ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

... Ήμασταν δυο παιδιά μονάχα, μα εγώ ήξερα... Ήξερα πως σε ερωτεύτηκα... Δεν το σκέφτηκα, δεν το κατάλαβα, απλώς το ένιωθα. Ήσουν ήδη, από τότε, ο μοναδικός άνθρωπος που μπορούσε με μια του κουβέντα, με ένα του χαμόγελο ή με την απουσία αυτού, να μου αλλάξει τη διάθεση. Ο μόνος άνθρωπος που ήθελα να είμαι κοντά του, και ακόμα και όταν αυτό ήταν αδύνατο, συνέχεια σε σκεφτόμουν. Μεγαλώσαμε λίγο, ακόμα περνούσαμε κάθε μέρα μαζί. Κάναμε παρέα και με άλλους, αλλά οι δυο μας ήμασταν πάντα λίγο πιο κοντά. Σαν να καταλαβαίνουμε πίσω από τα λόγια και τις απλές εκφράσεις. Και επιτέλους, βρήκα το κουράγιο να σου το πω. Ναι, μετά από μήνες προετοιμασίας. Αλλά τα κατάφερα, σχεδόν. Το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ήταν "Μου αρέσεις". Λες και αυτό ήταν αρκετό για να περιγράψει το τι ένιωθα για σένα. Και όμως, παραδόξως εσύ μου χαμογέλασες γλυκά, και μου απάντησες με ένα απλό "Κι εμένα". Δεν χρειάστηκε κάτι άλλο για να με κάνεις ευτυχισμένο. Η μεγαλύτερη μου προσδοκία, οι πιο απίθανες σκέψεις μου, η επιθυμία της καρδιάς μου είχαν πραγματοποιηθεί... Και πλέον ήμουν ελεύθερος να σε αγαπώ. Να μην κρύβω το χαμόγελο μου όταν με κοιτάς, να μην κρύβω τη χαρά μου όταν μου χαμογελάς, να μπορώ να σε κρατώ από το χέρι όταν είμαστε μαζί, και ο έρωτας μου να μην είναι μυστικό... Μέχρι που μου είπες πως δεν θέλεις πια να είμαστε μαζί. Πως δεν αισθάνεσαι το ίδιο άνετα με πριν, και πως κουράστηκες. Και έφυγες, μετά από μόλις δύο βδομάδες. Δίχως να σε φιλήσω ούτε μία φορά. Απλά με κοίταξες, και μου είπες πως τελείωσε. Μα μαζί με εσένα έχασα και ένα κομμάτι της καρδιάς μου. Και μαζί με αυτό και το χαμόγελο, και τη χαρά, και τη διάθεση να κάνω οτιδήποτε... Έμεινα κλεισμένος στο σπίτι για μια βδομάδα, δίχως να τρώω ή να κοιμάμαι. Το μόνο που έκανα ήταν να προσπαθώ να καταλάβω το γιατί. Μα ήταν πολύ επίπονο. Οπότε προσπάθησα να μην σε σκέφτομαι καθόλου. Μα αυτό ήταν αδύνατον. Δεν μπορούσα να σε βγάλω από το μυαλό μου, μα πονούσα πολύ όταν σε σκεφτόμουν. Στην αρχή σε κατηγόρησα, κατόπιν τον εαυτό μου... Στο τέλος, απλά έπιασα την κιθάρα μου, έκλεισα τα μάτια και σου μίλησα. Σου είπα για αυτά που νιώθω, για αυτά που σκέφτομαι, για τα καλά και τα άσχημα, για την ευτυχία που έζησα κοντά σου, για την αυτολύπηση στην οποία κυλίστηκα μακριά σου. Για εκείνο το φιλί που δεν πρόλαβα να σου δώσω... Σε ξαναέβλεπα κάθε μέρα. Και ενώ νόμιζα πως είχα πιάσει πάτο, ήρθαν οι μέρες οπού για σένα δεν υπήρχα. Με αγνοούσες και έκανες πως δεν με έβλεπες. Δεν ήταν από κακία, το κατάλαβα αργότερα, μα για να μη με πληγώσεις παραπάνω. Αλλά εγώ πονούσα. Πονούσα που σε σε έβλεπα και είχες χαμόγελα για όλους μα δεν σου περίσσευε κανένα για μένα. Που ήσουν τόσο κοντά μου, μα πλέον τόσο μακρια. Μα πάνω από όλα σιχαινόμουν τον εαυτό μου, που όλα αυτά ήταν τόσο σημαντικά για μένα. Πέρασαν 2 χρόνια μέχρι να μιλήσουμε ξανά. 2 χρόνια αναίτιας αγωνίας, ζήλιας για το καινούριο αγόρι που θα τραβούσε την προσοχή σου και προσμονής από μέρους μου για το χαμόγελο που μπορεί να έκανες όταν με έβλεπες το πρωί, ακόμα και καταλάθος. Μα κυρίως υπέρτατης δειλίας, καθώς δεν βρήκα το θάρρος να σου μιλήσω, αν και ήσουν τόσο σημαντική για μένα. Μα εκείνο το πρωι άλλαξαν όλα. Με είδες και μου είπες "Ξέρεις, κάποτε θυμόσουν τα γενέθλια μου". Δεν ξέρω τι ήταν περισσότερο για γέλια. Το γεγονός πως χαμογέλασα και δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη ή πως τα κατάφερα να το κάνω μετά από ένα τέταρτο. Μα μου ξαναμίλησες. Γιατί και εσύ με αγαπούσες, απλώς όχι με τον ίδιο τρόπο. Βαρέθηκες να περιμένεις να δείξω μια στοιχειώδη ωριμότητα (που τόσο άνετα επιδείκνυα σε όλα τα υπόλοιπα θέματα) και να έρθω να σου μιλήσω... 15 χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη στιγμή που σε είδα... Πλέον δεν είμαστε μαζί κάθε μέρα, δεν πάμε σχολείο βλέπεις, αλλά εξακολουθούμε να μιλάμε. Κάθε μέρα. Και βρισκόμαστε όποτε μπορούμε. Λες πως με αγαπάς, και το εννοείς. Απλά, σαν αδερφό σου. Σαν φίλο σου. Σαν τον άνθρωπο που θα είναι πάντα εκεί για σένα, ο πρώτος στον οποίο θα στραφείς, και ο πρώτος που θέλεις να μιλήσεις. Μέχρι που παραδέχεσαι πλέον πως ζηλεύεις λίγο όταν είμαι με κάποια κοπέλα... Ξέρεις πως πλέον και εγώ σε βλέπω με τον ίδιο τρόπο... 15 χρόνια, και σε αγάπησα κάθε λεπτό από αυτά.. Μα πλέον μου αρκεί να ξέρω πως είσαι ευτυχισμένη ακόμα και όταν είσαι μακριά μου. ... Ακόμα όμως το χαμόγελό σου αρκεί για να κάνει εμένα ευτυχισμένο...