Βλέπω τον Τραμπ από την πρώτη εβδομάδα θητείας του να φέρεται διχαστικά, να χτίζει τείχη, να διώχνει μετανάστες και να απαγορεύει την είσοδο σε πρόσφυγες αλλά και κατοίκους των ΗΠΑ που έχουν βίζα και πράσινη κάρτα, και το μυαλό μου πηγαίνει αυτόματα σ' αυτήν.
Αναρωτιέμαι. Πώς να νιώθει τώρα η ηθοποιός Σούζαν Σαράντον (και όσοι αυτή αντιπροσωπεύει, που δεν είναι καθόλου λίγοι); Δεν υπάρχει πρόβλημα με το τι ψήφισε και στήριξε -την υποψήφια των Πρασίνων στήριξε και καλά έκανε. Επειδή όμως δεν βγήκε στους Δημοκρατικούς ο υποψήφιος που υποστήριζε, πέρασε την υπόλοιπη καμπάνια δίνοντας συνεντεύξεις για το πόσο καλύτερος -από την προοδευτική σκοπία!- θα είναι ο Τραμπ απ' την Κλίντον.
Νομίζω πως όλοι προτιμούσαμε τον Μπέρνι Σάντερς ως υποψήφιο των Δημοκρατικών. Το ίδιο και ο Νόαμ Τσόμσκι -σαφώς πιο σημαντικός αριστερός και διανοητής απ' τη Σαράντον- ο οποίος όμως την κρίσιμη στιγμή προειδοποίησε για το φασισμό του Τραμπ που κάλπαζε, και ζήτησε να επιλέξουν οι αριστεροί το μικρότερο κακό. Μετά τις εκλογές είπε στη Σάραντον και τους παρόμοιους: «Κάνατε ένα μεγάλο λάθος.» Όμως η Σαράντον έπεισε πολύ κόσμο να μαυρίσει τη Χίλαρι «από τα αριστερά» με το επιχείρημα πως ήταν επικίνδυνη ενώ ο Τραμπ δεν ήταν. Και εντάξει να το πιστεύεις - η μισή Αμερική το πιστεύει. Να το πιστεύεις όμως όντας σούπερ αριστερή, υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών, αντιρατσίστρια, και υποστηρίκτρια των μεταναστών, ε, πάει πολύ.
Ήδη απ' τον περασμένο Μάρτιο, η Σαράντον -που είχε έρθει στη Λέσβο και φωτογραφιζόταν να βοηθάει τα προσφυγόπουλα!- είχε πει πως μάλλον προτιμούσε τον Τραμπ. Λίγο αργότερα σε τηλεοπτική της συνέντευξη είπε πως αν κέρδιζε ο Τραμπ θα γινόταν αμέσως μια επανάσταση πράγμα καλό (το γνωστό και στην Ελλάδα «πουτάνα όλα» δηλαδή), πιο μετά είπε ξεκάθαρα ότι η Κλίντον είναι επικίνδυνη ενώ ο Τραμπ όχι, και τέλος, στηρίζοντας την υποψήφια των Πρασίνων δήλωσε: «Εγώ δεν ψηφίζω με το αιδοίο μου» και «Ο φόβος για τον Τραμπ δεν είναι αρκετός για να με κάνει να ψηφίσω Χίλαρι».
Δεν ψήφισε με το αιδοίο της λοιπόν, αλλά «με το μυαλό της» και πριμοδότησε τον Τραμπ όπως έκαναν και μερικά ακόμα εκατομμύρια Δημοκρατικών οπαδών του Μπέρνι Σάντερς που είτε ψήφισαν τρίτο κόμμα -πράγμα καλώς ή κακώς σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο για την νίκη του Τραμπ- είτε δεν πήγαν να ψηφίσουν, πράγμα που επίσης βοήθησε τον νυν Πρόεδρο.
Το να ψήφιζε την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο των ΗΠΑ, που ως μέρος του «κακού συστημικού κατεστημένου» δεν θα άλλαζε και πολλά, -ούτε θα έδιωχνε τους ξένους, ούτε θα απαγόρευε την είσοδο στους μετανάστες, ούτε θα πολεμούσε τις μειονότητες, ούτε θα είχε στενές σχέσεις με την Κού Κλουξ Κλαν- ήταν γι' αυτήν χειρότερο απ' το να έβγαινε ο Τραμπ. Είχε μπροστά της έναν ξενοφοβικό ρατσιστή που άγγιζε τα όρια του φασισμού, αλλά προτιμούσε να προειδοποιήσει τον κόσμο για την Χίλαρι «που θα ήταν μια συνέχεια του κατεστημένου». Παράλογο μεν, αλλά σεβαστό.
