Από τις ιστορίες και τα παραμύθια που μας πούλησαν οι δικοί μας, η πρώτη γενιά που μετανάστευσε από τα χωριά της για τις Μεγαλόπολεις της Ελλάδος και ξέφυγε από το πολυαναμενόμενο προξενιό της κλειστής κοινωνίας του χωριού. Ήταν πως ο έρωτας, η καψούρα και το καμάκι πρέπει να είναι και ήταν, απροβλημάτιστα, ακούραστα και φυσικά με ένα ευτυχές τέλος.
Κάπως έτσι το φάγαμε λοιπόν το παραμύθι αμάσητο, εμείς τα παιδιά της δεκαετίας του '80.
Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο κόσμος αποτελείται από τους «σχεσάκιες» από πεποίθηση, αυτούς που ποτέ δεν έχουν μείνει πάνω από μήνα αδέσμευτοι ή στην χειρότερη σε serious dating regime με κάποιον/α και εμάς του υπόλοιπους, που πήραμε το χρόνο μας να ωριμάσουμε από τα 20 μέχρι τα 30 χωρίς να χρειαστεί να πάρουμε άλλες ζωές στο διάβα μας μέχρι να φτάσουμε σε κάποιο επίπεδο συναισθηματικής ωριμότητας.
Το να προσπαθείς να κάνεις σχέση μετά τα 30, είναι να σαν προσπαθείς να ενοικιάσεις σπίτι στο οποίο έχει γίνει φονικό. Όλοι θέλουν να μπουν μέσα, να δούνε, να περιεργαστούν ΑΛΛΑ κανείς δεν θέλει να μείνει.
Από το σχολείο δεν έχω ιδιαίτερες παρέες. Γενικά το κράμα της τάξης μου ήταν ασύνδετο. Έχω βέβαια μια φίλη την οποία γνωρίζω από το δημοτικό και ακόμα μιλάμε. Αυτή λοιπόν εξελίχθηκε σε καλλιτέχνιδα η οποία έχει κάνει επιτυχία στο είδος της και από τα 20κάτι που έφυγε από το σπίτι της, πάντα είναι με κάποιον γκόμενο και κατά ένα περίεργο τρόπο πάντα συζεί και μαζί τους.
Ο πρώτος ήταν ένας μπάτσος με τρελά κόμπλεξ (όπως και η πλειοψηφία εξ αυτών, και μη μου πείτε όχι) ο οποίος την καταπίεζε ψυχολογικά, την κακοποιούσε λεκτικά και δεν την άφηνε να συναναστρέφεται ιδιαίτερο κόσμο γιατί συν τοις άλλοις ήταν και ζηλιάρης. Με τα πολλά και τα λίγα 3 χρόνια έκατσε μαζί του. Κατόπιν μάζεψε τα πράγματα της και πήγε και γύρισε σπίτι στο πατρικό της.
Σε αυτά τα 3 έτη φυσικά την είχαμε χάσει από προσώπου γης και επανεμφανίστηκε όταν πλέον ήταν «ελεύθερη» και με περίσσιο παράπονο στην φωνή και αφήγηση τύπου Βουγιουκλάκη μας έλεγε να μην την παρεξηγούμε γιατί πέρασε πολύ άσχημα στα χέρια αυτού, κλπ κλπ...
Ο επόμενος ήταν ένας μάγειρας (συνομήλικος) τον οποίο είχε γνωρίσει σε κάποιο από τα κουτούκια που τραγουδούσε στα πρώτα της βήματα. Ο μάγειρας βέβαια κατέληξε να έχει ιδιαίτερα αδυναμία στα «βότανα» εάν με πιάνεις, κάτι που όμως κατά τα λεγόμενα της το πήρε πρέφα στην πορεία. Η ιστορία φυσικά εξελίσσεται ως εξής : αυτή νοίκιασε σπίτι (γιατί έβγαζε και περισσότερα από το μάγειρα) σε κάποια φάση πρώιμη μας τον γνώρισε, δεν άργησε να τον σπιτώσει, κλασσικά μετά από λίγο καιρό πάλι την χάσαμε.
Όταν επανεμφανίστηκε περίπου πάλι από 2,5 έτη με νέα δακρύβρεχτη ιστορία για τον «παλιάνθρωπο» κι αυτόν, γιατί όλοι οι άντρες είναι γουρούνια κοκ μάθαμε πως κάποια στιγμή στην σχέση τους αποφάσισαν να σοβαρέψουν ομαλά το πράγμα και μετακόμισε αυτή στο σπίτι που θα του έδιναν προίκα οι δικοί του σε κάποιο δυτικό προάστιο (και δεν το λέω υποτιμητικά, το αναφέρω γιατί εμείς σαν φίλοι μεγαλώσαμε στο κέντρο, οπότε θέλοντας και μη υπό άλλες συνθήκες κάπου θα πέφταμε μούρη με μούρη – στο μπακάλη, στο σουπερ μάρκετ κοκ). Πήρε λοιπόν τα πράγματα της, του έφτιαξε το σπίτι και το επίπλωσε (γιατί εξακολουθούσε να δουλεύει περισσότερο από το μάγειρα) ο οποίος πλέον κατά τα λεγόμενα της είχε καεί από το «μαύρο» και κάποια στιγμή αποφάσισε να τον χωρίσει λόγω της μεγάλης του αγάπης στα ματζούνια, αλλά ο «αλήτης» δεν της έδωσε πίσω τα πράγματα που είχε αγοράσει για να φτιάξει το σπίτι του και φτου κι από την αρχή.
