε να είναι και το παλικάρι στην Ερμού που δίνοντας σου διαφημιστικό φυλλάδιο σου έδωσε και τον αριθμό του τηλεφώνου του και έρωτας είναι και ο τύπος που σου είπε ότι σε ερωτεύτηκε την στιγμή που τον κοίταξες δολοφονικά, όταν βούτηξε κατά πάνω σου για να πέσετε και οι δυο στο ποτάμι του χωριού.
Έρωτας θα μπορούσαν να είναι όλοι αυτοί, όχι όμως εσύ που το όνομα σου πια είναι το ψευδώνυμο σου στα social media και που, όταν τα παιδιά σου θα ρωτάνε πώς γνώρισες την μαμά, εσύ θα τους λες «της έκανα poke στο facebook και την έριξα».
Γιατί ο έρωτας είναι μια άλλη ιστορία...
σχόλια