Σχεδόν ο καθένας που δημιουργεί μία νέα σχέση τείνει να εξιδανικεύει το σύντροφό του/της. Όλα είναι τέλεια στο μυαλό τους επειδή υπάρχει μια συγχυση στο τι μια σχέση είναι πραγματικά. Οσον αφορά την αρχή μιας σχέσης οι περισσότεροι θεωρούμε πως έχουμε βρει τον έρωτα της ζωής μας, το πρόσωπο που μας καταλαβαίνει απόλυτα. Ναι, θα υπάρξουν εμπόδια στη πορεία, αλλά σε γενικές γραμμές, οι περισσοτεροι ανθρωποι τεινουν να πιστευουν πως αυτό που βλέπουν στην αρχη είναι και αυτό που θα λαμβάνουν για το υπόλοιπο της σχέσης τους. Θα είναι και οι ίδιοι οι άνθρωποι σε 10 ή 20 χρόνια από τώρα , όπως είναι σήμερα. Όταν έχουμε εξιδανικεύσει τους συντρόφους μας, τα πράγματα αρχικά πάνε πολύ καλά και εμείς προβάλουμε θετικές ιδιότητες σε αυτους. Αυτη ειναι η φάση που εμεις ονομαζουμε «στα μέλια».
Αργά ή γρήγορα όμως, «το μέλι» τελειώνει και η πραγματικότητα εγκαθιστάται σε μια σχέση. Αυτό συμβαίνει συνήθως όταν σταματάμε να προβάλλουμε θετικές ιδιότητες στους συντρόφους μας και αντ' αυτου αρχίζουμε να προβάλλουμε αρνητικά στοιχεία. Δυστυχώς, αυτό δημιουργεί ένα μπούμερανγκ, καθώς αυτά τα αρνητικά στοιχεία θα γυρισουν σε μας, προκαλώντας ενα ξύπνημα των συναισθήματων που βρίσκοταν βαθιά καταχωνιασμένα στην ψυχή μας, τα οποία μας πονάνε βαθιά, και συνηθως προκειται για προδοσίες και τραύματα. Αυτή η διαδικασία της συνεχομενης προβολής αρνητικων μνημων και συναισθηματων μπορεί να κλιμακωθεί σε σημείο όπου οι επιπτώσεις τους στην ψυχική μας υγεια θα καταλήξουν να μας τραυματισουν ακομη περισσοτερο.
Επειδή θέλουμε να πιστεύουμε τόσο έντονα στην έννοια «μαζί για μια ολοκληρη ζωη», βλέπουμε τη διάλυση της σχέσης μας, ως μια αποτυχία, που επιφέρει ντροπή, ενοχή, ή λύπη. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν αυτό που βλέπουμε ως προσωπική αποτυχία, υποπεφτουμε στη δυσαρέσκεια και το θυμό, και καταφεύγουμε σε επιθεσεις ο ένας εναντίον του αλλου. Έχουμε φορεσει την πανοπλία μας και είμαστε έτοιμοι για μάχη. Αυτό που δεν συνειδητοποιούν οι περισσοτεροι ανθρωποι, είναι ότι ενώ η πλήρης ασπίδα μπορεί να προσφέρει ένα επίπεδο αυτο - προστασίας, είναι επίσης και μια μορφή αυτο - φυλάκισης που μας κλειδώνει μέσα σε μια ζωή που επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη ξανά και ξανά.
Η ζωή είναι μια πνευματική άσκηση κατα την οποια πρεπει να μαθουμε να εξελίσσομαστε, να προσαρμοζομαστε και να επιβίωνουμε σύμφωνα πάντα με τη δομή μας. Σκεφτείτε το.
Για να καταλάβουμε πως η ζωή είναι πραγματικά οταν ζουμε με μια εξωτερική ασπίδα, θα πρέπει να εξετάσουμε τους ειδικούς: τα Έντομα. Σκαθάρια, ακρίδες, και όλα τα άλλα έντομα έχουν εξωτερικο σκελετό. Η δομή που προστατεύει και στηρίζει το σώμα τους είναι στο εξωτερικό. Τα έντομα ειναι σαν να έχουν κολλήσει σε μια άκαμπτη, αμετάβλητη μορφή που δεν τους παρέχει καμία ευελιξία , διότι βρίσκονται στο έλεος του περιβάλλοντός τους. Αν βρεθούν κάτω από το ενα παπουτσι, τοτε τελειώνει και η ζωή τους. Αυτό δεν είναι το μόνο μειονέκτημα διοτι ο εξωτερικος σκελετος μπορεί να σκληρυνει ακομη περισσοτερο , με αποτέλεσμα την σμικρυνση και τη μεγαλύτερη ακαμψία.