Και τώρα τι, της ζητάμε τα ρέστα;«Ναι ρε φίλε» έγραψε ο ΚΠΠ στον τοίχο μου στο Facebook. «Κάποια στιγμή φυσικά και πρέπει να ζητήσουμε τα ρέστα [από όλους αυτούς], όταν η δήθεν αποστασιοποίηση οδηγεί νομοτελειακά σε καταστάσεις πολύ χειρότερες, ιδίως εις βάρος εκείνων που υποτίθεται θες να προστατεύσεις. Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από αυτές τις αμερικανικές εκλογές», λέει και εξηγεί:
«Μια χαρά το παίξαν το παιχνίδι του Τραμπ, στρουθοκαμηλιζοντας. Είναι δε τόσο περιορισμενης ευθύνης που αδυνατούν να καταλάβουν ότι υπάρχουν στιγμές που είναι κρίσιμες, και άπλα πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στο λιγότερο κακό, και στο καταστροφικό. Δυστυχώς, είναι κάποιες φόρες που τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα. Αλλά οι επαγγελματίες ανθρωπιστές αυτού του κόσμου αρνούνται να το δουν.»
Και μετά την ορκομωσία Τραμπ; «Ήταν εκκωφαντική η απουσία της Σαράντον στο Women's March», μου λέει η Λένα Φουτσιτζή, κάτοικος ΗΠΑ. «Πριν πει όλες αυτές τις βλακείες που είπε θα την είχαν βάλει στην πρώτη γραμμή. Ένα τουίτ έγραψε και από κάτω φυσικά άκουσε τα σχολιανά της. Νομίζω στους κύκλους που ήθελε να την θεωρούν ψαγμένη είναι πια ξεγραμμένη.»
Και τώρα; Με τι ασχολείται η Σαράντον καθώς οικογένειες χωρίζονται, πρόσφυγες τρώνε πόρτα και όλος ο προοδευτικός κόσμος είναι κατατρομοκρατημένος;
Μα είναι απλό: κάνει Επανάσταση απ' το τουίτερ! Ίσως να είναι και χαρούμενη που χάρη στον Τραμπ μπορεί να ριτουϊτάρει όλα αυτά τα φλογερά, ανθρωπιστικά, πράγματα κι έχει κάτι για να πολεμάει και να διαμαρτύρεται.
Ξαφνικά, χωρίς να περάσουν ούτε 10 μέρες απ' την ανάληψη των καθηκόντων του Τραμπ, η Σαράντον (που προφανώς ΔΕ ΦΑΝΤΑΖΟΤΑΝ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ότι ο Τραμπ θα φερθεί έτσι φασιστικά!) πολεμά για θέματα που φυσικά δεν θα είχαν προκύψει αν δεν είχε βγει ο Τραμπ:
Είναι έξαλλη με την απαγόρευση εισόδου των προσφύγων
(Ποιος το περίμενε ότι θα το κάνει ο Τραμπ, ε; Σάμπως το είχε δηλώσει ξανά και ξανά ως προεκλογική δέσμευση; Χμ, ναι.)
Θέλει να πάνε σπίτια τους οι ρατσιστές
Στηρίζει τις διαδηλώσεις υποστήριξης των Μουσουλμάνων
Προσπαθεί να ακυρώσει δικαστικά τα διατάγματα του Τραμπ
Ανακάλυψε πως χρειαζόμαστε τον Τύπο και τους δημοσιογράφους που συλλαμβάνει ο Τραμπ,
(Ενώ πριν τις εκλογές στηλίτευε όλα τα μίντια και τους δημοσιογράφους «επειδή στήριζαν Κλίντον»)
Ένα θέμα που είχε λυθεί επί Δημοκρατικών, το ξανάνοιξε ο Τραμπ και θέλει να ξεριζώσει τους αυτόχθονες απ' το Standing Rock
Και πάει λέγοντας. Οι γυναίκες, οι γκέι, οι ξένοι, όλοι έχουν μπει στο στόχαστρο του Τραμπ, αλλά ευτυχώς που τώρα υπάρχει η Σαράντον για να τους στηρίζει μέσω των retweets της. Δεν διαφωνώ πως είναι πραγματική ανθρωπίστρια, όμως οι εμμονές και οι ιδεοληψίες την τύφλωσαν δυστυχώς, και την έκαναν να μη μπορεί να ξεχωρίσει το «κακό κατεστημένο» από το φασισμό.
Εννοείται πως δεν έχει κάνει καμία αυτοκριτική και δε μοιάζει να θεωρεί ότι έχει έστω την παραμικρή ευθύνη για το ότι προεκλογικά ξέπλυνε επανειλημμένα τον Τραμπ ως «μη επικίνδυνο».
Τώρα τρέχει και δε φτάνει, μόνο που μαζί της τρέχουν χωρίς να το θέλουν και όλοι οι αδύναμοι, αυτοί που δεν έχουν τις βίλες στο Χόλιγουντ και τα εκατομμύριά στους τραπεζικούς λογαριασμούς...
