Υπήρξα πάντοτε σχετικά όμορφη, εξωτερικά τουλάχιστον. Όπως και η πλειονότητα των κοριτσιών που είχαν την τύχη να κληρονομήσουν καλές γονιδιακές προίκες, δεν αναγκάστηκα ποτέ να ασχοληθώ ιδιαίτερα με το εσωτερικό μου 'περιεχόμενο'. Το περιτύλιγμα μου ήταν καλό, το δόλωμα ήταν ελκυστικό, το κουτί όμως εσωτερικά ήταν άδειο περιεχομένου.
Σε μια εποχή γενικευμένου "φαίνεσθαι" άλλωστε, η όμορφη μου 'φάκα" δεν έδειχνε ποτέ να αντιμετωπίζει πρόβλημα και προσέλκυε συνεχώς καινούργιους "ποντικούς".
Όταν λέω ότι το κουτί ήταν άδειο περιεχομένου δεν εννοώ ότι δεν μορφώθηκα, εννοώ ότι δεν παιδεύτηκα με την κυριολεκτική σημασία του όρου, δεν έλαβα ουσιαστική παιδεία, παρά τα πολλά κορνιζαρισμένα πτυχία που κοσμούν τους τοίχους του σπιτιού μου.
Μια όμορφη, γαλαζοαίματη, μορφωμένη, που δέχτηκε πολλάκις δώρα μεγάλης χρηματικής αξίας από διάφορους 'ποντικούς', έλαβε σε μια σοκολάτα 50 λεπτών, το πιο ακριβό δώρο της ζωής της, το πιο ανιδιοτελές και συγχρόνως το μεγαλύτερο χαστούκι.
Εγώ λοιπόν, η όμορφη, η μορφωμένη, η γαλαζοαίματη, η μεγαλωμένη στα πούπουλα, μπήκα μια μέρα στο λεωφορείο προκειμένου να πάω στην γενέτειρα μου. Δίπλα μου, κάποια στιγμή του ταξιδιού, έκατσε ένας άντρας γύρω στα 35-40, αλλοδαπός, με σκουρόχρωμη επιδερμίδα, εμφανώς καταβεβλημένος από τις ταλαιπωρίες της ζωής, αγνώστου εθνικότητας.
Απέφυγα την βλεμματική επαφή, κόλλησα στο τζάμι και στριμώχτηκα στην θέση μου για να τον αποφύγω, όχι όμως όπως θα απέφευγα έναν άνθρωπο.
Μου προσέφερε μια σοκολάτα, αρνήθηκα φυσικά χωρίς να τον κοιτάξω, εμφανώς ενοχλημένη από την απίστευτη θρασύτητα του, όχι όμως όπως θα αρνιόμουν σε έναν άνθρωπο.
Φτάνοντας στον προορισμό του, λίγο πριν αποβιβαστεί, με χαιρέτησε, έβγαλα έναν ήχο που έμοιαζε με "γεια", ένα ξερό, σκληρό και απάνθρωπο "γεια", χωρίς να τον κοιτάξω, όχι όμως όπως θα αποχαιρετούσα έναν άνθρωπο.
Εμφανώς χαρούμενη εν συνεχεία που απέμεινα μονάχη μου στο λεωφορείο, έμεινα να κοιτάω στην διπλανή θέση σαν χάνος κάτι που έμελλε να εξελιχθεί στο μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου.
Μια σοκολάτα πάνω στην διπλανή θέση ενός ανθρώπου δεν είχα γυρίσει καν να κοιτάξω.
Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι εγώ δεν ήμουν ο άνθρωπος.
Μια όμορφη, γαλαζοαίματη, μορφωμένη, που δέχτηκε πολλάκις δώρα μεγάλης χρηματικής αξίας από διάφορους 'ποντικούς', έλαβε σε μια σοκολάτα 50 λεπτών, το πιο ακριβό δώρο της ζωής της, το πιο ανιδιοτελές και συγχρόνως το μεγαλύτερο χαστούκι. Εάν η ιστορία μου ήταν παιδικό παραμύθι θα λεγόταν "η γαλαζοαίματη και ο αλλοδαπός", όμως ούτε παιδικό είναι, ούτε παραμύθι...
σχόλια