Σήμερα στην τάξη έγινε κάτι μαγικό. Γίναμε ξαφνικά ολοι καλόκαρδοι, κατανοητικοί και συμπονετικοί. Συζητήσαμε για το bullying, και φυσικά για τον Βαγγέλη.
Και αμέσως οι συμμαθητές, οι καθηγητές, θυμήθηκαν πως όλοι είμαστε διαφορετικοί αλλά ίσοι, πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε με σεβασμό προς τον συνάνθρωπο και να αντιστεκόμαστε στις κοινωνικές αδικίες.
Όλοι μαζί ομόφωνα καταδικάσαμε τέτοιες συμπεριφορές και τα περιστατικά σχολικού εκφοβισμού, και αναφέραμε μάλιστα και όλες τις πτηχές του ζητήματος, καθώς δεν είναι μόνο η σωματική βία εκφοβισμός, αλλά και η λεκτική ή ακομα και η απομόνωση απο τις κοινωνικές ομάδες.
Φαίνεται όμως πως οι συμμαθητές μου ξέχασαν πως πριν από λίγες μέρες είχαν σχολιάσει μεταξύ τους σχεδόν ψυθιριστά " Ρε αυτός είναι πούστης, δεν βλέπεις πόσα σκουλαρίκια έχει?".
Φαίνεται πως οι καθηγητές μου ξέχασαν πως το πρωί χωριστήκαμε αυστηρά σε ξεχωριστές σειρές μεταξύ αγοριών και κοριτσιών.
Φαίνεται πως όλοι μαζί ξεχάσαμε πως στο διάδρομο στραβοκοιτάμε το παιδί που ειναι αυτιστικό, πως στη γυμναστική τα αγόρια πρέπει να παίζουν με μπάλες ποδοσφαίρου και τα κορίτσια με βόλεϊ, και οχι το αντίθετο. Πως κοροϊδεύουμε το παιδί που στα 18 του ειναι ακόμα παρθένος και αποκαλούμε πουτάνα την κοπέλα που δεν είναι.
Μα και οι γονεις μου, στο μεσημεριανο τραπεζι, οπου φυσικα υπηρχε το ιδιο θεμα συζητησης, ξεχασαν πως οταν περπατανε στο δρομο το βραδυ , επιταχυνουν το βημα τους οταν δουν καποιον αλλοδαπο να περπατα μαζι τους.
Πως οταν προσπαθησα να πω στη μητερα μου οτι ειμαι αμφισεξουαλικη , απαντησε " ελα τωρα , ασ'τες αυτες τις εφηβικες τρελες, σε εχω για πιο ωριμη".
Ξεχασαμε πως καθημερινα γινμαστε ολοι μαρτυρες , θυματα και θυτες σε περιστατικα βιας και περιθωριοποιησης. Ξεχασαμε πως καθημερινα κλεινομαστε οι ιδιοι ολο και πιο πολυ στα κελια μας, απο οπου με ασφαλεια σχολιαζουμε και κρινουμε τους αλλους, σπρωχνοντας τους και αυτους βαθυτερα στα δικα τους.
Ξεχασαμε πως τα πρωτυπα, οι αντιληψεις και οι βασεις τις κοινωνιας μας αφηνουν πολλα περιθωρια (για να μην πω τρεφουν), αυτο που ονομαζουμε bullying.
Πως το bullying αυτο ξεκιναει απο τα σπιτια μας, απο τους γειτονες μας , απο την παρεα μας,απο το εκπαιδευτικο μας συστημα.
Οποτε ας αφησουμε τις κουβεντες και τα λογια πανω στον θανατου του νεαρου παιδιου. Καλυτερα απλα να κλεισουμε το στομα μας και να κοιταξουμε γυρω μας κανοντας την αυτοκριτικη μας.
Μονο ετσι θα μπορουμε να πουμε οτι οντως μας επιρρεασε το περιστατικο ,πως μας αφυπνισε μπροστα στο φαινομενο του εκφοβισμου, μονο ετσι θα τιμησουμε τη μνημη του.
Οποιαδηποτε περαιτερω κουβεντα, οποισδηποτε παραπανω τιτλος και παραθυρο στα δελτια ειδησεων ειναι απλα τροπος να συγκαληψουμε ολοι μαζι τις δικες μας πραξεις και να νιωσουμε απλα οι ιδιοι καλυτερα με τους εαυτους μας .
σχόλια