Σε χρόνο dt ξαναμετακομίζει λοιπόν η φίλη, αγοράζει πάλι τα προικιά της, και μέσα σε 4 μήνες έχει ξαναερωτευτεί έχει ξαναμετακομίσει και έχει σπιτώσει τον νέο γκόμενο ο οποίος μάλιστα είναι και συνεργάτης της.
Η σχέση αυτή κράτησε 5 χρόνια, εάν και βέβαια το πράγμα είχε ψοφήσει από το 2ο κιόλας χρόνο αλλά δεν την ένοιαζε γιατί καθότι συνεργάτες είχαν αφιερωθεί και οι 2 στην καριέρα τους. Το πλήγμα ήταν ότι όταν κάποια στιγμή έφτασαν απλά να είναι συγκάτοικοι και να μην έχουν καθόλου ερωτικές επαφές, αυτός δεν ήθελε να της κάνει ένα παιδί για να έχει αυτή να ασχολείται (ουσιαστικά να έχουν ένα συναισθηματικό δεκανίκι για την σχέση τους, μια 18ετη παύση αφού κατά τις επιταγές της ορθόδοξης πατριαρχικής οικογενείας το παιδί πάνω απ'όλα) οπότε και χώρισαν. Αρχικά συναισθηματικά και κατόπιν επαγγελματικά με πολλούς καυγάδες και πολέμους.
Αυτή τη φορά έδιωξε το γκόμενο από το σπίτι. Σε 7 μήνες ερωτεύτηκε rebound σαν έφηβο κοριτσάκι, γκόμενο μικρότερο της από τουρ στην επαρχία, ο οποίος ήτο λογοδοσμένος και συζούσε με την μέλλουσα γυναίκα του, ξαναμετακόμισε γιατί το προηγούμενο σπίτι είχε κακό φενγκ σουι από τον πρώην, κατάφερε να κάνει το πιτσιρικά να μετακομίσει στην Αθήνα, τον σπίτωσε για λίγο καιρό, διάστημα κατά το οποίο έκαναν τατουάζ ονόματα, όρκους πίστης και αγάπης.
Πρόσφατα θεώρησε ότι ο πιτσιρικάς είναι τελείως ανώριμος γιατί άφησε εκτεθειμένη την κοπέλα την οποία σκόπευσε να παντρευτεί, τον έδιωξε από το σπίτι (στο οποίο οκ δεν έμενα ποτέ επίσημα) και του ζήτησε να μείνουν μακριά.
Κλασσικά σε αυτό το σημείο θυμάται όλους τους φίλους της, για να της προσφέρουμε τις υπηρεσίες του ακροατή. Τελικά άντεξε χωρίς το γκόμενο 2 εβδομάδες (στις οποίες 2 αυτές βδομάδες «παρηγορήθηκε» από άλλο φίλο) και το προηγούμενο σκ μας ανέβαζε φωτό στο instagram που έκαναν εκδρομή με τον πιτσιρικά και να σου καταιγισμός οι φωτογραφίες από το Selfie stick.
Και εντάξει ναι είμαι σίγουρα πολύ αυστηρός κριτής και ιδιαίτερα πουριτανός σε ότι αφορά τον έρωτα και την ειλικρίνεια. Δεν μπορώ να πιστέψω πως ένας άνθρωπος που τα έχει καλά με τον εαυτό του και είναι ειλικρινής πρώτα απ'όλα στον ίδιο του τον εαυτό, κάθεται με τόση ευκολία και μοιράζεται προσωπικές στιγμές, χρόνο και χώρο με τον κάθε τυχάρπαστο γιατί «νταξ μωρέ σχεσούλα είναι, να δοκιμάσουμε μέχρι που θα φτάσει και που ξέρεις μπορεί να καταλήξει και κάπου καλά, άλλωστε οι άντρες είναι σαν τα σκυλιά ή τους εκπαιδεύεις ή τα στειρώνεις».
Αυτό που θα σου πω εγώ τώρα φίλε αναγνώστη όμως είναι η αλήθεια.
Το να προσπαθείς να κάνεις σχέση μετά τα 30, είναι να σαν προσπαθείς να ενοικιάσεις σπίτι στο οποίο έχει γίνει φονικό. Όλοι θέλουν να μπουν μέσα, να δούνε, να περιεργαστούν ΑΛΛΑ κανείς δεν θέλει να μείνει.
Μήπως εκεί έγκειται το λάθος μου; Ότι αφιέρωσα χρόνο στον εαυτό μου; Ήταν πολύ ο χρόνος που καθυστέρησα; Μήπως οτι περιμένω το Coup de foutre για να μπορέσω να ρίξω τα τείχη μου και να αλωθώ ηθελημένα και συνειδητά από τον άνθρωπο που έχω ή θα έχω απέναντι μου;
Μπορεί τα ανωτέρω που σου γράφω να τα θεωρήσεις τραβηγμένα από τα αυτιά, όμως δεν είναι, είναι μια πραγματικότητα, την οποία ακούω από πολλά ζευγάρια (πετυχημένες ή μη ενώσεις).
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι με τόσα χρόνια που έχω προσφέρει δωρεάν ψυχανάλυση στο περίγυρο μου, άνετα θα μπορούσα να κατατροπώσω την Λένα Μαντά, την Δημουλίδου ή έστω την Κάτια Κισσονέργη.
σχόλια