Αντίθετα, τα σπονδυλωτά όπως τα σκυλιά, τα άλογα και οι άνθρωποι έχουν έναν εσωτερικο σκελετό. Η δομή υποστήριξης μας είναι στο εσωτερικό του σώματός μας, μας δίνει εξαιρετική ευελιξία, κινητικότητα και προσαρμοστικοτητα σε ένα ευρύ φάσμα περιστάσεων. Φυσικα υπαρχει και ενα κοστος στη φανταστικη αυτη κατασκευη μας: το μαλακό εξωτερικό μας είναι εντελώς εκτεθειμένο καθε μερα σε πολλαπλους κινδυνους.
Η ζωή είναι μια πνευματική άσκηση κατα την οποια πρεπει να μαθουμε να εξελίσσομαστε, να προσαρμοζομαστε και να επιβίωνουμε σύμφωνα πάντα με τη δομή μας. Σκεφτείτε το. Όταν παίρνουμε συναισθηματική υποστήριξη και ευημερία απο καποιον αλλον και οχι απο τους εαυτους μας, πάντα κάποιος θα μπορει δυνητικα να καταστρέψει την ημέρα μας. Από τη στιγμή που δεν μπορουμε να ελέγξουμε ή να προβλέψουμε τις πράξεις ενος αλλου ανθρώπου , οι διαθέσεις μας βρίσκονται στο έλεος του. Εμείς δεν μπορουμε να προσαρμοστουμε σε οποιαδηποτε κατάσταση, αν ο/η σύντροφός μας δεν συμπεριφέρεται με τον τρόπο που νομίζουμε ότι θα έπρεπε . Τα πάντα τότε γίνονται αντιληπτα ως μια προσωπική επίθεση και ως απόπειρα για να μας προκαλεσει αναστατωση. Τοτε φοραμε την πανοπλια μας και ο πολεμος ξεκινά.
Με μια εσωτερική δομή υποστήριξης, μπορούμε να σταθουμε ισχυροι , επειδή η σταθερότητα μας δεν εξαρτάται από τίποτα έξω από τον εαυτό μας. Μπορούμε να είμαστε ευάλωτοι και να δώσουμε προσοχή σε ό, τι συμβαίνει γύρω μας, γνωρίζοντας πως ό, τι έρχεται, έχουμε την ευελιξία να προσαρμοστουμε στην κατάσταση . Χρειάζεται μεγάλο θάρρος για να πέσει η πανοπλία μας, να εκθέσουμε το μαλακό εσωτερικό μας, και να συμφιλιωθουμε με την πραγματικότητα του τι συμβαίνει γύρω μας. Μολις το συνειδητοποιησουμε τοτε θα επιβιώσουμε απο τραυματικες καταστασεις . Όταν εξετάζουμε τις στενές σχέσεις μας από αυτή την άποψη, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν πρόκειται για την εύρεση μιας κατα τα αλλα στατικής, δια βίου ευτυχίας , όπως βλέπουμε στις ταινίες. Προκειται όμως να οδηγηθουμε σε μια συνειδητή αυτογνωσία ώστε να μπορέσουμε να εξελιχθουμε και να ζησουμε μια καλύτερη ζωή χωρίς να δημιουργουμε τα ίδια προβλήματα στους εαυτούς μας ξανά και ξανά . Όταν η συναισθηματική και πνευματική υποστήριξη πηγαζει από μέσα μας, τοτε τίποτα που τείνει να αλλάξει το περιβάλλον μας ή τις σχέσεις μας μπορει να μας κλονίσει.
Γιατί, λοιπόν, ο ανθρωπος είναι το κυρίαρχο είδος στον πλανήτη και εχει επιβιωσει; Επειδή έχει ευελιξία, η οποία είναι ό, τι και η εξέλιξη, και επειδη μπορει να προσαρμοστει στις αεναα μεταβαλλόμενες συνθήκες. Οι ανθρώποι οι οποίοι φυλακίζουν τον εαυτο τους σε ένα κουβουκλιο θυμού συνήθως δεν εξελίσσονται με τον τρόπο που θα ηθελαν. Όντας παγιδευμένοι μέσα στην αρνητική ενέργεια όπως ο θυμός, το μισος, ο εγωιστικος ανταγωνισμος και η αγανάκτηση, οι ανθρωποι αυτοι δεν μπορουν να προχωρήσουν στη ζωή, επειδή μπορουν να επικεντρωθουν μόνο στο παρελθόν. Ακόμα χειρότερα, με την πάροδο του χρόνου, αυτά τα ισχυρά συναισθήματα συχνά μετατρέπονται σε ασθένειες που εκδηλώνονται στο σώμα.
