Μετρό. Προς μεγάλη μου έκπληξη, βρίσκω θέση να κάτσω.
Στην επόμενη στάση, μπαίνει στο συρμό γλυκύτατη, κατάκοπη κυρία μεγάλης ηλικίας.
Τα βλέμματά μας τυχαία συναντιούνται και δεν μπορώ να της αντισταθώ. Σηκώνομαι και της παραχωρώ τη θέση μου. Με ευχαριστεί χίλιες φορές και μου χαμογελά με αυτό το χαμόγελο που φωτίζει όλο το πρόσωπο, σβήνει και ρυτίδες, σβήνει και κούραση.
Μερικές στάσεις παρακάτω, σηκώνεται για να κατέβει από το συρμό. Με πλησιάζει και μου λέει: "Σας ευχαριστώ πολύ. Πάρτε και αυτή την καραμελίτσα να σας γλυκάνει." Και με κοιτάζει με το πιο γλυκό βλέμμα του κόσμου, αυτό που ξεχειλίζει αγάπη και καλοσύνη, λες και ήξερε και καταλάβαινε τα πάντα, ό, τι συμβαίνει στο σύμπαν και ό, τι συμβαίνει στην ψυχή μου.
Πήρα την καραμέλα και ίσα-ίσα πρόλαβα να την χαιρετίσω πριν φύγει. Την καραμέλα δεν την έφαγα ακόμα. Την κρατάω φυλαχτό μαζί με τα χαμογελαστά μάτια της άγνωστης κυρίας για τις δύσκολες στιγμές που έρχονται κάθε τόσο στη ζωή μας.
Και μέσα από το περιτύλιγμα, μπερδεμένη στη γλύκα αυτής της καραμέλας, κρατώ την υπόσχεση να ελπίζω και να χαμογελώ. Μία γλυκιά κουβέντα, ένα ανθρώπινο βλέμμα σε ένα φίλο, σε ένα γνωστό, σε έναν άγνωστο, μπορεί να είναι το μεγαλύτερο και πιο πολύτιμο δώρο.
