Κύριοι,εσείς που κάθεστε πίσω από τις οθόνες της ισχυρής σας επωνυμίας και μάλλον δεν θα το διαβάσετε ποτέ,είστε άξιοι των επιλογών σας.Καταδικάζετε την τρομοκρατία λέγοντας με δάκρυα στα μάτια ότι είναι άδικη και πρέπει να σταματήσει.Δεν σκεφτόσασταν τους πολίτες σας όταν πουλάγατε όπλα;Δεν σκεφτόσασταν την απλή αρχή της δράσης-αντίδρασης όταν βομβαρδίζατε άλλες χώρες; Δεν σκεφτόσασταν τίποτα όταν στρατολογούσατε μισθοφορικό στρατό; Δεν σας έμεινε κανένα ίχνος ανθρωπιάς όταν κάτσατε πάνω σε εκείνη την καρέκλα,της εξουσίας; Ο λαός σας δεν σας ψήφισε με τις αρχές της δημοκρατίας,το όνομα της οποίας βεβηλώνει η παρουσία σας,για να "εξασφαλίζετε την παγκόσμια ειρήνη" μέσα από τον πόλεμο.Αν απλά σκεφτόσασταν πόσο κοστίζουν τα κροκοδείλια δάκρυα σας ,θα μπορούσατε να συνεισφέρετε στην επίλυση άλλων προβημάτων και κυριότερα σε αυτό του Τρίτου Κόσμου.Προβληματίζεστε υποτίθεται για να λύσετε την τρομοκρατία για την ασφάλεια των πολιτών σας,θα σταματήσετε όμως να απειλείτε εσείς την ησυχία εκέινων; Μάλλον όχι.Τα διαμάντια πολλά,το πετρέλαιο επίσης.Είστε μάλλον χειρότεροι κι από τα κουνούπια,αν δεν ρουφήξετε όσο αντέχετε και να μεταδόσετε όλη τη σαπίλα που έχετε μέσα σας δεν θα ησυχάσετε.
ΟΧΙ δεν μου προξενεί εντύπωση για τη Γαλλία. Η 11η Σεπτεμβρίου ξαναχτύπησε μια χώρα που την χτυπά αλύπητα, αδυσώπητα και χωρίς δεύτερη σκέψη για τους αμάχους. Οι κυβερνήσεις δρουν, με κουμπιά, πίσω από οθόνες και υψίστης ασφαλείας κύκλους. Τζάμια τους προστατεύουν από την αφάνειά τους, εκείνη που με ένα πάτημα, μια βόμβα σκάει σ'ένα χωριό της Λιβύης. Που είστε όλοι εσείς, οι άνθρωποι όταν η Αφρική αφήνεται έρμαιο στα χέρια της αποικιοκρατίας, όταν μια ήπειρος γίνεται θύμα ληστείας με τους κατοίκους να είναι οι ίδιοι οι υπάλληλοι των ληστών; Που είναι όλοι αυτοί οι "ηγέτες" όταν σκοτώνουν στο όνομα του κεφαλαίου των χρηματιστηρίων για ένα βαρέλι πετρέλαιο, τα όνειρα των παιδιών εκεί; Που όταν αφήνουν να υποσητίζονται νεογέννητα; Που όταν εξαφανίζονται χωριά από ξεπερασμένες "δυτικές" ασθένειες, όπως ελονοσία; Που είναι οι άνθρωποι όταν όχι μόνο ένα παιδί βρέθηκε πνιγμένο σε μια ακτή, αλλά όταν το Αιγαίο και "Ευρωπαϊκα νερά" γνωρίζουν την κακιά όψη αυτών που προκαλούν. Που όταν καταστρέφονται χώρες; Που όταν γίνεται μακελείο μέσα σε σχολεία και πανεπιστήμια;
Η ανθρωπότητα βαρέθηκε να μετράει θύματα. Αθώους, αμάχους, γυναικόπαιδα, οικογένειες που έφυγαν από πόλεμο, που τον έζησαν, που είδαν τα σπίτια τους να βομβαρδίζονται, που έζησαν τον τρόμο από τη στιγμή που γεννήθηκαν. Αναφέρομαι στα θύματα της Συρίας, της Υεμένης, του Αφγανιστάν, της Αφρικής. Οι Γάλλοι και κάθε λαός που αναφέρθηκε έχει την απερίφραστη συμπαράστασή μου αλλά όχι οι κυβερνήσεις τους. Δρουν ενάντια στους τρομοκράτες με τρομοκρατία και αυτό δεν είναι λύση.
Όλοι προβληματίζονται πως να σταματήσουν την τρομοκρατία. Υπάρχει ένας πραγματικά έυκολος τρόπος• να σταματήσουμε να είμαστε μέρος της
Ν.Τσόμσκι
σχόλια