Για να αλλάξει η έννοια του χωρισμου, θα πρέπει να απελευθερώσουμε τις πεποίθησεις που έχουμε γύρω από μια σχεση που δημιουργούν ακαμψία στην διαδικασία της σκέψης μας. Η αλήθεια είναι, πως το μόνο πράγμα που οποιοσδήποτε από εμάς έχει ειναι το σήμερα. Από εκεί και πέρα, δεν υπάρχουν εγγυήσεις.
Αν μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι οι συντροφοι μας στις προσωπικές μας σχέσεις είναι οι καθηγητές μας, βοηθώντας μας να εξελιχθούμε εσωτερικα και, πνευματικα μπορούμε να αποφύγουμε το δράμα του χωρισμου και να αποκτησουμε την εμπειρία μιας συνειδητής αποσύνδεσης. Μια συνειδητή αποσύνδεση είναι η ικανότητα να κατανοήσουμε ότι κάθε ερεθισμα ήταν ένα σήμα για να κοιτάξουμε μέσα μας και να εντοπίσουμε μια αρνητική εσωτερική ιδιότητα μας που χρειάζεται θεραπεία. Επειδή τα γεγοντοτα που συμβαινουν στο τωρα –κοινως το παρον μας- πυροδοτούν πάντα τον πόνο από ένα γεγονός του παρελθόντος, δεν είναι ποτέ η σημερινή κατάσταση που χρειάζεται θεραπεια. Είναι απλά η ηχώ ενός παλαιότερου συναισθηματικόυ τραυματισμόυ. Αν μπορούμε να το συνειδητοποιησουμε αυτό κατά τη διάρκεια του χωρισμου μας, θα καταλάβουμε το πώς σχετιζόμαστε με τον εαυτό μας εσωτερικά, ότι περνάμε μια εμπειρία απο την οποια θα αποκομισουμε γνωση που είναι και το πραγματικό ζήτημα.
Από την άποψη αυτή, δεν υπάρχουν κακοί, μόνο δύο άνθρωποι, ο καθένας παίζει το δάσκαλο και το μαθητή, αντίστοιχα . 'Οταν καταλάβουμε ότι και οι δύο είναι στην πραγματικότητα οι εταίροι στην πνευματική πρόοδο του άλλου, η έχθρα διαλύεται πολύ πιο γρήγορα και ένα νέο πρότυπο για την συνειδητή αποσύνδεση αναδύεται, που αντικαθιστά τον παραδοσιακό χωρισμο.
Φαίνεται ειρωνικό να πω ότι ενας χωρισμος είναι η αιτία για κάτι άλλο που θα ξεκινησει, αλλά είναι αλήθεια. Ο συνειδητος χωρισμος φέρνει πληρότητα στα πνεύματα των δύο ανθρώπων που επιλέγουν να αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον ως δάσκαλό τους. Αν το κάταφερουν αυτο, το δώρο που λαμβάνουν από το χρόνο τους μαζί θα εξουδετερώσει τα αρνητικα τους στοιχεια, που ήταν και η πραγματική αιτία του πόνου τους στη σχέση. Αν μπορούμε να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας αυτό το δώρο, τοτε θα μπορεσουμε να ζησουμε με μονο θετικα στοιχεια, μια ζωη γεματη- αγάπη, αυτο-αποδοχή και αυτο - συγχώρεση. Αυτή η διαδικασία μας επιτρέπει να ξεκινήσουμε απο την αρχη προβάλλοντας κάτι διαφορετικό στον κόσμο επειδή έχουμε ανακτήσει ένα χαμένο μέρος της καρδιάς μας . Αυτή η προσθήκη στο ψυχική υγεια μας δημιουργεί μια ολότητα που υποστηρίζει τη δική μας ανάπτυξη.
Φυσικά, ο χωρισμος είναι πολύ πιο εύκολος , αν και τα δύο μέρη τον επιλέξουν συνειδητα . Ωστόσο, η εμπειρία μας και η προσωπική ανάπτυξη δεν εξαρτάται από το αν ή όχι ο συντροφος σας επιλέγει να συμμετάσχει. Μπορουμε ακόμη να λάβουμε τα μαθήματα που έχει να μας δώσει , να αντισταθούμε στους διαπληκτισμους που επερχονται απο παλιοτερα τραυματα και να πιστευουμε στη δυναμη του εαυτου μας. Χωριζοντας συνειδητα, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει με τον/την συντροφο μας, παρ'ολο που στην αρχη του χωρισμου ολα φαινεται να διαλυονται, στην πραγματικοτητα ειναι το σημειο που ολα τα κομματια ενώνονται και οδηγουν σε ενα νεο πιο συνειδητο μονοπατι.
σχόλια